Miranda Lee - Sekretna zemsta.pdf - ● Harlequin Gorący Romans Duo - kr2009

Miranda Lee

Sekretna zemsta

PROLOG

Celia nie obudziła się jeszcze na dobre, kiedy zadzwonił telefon. Uniosła jedną

powiekę i spojrzała na budzik.

Dziesięć po ósmej. Niezbyt wcześnie, ale każdy, kto dobrze znał Celię,

wiedział, że w niedzielę lubiła się wysypiać. A właśnie była niedziela.

A to oznaczało, że ktoś, kto dzwonił o tak niechrześcijańskiej porze, musiał

mieć naprawdę ważny powód.

- Pewnie mama - mruknęła pod nosem i sięgnęła po słuchawkę. - Halo.

- On nie żyje - powiedziała nieswoim głosem rozmówczyni.

Tak, to była jej matka. Celia wstrzymała oddech i gwałtownie usiadła. Nie

musiała pytać, kim był „on".

Był tylko jeden „on" w życiu jej matki. Lionel Freeman. Najbardziej ceniony

architekt w Sydney. Pięćdziesięcioczteroletni, żonaty, ojciec dorosłego syna o

imieniu Luke.

Jessica była kochanką Lionela Freemana od tak dawna, że Celia wolała o tym

nie myśleć.

- Co... co się stało? - spytała oszołomiona.

- On nie żyje.

Celia zebrała wszystkie siły, by nie poddać się ogarniającej ją panice.

- Czy Lionel jest tam z tobą?

- Co?

- Czy Lionel przyjechał na weekend do Pretty Point?

Celia myślała o zawale serca albo o wylewie. Przypuszczenie, że mogli wtedy

to robić, wzbudziło w niej odrazę. Ale taka myśl nie mogła jej nie przyjść do głowy.

W końcu po co Lionel Freeman odwiedzał swoją kochankę? Żeby uprawiać z nią

seks.

- Nie. Miał zamiar, ale okazało się, że nie może.

Celia poczuła jednocześnie ulgę i złość. Jej matka straciła niemal połowę

życia, wciąż czekając na żonatego kochanka.

No i teraz skończyło się jej czekanie. Na dobre. Ale jakim kosztem?

- To było w radiu.

- Mamo, co było w radiu?

- Powiedzieli, że to nie była jego wina. Drugi kierowca był pijany.

Celia pokiwała głową. A więc Lionel Freeman zginął w wypadku

samochodowym.

Każda śmierć to tragiczne wydarzenie, ale jakoś nie odczuwała bólu po

odejściu tego człowieka. Żal jej było tylko biednej matki, która przez tyle lat

pozwalała się zwodzić i by tajemnie móc spędzać z nim rzadkie chwile, poświęciła

wszystko. No cóż, kochała go nad życie...

Teraz nie żył, a jego załamana kochanka była całkiem sama w sekretnym

miłosnym gniazdku, w którym samolubny Lionel Freeman ulokował ją kilka lat

temu.

Celia pomyślała z przerażeniem, że kiedy do świadomości Jessiki dotrze na

dobre fakt, że jej ukochany zginął, może zrobić coś głupiego... coś strasznego. Nie

miała zamiaru do tego dopuścić. Matka straciła dla tego człowieka dwadzieścia lat

życia i córka nie pozwoli, by pociągnął za sobą swą kochankę na tamten świat.

- Mamo, wstań i zrób sobie herbatę - powiedziała stanowczo. - I dobrze ją

posłódź, co najmniej dwie łyżeczki. Zaraz do ciebie przyjadę.

Celia mieszkała niezbyt daleko, w Swansea, i jeździła małym, ale szybkim

samochodem. Dojechała do Pretty Point w rekordowym czasie dwudziestu trzech

minut. Oczywiście droga była prawie pusta. Mieszkańcy Sydney wyruszali na

niedzielne wycieczki za miasto dopiero z nastaniem prawdziwych upałów, a do lata

było jeszcze daleko.

- Mamo? - zawołała, pukając nerwowo do zamkniętych tylnych drzwi. -

Mamo, gdzie jesteś? Wpuść mnie.

Żadnej odpowiedzi. Celia, czując skurcz w klatce piersiowej, okrążyła

biegiem dom, zwrócony frontem do jeziora. Zaczęła sobie wyobrażać wszystko co

najgorsze.

Ale jej mama była. Siedziała przy stole na pomoście, tyłem do wschodzącego

słońca, które podświetlało jej doskonały profil i złociło lekko kręcone rude włosy.

Miała na sobie jedwabną cytrynowożółtą podomkę przewiązaną wokół dziewczęco

smukłej talii. Z daleka wyglądała bardzo młodo i pięknie.

I na szczęście nie ulegało wątpliwości, że żyje.

Celia westchnęła z ulgą i wbiegła po drewnianych stopniach na pomost.

Matka spojrzała na nią niepokojąco pustym wzrokiem.

Wprawdzie posłusznie zrobiła sobie herbatę, ale stojąca przed nią filiżanka

nadal była pełna.

- Mamo - przemówiła łagodnie Celia, usiadłszy naprzeciwko niej. - Nie

wypiłaś herbaty.

- Co?

- Twoja herbata...

- Och... tak, herbata. Przepraszam. Zrobiłam ją, ale zapomniałam wypić.

- No właśnie. - Celia postanowiła nie robić następnej, lecz jak najszybciej

zabrać mamę tam, gdzie stale ktoś miałby na nią oko.

Chociaż bardzo by chciała, żeby tą osobą była ona sama, miała umówionych

pacjentów i nie mogła w tym tygodniu zwolnić się z pracy. Dopiero pod koniec

następnego miała szansę pomyśleć o krótkim urlopie. Dlatego jej mamą musiała

zająć się ciotka Helen.

- Mamo - powiedziała stanowczo - wiesz, że nie możesz tu zostać, prawda?

Ten dom należał do Lionela. Z całą pewnością utrzymywał to w tajemnicy przed ro-

dziną, ale musiał zostawić gdzieś testament. Wcześniej czy później ktoś się pojawi i

jeśli tu będziesz, padną pytania. Zawsze mi mówiłaś, że Lionel nie chciał, żeby jego

żona i syn dowiedzieli się o tobie, więc...

- Ona też nie żyje. Kath, jego żona. Oboje zginęli na miejscu.

- Boże, co za koszmar. - Celia często życzyła Lionelowi Freemanowi, żeby

spadł z dachu któregoś ze swoich wieżowców, ale nigdy nie życzyła źle jego

nieszczęsnej żonie.

Biedna kobieta, pomyślała.

- Biedny Luke - wydusiła matka.

Celia zmarszczyła brwi. Ostatnio rzadko myślała o synu Lionela, w końcu był

dorosłym, samodzielnym mężczyzną. Ale kiedy matka o nim wspomniała, zrobiło

jej się żal tego człowieka. To straszne nagle stracić oboje rodziców. Nie mogła

jednak nic dla niego zrobić, bo musiała zająć się załamaną matką, która nagle

powiedziała z paniką w głosie:

- Masz rację, muszę stąd wyjechać, przecież Luke w każdej chwili może tu się

zjawić! Lionel by umarł, gdyby jego syn dowiedział się o mnie.

Gdy tylko zdała sobie sprawę, co powiedziała, jej twarz pobladła i z gardła

wydobył się tłumiony szloch.

- Wątpię, żeby Luke przyjechał tu osobiście, mamo. A jeśli nawet, ciebie tu

nie będzie. Zabieram cię na jakiś czas do cioci Helen, dopóki nie zorganizuję czegoś

stałego.

- Nie. - Zapłakana matka potrząsnęła rozpaczliwie głową. - Nie, nie mogę tam

pojechać. Helen potępiała mój związek z Lionelem. Nienawidziła go.

Tak jak my wszyscy, pomyślała smętnie Celia. Ale to nie był właściwy

moment, żeby o tym mówić.

- Nie mogła mu darować, co zrobił z twoim życiem - powiedziała łagodnie. -

Ale sytuacja się zmieniła.

- Nigdy nie rozumiała. Ty też, Celio, prawda? Uważałaś, że jestem podła. I

głupia.

Miranda Lee - Sekretna zemsta.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: