Anonim - Ekstaza 04 - Odwieczny urok grzechu(+18).doc

Anonim

Ekstaza 04

Odwieczny urok grzechu

Motto:

Kto nic nie wie, nic nie kocha. Kto nic nie może zrobić, nic nie rozumie. Kto nic nie rozumie, nic nie jest wart. Ale ten kto rozumie, kocha, patrzy i widzi...

Paracelsus

To, że ktoś za kimś szaleje, jest nie tyle miarą miłości, co świadectwem wewnętrz­nej pustki i osamotnienia.

Jeśli nie wierzysz, zapytaj sam siebie, ile znasz osób zdolnych do prawdziwej miłości.

Miłość erotyczna, jeśli jest miłością, wyni­ka z samej istoty życia i oznacza najgłębszą więź z drugą osobą.

Erich Fromm

Żaden mężczyzna nie potrafi żyć wyłącz­nie dla miłości, tak jak kobieta, ani uczynić z miłości celu życia i wypełnić nią swoich dni.

Anais Nin

Wielkim błędem moralności, jaką wpaja się nam od dziecka, jest ostrzeganie męż­czyzny przed kobietą i kobiety przed męż­czyzną.

Gregorio Marańón

Erotyczne in memoriam

Jorge był moim najlepszym przyjacielem. Był towarzyszem wielu przygód, jakie przytrafiły mi się w życiu, poczynając od czasów szkolnych. Los sprawił, że przez osiemnaście lat byliśmy nierozłą­czni, bowiem tak się składało, że pomimo częstych przeprowadzek, z miasta do miasta, mieszkaliśmy zawsze po sąsiedzku.

Miałem prawo sądzić, że wiem o nim wszystko, aż do najdrobniejszych szczegółów, ale niedawno przekonałem się — ku memu zaskoczeniu — że to nieprawda.

Stało się to dopiero wtedy, gdy zapoznałem się z zawartością paczki, którą w wielkim sekrecie powierzył mi, ciężko chory, na krótko przed swoją śmiercią.

— Weź to — powiedział, wręczając mi jakiś pakiet. — Znajdziesz tu rękopis mojej książki. Ale proszę, żebyś nie zaglądał do środka przed upływem dziesięciu lat. Wiem, że mogę ci zaufać. Byłbym wdzięczny, gdybyś potem znalazł dobrego wydaw­cę. Nie miej żadnych skrupułów z opublikowaniem

tych intymnych wyznań. Stanowią chronologiczny zapis najszczęśliwszych chwil mego życia, jakich zaznałem u boku słodkich istot.

W oszołomieniu przekładałem z ręki do ręki ciężką, zalakowaną paczkę. Przypatrywałem się przyjacielowi, stwierdzając z przykrością, jak bar­dzo zmienił się pod wpływem choroby, która wy­glądała na dużo groźniejszą i poważniejszą niż wydawało się nam na początku.

W miesiąc później szedłem za jego trumną, jako jeden z nielicznych uczestników pogrzebu.

Paczkę oddałem do sejfu bankowego, żeby nie ulec pokusie i nie otworzyć jej przed czasem. W miarę upływu lat coraz rzadziej myślałem o pro­śbie przyjaciela, ale nie zapomniałem spełnić iego woli.

Właściwie nie byłem zbyt zaskoczony tym, co znalazłem w zalakowanej paczce. Jorge nigdy'nie ukrywał przede mną swoich erotycznych przygód i upodobań. Nie przypuszczałem jednak, że potrafi opisać je w sposób świadczący o dużym darze obserwacji, ironicznym podejściu do pewnych spraw i świetnym wyczuciu śmieszności niektórych sytuacji.

Zamierzam zatem opublikować tę książkę nicze­go nie zmieniając i nie ukrywając, z wyjątkiem tożsamości mojego przyjaciela, który zastrzegł to sobie przed śmiercią. Oczywiście Jorge nie jest jego prawdziwym imieniem, ale skoro jakieś trzeba wymyślić, może być i to. Wybrałem je głównie dlatego, że stanowi skrót od prawdziwego imienia i nazwiska razem wziętych.

I

Oto część seksualnej historii mego życia. Nie wiem dobrze, po co ją spisuję. Może dlatego, że kiedyś przeczytałem — nie pamiętam już gdzie — pewne zdanie, które mnie zafrapowało stwier dzeniem, że kobieta zachowuje w pamięci wszyst­kich mężczyzn swego życia, podczas gdy mężczyzna z łatwością zapomina o minionych uczuciach. Mogę powiedzieć, że nie odnosi się to do mnie, bowiem ja pamiętam nie tylko imiona, ale również miejsca, rysy twarzy, słowa, gesty i wszelkie inne szczegóły wspólnie przeżytych chwil.

Mam czterdzieści lat, lecz najdawniejsze wspo­mnienia odżywają we mnie z taką jasnością i precy­zją, jakby czas zatrzymał się w miejscu.

Musi jednak upłynąć jeszcze sporo lat, zanim ujrzy światło dzienne ta galeria portretów, kobiet i nielicz­nych mężczyzn, które właśnie próbuję nakreślić.

Wolałbym zataić prawdę przed moją matką. Po co przysparzać zmartwień staruszce u kresu życia? Jest mi natomiast zupełnie obojętne, jak zareagują inni członkowie rodziny.

Zdaję sobie sprawę z tego, że jestem dość osob­liwym produktem metod wychowawczych przenie­sionych żywcem z dziewiętnastego wieku do na­szych czasów i wyrażających się w postaci tych wszystkich nowenn, mszy majowych, pierwszych piątków i modlitw różańcowych po przebudzeniu i przed pójściem spać. Różaniec zawsze musiał być pod ręką, o każdej porze dnia. Rekolekcje, hymny na cześć Trójcy Przenajświętszej, wizyty czcigod­nych księży zapraszanych przez babcię na ciepłą czekoladę i kruche ciasteczka, które znikały błys­kawicznie w ustach przeora Zakonu Karmelitów albo jakiegoś biskupa.

Ileż wspomnień budzi we mnie myśl o rodzinnym domu, gdzie królowała pobożność i wierność Koś­ciołowi rzymskokatolickiemu.

Widzę oczami duszy dar papieża Piusa IX, który udzielał komunii mojej babce i jej siostrze, bawią­cym wówczas w Rzymie; jednej podarował róża­niec, a drugiej — papieski pantofel. Odtąd ten pantofel stał w naszym domu na honorowym miejscu. W dzieciństwie nieraz ściągałem go ukrad­kiem, żeby poślizgać się po świeżo wypastowanej podłodze, dopóki babcia nie zaczynała krzyczeć i czynić znaki krzyża na widok takiego bezeceństwa, a moja dobra matka wraz z całą służbą domową nadbiegała zobaczyć, co się stało.

Wychowywałem się w wielkim domu, pełnym salonó...