Rada Polityki Zagranicznej - CFR
W 1921 roku Amerykanie wyodrębniają się z Królewskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych i tworzą Councii on Foreign Relations (Radę Polityki Zagranicznej) zwaną CFR i każda organizacja działa na własną rękę, ponieważ jeszcze istniały utajone sentymenty narodowe. Początki CFR były trudne i musiała szukać pomocy w rodzinie Rockefellerów, aby w 1926 r. zrealizować program, który przywódcy Christian Herter i bracia Allen i John Foster Dulles umieścili w statucie Rady przy jej zakładaniu. Zobowiązali się zrealizować cele zagraniczne, które powinny spełniać Stany Zjednoczone, co popierał magazyn „Foreign Affaire". W 1929 roku CFR ulokowała się w Harold Pratt House na Park Avenue w Nowym Jorku, naprzeciwko ambasady sowieckiej i gmachu ONZ. CFR otrzymuje część środków finansowych z Królewskiego Instytutu, który ma dobrą pozycję finansową oraz co najważniejsze z Fundacji Rockefellera, Forda, Carnegie oraz z banków: Nelson Aldrich, Chase Morgana, National City Bank, Jacob Schiff, Kuhn-Loeb, Bernard Baruch i innych. Nikt nie może negować dyskretnego wpływu CFR na oficjalne stanowisko rządu tak, że w 1954 roku kongresmen Reece powiedział o tej organizacji, że jest:
„agencją rządową która ma swoje cele międzynarodowe".
Inna jest opinia Dana Smoota, pomocnika Edgara Hoovera, dyrektora FBI:
„niewidzialny rząd".
Albo wypowiedź senatora Williama Jennera w 1962 roku:
„Inna forma rządu, elita biurokratyczna, która wykorzystując naszą konstytucję przygotowuje przyjście globalnego kolektywistycznego socjalizmu."
Charles Levinson powiedział:
„Nie znam żadnej ważnej decyzji odnośnie polityki amerykańskiej, która by nie była sugestią Rady Polityki Zagranicznej."
Na poparcie tego oświadczenia należy zwrócić uwagę na dużą ilość członków CFR, którzy interweniowali, na korzyść lub niekorzyść narodu amerykańskiego, w poważnych decyzjach politycznych począwszy od Franklina Delano Roosevelta, aż do aktualnego prezydenta, nie było żadnej administracji wysokiego szczebla, która mogła lekceważyć zadania CFR. Przez indoktrynację w Harold Pratt House przeszli wszyscy prezydenci USA (za wyjątkiem Trumana i Reagana) i co najważniejsze sekretarze stanu: Cordell Huli, Edward Stettinius, Dean Acheson i inni; większość ministrów prezydentów Kennedy'ego, Johnsona, Nixona, Forda, Cartera; 40 członków delegacji amerykańskiej do ONZ; Alger Hiss, Adlai Stevenson, Ralph Bunche i inni; dyplomaci Chaerles Bohlen, Douglas Dildon, John Mac Cloy, Henry Cabot Lodge; generałowie Lemnitzer, i Maxwell Taylor; szefowie CIA, bankierzy, technokraci przewodzący koncernom międzynarodowym i dyrektorzy fundacji oraz Henry Kissinger, Cyrus Vance i Zbigniew Brzeziński. Ten „niewidzialny rząd" uczestniczył przy tworzeniu takich organizmów międzynarodowych jak ONZ z jej działalnością walutową, kulturalną, pomocą żywnościową i pomocą dla krajów nieuprzemysłowionych. Bank Światowy oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy są ściśle kontrolowane przez CFR. Kiedy się znajduje w różnych grupach nacisku ludzie z CFR, wiadomo jaki mają kierunek, cele i mentalność. Ludzie z CFR pojawiają się w grupach Pugwash, Bilderberg, Trilateral i są piątą kolumną, która interweniuje i kanalizuje najważniejsze decyzje.
CFR przygotowała w 1939 roku i w pierwszych latach wolny „projekt studiów na temat wojny i pokoju" tak, że po zakończeniu wojny rząd miał gotowy materiał aby zaproponować ważne programy. Jeżeli chodzi o program tej „agencji rządowej", to w „Partisan Review" pisze Arthur Schlesinger doradca Kennedy'ego i Johnsona na temat polityki wewnętrznej CFR:
„wprowadzić socjalizm w sposób demokratyczny krok za krokiem przez cykle »New deals« i przy pomocy skoncentrowanego przemysłu jak to opisuje David Lilenthal w swojej książce Wielki Biznes z 1953 r."
I w polityce zagranicznej:
„Stany Zjednoczone nie powinny próbować wygrać z komunizmem, ani uwalniać narodów ujarzmionych i nie pozwolić na to aby się same uwolniły."
Wielki Biznes nie przebiera w środkach, aby mieć kontrolę władzy i zmienia ideologię jak kameleon raz z lewicy raz z prawicy, aby utrzymać się na szczycie władzy i dominacji. CFR jest centrum gęstej sieci satelitów, które otrzymują promieniowanie, instrukcje i inicjatywy od gwiazdy polarnej dla posiadaczy władzy. Można to przeczytać w różnych pracach. Inny organizm „Foreign Policy Association" powstał z Ligi Narodów Wolnych, organizacji o rodowodzie socjalistycznym i międzynarodowym. Próbowała siać propagandę wśród uczniów szkół gimnazjalnych w USA i organizowała debaty na temat ośmiu krytykowanych problemów „polityki zagranicznej odnośnie narodu amerykańskiego". W 1967 brało udział w tych debatach 250 000 uczniów, a w 1960 r. American Legion zwrócił uwagę sądu najwyższego na charakter wywrotowy tej działalności, która przygotowywała ośrodki podejmowania decyzji. Ta polityczna organizacja jest kopią „Okrągłego Stołu". Innym satelitą jest „Business Advisory Councii" stworzony przez Daniela Ropera, ministra handlu, który miał poparcie Roosevelta. Była to grupa ludzi interesu aby pomóc rządowi i utrzymać „New Deal" i wyjść w 1929 r. z kryzysu spowodowanego przez manipulacje Funduszu Rezerw Federalnych i międzynarodowego wielkiego biznesu. W czasie wojny Roper zajął się produkcją broni i z tej okazji skorzystał Żyd Sidney Weinberg, aby zająć jego stanowisko. Zebrania odbywały się często i w tajemnicy, a uczestniczyli w nich członkowie kierownictwa tej organizacji oraz przedstawiciele administracji federalnej. Niedyskretny dziennikarz przedostał się na jedno z tych zebrań i wyszło na jaw, że dzielono się lukratywnymi zyskami z wojny w Korei.
Innym satelitą był „Commitee for Economic Development", dobrze zorganizowany w celu indoktrynacji i badań z dziedziny gospodarki. Organizacja była zbudowana w formie kręgów koncentrycznych w stylu masonerii, tak jak to stosował „Okrągły Stół" oraz Iluminaci z Bawarii. Z wyjątkiem 3 członków, reszta należała do CFR. Inna grupa nacisku w zgodzie z patronatem CFR to „American Civil Liberties Union", jako odnoga innego satelity „American League to Limit Armaments" zwalczająca militaryzm i jego ducha w USA. Motorem był Roger Baldwin członek klubów antymilitarnych, pacyfistycznych i komunistycznych. Po 37 latach jego miejsce zajął P.F. Malin z CFR. Między założycielami tej organizacji w 1919 r. znajdowali się: syjonista Felix Frankfurter z „Okrągłego Stołu"; jego przyjaciel Harold Laski, syjonista i profesor Uniwersytetu Harvarda; dziennikarz Walter Lippman i pisarka Pearl Buck. Organizacja osiągnęła liczbę 130000 członków i komisja z Izby Reprezentantów zgłosiła veto przeciwko jej działalności powiązanej z komunistami. Nikt nie podejrzewał, że „Americans for Democratic Action" i „Institute for American Democracy" były klubami profesorów z Harvardu: Galbraitha, Schlesingera, Humpfreya, którzy sterowali komunistami i sympatykami komunizmu, wśród których wyróżnia się pastor ewangelicki Reinhold Niebule, członek CFR. Wynika z tego, że CFR finansowała i popierała szereg organizacji satelitarnych, którze propagowały kolektywizm aby wprowadzić nowy porządek oraz rząd światowy. Nikt lepiej nie wyraził swojego poparcia dla rządu światowego, niż to zrobił senator James Pauł Warburg, który 17 lutego 1950 r. powiedział senatorom, którzy powoływali komisję spraw zagranicznych w senacie: „Będziemy mieli rząd światowy; bez względu na to czy się to komuś podoba czy nie; dobrowolnie albo siłą."
Literatura:
1. J.A.Cervera - Pajęczyna władzy - Wrocław 1997.
art.w