Biała sukienka i rogale.pdf

• ...nieporadna z tą złością

jak ptak z siecią

trzepocę słowami

za głośno za szybko

na próżno [1]

Noc... bo ciemna, smutek... bo jakoś sam sobie nie umie pomóc, gniew... na próżno [1], podłoga...

uciekające życie, lato... bo kobiety wkładają białe sukienki w pachnące, czerwone kwiaty...

Miała 16 lat, gdy się poznały. Piękny, słoneczny, czerwcowy piątek. Właśnie odebrała świadectwo

z promocją do klasy trzeciej liceum. Zaczynały się wakacje. Planowała je od dawna. W sierpniu

chciała pojechać na dwa tygodnie do Włoch. Na samą myśl o tej podróży dostawała wypieków na

twarzy. Od zawsze chciała poznać ten kraj. Przeczytała mnóstwo książek o Italii, przejrzała stosy

przewodników i map. Co noc zasypiała, marząc, że kiedyś obudzi się na plaży w Rimini i będzie

podziwiać zachód słońca. Dlaczego upodobała sobie właśnie ten kraj? Włochy...? "Kraina słońca",

pogodny, towarzyski styl życia. Włosi...? Niezwykle trudno nimi rządzić... Indywidualiści, kochają

życie, dobre jedzenie i zawsze skłonni do rozmów. Ale Włochy to także kraj sprzeczności - piękno i

brzydota przeplatają się tutaj ze sobą częściej niż gdzie indziej [2]. Zaraz... Zaraz... Jakże ona

podobna do tej "krainy słońca"... Zawsze uśmiechnięta, dynamiczna, szczebiotała z koleżankami na

podwórku. Dzień witała o szóstej rano, prędko ubierała się i biegła do sklepu po świeże rogale na

śniadanie. Przy okazji łapała każdy łyk rześkiego powietrza, zachwycała się budzącym do życia

dniem, ciepło witała spotkanych na klatce sąsiadów. W ten czerwcowy piątek zatopiła okręt

swojego życia...

Choć do wyjazdu pozostało jeszcze półtora miesiąca, chciała przejrzeć swoją garderobę. Wyjęła z

szafy wszystkie ciuchy i zaczęła je przymierzać. - O! Te spodenki będą doskonałe i ta bluzka! -

mówiła energicznie przewracając ubrania. Pod granatowym sarafanem leżała piękna, zwiewna,

biała sukienka w duże czerwone kwiaty. Kupiła ją w zeszłym roku, we wrześniu, na wyprzedaży.

Nie miała okazji jej wcześniej założyć, gdyż jesienne chłody przyszły wcześniej niż się

spodziewała. Teraz ucieszyła się, że będzie mogła ją zabrać ze sobą.

- W tej sukience będę wyglądała lepiej od niejednej Włoszki... I może jakiś przystojny Giuseppe

mnie poderwie? - do głowy przychodziły jej odziane w kobiecą próżność myśli.

Nie miała do tej pory żadnej sympatii. Dziewczyny w jej wieku chodziły już do dyskoteki,

wyzywająco się ubierały, paliły papierosy, wracały późno do domu, chwaliły się kolejnymi

chłopcami. Ona też tego pragnęła. Jednak stanowczy ojciec, w trosce o dobro i bezpieczeństwo

swej jedynaczki, nie pozwalał jej na takie szalone eskapady. Miała do niego żal... Wszczynała

awantury i zarzucała mu staroświeckość. Po godzinie przemyślała sprawę i bardzo dyskretnie

wycofywała się ze słownych utarczek. Gdy jej koleżanki, lekko podchmielone, wracały nad ranem z

dyskoteki, ona gasiła światło i zamykała książkę. Stworzyła własny świat... Świat, w którym na

pierwszym miejscu stały książki, piosenki Grechuty, Bajora, Niemena i poezja. Nie tylko czytała

tomiki Staffa, Gałczyńskiego, ale też sama pisała - nieśmiało, do szuflady. Miała cichą nadzieję, że

kiedyś ktoś przeczyta jej wiersze, a może nawet wyda swój tomik. Karmiła się poezją, ona dawała

jej sens życia, napędzała do działania. Często spacerowała po parku z zielonym notesem. Wszędzie

go ze sobą zabierała, gdyż słowa nowego wiersza mogły przyjść niespodziewanie, niczym

niezapowiedziani goście. Toteż zawsze była przygotowana na ich wizytę. Zielony notes

przyjmował je wszystkie bez szemrania. Czasami tylko się buntował, gdyż dużo w nim kreśliła i nie

było już miejsca na nowe zdania. Wtedy szła do osiedlowego sklepiku i kupowała nowy. Musiał

być zielony. Zieleń to ulubiony jej kolor.

Wkładając biała sukienkę, nagle usłyszała trzask... - O rany! - krzyknęła. - Moja sukienka! -

spojrzała z niedowierzaniem na wielką dziurę w materiale. Pospiesznie zdjęła ją i rzuciła na

podłogę. Zrobiła kilka niepewnych kroków w stronę lustra wiszącego na frontowej ścianie.

Zatrzymała się i nieśmiało spojrzała? Nagle, pełna rozpaczy i nienawiści, krzyknęła:

- O mamma mia, jak ja przytyłam! Jakie mam grube nogi! A brzuch! Szybko pobiegła do łazienki i

stanęła na wagę.

- Co? Nie, to nie możliwe!!! ? dalej kontynuowała ten rwący potok słów.

Zeszła, potrząsnęła nerwowo wagą, jeszcze raz stanęła i ... Wynik był ten sam - 60 kilogramów.

Opadły jej ręce, pobiegła do pokoju, położyła się na łóżko i zaczęła płakać. Na podłodze, jak gdyby

nigdy nic, leżała biała sukienka. Pękła w miejscu czerwonego kwiatu...

W tym momencie uświadomiła sobie, że musi schudnąć. Chciała to zrobić szybko i skutecznie. W

jej głowie kłębiły się różne myśli... Wstała z łóżka i powłóczystym krokiem dotarła do kuchni.

Chciała coś zjeść, gdyż od rana nie miała nic w ustach. Otworzyła lodówkę, popatrzyła, wyjęła

kawałek kiełbasy, masło, żółty ser i musztardę. Zrobiła kanapki i zaparzyła herbatę. Nagle

przypomniała sobie, że nie posprzątała jeszcze swoich ubrań. Wróciła do pokoju, spojrzała na

sukienkę i... pobiegła do kuchni. Wyrzuciła kanapki, wylała do zlewu herbatę. Bezmyślnie

strzepnęła też ze stołu samotny okruch chleba... [1] Tego dnia nie zjadła już nic. Długo nie mogła

zasnąć. Pusty żołądek prosił o choćby malutki kawałek chleba. Była nieugięta. Leżąc w łóżku

wyobrażała siebie za trzy tygodnie... smukła, opalona sylwetka, szczupłe nogi i biodra, no i ta biała

sukienka... To nie noc, lecz myśli o schudnięciu zaciemniły jej niebo.

Następnego dnia, choć zaczęły się już wakacje, wstała o siódmej rano. Pobiegła do sklepu po

świeże rogale na śniadanie. Bardzo długo przyglądała się towarom na sklepowej półce. Czytała

skład produktów, poszukiwała też ich wartości kalorycznej. W pewnym momencie uświadomiła

sobie, że nie zna się na kaloriach, nie wie, co jest tuczące, a na co może sobie pozwolić. Podeszła

do stoiska z gazetami... "Schudnij 5 kilo w 9 dni!", "Rewelacyjna dieta na wakacje!" - krzyczały

pierwsze strony kolorowych pism. Ucieszyła się niezmiernie.

- Teraz będę miała fachową wiedzę na temat odchudzania! - pomyślała i szybko pobiegła do kasy.

Wydała całe swoje kieszonkowe.

Lektura gazet zajęła jej pół dnia. Oczywiście czytała tylko te strony, na których mogła dowiedzieć

się czegoś o kaloriach, nadwadze i walce z nią.

- O?! Rogale mają 240 kcal i są bardzo tuczące - z przerażeniem zauważyła w tablicach

kalorycznych załączonych do jednej z gazet. - Od dziś wykreślam je z jadłospisu! - powiedziała

stanowczo. Ale w głębi duszy zrobiło się jej żal.

- Moje słoneczne rogale... masło śmietankowe... serek... kakao - wspominała swoje wczorajsze

śniadanie.

- Dosyć tego! Odchudzam się! Nie będzie rogali, tylko czerstwy, razowy chleb! - nakrzyczała na

siebie.

Zebrała i odstawiła na kuchenną półkę bukiet kulinarnych wspomnień. Podlała je łzą spływającą z

policzka, by nie zasuszyła ich ... ONA.

Równie młoda, od niedawna robiąca błyskotliwą karierę. Podstępna, wytrwała, ambitna. Lubi

młode dziewczęta. Wybiera te najładniejsze, najmądrzejsze i nieco samotne. Oferuje im swoją

przyjaźń. Tragiczną w skutkach. Nazywa się anorexia nervosa . Na kolejną ofiarę wybrała właśnie

ją... Zaprzyjaźniły się bardzo szybko. Zmieniła jej życie... zmieniła jej wygląd... zmieniła jej duszę.

Od tej pory każdy dzień wyglądał tak samo. Pobudka o szóstej rano, 30 minutowy jogging, pół

godziny ćwiczeń na biodra i uda, lekkie śniadanie, potem zakupy w mieście, leciutki obiad,

studiowanie tabel kalorycznych, 30 minutowy jogging, pół godziny ćwiczeń na biodra i uda,

znikoma kolacja, niespokojny sen.

Mieszkała na podmiejskim osiedlu. Do miasta nie jeździła już autobusem. Chodziła pieszo w

trzydziestostopniowym upale. - Pół godziny energicznego marszu to minus 150 kcal - powtarzała

sobie. Często nie miała siły, żeby iść dalej. Wtedy pocieszała ją ONA: "Pamiętaj, pół godziny

energicznego marszu to minus 150 kcal, wytrzymaj, jeszcze tylko dwa przystanki". Krople potu

spływały po jej czole, na nogach widniały wielkie jak balony pęcherze. Bolały i piekły. Większość

dnia spędzała w sklepach spożywczych. Wybieranie niskokalorycznych serków, wędlin, warzyw i

owoców stało się jej nową pasją. Ukradkiem ważyła bułki, by wybrać te najlżejsze, a jednocześnie

dające wrażenie wielkości. Prosiła o jak najcieńsze plastry chudej szynki. Słodycze w ogóle

wykreśliła ze swego menu. W zielonym notesie pojawiły się całkiem nowe zapiski: "sałata - 100g -

14 kcal", "małe jabłko - 46 kcal". O poezji zapomniała jak o suchym liściu, który wylegiwał się na

jej oknie zeszłej jesieni, jak o płatku śniegu szukającego swego miejsca na białym kobiercu. W jej

pokoju, na półce, wszystkie tomiki owinęła cienka nić zapomnienia...

Coraz częściej unikała wspólnych posiłków z tatą. Wykręcała się bólem brzucha, nudnościami lub

brakiem czasu. Przejęła stery w kuchni. Gotowała mu wykwintne dania, często bardzo tłuste,

kaloryczne. Kusiły ją swoim zapachem. Nigdy ich nie spróbowała. Jadła tylko odtłuszczone zupy,

sałatę, jabłka i pomidory. Zaczął coś podejrzewać. Nie powiedział nic...

Minęły dwa tygodnie diety. Czuła, że schudła co najmniej pięć kilogramów. Obudziła się w

poniedziałek i postanowiła się zważyć. Przeżyła dramat. Waga pokazała 57 kg. - To tylko trzy

kilogramy! - krzyczała tak głośno, że aż śpiące na klatce koty podniosły ze zdumienia swe uszy. -

Boże, za trzy tygodnie jadę do Włoch, a ja wciąż jestem gruba! Wyglądam jak pulpet z grubą

warstwą tłustego sosu! O nie! Tak być nie może! Przestanę w ogóle jeść! Po tych słowach zaczęła

płakać. Obudziła ojca. Zastanowiło go to. Nie powiedział nic...

Godzina za godziną, dzień za dniem... Zaostrzyła dietę? Ogórki, kilka listków sałaty i woda

mineralna. Przy ojcu udawała, że je. Połówki bułeczki wydrążała łyżeczką, przykrywała sałatą i

plasterkiem pomidora. Gdy odwracał się, chowała jedzenie do kieszeni lub wyrzucała przez okno.

Gdy wyjeżdżał na działkę, nie jadła nic.

Czuła się jakoś dziwnie zmęczona. Ostatnio dużo też spała. Śniły jej się kanapki z majonezem i

szynką, rogale z masłem, kotlety, pieczenie i lody śmietankowe. Wyobrażała sobie, że za kilka lat

wyjdzie za mąż i będzie przyrządzać ukochanemu mężczyźnie pyszne obiady, podejmować gości,

którym zaserwuje polędwicę wołową w chlebowym cieście. To jest, a raczej było, jej ulubione

danie.

Dużymi krokami zbliżał się wyjazd. Powoli zaczynała pakować torby. Biegała coraz więcej, nawet

20 km dziennie, jadła coraz mniej - tylko jednego ogórka dziennie. Jej koleżanki zauważyły, że

schudła. Prawiły jej komplementy. Nie wiedziały, co przeżywała. Nie wiedziały, że codziennie

walczyła ze sobą jak z najgorszym wrogiem. Nie wiedziały, że powoli, dzień po dniu zabijała

siebie. A ona? Słuchała pochwał niczym śpiewu ptaków. Czuła się szczęśliwa, że w końcu ktoś

docenił jej wysiłek. Godzinami przeglądała się w lusterku, obserwowała każdy centymetr swego

ciała, mierzyła się i ważyła. Stała się też bardziej nerwowa. Potrafiła skrzyczeć ojca za byle

głupstwo. Słabła, bledła... Zaczął coś podejrzewać. Nie powiedział nic...

Zadzwonił do matki, która od trzech lat przebywała w USA. Pojechała tylko na rok, żeby

dokończyć doktorat. Minął drugi, trzeci... Powiedział, że dzieje się z nią coś złego. Prosił, błagał,

żeby z nią porozmawiała. Nie chciał jej stracić. Była jego jedyną córką. Kochał ją bardzo, jednakże

ta sprawa przerastała go. Matka obiecała pomóc. Napisała córce list, w którym prosiła, by poszła

przed wyjazdem do Włoch na badania kontrolne. Zgodziła się. Wyniki były fatalne. Lekarz

skierował ją do szpitala. Wybłagała go, by przełożyć to o dwa tygodnie. Jutro wyjeżdżała. Zgodził

się.

Nazajutrz wstała o świcie, przebiegła 5 km i przygotowała śniadanie dla taty, który chciał ją

odwieźć na lotnisko. Poszła się umyć. Długo nie opuszczała łazienki. Ojciec zaczął ją ponaglać. Nie

odzywała się... Otworzył drzwi... Leżała blada na podłodze. Zemdlała. Wezwał pogotowie. Trafiła

do szpitala.

Kroplówki, psycholog, kłamstwa... Nie mogła pogodzić się z myślą, że samolot do Włoch odleciał

bez niej. Płakała, błagała lekarkę, by pozwoliła jej opuścić szpital. Lecz ta była nieugięta. Bez trudu

rozpoznała jej przyjaciółkę. Postanowiła, że pomoże jej zakończyć tę niszczącą znajomość. Nie

było łatwo. Skierowała ją do szpitalnego psychologa.

Nie lubiła tej kobiety. Wydawała jej się jakaś dziwna. Nie umiała z nią rozmawiać. Toteż każdego

dnia okłamywała ją: a to, że zjadła cały obiad, a to, że czuje się już dobrze, a to, że połknęła

wszystkie tabletki. Chciała jak najszybciej opuścić szpital. Jej życie stawało się coraz bardziej

ciemne. Obsesyjnie myślała o jedzeniu. Była smutna, ospała, nie potrafiła już cieszyć się

wschodzącym słońcem, szumem wiatru, śpiewem ptaków. Godzinami siedziała na szpitalnym łóżku

i patrzyła w okno. Co widziała? Ból, rozpacz, szarość, czerń... Tyle kataklizmów / tyle

zamienionych w ruinę pór roku / tyle wyrwanych z rozpaczy włosów / przez jeden / bezmyślnie

strzepnięty ze stołu / okruch chleba [1].

We wrześniu rozpoczęła naukę. Mimo złej kondycji fizycznej i psychicznej zbierała najlepsze noty.

Opuszczała sporo zajęć, bo często nie miała siły, by na nie przyjść. Pracowała w domu lub w

szpitalu. Jej życie przypominało marzec - przeplatały się w nim piękne, słoneczne dni, kiedy

budziła się do życia jak niedźwiedź z długiego zimowego snu oraz dni smutne, deszczowe, kiedy

wracała ONA i zaprzątała jej głowę.

Coraz więcej czasu spędzała w szpitalu. Zaprzyjaźniła się z lekarką z oddziału - poetką. Polubiła jej

szczery uśmiech, dotyk dłoni i ciepły, miły głos. Czuła, że tylko ona ją rozumie, dlatego też nigdy

jej nie okłamała. Często przychodziła do niej wieczorem i rozmawiały do późnych godzin nocnych.

Chciała, by była jej matką. Powiedziała, że tęskni do matki, a jednocześnie jej nienawidzi, że kocha

ojca i ma dość swego życia.

Powoli znikała... Wytrzeszczone oczy, wypukłe czoło, szczęki wysunięte do przodu, skóra cienka

jak pergamin, drżące, zimne ręce, nabrzmiałe żyły, kościste palce, małe, puste serce? Straciła

przytomność. Obudziła się po kilku godzinach... Stał nad nią ojciec. W jego oczach, widziała jak

przez mgłę, łzy? Szepnął: - Nie odchodź? Rozpłakała się... Wtuliła się w jego ramiona, a jej serce

cicho prosiło: - Tatusiu, pomóż mi! Nagle usłyszała: - Nie mogę patrzeć jak drażnisz się ze

śmiercią... Nie daj JEJ czasu! Walcz!

Rozpoczęła bitwę ze swoją najlepszą przyjaciółką. Wyszła ze szpitala, nadrobiła zaległości. Zaczęła

jeść regularnie, choć nie było łatwo. Godzinami płakała nad talerzem. Ale nie poddawała się. W

tym "pojedynku na kęsy" zaczęła powoli z NIĄ zwyciężać. Ojciec bardzo jej pomagał. Czuwał przy

każdym posiłku, walczył razem z nią i o nią. Zrezygnowała na własną prośbę z pomocy psychologa.

Tatuś kupił jej zielony notes. Miał nadzieję, że wyzdrowieje i stanie się kiedyś mądrą, wykształconą

dziewczyną, że ułoży sobie życie. Zaczęła znowu pisać wiersze. Jeszcze lepsze, głębsze. Zaczęła

wychodzić do kina, teatru, poznała nowych przyjaciół. Coraz częściej się uśmiechała.

Pewnego dnia postanowiła zrobić wiosenne porządki. Odkurzyła dywany, wyczyściła meble.

Chciała też poukładać na półkach w szafie. Wyjęła wszystkie ubrania. Nie przymierzała ich. Pod

granatowym sarafanem leżała piękna, zwiewna, biała sukienka w duże czerwone kwiaty. Podniosła

ją i spostrzegła, że materiał na jednym z nich jest rozdarty. Postanowiła go zszyć. Zrobiła to tak, że

ścieg był prawie niewidoczny. Mógł zobaczyć go tylko ktoś, kto mu się uważnie przyjrzał. Biała

sukienka odzyskała swój urok i czerwony kwiat... kwiat z blizną.

Dzień... bo życie się zaczyna, wiersz... bo zmienia w witraż kilka słów [1], ojciec... bo zawsze kocha

jak najlepiej umie, wiosna... bo powraca światło...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: