DYSKRYMINACJA

(łac. discriminatio - rozróżnienie, oddzielenie)

Nierówne traktowanie, ograniczanie w prawach, upośledzanie, prześladowanie jednostek lub grup ludzkich ze względu na ich narodowość, rasę, klasę, wyznanie. Źródłem wszelkiej dyskryminacji jest egoizm indywidualny lub grupowy prowadzący do ustalenia takiej struktury zależności pomiędzy jednostkami i grupami, która daje przewagę jednych nad drugimi z punktu widzenia życiowych szans.

Wyróżnia się następujące rodzaje dyskryminacji: 1) ogólno-społeczną, ze względu na płeć i rasę; 2) wewnątrzpaństwową, która każe traktować pewne grupy społeczne jako obywateli niższej kategorii; 3) międzynarodową, ograniczającą suwerenność małych, zacofanych kulturowo i gospodarczo państw; 4) religijną, polegającą na nieprzyjaznym traktowaniu wyznawców innych religii lub wyznań przy uprzywilejowaniu jednej religii czy ideologii.

Z punktu widzenia katolickiej nauki społecznej żadna forma dyskryminacji nie ma uzasadnienia, bowiem wszyscy ludzie stworzeni są na obraz Boga, zbawieni przez Chrystusa i dzięki temu w sposób istotny sobie równi (Rdz 1, 26 nn.; Ga 3, 28). Ponadto dyskryminacja przeciwstawia się podstawowemu przykazaniu ewangelicznemu - miłości bliźniego.

Wyrazem potępienia dyskryminacji w skali międzynarodowej jest Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z 1948 r., Pakty Praw Człowieka z 1966 r. oraz helsiński Akt końcowy Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie z 1975 r.

(Słownik Katolickiej Nauki Społecznej, Ks. prof. dr hab. W.Piwowarski (red.), W-wa 1993, s.43-44)