Hannibal Lecter - 02 Czerwony s.pdf - hannibal lecter - uswljswk3

THOMAS HARRIS

CZERWONY SMOK

prze łożył: Andrzej Marecki

AMBER

Tytuł oryginału: RED DRAGON

Redaktor techniczny: Iwona Wysocka

Ilustracja na ok ładce: Ned Dameron

ISBN 83 - 85079 - 02 - 5

Wydawnictwo AMBER, Pozna ń 1990 Wydanie I

Druk i oprawa: RS W Zak łady Graficzne w Pile ul. Okrzei 5 zam. 5/90 K - l 1/743

Wydano przy wspó łpracy Polskiej Agencji Wydawniczej

Bo Dobro ć serce ma człowieka,

A Lito ść twarz ma z niego,

Mi łość - człowieka postać boską,

A Pokój - sukni ę jego.

William Blake - Pie śni niewinności („Podobieństwo Boże”)

Cz łowiecze serce - okrucieństwo,

A Zazdro ść ma człowiecze lica;

Groza cz łowieka postać boską,

Cz łowiecze suknie - tajemnica.

Cz łowiecze suknie są z żelaza,

Cz łowieczy kształt - ognista kuźnia,

Cz łowiecze lica - piec hutniczy.

Cz łowiecze serce, głodna próżnia.

William Blake - Pie śni doświadczenia („Podobieństwo Boże”)

Przek ład Adama Pomorskiego

Will Graham usadzi ł Crawforda przy stole piknikowym pomiędzy domem a

oceanem i poczęstował go herbatą z lodem.

Jack Crawford spojrza ł na sympatyczny stary dom. W ostrym świetle bielały

wypłukane solą belki.

- Powinienem ci ę złapać w Marathon, jak wychodziłeś z pracy - zaczął. -

Tutaj pewnie nie chcesz o tym mówić.

- Ja nigdzie nie chc ę o tym mówić, Jack. Ale skoro musisz, to zaczynaj.

Tylko nie wyciągaj żadnych zdjęć. Jeżeli przyniosłeś zdjęcia, to zostaw je w teczce...

Molly i Willy wkrótce wrócą.

- Ile wiesz?

- Tyle, ile by ło w „Miami Herald” i „Timesie” - odparł Graham. - Dwie

rodziny zabite w swoich domach w odstępie miesiąca. W Birmingham i Atlancie.

Okoliczności podobne.

- Nie podobne, tylko takie same.

- Ilu ju ż się przyznało?

- Kiedy dzwoni łem po południu, to było osiemdziesięciu sześciu - objaśnił

Crawford. - Szurnięci. Żaden nie znał szczegółów. Morderca tłucze lustra i posługuje

się ich kawałkami. Żaden tego nie wiedział.

- Czego jeszcze nie poda łeś do prasy?

- Jest blondynem, prawor ęczny i naprawdę silny, nosi buty rozmiar

jedenaście. Zna się na węzłach. Działa zawsze w gładkich rękawiczkach.

- To mówi łeś w wywiadach.

- Niezbyt dobrze sobie radzi z zamkami - ci ągnął Crawford. - Ostatnim

razem używał diamentu i przyssawki, żeby się dostać do domu. Aha, grupa krwi AB

dodatnia.

- Kto ś go skaleczył?

- Tego nie wiemy. Okre śliliśmy go przez nasienie i ślinę. Zostawia je na

miejscu zbrodni. - Crawford spojrzał na gładkie morze. - Will, chcę cię o coś zapytać.

Widziałeś to w gazetach. O drugim przypadku trąbiła telewizja. Nie przyszło ci na

myśl, żeby do mnie zadzwonić?

- Nie.

- Dlaczego?

- O tym w Birmingham nie by ło zbyt dużo szczegółów. Wszystko wchodziło

w grę... zemsta, krewni.

- Ale po drugim wiedzia łeś, kto to.

- Tak, psychopata. Nie zadzwoni łem, bo nie chciałem. Wiem, kogo już w

to wciągnąłeś. Masz najlepsze laboratorium. Masz Heimlicha w Harvardzie, Blooma

z Uniwersytetu Chicago... - i ciebie. Siedzisz sobie tutaj i naprawiasz jakieś pieprzone

motory do łodzi.

- Nie wydaje mi si ę, żebym znowu tak bardzo ci się przydał. Nawet już o tym

nie myślę.

- Naprawd ę? Złapałeś dwóch. Dwóch ostatnich ty złapałeś.

- Jak? Robi ąc dokładnie to samo, co reszta.

- Nie dok ładnie to samo, Will. Rozumujesz w trochę inny sposób.

- My ślę, że z tym moim rozumowaniem to zdrowa zadyma.

- Wykona łeś kilka posunięć, których nigdy nie wyjaśniłeś.

- Dowody by ły oczywiste.

- Tak, tak, z pewno ścią. Nawet bardzo, tylko potem. Dopóki ich nie

mieliśmy w garści, wiedzieliśmy tyle, co kot napłakał.

- Masz ludzi, których ci potrzeba, Jack. Ja wiele nie pomog ę.

Przyjechałem tutaj, żeby od tego wszystkiego uciec.

- Wiem. Ostatnim razem porz ądnie dostałeś. Ale teraz wyglądasz dobrze.

- I czuj ę się dobrze. Nie chodzi o tę ranę. Tobie też się dostało.

- Owszem, ale nie a ż tak.

- Nie o to chodzi. Postanowi łem z tym skończyć. Nie potrafię ci tego

wytłumaczyć.

- Rozumiem, nie mog łeś już na to patrzeć...

- Nie. Nie chodzi o... samo patrzenie. To zawsze jest paskudne, ale po

jakim ś czasie można się przyzwyczaić, jeżeli tylko ofiary nie żyją. Gorsze są szpitale i

wywiady. Trzeba wszystko z siebie wyrzucić, żeby główkować dalej. Wydaje mi się,

że już bym tak nie mógł. Może jeszcze umiałbym patrzeć, ale już nie myśleć.

- Ci nie żyją, Will - podsunął Crawford delikatnie.

W g łosie Grahama Jack Crawford słyszał własny rytm mowy i składnię.

Widywał już, jak Will demonstrował to z innymi ludźmi, kiedy w napięciu często

wpadał w styl rozmówcy. Początkowo Crawford myślał, że to celowy zabieg, żeby

rozmowa szła płynniej.

Pó źniej zorientował się, że Graham robi to nieświadomie, że czasami chce

przerwać, ale nie potrafi.

Crawford si ęgnął do kieszeni marynarki i wyłożył na stół dwa zdjęcia.

- Wszyscy nie żyją - stwierdził.

Graham wpatrywa ł się w niego przez chwilę, zanim wziął zdjęcia.

Zwyk łe fotografie rodzinne: kobieta idzie brzegiem jeziorka, za nią trójka

dzieci i kaczka, niosą rzeczy na piknik. Rodzina stoi za tortem.

Po nieca łej minucie odłożył zdjęcia, zsunął je razem jednym palcem i

spojrzał na plażę daleko w dole, gdzie chłopczyk nachylał się nad czymś w piasku.

Kobieta przyglądała mu się z ręką opartą na biodrze, a rozbite fale obmywały jej

stopy. Odchyliła się trochę, by odrzucić z ramion mokre włosy.

Graham, ignoruj ąc gościa, obserwował Molly i chłopca tak długo, jak długo

patrzył na zdjęcia.

Crawford by ł zadowolony. Z taką samą starannością, z jaką wybrał miejsce

rozmowy, próbował teraz nie okazywać satysfakcji. Przynęta zarzucona. Niech się

ryba złapie.

Trzy nadzwyczaj szpetne psy podesz ły do stołu i rozłożyły się wokół.

- Rany boskie! - zdziwi ł się Crawford.

- To najprawdopodobniej psy - wyja śnił Graham. - Ludzie ciągle

podrzucają nam szczeniaki. Co ładniejszym

znajduj ę właścicieli. A reszta trzyma się nas, aż podrośnie.

- Nie źle odpasione.

- Molly ma s łabość do przybłęd.

- Prowadzisz tu wygodne życie. Molly i chłopak. Ile on ma lat?

- Jedena ście.

- Ładne dziecko. Przerośnie cię. Graham przytaknął.

- Jego ojciec te ż przerósł swojego. Dobrze mi tu. Doceniam to.

- Chcia łem sprowadzić tu Phyllis. Na Florydę. Przejść na emeryturę, kupić tu

dom i wreszcie zacząć żyć jak człowiek. A ona mi na to, że wszystkich przyjaciół ma

w Arlington.

- Mia łem jej podziękować za książki, które mi przyniosła do szpitala, ale jakoś

się nie złożyło. Zrób to za mnie.

- Dobrze.

Dwa ma łe jaskrawe ptaszki przysiadły na stole w poszukiwaniu pokarmu.

Crawford obserwował, jak skaczą wkoło, dopóki nie odleciały.

- Will, ten zwyrodnialec najwyra źniej reaguje na fazy księżyca. Rodzinę

Jacobich z Birmingham zabił w sobotnią noc, dwudziestego ósmego czerwca, przy

pełni księżyca. Leedsów zabił w noc przed ostatnią pełnią, dwudziestego szóstego

lipca. Czyli na dzień przed miesiącem księżycowym. Przy odrobinie szczęścia mamy

ponad trzy tygodnie, zanim znowu uderzy. Chyba nie chcesz siedzieć tu w Keys i

dowiedzieć się o następnym przypadku z tego waszego „Miami Herald”. Do diabła,

nie jestem papieżem, żeby ci mówić, co robić, ale chcę cię tylko spytać, Will, czy

polegasz na moich opiniach?

- Tak.

- Gdyby ś nam pomógł, złapalibyśmy go szybciej. Dalej, Will, zaprzęgaj i

ruszamy. Przeprowadź wizję lokalną w Atlancie i Birmingham, a potem przyjedź do

Waszyngtonu. Tylko do tej sprawy.

Graham nie odpowiedzia ł.

Crawford odczeka ł, aż pięć fal obmyje plażę. Podniósł się wtedy i przerzucił

sobie marynarkę przez ramię.

- Porozmawiajmy po kolacji.

Hannibal Lecter - 02 Czerwony s.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: