METODA MARII MONTESSORI – GODNA NAŚLADOWANIA.pdf

(48 KB) Pobierz
1
METODA MARII MONTESSORI – GODNA NAŚLADOWANIA
Po raz pierwszy z pedagogiką Marii Montessori zetknęłam się na warsztatach
szkoleniowych w Przedszkolu, w którym od kilku lat metoda ta jest wdrażana.
Już na wstępie sala przedszkolna przyciąga i zaprasza gości. Od razu widać, że
jest to miejsce życia, nauki i rozwoju dopasowane do potrzeb dziecka. Zarazem
miejsce to spełnia wymagania kultury i cywilizacji. Wiadomości, które uzyskałam
dopełniły moją chęć bycia nauczycielem montessoriańskim.
Skończyłam studia podyplomowe z zakresu pedagogiki Marii Montessori, aby
od tej pory móc krok po kroku poszerzać swoją wiedzę na ten temat oraz rozumieć
samą osobę tej wspaniałej, godnej naśladowania lekarki, psychologa i pedagoga.
„Pomóż mi zrobić to samemu” – z taką prośbą zwróciło się kiedyś dziecko do
Marii Montessori. To życzenie stało się później główną myślą jej wielkiej koncepcji
wychowania, a dla mnie dewizą nauczyciela montessoriańskiego.
Maria Montessori urodziła się we Włoszech w 1870 r. , zmarła w Holandii w
1952 roku. Jako pierwsza kobieta Włoszka ukończyła w Rzymie studia medyczne z
tytułem doktora. Z zainteresowań medycyną, głównie psychiatrią przeszła do
zainteresowań psychologią, antropologią i pedagogiką.
Najpierw zajmowała się problematyką dzieci upośledzonych by stopniowo
przejść do pracy i doświadczeń pedagogicznych z normalnie rozwijającymi się
dziećmi. Obserwując upośledzone umysłowo dzieci Montessori dostrzegła, że
posiadają wewnętrzną siłę stymulującą je do rozwoju. By mogła ona się ujawnić,
wystarczy stworzyć im odpowiednie warunki i zastosować odpowiednią metodę
pracy nad ich rozwojem. Niebawem ukazało się, że nauczane przez nią dzieci
upośledzone umysłowo, osiągały lepsze wyniki w nauce niż dzieci normalne, którym
nie ułatwiano rozwoju, a tradycyjne metody pracy dydaktycznej powodowały
krępowanie i unicestwianie.
Metoda Marii Montessori zdobyła ogromną popularność niemal na całym
świecie. Jej pedagogika wynika z humanistycznej koncepcji afirmującej człowieka
jako podmiot. Akceptuje dziecko takim, jakim jest, obdarza go szacunkiem
i miłością. Ta pedagogika pomaga dziecku w osiągnięciu niezależności od dorosłych
i wolności, wspiera jego rozwój w pełnym tego słowa znaczeniu.
Te idee akcentowane są również w dzisiejszej pedagogice i psychologii, ale
dostrzeżone zostały przez Montessori już kilkadziesiąt lat temu.
Główne założenia Marii Montessori.
Czynnikiem rozwoju i podstawą wychowania jest aktywność dziecka, która
zdaniem Montessori jest naturalną jego potrzebą, a zarazem oznaką i warunkiem
rozwoju. Właśnie wychowanie i nauczanie ma sprawić by te potencjały rozwojowe,
które tkwią w dziecku miały możliwość urzeczywistnienia się.
Najbardziej sprzyjają temu warunki „PRACY WOLNEJ” czy swobodnej –
jak nazwała je Montessori. Dzieci mogą pracować spontanicznie, bez przymusu,
2
wolne od strachu i presji grupy. Mogą zajmować się tym materiałem, który je w
danej chwili interesuje.
Co to jest ten wolny wybór? – wg. Marii Montessori nie oznacza wolności od
czegoś, lecz wolność do czegoś. Dziecko decyduje o porze jakiejś pracy o czasie jej
trwania, samo określa liczbę powtórzeń, samodzielnie wybiera swoje miejsce pracy
oraz ewentualnego partnera. Wolność nie jest jednak bezgraniczna. Wolność danego
dziecka kończy się tam, gdzie rozpoczynają się zainteresowania innych.
Małe dziecko zdobywa najwięcej wiedzy poprzez własną pracę, aktywność,
samodzielne działanie.
Według Marii Montessori w rozwoju dziecka występują okresy wzmożonej
wrażliwości. Dzieci w tym czasie są ogromnie wrażliwe na określone bodźce,
wykazują wówczas podwyższoną gotowość do ich przyjęcia, co jest równoznaczne z
dużymi możliwościami wyuczenia się określonej umiejętności, sprawności czy
nabycia wiedzy o świecie.
Montessori nazwała te okresy „ WRAŻLIWYMI FAZAMI ” (zwane też przez
innych psychologów jako okresy sensytywne), czyli okresy optymalne, najbardziej
korzystne, w których uczenie się dziecka i wychowanie w określonej dziedzinie
przynosi najlepsze efekty.
Ważnym zjawiskiem, które odkryła Montessori w trakcie obserwacji
działalności dzieci jest zjawisko „ POLARYZACJI UWAGI ” polegającej na
głębokiej, skoncentrowanej pracy, szczególnym skupieniu na zajęciu. I nie jest to
nakaz, lecz wolny wybór. W czasie tak skoncentrowanej pracy dziecko zdobywa nie
tylko wiedzę, lecz wzmacnia również swoje poczucie własnej wartości, uczy się
radzenia sobie z rzeczywistością oraz zdobywa kompetencje społeczne. Im bardziej
skoncentrowane prace staja się przyzwyczajeniem, tym bardziej dzieci stają się
zrównoważone i gotowe do nauki.
Pomoce, które przygotowuje nauczyciel są zbudowane wg. określonych zasad:
estetyki, izolacji jednej trudności, samokontroli, ograniczenia, kontynuacji.
Mają one prowokować do działania, do osiągania kolejnych stopni
samodzielności, czyli do rozwoju. Ponieważ wszystkie pomoce mają służyć dziecku,
a nie nauczycielowi – nazywane są „MATERIAŁEM ROZWOJOWYM” lub
materiałem.
1. ZASADA ESTETYKI - wszystkie przedmioty w otoczeniu muszą przyciągać
uwagę dziecka i zachęcać do pracy. Mówi się, że materiał rozwojowy ma
zapraszający charakter, zachęca swoim kolorem, kształtem, dotykiem. Musi być na
tyle atrakcyjny, aby dziecko zaczęło z nim pracować.
2. ZASADA IZOLACJI JEDNEJ TRUDNOŚCI – budowa materiału musi być
przejrzysta, ma ukazywać jeden, określony problem do rozwiązania. Pozwala to na
skoncentrowaniu się w czasie pracy, np.: „różowa wieża” różni się jednym
parametrem – wielkością; kolor i struktura poszczególnych klocków jest taka sama.
3. ZASADA KONTROLI BŁĘDÓW – dziecko ma okazję w czasie pracy z
materiałem, samodzielnie zauważyć błąd. Jeśli w „różowej wieży” przestawi klocki –
3
dysharmonia jest widoczna wzrokiem lub wyczuwalna dotykiem. Taka budowa
materiału umożliwia w maksymalnym stopniu samodzielną pracę, a możliwość
wychwycenia błędu uniezależnia dziecko od oceny dorosłego.
4. ZASADA OGRANICZENIA – wszystkie materiały rozwojowe są w
pojedynńczych egzemplarzach zgodnie z zasadą, ze nie ma we wszechświecie dwóch
jednakowych rzeczy. Zasada ta ma duże walory wychowawcze, uczy bowiem dzieci
respektowania potrzeb innych, ustalania kolejności pracy z danym materiałem,
ustępowana koledze.
5. ZASADA KONTYNUACJI – cały materiał jest logicznie ze sobą powiązany,
stanowi integralną całość, spełnia on zarazem zasadę stopniowania trudności, stad
dziecko ma możliwość wyboru takiego materiału, który zgodny jest z jego
możliwościami i fazą rozwoju.
Zadaniem dorosłych jest odpowiednio przygotować środowisko, tak by
sprzyjało ono jego rozwojowi. To jest następny, niemniej ważny element koncepcji
metody Marii Montessori – „ PRZYGOTOWANE OTOCZENIE ”.
W nim zawarte są:
- opracowane pomoce rozwojowe
- odpowiednio wyposażone przedszkola i szkoły
- specyficzna rola nauczyciela
W klasach montessoriańskich meble są dostępne dla dzieci i dostosowane do
ich wzrostu. W dowolny sposób można je ustawiać. Regały są otwarte, bez szuflad i
zamkniętych szafek. Materiał Montessori i pozostałe przedmioty muszą być w
zasięgu wzroku i ręki dziecka. W sali powinno być dużo zieleni, dobrze, gdy
prowadzona jest hodowla rybek czy innych drobnych zwierząt. Nie powinno być
również brak elementów przyrody nieożywionej jak np.: zbiory kamieni, muszli.
Niezbędnym elementem odpowiedniego środowiska dziecka jest osoba
nauczyciela. To on jest inicjatorem i pomocnikiem dla dziecka w jego rozwoju i
podejmowanych formach aktywności. Wnikliwie obserwuje dziecko, poznaje je,
„podąża za dzieckiem”, ale go nie wyprzedza.
Nauczyciel pomaga dziecku tylko wtedy, kiedy ono sobie tego życzy i tylko na
tyle by dziecko samo mogło pracować dalej.
Wszystkie pomoce w oddziałach Montessori są
podzielone na grupy
odpowiadające wrażliwym fazom czy okresom sensytywnym:
a)
do praktycznych ćwiczeń dnia codziennego ( do tej grupy należą
ćwiczenia samoobsługi, ćwiczenia dotyczące zachowań społecznych,
kultury osobistej, ćwiczenia ciszy i milczenia). Pomoce to: przybory
do przelewania wody, składania serwet, czyszczenia butów, ramki do
zawiązywania i zapinania.
b)
do kształcenia zmysłów: wzroku, dotyku, s uchu, smaku,
wprowadzające w świat wymiarów, powierzchni i brył.
4
c)
do edukacji językowej: wprowadzające w sztukę pisania, czytania,
rozwijające mowę dziecka
d)
do rozwoju pojęć matematycznych
e)
do wychowania kosmicznego (dla wszechświata) w zakres wchodzi
wszystko to co jest związane z człowiekiem i jego życiem.
f)
do wychowania religijnego
g)
inne pomoce dydaktyczne spełniające zasady montesorriańskie
Lekcjom ciszy i milczenia , które zaliczają się do grupy ćwiczeń dnia
codziennego Maria Montessori przypisywała ogromne znaczenie, gdyż wyciszenie
wewnętrzne, które jest przeciwieństwem hałasu i różnych bodźców zewnętrznych,
pomaga w budowaniu osobowości.
Autorka proponowała tutaj takie zajęcia jak: wsłuchiwanie się w ciszy w
odgłosy z ulicy, ciche podchodzenie do nauczyciela wywołanego szeptem dziecka,
chodzenie po elipsie przy kontemplacyjnej muzyce. Dobrze jest by w ćwiczeniach
ciszy koncentrować się za każdym razem na jednym zmyśle, by go rozwijać i
uwrażliwiać. Wtedy dziecko całą energie kieruje na konkretne doświadczenia, co
pozwala mu odkryć coś, co było dotąd nieuświadomione. Ćwiczenia te są więc
kluczem do lepszego poznania siebie, do panowania nad sobą. Lekcje ciszy i
milczenia powinny być atrakcyjne, ciekawe dla dzieci i nie mogą być nigdy
traktowane lub przeżywane jako kara (bo jest zbyt głośno).
W pedagogice Marii Montessori ważne jest kształcenie, uwrażliwienie,
doskonalenie ręki (narządu manipulacji), choć nie tylko. Praca dzieci, szczególnie w
początkowym okresie ma doskonalić wszystkie zmysły, gdyż są one głównym
narządem poznawania świata przez człowieka.: „Nie ma niczego w umyśle, czego
najpierw nie byłoby w zmysłach”.
W metodzie Marii Montessori odnalazłam nadzwyczaj proste, konkretne
zasady. Znika dla mnie dawna nauczycielka, która z trudem utrzymuje porządek i
dyscyplinę. Często „zrywa sobie płuca” przez rozmowy bez końca..
Zostaje zastąpiona przez materiał rozwojowy, dzięki któremu dziecko może
naprawić swoje błędy i samo się kształcić. Cierpliwa i bardziej milcząca
nauczycielka obserwuje, pomaga, podpowiada, zachęca i kieruje samorzutną pracą
dzieci. A one pracując same wyrabiają w sobie karność, inicjatywę, samodzielność w
życiu i nieustanny rozwój umysłu.
Koncepcja Marii Montessori określiła sposób prowadzenia edukacji moich
wychowanków, wyznaczyła mi cele pracy pedagogicznej, które wynikają z
autentycznego respektowania praw dziecka.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin