Mccaffrey Anne - Jeźdzcy Smoków 04 - Śpiew Smoków.pdf - Mccaffrey Anne - robem

Anne McCaffrey Śpiew Smoków

. prolog .

Rukbat w gwiazdozbiorze Strzelca była złocistą gwiazdą typu G. Miała pięć planet, dwa pasy

asteroidów, a także planetę dodatkową, którą przyciągnęła i zatrzymała tysiące lat temu. Kiedy

ludzie osiedlili się na trzecim świecie Rukbat i nazwali go Pernem, nie poświęcili wiele uwagi

zabłąkanej planecie, krążącej wokół swej nowej gwiazdy po dziwacznej, ekliptycznej orbicie. Dwie

generacje kolonistów zdążyły niemal zupełnie o niej zapomnieć, aż osobliwa ścieżka zaprowadziła

gwiezdnego wędrowca w peryhelium w pobliże Pernu.

Wtedy to zarodnikowa forma życia, rozmnażająca się w zawrotnym tempie na Czerwonej

Gwieździe, oderwała się od jej powierzchni i pokonując kosmiczną pustkę zaatakowała świat

kolonistów. Zarodniki w formie cienkich nici opadały na żyzną i gościnną planetę niszcząc

wszelkie życie, na jakie natrafiły, a padając na ciepłą glebę Pernu rozwijały jeszcze bardziej

żarłoczne i groźniejsze Nici.

Osadnicy ponosili ogromne straty - ginęli zarówno ludzie, jak i zwierzęta, i wszelka

roślinność. Tylko ogień zabijał Nić na ziemi, tylko metal i kamień mógł ją zatrzymać. Co prawda

tonęła ona także w wodzie, ale koloniści nie byli w stanie żyć na morzu i żywić się tylko jego

owocami.

Pomysłowi mieszkańcy Pernu, wykorzystując swoje statki transportowe, porzucili otwarty

Kontynent Południowy i przenieśli się na północ, gdzie przystosowali do zamieszkania liczne

jaskinie. Opracowali także dwustopniowy plan pokonania Nici. Przede wszystkim przystąpili do

hodowania ściśle wyspecjalizowanej odmiany miejscowej formy życia. „Smoki” (nazwane tak ze

względu na mityczne ziemskie bestie, do których były podobne) odznaczały się dwiema niezwykle

przydatnymi cechami - mogły w mgnieniu oka przenosić się z miejsca na miejsce dzięki

teleportacji, a kiedy pożarły nasycone fosfiną kamienie mogły także ziać ogniem, wydychając z

paszczy łatwo palny gaz.

Mężczyźni i kobiety o wysokim wskaźniku empatii lub wrodzonych zdolnościach

telepatycznych szkoleni byli do tego, by opiekować się tymi niezwykłymi zwierzętami i umiejętnie

wykorzystywać je w walce z Nićmi. Ludzie ci stawali się najlepszymi przyjaciółmi swoich

podopiecznych, a ich zażyły związek mogła przerwać tylko śmierć jednego z partnerów.

Pierwszy Fort, zbudowany w jaskini znajdującej się we wschodniej ścianie wielkiego pasma

Gór Zachodnich, wkrótce stał się zbyt mały, by pomieścić kolonistów, nie mówiąc już o smokach.

Przystąpiono więc do budowy kolejnej osady, położonej nieco bardziej na północ, obok ogromnego

jeziora i w niewielkiej odległości od pełnego jaskiń nabrzeża. W niedługim czasie Warownia

Ruatha także stała się za ciasna.

Ponieważ Czerwona Gwiazda nadchodziła zawsze ze wschodu, zdecydowano się na założenie

Warowni we wschodnim paśmie Gór Benden, jeśli tylko warunki będą sprzyjać. Gigantyczne

stożki wygasłych dawno temu wulkanów, pełne ogromnych jaskiń, okazały się być doskonałym

schronieniem dla jeźdźców i ich rodzin. Kiedy odnaleźli oni więcej podobnych miejsc na całym

obszarze Pernu, postanowili opuścić Warownię Fort i Ruatha, zostawiając je pod opieką

kolonistów-rolników.

Jednakże to ogromne przedsięwzięcie pochłonęło ostatnie zapasy paliwa do wielkich maszyn

tnących kamienie. Urządzenia te początkowo zamierzano używać do prac górniczych. Dlatego też

przy budowie kolejnych Warowni i Weyrów musiano polegać tylko na pracy rąk.

Zarówno smoki i ich jeźdźcy w Weyrach, jak i ludzie mieszkający w Warowniach zajęli się

swymi własnymi sprawami, prowadząc zupełnie różne i oddzielne życie. Wykształcili też

odmienne obyczaje, które stały się tradycją tak trwałą i niezmienną jak prawo.

Do momentu trzeciego Przejścia Czerwonej Gwiazdy rozwinęła się więc skomplikowana

struktura społeczna, polityczna i ekonomiczna, która skutecznie radziła sobie z wciąż odradzającym

się zagrożeniem ze strony Nici. Sześć Weyrów chroniło cały Pern, a każdemu z nich przydzielony

został konkretny obszar Kontynentu Północnego, znajdujący się dosłownie pod jego skrzydłami.

Reszta mieszkańców zgodziła się płacić dziesięcinę na utrzymanie Weyrów, jako wojownicy-

jeźdźcy nie posiadali ani skrawka ziemi uprawnej, a poza tym, broniąc Pernu przed kolejnymi

Przejściami Nid, nie mieli czasu na zajmowanie się rolnictwem.

Warownie powstawały wszędzie, gdzie natrafiono na jaskinie nadające się do zamieszkania.

Oczywiście nie wyglądały one tak samo - niektóre były wyjątkowo obszerne lub położone w

dogodnym miejscu, w pobliżu źródła wody czy pastwisk, inne zaś niewielkie i gorzej usytuowane.

Potrzeba było silnych, zdecydowanych ludzi, którzy potrafili utrzymać w ryzach rozhisteryzowany

tłum w czasie kolejnych ataków Nici; potrzeba było mądrej administracji, która zawsze miała w

pogotowiu zapasy żywności, z których czerpano wtedy, gdy nie można było niczego uprawiać.

Wielkość populacji utrzymywana była na takim poziomie, by można było zapewnić wszystkim jej

członkom odpowiednie warunki i by wszyscy znaleźli sobie zajęcie odpowiadające posiadanym

umiejętnościom. Często dziel z jednej Warowni wychowywane były w innej, tak aby zapobiec

degeneracji genetycznej. Nazywano to po prostu „wychowaniem” i podobne zabiegi

przeprowadzano zarówno w Warowniach, jak i w siedzibach Cechów, gdzie zajmowano się

kowalstwem, hodowlą zwierząt, uprawą roli, rybołówstwem i górnictwem (w takiej postaci, jaka

była możliwa w danych warunkach). Aby nie dopuścić do sytuacji, w której Pan danej Warowni

odmówiłby dzielenia się produktami swej siedziby Cechu z innymi, Cechy zostały uznane za

niezależne od Warowni, w których się znajdowały. Każdy nauczyciel zwany mistrzem cechowym

był winny posłuszeństwo tylko Mistrzowi swego Cechu, który mógł zabrać do siebie

najzdolniejszych uczniów.

Oprócz powtarzających się co dwieście lat Przejść Czerwonej Gwiazdy, żyle na Parnie było

całkiem przyjemne.

Nadszedł jednak czas, kiedy dzięki koniunkcji pięciu naturalnych satelitów Rukbat,

Czerwona Gwiazda nie zbliżyła się do Pernu na tyle blisko, by wypuścić śmiertelne zarodniki.

Mieszkańcy Pernu zapomnieli więc o niebezpieczeństwie. Wiedli wygodny i dostatni żywot,

zajmując kolejne połacie żyznych gleb, budując kolejne skalne Warownie i z takim przejęciem

realizując swoje zamierzenia, że nawet nie zauważyli, jak niewiele smoków pojawiało się na

niebie. Jakby nie zdawali sobie sprawy, że na Parnie pozostał już tylko jeden Weyr. Następne

pokolenia mieszkańców Warowni zaczęły zastanawiać się, czy Czerwona Gwiazda kiedykolwiek

jeszcze powróci. Jeźdźcy smoków popadli w niełaskę - dlaczego cały Pern miałby utrzymywać

tych ludzi i ich żarłoczne bestie? Legendy opowiadające o walecznych czynach i odwadze

jeźdźców zostały wyśmiane i zhańbione.

Jednak zgodnie z naturalną koleją rzeczy, Czerwona Gwiazda ponownie zbliżyła się do

Pernu, mrugając wielkim krwawym okiem do swojej ofiary. Tylko jeden człowiek, Flar, jeździec

spiżowego smoka Mnementha, wierzył, że za starymi opowieściami kryje się prawda. Jego brat,

F’nor, jeździec brunatnego Cantha, wysłuchał jego argumentów i także uwierzył. Kiedy ostatnie

złote jajo umierającej królowej smoków leżało w Wylęgarni Weyru Benden, Flar i F’nor

wykorzystali tę okazję, by przejąć kontrolę nad Weyrem. Przeszukując Warownię Ruatha odnaleźli

kobietę, Lessę, która była jedyną żyjącą członkinią dumnego rodu władającego niegdyś Ruatha.

Lassa naznaczyła młodą Ramoth, nową królową, i stała się władczynią Weyru. Spiżowy smok

Flara, Mnementh, stał się nowym towarzyszem królowej.

Trójka młodych jeźdźców - Flar, F’nor i Lassa - zmusiła Panów Warowni i Mistrzów

Cechów, by docenili wreszcie powagę sytuacji i żeby zajęli się przygotowaniem prawie zupełnie

bezbronnej planety na nadejście Nid. Przygnębiający byt fakt, że niecałe dwie setki smoków z

Weyru Benden nie mogły ochronić rozproszonych osiedli. Dawniej do kontrolowania znacznie

mniejszego obszaru potrzebowano sześciu Weyrów. Ucząc się wchodzenia ze swoją królową w

pomiędzy i teleportacji w przestrzeni, Lassa odkryła, że smoki mogą poruszać się także w czasie.

Ryzykując życiem swoim i jedynej królowej na Parnie, Lassa i Ramoth przeniosły się do

przeszłości o czterysta Obrotów, do czasów przed tajemniczym zniknięciem pozostałych pięciu

Weyrów, wkrótce po ostatnim Przejściu Czerwonej Gwiazdy.

Pięć Weyrów widząc, jak podupada ich chwała i prestiż, znudzone bezczynnością, która

nastała po życiu pełnym ekscytującej walki, zgodziło się pomóc Lessie i Pernowi i powędrowało

razem z nią w przyszłość.

Akcja „Pieśni Smoków” zaczyna się siedem Obrotów później.

. 1 .

Doboszu wal, kobziarzu dmij

Harfiarzu graj, żołnierzu idź

Uwolnijcie płomienie, niechaj palą trawy

Aż przejdzie Czerwona Gwiazda.

Południowo-wschodni wiatr wiał przez całe trzy dni, jakby i on opłakiwał śmierć starego

harfiarza. Przez niego barka z ciałem wciąż cumowała w bezpiecznym zaciszu Jaskini Portowej.

Przymusowy odpoczynek dał Panu Morskiej Warowni, Yanusowi, aż zbyt wiele czasu na

rozwiązanie jego dylematu. Zdążył porozmawiać z mężczyznami, którzy znali się choć trochę na

muzyce i wszyscy powiedzieli mu to samo. Nie byli w stanie uczcić śmierci starego harfiarza

odpowiednią pienią żałobną. Tylko Menolly mogła to zrobić.

Słysząc taką odpowiedź Yanus chrząkał z niezadowoleniem i odchodził w milczeniu.

Ubolewał nad tym, że nie może głośno wyrazić złości, które budziły w nim owe słowa. Menolly

była tylko dziewczyną, w dodatku nieprzyzwoicie wysoką i chudą. Trudno było mu przyznać

nawet przed samym sobą, że to właśnie ona jest jedyną osobą w całej Morskiej Warowni Półkola,

która umie grać na jakimś instrumencie równie dobrze, jak stary harfiarz. Miała doskonały głos,

świetnie radziła sobie z harfą i fletem, i znała Pieśń Żałobną. Yanus był pewien, że to irytujące

dziecko ćwiczyło Pieśń, odkąd tylko śmiertelna gorączka zaczęła palić starego Petirona.

- Ona będzie musiała to zrobić, Yanusie - powiedziała mu jego żona, Mavi, kiedy sztorm

zdawał się nieco słabnąć. Ważne, żeby stary Petiron został odpowiednio uczczony, a nikt nie

będzie przecież zapisywał, kto to zrobił.

- Starzec wiedział, że umiera. Dlaczego nie nauczał jakiegoś mężczyzny? Dlatego - odparła

Mavi nieco cierpkim tonem - że nigdy nie oddałeś mu nawet jednego człowieka, kiedy nadchodził

czas połowu.

- Był przeleż młody Tranilty?

- Którego odesłałeś na nauki do Morskiej Warowni Ista.

- A czy ten chłopak Forolta nie mógłby?...

- Jego głos się zmienia. Daj spokój Yanusie, to musi być Menolly. -

Yanus mruknął coś w bezsilnej złości, przykrywając się futrami i szykując do snu. - Przecież

mówili d to wszyscy, z którymi rozmawiałeś, prawda? Więc dlaczego robisz tyle zamieszania,

choć wiesz, że nie ma innego wyjścia?

Yanus zamilkł wreszcie, zrezygnowany.

- Jutro będzie dobry połów -powiedziała jego żona ziewając. Wolała już,

żeby zajął się łowieniem, niż snuł po Warowni, ponury i rozdrażniony przymusową

bezczynnością. Wiedziała, że jest najlepszym Panem Warowni jakiego Półkole kiedykolwiek

miało; Warownia prosperowała doskonale, a magazyny pełne były towaru gotowego do wymiany.

Od kilku Obrotów nie stracili także ani jednego statku czy człowieka, co najlepiej świadczyło o

jego wyczuciu pogody, a także przezorności. Ale Yanus, który w e najgorszej burzy czuł się na

pokładzie jak w domu, nie potrafił poradzić sobie z nieoczekiwanymi kłopotami na lądzie.

Mavi zdawała sobie sprawę, że jej mąż nie jest zadowolony ze swojego najmłodszego

dziecka. Ona zresztą również uważała, że dziewczynka jest denerwująca. Menolly ciężko

pracowała i miała bardzo zręczne palce; zbyt zręczne, gdy przychodziło do grania na jakimś

instrumencie związanym z rzemiosłem harfiarza. Mavi pomyślała, że może nie należało pozwalać

dziewczynce przebywać stale w towarzystwie harfiarza, gdy już nauczyła się wszystkich

potrzebnych Pieśni Instruktażowych. Ale w ten sposób miała jedno zmartwienie mniej, bo Menolly

stale opiekowała się niedołężnym harfiarzem, czego wyraźnie ten sobie życzył. Nikt nie chlał

odmawiać prośbie starego Petirona. Ach, cóż tam, pomyślała Mavi, odganiając od siebie takie

rozmyślania, wkrótce przybędzie do nas jego następca, a Menolly zostanie odesłana do zajęć

odpowiednich dla młodej dziewczyny.

Następnego ranka sztorm ustał już zupełnie. Niebo było bezchmurne, morze ciche i spokojne.

Barka pogrzebowa została przystrojona w Jaskini Portowej, a dało Petirona owinięte w błękitną

tkaninę ułożono na górnym pokładzie. Cała flota i większość mieszkańców Warowni podążała

śladem barki, kierując się w stronę wartkiego prądu, którego wody omywały Głębinę Neratu.

Menolly, stojąc na dziobie barki, śpiewała elegię; silny, czysty głos niósł się ponad falami aż

do końca floty Półkola. Wtórowało jej ciche nucenie wioślarzy.

Kiedy przebrzmiał ostatni akord, Petiron powędrował w głębiny, na wieczny spoczynek.

Menolly pochyliła głowę, pozwalając bębenkowi i pałkom wysunąć się z palców i zniknąć w

morzu. Jakże mogłaby ich jeszcze kiedykolwiek używać, jeśli wybiły ostatnią pieśń Petirona?

Powstrzymywała łzy od momentu śmierci harfiarza, bo wiedziała, że musi zaśpiewać jego elegię, a

nie mogłaby tego robić z zaciśniętym od płaczu gardłem. Teraz spływały jej po policzkach,

mieszając się z morską pianą. Rozpaczliwe szlochanie podkreślała cicha pieśń sternika.

Petiron był jej przyjacielem, sprzymierzeńcem i mentorem. Śpiewała mu z głębi serca, tak jak

ją tego nauczył. Czy słyszał pieśń tam, dokąd powędrował?

Podniosła oczy na palisadę chroniącą wybrzeże, na mieniącą się białym piaskiem przystań

otoczoną dwoma ramionami Warowni Półkola. Niebo wypłakało się już przez ostatnie trzy dni;

godny hołd dla starego harfiarza. Powietrze było zimne. Menolly trzęsła się w swojej grubej kurtce

ze skóry whera. Mogłaby się schronić przed wiatrem, gdyby tylko uszła do kokpitu, do siedzących

tam wioślarzy. Ale nie mogła się ruszyć. Zaszczyt zawsze idzie w parze z odpowiedzialnością,

musiała więc pozostać na pokładzie, dopóki barka pogrzebowa nie dotknie kamieni Jaskini

Portowej.

Półkole stało się teraz dla niej smutnym i pustym miejscem smutniejszym niż kiedykolwiek.

Petiron tak bardzo starał się dotrwać do chwili, gdy przybędzie jego następca. Powiedział Menolly,

że nie przeżyje zimy. Wysłał wiadomość do Mistrza Harfiarzy, Robintona, prosząc, by jak

najszybciej wyznaczono następcę. Powiedział Menolly, że wysłał Mistrzowi dwie z jej kompozycji.

- Kobiety nie mogą być harfiarzami - odparła, zdumiona i zakłopotana.

- Jeden człowiek na stu ma doskonały słuch - odpowiedział Petiron

wymijająco. - Jeden na tysiąc potrafi skomponować dobrą melodię z przyzwoitym tekstem.

Gdybyś była chłopcem, nie byłoby żadnego problemu.

- Być może, ale jestem dziewczyną i nic na to nie poradzimy. - Mogłabyś być silnym

chłopcem, naprawdę - wykręcał się Petiron.

- A co złego jest w dużej, silnej dziewczynie? - Menolly była jednocześnie rozbawiona i

rozzłoszczona.

- Nic, zupełnie nic. - Petiron poklepał ją po dłoni, uśmiechając się rozbrajająco.

Pomagała mu jeść obiad, bo jego ręce były już tak spuchnięte, że nawet najlżejsza drewniana

łyżka zostawiała na palcach okropne sine bruzdy.

- A Mistrz Robinton to dobry człowiek. Nikt na Persie nie może powiedzieć, że tak nie jest.

On mnie wysłucha. Zna swoje obowiązki, a ja jestem przecież mistrzem cechowym i nauczano

mnie rzemiosła o wiele wcześniej niż jego. Zażądam od niego, żeby cię wysłuchał.

- Czy naprawdę wysłałeś mu te pieśni, które kazałeś wyryć mi na tabliczkach?

- Naprawdę. Musiałem zrobić dla Jebie chociaż tyle, drogie dziecko.

Mówił to z takim przekonaniem, że Menolly musiała uwierzyć. Biedny,

stary Petiron. Przez ostatnie kilka miesięcy nie pamiętał nawet, jaka to pora Obrotu ani co robił

poprzedniego dnia.

Teraz czas już dla niego nie istnieje, powiedziała sobie Menolly. Zimna bryza paliła jej mokre

policzki. Nigdy go nie zapomni. Padł na nią cień dwóch ramion klifu Półkola. Barka wpływała do

rodzimej przystani. Podniosła głowę. Wysoko na niebie dojrzała maleńką sylwetkę smoka. Jak

pięknie! Ale skąd w Weyrze Benden wiedziano o pogrzebie? Nie, to tylko rutynowy patrol. Teraz,

kiedy Nić opadała w najbardziej nieoczekiwanych momentach, smoki często przelatywały nad

Półkolem. Zwykle trudno było zobaczyć je z bliska, nawet gdy obniżały nieco lot - od Morskiej

Warowni oddzielały je jeszcze trzęsawiska przy Zatoce Nerat. Menolly była szczęśliwa, że smok

pojawił się tutaj właśnie teraz, w najodpowiedniejszym momende, jakby chciał złożyć ostatni hołd

harfiarzowi Petironowi.

Mężczyźni wyjęli ciężkie wiosła z wody i barka wsunęła się powoli na swoje miejsce przy

nabrzeżu, daleko na samym końcu portu. Fort i Tillek mogły się chełpić tym, że są najstarszymi

Morskimi Warowniami, ale tylko Półkole miało jaskinię na tyle dużą, by pomieścić całą flotę

rybacką i zabezpieczyć ją przed pogodą i Opadami Nici.

Jaskinia Portowa miała trzydzieści stanowisk do cumowania, miejsca na rozłożenie

wszystkich siwi, trapów i lin, stojaków do suszenia i wietrzenia żagli, a także płytką zatoczkę, w

której można było reperować okręty i odrapywać wodorosty z ich kadłubów. Przy samym jej końcu

znajdowała się skalna półka, gdzie budowano nowe okręty, o ile udało się zgromadzić odpowiednią

ilość desek i belek. Zaraz za tą półką kryła się niewielka jaskinia, tam przechowywano bezcenne

drewno, suszone na wysokich stojakach lub ułożone w pryzmy.

Barka pogrzebowa delikatnie uderzyła o brzeg.

- Menolly? - Pierwszy wioślarz wyciągnął do niej rękę. Zaskoczona tą

nieoczekiwaną uprzejmością, której nie okazywano zwykle dziewczynom w jej wieku, Menolly

zamierzała właśnie zeskoczyć na ziemię, kiedy dojrzała w jego oczach szacunek należny jej w tej

chwili. Mocny uścisk jego dłoni był cichą pochwałą za jej śpiew. Pozostali mężczyźni także stali,

czekając, aż zejdzie z pokładu. Wyprostowała ramiona, choć smutek wciąż ściskał jej gardło, jakby

domagając się więcej łez, i dumnie zstąpiła na twardą skałę nabrzeża.

Jeszcze zanim ruszyła w głąb jaskini dostrzegła, że pasażerowie pozostałych łodzi opuszczali

je pospiesznie i w milczeniu. Okręt jej ojca, największy z całej floty Półkoła, wypływał już z

powrotem na pełne morze:

Głos Yanusa niósł się po wodzie, przebijając się ponad skrzypienie łodzi czy przyciszone

rozmowy.

- Szybko, szybko. Mamy teraz dobry wiatr, a po trzech dniach sztormu ryba będzie brała jak

nigdy.

Wioślarze przebiegli obok niej, spiesząc do swoich łodzi. Menolly wydawało się, że to wielka

niesprawiedliwość względem Petirona; prawie całe życie poświęcał Warowni Półkola, a teraz tak

szybko o nim zapominano. A jednak życie toczy się dalej. Trzeba było nałowić ryb na długie

zimowe miesiące. Nie wolno marnować nielicznych pogodnych dni, które zdarzały się o tej porze

Obrotu.

Przyspieszyła nieco kroku. Musiała jeszcze przejść wzdłuż całej Jaskini Portowej, a było

okropnie zimno. Poza tym Menolly chciała się dostać do Warowni, zanim jej matka zauważy, że

nie ma bębenka. Mavi nie znosiła marnotrawstwa, tak jak Yanus nie znosił lenistwa.

Choć była to jedna z niewielu uroczystości w Warowni, nie należała ona do wesołych,

dlatego też wszyscy jej uczestnicy kobiety, dzieci, a także mężczyźni za starzy by wypływać na

połów - posuwali się powoli, celebrując niemal każdy krok. Pochód dzielił się na mniejsze grupki,

które zmierzały w kierunku własnych Warowni ułożonych w południowym łuku ochronnej

palisady Półkola.

Menolly widziała, jak Mavi ustawia dziel do pracy w grupach. Teraz, kiedy nie było żadnego

harfiarza, który nauczałby je Pieśni i Ballad Instruktażowych, dziel musiały zająć się czymś innym.

Zbierały więc śmiecie wyrzucone przez sztorm na białą plażę.

Pomimo słońca świecącego jasno na niebie i jeźdźca zataczającego koła na swym smoku w

jego promieniach, lodowato zimny wiatr przyprawiał dziewczynę o dreszcze. Tak bardzo chciała

teraz poczuć ciepło ognia płonącego w palenisku wielkiej kuchni Warowni i rozgrzać się filiżanką

gorącego klahu.

Wiatr przyniósł do niej głos jej siostry, Selli.

- Ona nie ma teraz nic do roboty, Mavi, dlaczego ja muszę? Menolly

schyliła głowę, chowając się za grupką dorosłych i unikając bystrego spojrzenia matki. Musiała

uważać na Sellę ona nie zapomni, że Menolly nie może już wykręcać się od pracy, tłumacząc się

opieką nad chorym harfiarzem. Tuż przed nią jedna ze starszych ciotek potknęła się i zawołała o

pomoc. Menolly podbiegła i kobieta wsparła się na jej ramieniu.

Mccaffrey Anne - Jeźdzcy Smoków 04 - Śpiew Smoków.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: