Diagnostyka:
W zależności od zlecanego do masażu, ocenie masażysty podlegają:
-ogólna sprawność
Informacje uzyskujemy z wywiadu oraz obserwacji sposobu chodzenia, siadania, siedzenia, wstawania z pozycji siedzącej, przyjmowanie pozycji leżącej, oddychania i ogólnej koordynacji ruchowej pacjenta.
-bolesność
Informacje uzyskujemy z wywiadu oraz poprzez badanie palpacyjne.
Ból jest objawem charakterystycznym w zysk. Głównie jest to bolesność samoistna w okolicy kręgosłupa. Badanie palpacyjne nie zwiększa odczuć, a taki ból nie stanowi przeciwwskazania do wykonywania masażu.
Inny rodzaj bólu może pojawić się w okolicy zajętych, dużych stawów (ramienny, biodrowy). Dotyk może nasilać odczucia i w takim przypadku masaż stawu wykonujemy delikatnie lub nawet rezygnujemy z jego opracowania.
-zakres ruchomości w stawach kręgosłupa
Informacje uzyskujemy w trakcie wywiadu lub na podstawie opisu w karcie chorobowej. Jeżeli istnieje taka potrzeba, badanie ruchomości kręgosłupa możemy przeprowadzać sami. Osobno przeprowadza się badanie ruchomości odcinka piersiowego (tzw. objaw Otto) i osobno odcinka lędźwiowego (tzw. objaw Schobera).
Badanie ruchomości odcinka piersiowego kręgosłupa – test (objaw) Otto
W pozycji stojącej wyprostowanej pacjenta zaznaczamy pisakiem wyrostek kolczysty VII kręgu szyjnego. Od zaznaczonego punktu odmierzamy w dół po kręgosłupie odcinek o długości 30 cm i zaznaczamy drugi punkt. Polecamy pacjentowi, aby wykonał głęboki skłon do przodu, dotykając palcami podłoża lub sięgając jak najniżej. W tej pozycji mierzymy odległość pomiędzy zaznaczonymi wcześniej punktami. W warunkach prawidłowych powinna ona wynosić 33 cm. Mniejsza niż trzycentymetrowa ruchomość kręgosłupa świadczy o ograniczeniu ruchomości.
Badanie ruchomości odcinka lędźwiowego kręgosłupa – test (objaw) Schoberga
W pozycji stojącej wyprostowanej pacjenta zaznaczamy pisakiem wyrostek kolczysty V kręgu lędźwiowego. Od zaznaczonego punktu odmierzamy po kręgosłupie do góry odcinek o długości 10 cm i zaznaczamy drugi punkt. Polecamy pacjentowi, aby wykonał głęboki skłon do przodu, dotykając palcami podłoża lub sięgając jak najniżej. W tej pozycji mierzymy odległość pomiędzy zaznaczonymi wcześniej punkami. W warunkach prawidłowych powinna ona wynosić 15 cm. Mniejsza niż pięciocentymetrowa ruchomość świadczy o ograniczeniu ruchomości kręgosłupa.
Ograniczenie ruchomości może występować również w innych schorzeniach, np. w chorobie zwyrodnieniowej kręgosłupa. Nie należy zatem utożsamiać ograniczenia ruchomości kręgosłupa z zysk.
Nie należy traktować badania ruchomości kręgosłupa jako obligatoryjnego badania diagnostycznego do wykonania przez masażystę. Badania takiego dokonuje lekarz lub kinezyterapeuta, a wyniki zapisuje się w dokumentacji medycznej. Celem naszym było przedstawienie tej prostej metody diagnostycznej do wykorzystania tylko w uzasadnionych przypadkach.
-obszar usztywnienia tkanek miękkich
Określenie obszaru, w którym doszło do ukształtowania tkanek miękkich w okolicy kręgosłupa jest konieczne do różnicowania chwytów w masażu. Inaczej będziemy masować miejsca z zaawansowanymi zmianami, a inaczej obszary, w których choroba nie doprowadziła jeszcze do zauważalnych zmian w obrębie tkanek miękkich.
Informacje uzyskujemy z wywiadu oraz z przeprowadzonego badania palpacyjnego z wykorzystaniem różnych technik diagnostycznych. Pierwsze co można zaobserwować w rejonie objętym procesem chorobowym, to brak wałów (po bokach kręgosłupa) mięśnia prostownika grzbietu. Jest to spowodowane znacznymi zanikami mięśniowymi, które towarzyszą procesowi sztywnienia. Obmacywaniem wyczuwamy dużą spoistość i twardość podłoża. Wygląda to tak , jakby dobrze umięśniony człowiek bardzo mocno napiął mięśnie. Próba wykonywania diagnostycznego chwytu na mięsień najdłuższy grzbietu nie pozostawia wątpliwości co do stanu tkanek miękkich. Należy go jednak wykonać, aby ustalić granicę pomiędzy obszarami zesztywnienia i względnie elastycznej tkanki mięśniowej. Przy badaniu można zauważyć prawidłową przesuwalność skóry w stosunku do podłoża, ponieważ jest ona wolna od zmian chorobowych. Masaż obszarów usztywnionych ma na celu poprawę odżywienia oraz dostarczenie ciepła i uzyskanie działania przeciwbólowego, choć w miejscach, w których proces chorobowy dokonał już spustoszenia bolesność poważnie jest niewielka.
W obszarach nie objętych procesem chorobowym koncentrować się będziemy na głębokim rozluźnieniu i uelastycznieniu tkanek oraz dostarczeniu ciepła w celu poprawy krążenia i zmniejszenia bolesności
-zakres ruchomości stawów obwodowych
Informacje uzyskujemy z wywiadu oraz badania zakresu ruchu w stawach z ustaleniem bolesności. Badanie przeprowadzamy rozpoczynając od ruchów prostych we wszystkich płaszczyznach (ramienny i biodrowy). Stopniowo przechodzimy do ruchów złożonych i obwodzenia. W obrębie stawu kolanowego i łokciowego sprawdzamy zakres ruchów zgięcia i wyprostu.
W miarę możliwości staramy się ustalić przyczynę ograniczenia ruchomości, aby w kolejnych zabiegach podjąć próbę jej usunięcia (jeżeli istnieje taka możliwość).
- zaniki mięśniowe w obrębie kończyn
W obrębie kończyn zarówno górnych, jak i dolnych czasami można zaobserwować zaniki mięśniowe, które są wynikiem nieczynności. Nie stanowią one większego problemu w tej chorobie. Należy jednak zwrócić na nie uwagę, aby poprzez wzmocnienie mięśni umożliwić pacjentowi w miarę sprawne poruszanie się i wykonywanie czynności dnia codziennego.
Informacje uzyskujemy z wywiadu, jak również poprzez oglądanie i badanie palpacyjne (objętość, sprężystość itp.).
Dla potrzeb masażu możemy orientacyjnie określić siłę mięśni kończyny górnej prosząc pacjenta, aby ścisną naszą rękę w chwycie powitania.
W masażu kończyny wykorzystywać będziemy techniki i chwyty zwiększające masę mięśniową. Należy się jednak upewnić, czy nie ma przykurczów, szczególnie w obrębie stawu łokciowego i kolanowego. W takich przypadkach zdecydowanie słabiej i bez technik pobudzających masujemy mięsień głowy ramienia przy masażu kończyny górnej oraz mięśnie grupy tylnej i przyśrodkowej uda przy masażu kończyny dolnej.
supermasazysci