Varley John - Tytan 01 - Tytan.pdf - ZNANE I NIEZNANE SERIE SCI-FI - robem

John Varley

Tytan

Przełożył Stefan Rusiński

Rozdział 1

- Rocky, mogłabyś na to rzucić okiem?

- Dla ciebie - kapitan Jones. Zobaczę rano.

- Wydaje mi się, że to dość ważne.

Cirocco stała przy umywalce z namydloną twarzą. Po omacku odszukała ręcznik

i wytarła zielonkawą maź. Tylko takie mydło mogły strawić urządzenia oczyszczające.

Zerknęła na dwa zdjęcia, które podsunęła jej Gaby.

- Co to takiego?

- Po prostu dwunasty księżyc Saturna. - Gaby nie udało się ukryć podniecenia.

- Poważnie? - Cirocco ze zmarszczonymi brwiami przyjrzała się obu zdjęciom. - Dla

mnie to po prostu kupa małych czarnych punkcików.

- No cóż, tak. Rzeczywiście niczego tu nie widać bez kompatometru. O, to jest

dokładnie tutaj. - Pokazała kawałek zdjęcia małym palcem.

- Przyjrzyjmy się.

Cirocco przetrząsnęła swoją szafkę i wreszcie wygrzebała uniform w kolorze

groszkowym, jak wszystkie inne. Większość praktycznych, zapinanych na rzepy pasków

została pooddzierana.

Jej pokój znajdował się u podstawy karuzeli, pomiędzy drabinkami nr 3 i 4. Ruszyła

za Gaby krętym korytarzem, a później w górę po drabince.

Z każdym szczeblem stawały się lżejsze, by w końcu - blisko osi - przejść w stan

zupełnej nieważkości. Odepchnęły się od wirującego powoli pierścienia i poszybowały

wzdłuż centralnego korytarza do zespołu pomieszczeń naukowych, w żargonie NASA

zwanego SCIMOD. Światło zgaszono, by łatwiej było odczytywać wskazania przyrządów,

a sala była tak kolorowa, jak wnętrze szafy grającej. Cirocco podobało się tu. Mrugały

zielone światełka, a ustawione w długich rzędach ekrany szemrały tylko, emanując białą

poświatę przypominającą konfetti tumanów śniegu. Eugene Springfield i siostry Polo

lewitowali wokół głównego holozbioru. Ich twarze były skąpane w czerwonym blasku.

Gaby wsadziła klisze do komputera, włączyła program powiększania obrazu

i pokazała Cirocco ekran, na którym miały obserwować zdjęcia. Po chwili ukazały się,

wyostrzone i nałożone na siebie, a potem nagle zmieniły się. Dwa maleńkie punkciki

migotały; dzieliła je niewielka odległość.

- Oto one - powiedziała Gaby z dumą. - Niewielki ruch, ale zdjęcia zostały wykonane

w odstępie zaledwie dwudziestu trzech godzin.

- Zbliżają się obiekty orbitalne - powiedział Gene.

Gaby i Cirocco przysunęły się do niego. Cirocco przelotnie rzuciła okiem

i dostrzegłszy jego ramię gestem posiadacza obejmujące kibić Gaby, szybko odwróciła

wzrok. Zauważyła, że siostry Polo również to zobaczyły, ale udawały, że nie widzą.

Wszyscy nauczyli się nie wtykać nosa w nie swoje sprawy.

Saturn tkwił pośrodku holozbioru, gruby i pomarańczowoczerwony, otoczony

ośmioma błękitnymi, coraz szerszymi kręgami, które układały się w płaszczyźnie

równika. Na każdym okręgu znajdowała się kula, niczym samotna perła nawleczona na

nić, a obok owych pereł wypisano nazwy i liczby: Mnemozyne, Janus, Mimas,

Enceladus, Tetyda, Dione, Rea, Tytan i Hyperion. Daleko poza ich orbitami znajdowała

się jeszcze jedna kula o wyraźnie nachylonej trajektorii - Japetos. Phoebus,

najodleglejszy księżyc, nie mógł być widoczny w tej skali.

Właśnie rysowano koleiną krzywą. Była to asymetryczna elipsa, niemalże stykająca

się z orbitami Rei i Hyperiona i przecinająca okrąg przedstawiający orbitę Tytana.

Cirocco patrzyła uważnie przez chwilę, po czym wyprostowała się. Zauważyła głębokie

zmarszczki na czole Gaby, która manipulowała przy klawiaturze. Przy nawoływaniu

kolejnych programów zmieniały się liczby na ekranie.

- Przed mniej więcej trzema milionami lat znalazł się bardzo blisko Rei - rzuciła

Gaby. - Jest wystarczająco wysoko ponad orbitą Tytana, chociaż perturbacje są wyraźne.

Jest daleki od stabilizacji.

- Cóż to oznacza? - spytała Cirocco.

- Przechwycony asteroid? - zasugerowała Gaby, z jedną brwią uniesioną w grymasie

niedowierzania.

- Mało prawdopodobne. Za blisko płaszczyzny równika - powiedziała jedna z sióstr

Polo.

- April czy August? - zastanawiała się Cirocco. Mimo osiemnastu miesięcy wspólnego

rejsu nadal nie mogła ich odróżnić.

- Bałam się, że to zauważysz. - Gaby przygryzła pięść. - Ale gdyby ukształtował się

wraz z innymi, powinien być mniej asymetryczny.

Polo wzruszyła ramionami.

- Można to wytłumaczyć. Jakaś katastrofa w niedalekiej przeszłości. Trzeba niewiele

wysiłku, żeby go przesunąć.

Cirocco zmarszczyła brwi.

- A więc, właściwie, jak duży jest ten obiekt?

Polo - August, była niemal pewna, że to ona, popatrzyła na nią z tym spokojnym,

a jednak dziwnie niepokojącym wyrazem twarzy.

- Powiedziałabym, że około dwóch lub trzech kilometrów. Być może nawet mniej.

- I to wszystko?

Gene wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Daj mi namiary, a tam wyląduję.

- Co masz na myśli, mówiąc: „I to wszystko?” - powiedziała Gaby. - Przecież nie może

być dużo większy, bo byśmy go zauważyli przez teleskopy z Księżyca. Wiedzielibyśmy

o nim już trzydzieści lat temu.

- W porządku. Przerwałaś mi kąpiel dla jakiegoś cholernego kamyka. Nie wydaje mi

się, żeby było warto.

Gaby wyglądała na zadowoloną z siebie.

- Dla ciebie może nie, ale nawet gdyby był dziesięć razy mniejszy, i tak musiałabym

go nazwać. Odkrycie komety czy asteroidu to inna sprawa, ale zaledwie kilku ludzi

w ciągu stulecia ma okazję nazwać nowy księżyc.

Cirocco uwolniła stopy z uchwytów na holozbiorze i z godnością obróciła się

w stronę korytarza. Zanim wypłynęła z pomieszczenia, jeszcze raz rzuciła okiem na dwa

maleńkie punkciki, które nadal błyszczały wysoko na ekranie.

Język Billa zaczął od koniuszków palców u nóg Cirocco, a teraz penetrował jej lewe

ucho. Lubiła to. To była cudowna podróż, a Cirocco kochała każdy jej centymetr:

niektóre przystanki były doprawdy niezwykłe. Teraz niepokoił płatek jej ucha, próbując

delikatnie odwrócić ją ustami i zębami. Pozwoliła mu na to.

Trącał jej ramię podbródkiem i nosem, przyspieszając obrót. Zaczęła się kręcić.

Czuła się jak wielki, czuły asteroid. Ta metafora spodobała jej się. Podążając w myśli tym

tropem, widziała już linię równika okalającą ją tak, by wystawić pagórki i doliny jej ciała

na światło słoneczne.

Cirocco lubiła kosmos, lekturę i seks, niekoniecznie w tej kolejności. Nigdy nie udało

jej się osiągnąć zadowalającego połączenia wszystkich trzech elementów, ale nie było źle.

Nieważkość dawała możliwość wypróbowania nowych igraszek, jak ta, którą nazywali

„bez rąk”. Można było używać stóp, ust, kolan albo barków, by ustawić partnera.

Wymagało to dużej delikatności i ostrożności, ale poprzez powolne kąsanie i szczypanie

można było dokonać wszystkiego, i to w bardzo interesujący sposób.

Wszyscy od czasu do czasu wpadali do sali upraw hydroponicznych. „Ringmaster”

miał siedem indywidualnych kabin, niezbędnych ich mieszkańcom niczym tlen. Jednak

nawet w położonej blisko osi obrotu statku kabinie Cirocco stawało się tłoczno, gdy

w środku było dwoje ludzi. Wystarczyło raz spróbować kochać się w stanie nieważkości,

by łóżko wydało się nagle równie niewygodne, jak tylne siedzenie chevroleta.

- Dlaczego nie obrócisz się trochę w ten sposób? - spytał Bill.

- A dlaczego miałabym to zrobić?

Pokazał jej, dlaczego i dała mu nawet trochę więcej niż prosił. Potem stwierdziła

nagle, że to ona dostaje trochę więcej, niż oczekiwała, ale - jak zwykle - wiedział, co robi.

Zacisnęła nogi wokół jego bioder i pozwoliła mu czynić według jego woli.

Bill miał czterdzieści lat i był najstarszym członkiem załogi. Charakterystyczną cechą

jego twarzy był kluchowaty nos i obwisłe policzki, które mogły być ozdobą basseta.

Łysiał, a jego zęby też nie były zachwycające. Ciało miał jednak szczupłe i twarde,

o dziesięć lat młodsze od twarzy, a ręce zgrabne i precyzyjne w ruchach. Znał się na

maszynach, ale nie tych zasmarowanych i hałaśliwych: jego skrzynka z narzędziami

zmieściłaby się w kieszonce koszuli, a same instrumenty były tak malutkie, że Cirocco

nie ważyłaby się nawet ich dotknąć.

Jego delikatny dotyk - podobnie jak wyrafinowane upodobania - bardzo się

przydawał, kiedy się kochali. Cirocco zastanawiała się, dlaczego tyle czasu musiała go

szukać.

Na pokładzie „Ringmastera” było trzech mężczyzn i Cirocco kochała się

z wszystkimi. Tak samo zresztą, jak Gaby Plauget. Kiedy siedmioro ludzi podróżowało

zamkniętych w tak małej przestrzeni, tajemnicy nie dało się utrzymać. Wiedziała na

przykład, że to, co siostry Polo robiły za zamkniętymi drzwiami ich sąsiadujących pokoi,

w stanie Alabama nadal było ścigane przez prawo..

Wszyscy stale na siebie wpadali, zwłaszcza w pierwszych miesiącach podróży. Gene

był jedynym żonatym członkiem załogi i już na bardzo wczesnym etapie jasno dał do

zrozumienia, że on i jego żona mają w tych sprawach wszystko dograne. Mimo to

jednak, przez długi czas spał sam, bo siostry Polo miały siebie, Gaby w ogóle zdawała się

nie interesować seksem, a Cirocco nieodparcie ciągnęło do Calvina Greene.

Była tak uparta, że Calvin w końcu poszedł z nią do łóżka i to nie jeden raz, ale aż

trzy. Za trzecim razem nie było jednak lepiej niż za pierwszym, więc nim zdążył odczuć

jej rozczarowanie, ochłodziła stosunki i pozwoliła mu uganiać się za Gaby - kobietą, do

której ciągnęło go od początku. Calvin był lekarzem pokładowym wyszkolonym przez

NASA na kwalifikowanego biologa i ekologa okrętowego. Był czarny, ale niezbyt się tym

przejmował, bo urodził się i wychował na O’Neil One. Był też jedynym członkiem załogi

wyższym od Cirocco. Nie sądziła, by mogło to mieć jakiś związek z jego atrakcyjnością:

wcześnie nauczyła się nie przywiązywać wagi do wzrostu mężczyzn, bo od większości

z nich była wyższa. Sądziła, że urzekły ją raczej jego oczy, łagodne, brązowe i wilgotne.

I jego uśmiech.

Te właśnie oczy i ten uśmiech nie robiły żadnego wrażenia na Gaby, podobnie jak

wdzięki Cirocco nie interesowały Gene’a, jej drugiego wybrańca.

- O czym myślisz? - spytał Bill, widząc, jak się uśmiecha.

- Nie sądzisz, że dostarczasz mi dostatecznie dużo powodów do radości? - odparła

trochę zadyszana. Naprawdę jednak myślała o tym, jak zabawna musiałaby się wydać ich

cała czwórka Billowi, który nie uczestniczył w tych cielesnych przetasowaniach. To

właśnie było charakterystyczne dla niego: siedzieć cicho i pozwolić innym łamać sobie

serca, a włączyć się dopiero wtedy, gdy już im się sprzykrzy.

Calvin na pewno był przygnębiony. Cirocco również. Czy to na skutek

zaabsorbowania Gaby, czy też braku doświadczenia, Calvin nie był nadzwyczajnym

kochankiem. Był spokojny, nieśmiały i lubił grzebać się w książkach. Jego teczka

personalna wskazywała, że większość życia spędził w szkole, obciążony nauką do tego

stopnia, że niewiele czasu zostawało mu na zabawę.

Gaby niczym się natomiast nie przejmowała. Zespół Naukowy „Ringmastera” był

najwspanialszą zabawką, jaką dostała kiedykolwiek w życiu. Była tak zakochana

w swojej pracy, że wstąpiła do korpusu astronautów i ukończyła go z najlepszymi

ocenami z całej klasy, dzięki czemu mogła teraz oglądać gwiazdy bez przeszkody

w postaci atmosfery, chociaż bardzo nie lubiła podróży. Kiedy pracowała, wszystko inne

przestawało dla niej istnieć, i wcale nie wydawało się jej dziwne, że Calvin spędzał

prawie tyle samo czasu w SCIMOD co ona, szukając okazji, by podać jej kliszę

fotograficzną albo osłonę obiektywu, i wreszcie - klucze do swojego serca.

Również Gene wydawał się niczym nie przejmować. Cirocco wysyłała sygnały, za

które dostałaby od piątki do dożywocia, gdyby dowiedziała się o nich Federalna Komisja

Komunikacji, ale Gene niestety ich nie odbierał. Po prostu szczerzył zęby w chłopięcej,

doskonale aryjskiej twarzy, okolonej zmierzwionym włosem i opowiadał o lataniu. Miał

zostać pilotem Modułu Podróży Satelitarnych, kiedy statek dotrze do Saturna. Cirocco

też lubiła latanie, ale przyszedł czas, że kobiety zapragnęły robić coś innego.

W końcu jednak Calvin i Cirocco dostali, czego chcieli, i wkrótce też obojgu się

odechciało.

Cirocco nie wiedziała, jak się układają stosunki Calvina z Gaby; żadne z nich o tym

nie mówiło, było jednak oczywiste, że był to stan w najlepszym przypadku znośny.

Calvin nadal ją widywał, ale ona w tym czasie widywała się również z Gene.

Gene najwyraźniej spodziewał się, że Cirocco przestanie go nękać. Kiedy to robili,

przesuwał się na bok i dyszał jej ciężko do ucha. Nie lubiła tego, a cała reszta jego

techniki nie była ani trochę lepsza. Kiedy przestawali się kochać, wyglądał prawie tak,

jakby oczekiwał podziękowań za udany wyczyn. Na Cirocco niełatwo było zrobić

wrażenie, Gene byłby strasznie zdziwiony, gdyby dowiedział się, jak nisko spadł w jej

prywatnym rankingu.

Z Billem natomiast... Cóż, to był niemal przypadek, chociaż od tego czasu zdążyła się

przekonać, że Bill raczej nie bywa zamieszany w przypadki. Z jednej sprawy wynikała

następna, a teraz właśnie zabierali się do pornograficznego zilustrowania Trzeciej

Zasady Dynamiki Newtona, tej, która mówi o „akcji i reakcji”.

Cirocco przeprowadziła szybko kilka obliczeń, stwierdzając, że siła wtrysku nie

wystarczała, by wytłumaczyć gwałtowne przyśpieszenie, które zawsze obserwowała

w tym momencie. Przyczyną były z pewnością skurcze potężnych mięśni nóg, efekt na

pewno piękny, ale i odrobinę przerażający. Wyglądało to, jakby stali się wielkimi,

wypuszczającymi powietrze balonami, odpychającymi się od siebie w chwili

Varley John - Tytan 01 - Tytan.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: