Caldwell Erskine - Sługa boży.pdf - Caldwell Erskine - januszernest

Erskine Caldwell

Sługa boży

Tłumaczył

Krzysztof Zarzecki

Książka i Wiedza 1977

Tytuł oryginału

JOURNirrMAH

Ilustracje na okładce i stronie tytułowej

Mieczysław Wasilewski

Redaktor serii

Mirosława Karpińska

Rozdział I

MIS By snadne Caldwell

Zapocony, rozklekotany samochód skręcił

z drogi i utknął martwo pod magnolią. Męż-

czyzna przy kierownicy - wysoki i tak chudy,

jakby nie dojadał, odkąd go matka odstawiła

od piersi - zastygł z posępną miną i wzro-

kiem utkwionym w rzędzie koślawych sztachet

przed maską.

Clay Horey, rozparty w swoim krześle na

werandzie, pochylił się do przodu i zmrużył

oczy rażone blaskiem słońca i bielą piasku.

Wypatrywał, kto to taki, niepewny, czy rze-

czywiście ma przed sobą żywego człowieka.

Przesiadując tak na werandzie tydzień po ty-

godniu, rok po roku, patrząc wciąż na ten sam

suchy, bezbarwny krajobraz, czasami nie do-

wierzał już własnym oczom,

- A to diabelna lura ta kawa - powie-

dział. - Tylko oczy człowiekowi mgłą zaciąga

na taki gorąc. Trzeba będzie pomyśleć o jakim

gąsiorku. Jedna kukurydzówka, co jeszcze wy-

rwie człowieka z tej drętwoty.

Nie podnosząc powiek, starał się rozróżnić

pośród fal upału dzwoniących w uszach jakiś

dźwięk, który by świadczył o obecności kogoś

obcego. Słyszał paplanie sójek, pisk lemiesza

i różne inne dobrze znane odgłosy, jakie za-

wsze niosą się milami nad piaszczystą równiną,

ale żaden obcy dźwięk nie dochodził z podwó-

rza przed domem.

- Nikt ważny to nie może być - powie-

dział w końcu, otwierając szeroko oczy. -

A jak jest, to musiał diablo zmylić drogę.

Pokiwał z niedowierzaniem głową, nie

spuszczając oka z posępnego mężczyzny, wciąż

nieruchomo tkwiącego w odkrytym wozie. Nie

miał najmniejszego pojęcia, kto, u Boga Ojca,

mógł do niego przyjechać z tej strony, i to

o takiej porze dnia. Nie miał pieniędzy na

kupno czegokolwiek, nie miał pieniędzy na

spłacenie choćby cząstki długów - zwykłą

stratą czasu było się zapuszczać tak daleko od

szosy, żeby się z nim zobaczyć. 1

Jeszcze raz wytężył wzrok, ale jak okiem

sięgnąć nie mógł dostrzec najlżejszego poru-

szenia świadczącego, że to nie majaki po

dzbanku zbożowej kawy, którą wypił na śnia-

danie. Ani jedna chmurka nie płynęła po błę-

kicie nieba, najmniejszy powiew nie przebie-

rał listkami magnolii, nie czuło się nic ruchu

nawet w bezkresnych kręgach i poślizgach

myszołowów szybujących w górze, a teraz

przybył jeszcze ten rozklekotany samochód

i mężczyzna szary od kurzu, równie nierucho-

my jak rząd koślawych sztachet wzdłuż dro-

gi.

Clay pragnął się za wszelką cenę utwierdzić

w przekonaniu, że to, co widzi, jest tylko złu-

dzeniem wzroku zmęczonego upałem i bielą

piasku. Miał ochotę ściągnąć kapelusz na oczy

i zdrzemnąć się jeszcze trochę przed kolacją.

Spróbował to uczynić, ale majak nie chciał ja-

koś zniknąć tylko dlatego, że sięgnął ręką do

ronda. Poderwał się z powrotem na krześle,

zły i niespokojny, i jął na nowo wypatrywać.

- Nikt ważny to nie może być - powie-

dział. - Nie zdążył jeszcze zjechać z drogi

i już gasi motor. Jak facet tak się trzęsie nad

każdą kapką benzyny, to jeszcze nie widzia-

łem, żeby to był kto ważny.

Minęło pewnie z pięć minut, gdy nagle mo-

tor zapalił ni z tego, ni z owego. Zakurzony

mężczyzna podskoczył za kierownicą, po czym

znów znieruchomiał sztywny i wyprostowany.

Wyglądało, jakby przez cały czas tego właśnie

oczekiwał, a w końcu został zaskoczony w

chwili nieuwagi.

Tymczasem silnik pracował coraz szybciej

i szybciej. Kiedy w wozie, który szedł w upal-

ny dzień bez wody w chłodnicy i z niedosta-

teczną ilością oleju w karterze, zaczyna po

wyłączeniu zapłonu ni z tego, ni z owego dzia-

łać motor, nie trzeba zbyt długo czekać na na-

stępstwa. Clayowi wydawało się, że wóz się

lada chwila rozpadnie na kawałeczki od wi-

brujących zgrzytów, które nim wstrząsały od

błotnika do błotnika, kiedy raptownie motor

zabrzęczał jak pęknięta sprężyna w budziku,

po czym nastąpił ogłuszający wybuch w roz-

klekotanej rurze wydechowej. Na tym się

skończyło.

Teraz, kiedy było po wszystkim, nieznajomy

rozluźnił napięte mięśnie. Słup gęstego, czar-

nego, mdlącego dymu, który się kłębił nad wo-

zem, zaczynał się powoli przesuwać w stronę,

domu. W oddali zamarło echo wybuchu i za-

raz ponad korony drzew wzbiło się stado spło-

szonych sójek, kołując z takim lamentem, jak-

by odkryły na gałęzi węża.

- Trzeba będzie chyba wstać, dowiedzieć

się, czego on tu właściwie szuka - powiedział

Clay. - Nie ma taki nawet dość oleju w gło-

wie, żeby podejść, schować się przed żarem.

Czarny słup dymu rozpływał się powoli w

rozprażonym powietrzu, ale mdlący fetor wy-

pełnił całą werandę i jął się przedostawać

przez otwarte drzwi i okna do wnętrza domu.

Clay poderwał się na równe nogi, przewra-

cając krzesło.

- Niech to diabli! - powiedział, rozbudzo-

ny w końcu do reszty. Czuł, że zaczyna go

mdlić w dołku. - Podjedzie ci taki pod sam

dom i tylko smrodu narobi! Jak żyję, nie by-

łem taki wściekły!

Nie mógł tego znieść ani chwili dłużej. Prze-

chylił się przez poręcz werandy i ująwszy czu-

bek nosa w dwa palce dmuchnął z całej siły.

Ale zapach pozostał jeszcze bardziej mdlący.

- Niech to wszyscy diabli! Podjedzie ci ta-

ki pod sam dom i nasmrodzi! - wrzasnął

z pasją w stronę wysokiego, ogorzałego męż-

czyzny.

Z wściekłości jął walić w belkę podtrzymu-

jącą dach werandy, aż dom zadrżał w posa-

dach. 'Narobił tyle hałasu, że przybiegła Dene.

Zatrzymała się w drzwiach sieni, za jego ple-

cami.

- Kto tu tak nasmrodził, Clay? - spytała

łapiąc dech. - Jak żyję, nie było tu takiego

smrodu.

Clay wskazał mężczyznę, który właśnie wy-

siadał z samochodu pod magnolią. Mruknęła

coś, czego nie zrozumiał, i obciągając spódnicę

uciekła w popłochu z werandy.

Clay zszedł po schodkach na podwórze. Męż-

czyzna wysiadł już i przechadzał się wielkimi

krokami koło samochodu, rozprostowując kola-

na i zatrzymując się co chwila, żeby potrzą-

snąć to jedną, to drugą nogą. Ubranie miał

wymiętoszone i całkiem szare od kurzu, skórę

na twarzy ogorzałą i jakby zbryzganą brązową

farbą.

Caldwell Erskine - Sługa boży.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: