Templeton Karen - Piękna i bogata.pdf - Harlequin gorący romans - Koteciek

Templeton Karen

Piękna i bogata

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Prędzej piekło zamarznie, niż przejdę przez to jeszcze raz - wymamrotała Charlotte,

wchodząc do domu swoich rodziców.

Wrzuciła klucze do czarnej wieczorowej torebki z jedwabiu. Gdy ją energicznie

zamknęła, trzask rozległ się echem w przestronnym holu. Wstrzymała oddech. Usłyszała

jednak tylko głośne bicie swego serca.

Świetnie. Wszyscy śpią.

Jej sandałki od Ferragamo delikatnie stukały po marmurowej posadzce. Przechodząc

przez korytarz, doszła do biblioteki. Weszła do pokoju wyłożonego boazerią i włączyła

światło. Para lamp z rzeźbionego nefrytu łagodnie oświetliła stojącą przed kominkiem

skórzaną sofę. Ze względu na ciemne, klasyczne meble biblioteka była zawsze jej ulubionym

miejscem w domu. W odróżnieniu od reszty zbyt udekorowanych pokojów w królestwie jej

matki, ten był neutralny.

Zastanawiała się, dlaczego nie wróciła do własnego mieszkania. Skoro była

wystarczająco samodzielna, aby mieszkać osobno, powinna również sama rozwiązywać swoje

małe problemy. Jednak ostatni „mały" problem stanął jej żywo przed oczami. Być może

będzie musiała sobie sama poradzić, ale rozwiąże go i wszystkie inne, które się pojawią.

Prezenty ślubne. Według ostatnich obliczeń Charlotte, było ich dwieście trzydzieści

siedem. Leżały rozłożone na kilku stołach przyniesionych z innych pomieszczeń. Do tego

jeszcze dochodziły liczne czeki, zebrane w górnej szufladzie biurka.

Podeszła do najbliższego stołu.

Od co najmniej trzech lat omijała bary z alkoholem. Dzisiejszego wieczoru chłonęła go

jednak jak gąbka. Na szczęście dobrze wiedziała, kiedy przestać. Może Julian zaprzepaścił je-

dyną okazję, by włożyła suknię ślubną, ale byłaby głupia, robiąc z siebie pośmiewisko.

Jak dziecko na cudzych urodzinach, z pewnym żalem obejrzała zastawiony podarunkami

stół. Baccarat, Steuben, Stieff, Tiffany - wazony, świeczniki, srebrne patery i nie mniej niż

pół tuzina kompletów do cappuccino. Był tu również kryształowy dzban Lalique'a, który z

pewnością kosztował więcej, niż wynosiły przeciętne opłaty za mieszkanie.

Jutro rano każdy z tych przedmiotów trzeba będzie zwrócić.

- Charlotte, kochanie? - Pod drzwiami pokoju rozległ się zaspany głos matki. - Co ty tutaj

robisz?

No cóż, najwyraźniej już się obudziła. Zawsze miała słuch niczym nietoperz.

Charlotte nie była jeszcze gotowa stawić jej czoła. Dotknęła figurki matki z dzieckiem

autorstwa Lladro. Jej długie cyklamenowe paznokcie stanowiły krzykliwy kontrast ze

zgaszonym różem i szarością rzeźby.

Szelest jedwabnego szlafroczka oznajmił nadejście matki.

- Charlotte Suzanne Westwood, dobrze wiesz, że mnie nie zwiedziesz. Co się stało?

Charlotte odwróciła się. Oparta o stół przez chwilę patrzyła na guzik swojego żakietu.

- Ślub odwołany - powiedziała cicho.

Matka przycisnęła kurczowo do piersi koronkową koszulę nocną.

- Och... Charlotte...

Było to wymowne. Charlotte wiedziała, że matka nie może być zaskoczona. Miała tę

pewność, ponieważ nawet sama nie była zdziwiona tym, co się wydarzyło. Scena, w której

mówi mamie o zerwanych zaręczynach, stawała się powoli zwyczajem.

- Co się stało? - spytała Stella Westwood, opadając z westchnieniem na sofę.

Charlotte pozwoliła sobie na ironiczny uśmiech; matka była na tyle taktowna, by nie

dodać „tym razem".

- Nic strasznego. Po prostu... rozmyślił się.

Wysoko uniesione brwi Stelli wyrażały wielkie zdziwienie.

- Na cztery dni przed ślubem? - spytała z niedowierzaniem.

- Przypuszczam, że lepiej teraz niż cztery lata po ślubie. Cisza, która zapadła w

bibliotece, prawie raniła uszy. Charlotte czekała na reakcję matki.

Stella Westwood po raz kolejny nie zawiodła jej.

- Kochanie, co takiego zrobiłaś?

Charlotte zamknęła na chwilę oczy, nie chcąc zareagować na niezamierzoną zaczepkę.

- Niczego nie zrobiłam. Myślę, że nie byłam tą, której prag-i nął.

Nagle wypuściła z głośnym sykiem wstrzymywany od jakie-

Igoś czasu oddech. - Och, mamo! - Jej oczy zaszkliły się. - Kto to wie? Twarz Stelli

złagodniała na tyle, na ile pozwoliła skóra napięta po częstych operacjach plastycznych.

Wyciągnęła ręce do córki.

- Chodź do mnie. Niech cię przytulę.

Charlotte nie miała wyboru. Posłusznie dała się objąć matce.

- Cóż, nic nie szkodzi, kochanie. Jutro, gdy już załatwimy hm... sprawy, zrobimy wielkie

zakupy,

Stella odsunęła córkę, a na jej naciągniętych policzkach pojawił się zbolały uśmiech.

- Masz złą passę i to wszystko. Atlanta jest dużym miastem. Twój książę po prostu

jeszcze się nie pojawił, ale to tylko kwestia czasu.

Gdyby tylko mogła zrozumieć, jak chybione było to pocieszenie. Według Stelli

Westwood lekarstwem na wszystko było wydanie kilku tysięcy dolarów na Lenox Sąuare.

Charlotte musiała jednakże przyznać, że do tej pory chętnie brała udział w tej swoistej terapii.

Cóż innego mogła zrobić?

Tego wieczoru, gdy Julian, jedząc słynne jagnięce żeberka u Cassisa, powiedział, że się

rozmyślił i ma nadzieję, że nie sprawi jej to dużego kłopotu - coś w niej pękło. Początkowo

chciała utopić swoje smutki w alkoholu, ale wraz z oprzytomnieniem pojawiła się od dawna

wpajana zasada: „pozostań damą bez względu na okoliczności". Poza tym jego beznamiętne

wyznanie nie wywołało w niej aż tak wielkich emocji.

Zanim jednak odprowadził ją do taksówki, zdążyła wypić tyle, że poczuła się tak, jakby

ktoś otworzył nagle okiennice w od dawna zacienionym pokoju. Wąska smuga światła wsą-

czyła się do jej świadomości, rozjaśniając myśli. Być może źle się do tego zabrała.

Oby tylko wymyśliła prawidłowy sposób, zanim...

Oczy Charlotte rozszerzyły się, gdy tak patrzyła na matkę, obnoszącą się ze swymi

pieniędzmi, pozycją i pogardą dla ludzi spoza dobrego towarzystwa Atlanty.

PIĘKNA I BOGATA 9

...zanim, dokończyła myśl, marszcząc czoło, zamienię się w taką osobę.

Gabe Szulinski zaparkował swojego dwudziestoletniego forda na podjeździe. Wyłączył

silnik i z uśmiechem na ustach czekał. Po chwili otworzyły się drzwi domku i pojawił się

mały chłopiec z potarganą blond czupryną i niebieskimi oczami. Zbiegł prędko po stopniach

ganku i podbiegł do samochodu. Zaraz za dzieckiem pojawił się siedemdziesię-ciodwuletni

anioł w białym rozpinanym swetrze, bez którego życie Gabe'a byłoby bez wątpienia straszne.

Pomiędzy nimi podskakiwał, prawie przewracając szczupłą starszą panią, duży szczeniak

owczarek.

- Tato! Tato! Tato! - wołało dziecko przy wtórze radosnego szczekania psa. Gdy tylko

Gabe otworzył drzwi po stronie kierowcy, jego syn wtulił mu się w ramiona. - Spóźniłeś się! -

powiedział z wyrzutem naburmuszony chłopiec. - Vinnie powiedziała, że będziesz przed

szóstą.

- Ale gaduła z tej kobiety - stwierdził Gabe, starając się wydostać z półciężarówki.

Postawił chłopca na ziemi i popatrzył, jak razem ze szczeniakiem popędził w stronę

ogródka. Spostrzegł grymas Murzynki.

- Ho, ho! Znam to spojrzenie. - Gabe wyciągnął kurtkę z samochodu i zatrzasnął drzwi. -

Co tym razem nabroił?

- Chcesz całą listę, czy mam podać tylko ważniejsze przewinienia? - spytała.

- Och... - Gabe zarzucił sobie kurtkę na ramię i spojrzał na nią z ukosa. Wiosenne słońce,

przebijając się przez kwitnący dereń, raziło go w oczy.

10 PIĘKNA I BOGATA

- Powiedz tylko, czy będę musiał zaciągnąć pożyczkę, by spłacić szkody?

Skierowali się ku domowi, który po śmierci męża Lavinia Jackson podzieliła na dwie

części. Ta, którą Gabe wynajmował już od ośmiu lat, była skromnie urządzona i przytulna.

Dodatkową zaletą tego mieszkanka była sama gospodyni - wymarzona opiekunka dla jego

dziecka.

Lavinia wychowała swoich synów wiele lat temu i zapomniała już, jaką niespożytą

energię mają ośmioletni chłopcy. Mimo to, gdy Gabe wspomniał o zatrudnieniu kogoś do

opieki nad synkiem, ledwie zdążył uchylić się przed drewnianą chochlą.

Zastanawiał się, czy może teraz Lavinia zmieni zdanie.

- Pożyczkę? Raczej nie - odezwała się w niej była nauczycielka. - Jesteś mi winien tylko

kilka tuzinów sadzonek, stratowanych przez chłopca i tego kundla, którego mu kupiłeś.

Weszła na ganek, kręcąc głową, następnie wzięła się pod boki.

- O czym myślałeś, kupując mu psa? Zwłaszcza takiego, który ma stopy większe od

twoich?

- Chłopiec potrzebuje psa, Vinnie - powiedział Gabe, uśmiechając się.

Wiedział przecież, że uwielbiała tego psa tak samo, jak jego synek.

- Chłopiec potrzebuje mamy. Najchętniej takiej z małymi stopami i na tyle rozsądnej, by

trzymać się z dala od moich kwiatów.

Jego palce już zaciskały się na klamce. Spojrzał w ciemnobrązowe oczy Lavinii.

- Chcesz, bym przesadził kwiatki? - spytał uprzejmie. - Nie

PIĘKNA I BOGATA 11

zaczynaj więc znowu pogadanek typu: „Chłopiec potrzebuje mamy". Jak już

powiedziałem...

- A ty nie zaczynaj z: „Nie mam czasu na kobiety". Prawie skończyłeś studia prawnicze.

Mógłbyś chociaż zacząć szukać.

Mężczyzna zamaszyście otworzył drzwi i wszedł do mieszkania. Lavinia podążyła za

nim.

- Przecież szukam - powiedział przez ramię, wchodząc do swojej sypialni.

Zdjął brudną koszulkę, lepką od potu i kleju do tapet. Zamknął drzwi i zdjął trampki, by

po chwili ściągnąć dżinsy. Włożył czyste spodnie i nową koszulkę.

- Nie dość skutecznie - usłyszał z salonu.

Z grymasem wrzucił brudne ubrania do przepełnionego kosza. W czasie tego weekendu

Templeton Karen - Piękna i bogata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: