ważne obrzędy.pdf

[slowianie.republika.pl] Słowiańskie ceremonie i obrzędy

http://slowianie.republika.pl/ceremonie.htm

SŁOWIAŃSKIE CEREMONIE I OBRZĘDY

Narodziny

Przyjściu na świat słowiańskiego dziecka towarzyszyła radość całej wielopokoleniowej rodziny.

Noworodek był jednak najbardziej naraŜony na atak ze strony złych mocy; zdarzało się, Ŝe demony

znęcały się nad maluchem lub wykradały go z posłania, by na jego miejsce podrzucić swoje

potomstwo, brzydkie i nieznośne. Pragnąc się tego ustrzec, cały dzień palono w izbie ogień; naokoło

okien upychano ciernie, kolczaste albo parzące rośliny, sól i czosnek; na progu, w łóŜku lub w kołysce

układano ostre narzędzia.

Trzeciego dnia po narodzinach dziecka szykowano ucztę i oczekiwano przybycia Roda i Rodzanic, do

których modlono się o pomyślność dla noworodka. Istoty te, będące prawdopodobnie duchami

przodków, decydowały o losie człowieka, kreśląc na czole dziecięcia tajemnicze, magiczne znaki,

ukryte przed wzrokiem zwykłych ludzi. Podczas uczty dzielono się jadłem z bogami, składając im

ofiary z chleba, sera, miodu i kaszy. Za pomocą przeróŜnych wróŜb próbowano równieŜ odgadnąć

przyszłość i czekający malucha los. Imię nadawał dziecku ojciec lub plemienny wołchw – kapłan.

PostrzyŜyny

KaŜdy słowiański chłopiec po osiągnięciu pewnego wieku poddawany był ceremonii postrzyŜyn –

rytualnego obcięcia włosów i nadania nowego imienia. Nie wiemy dokładnie, w którym roku Ŝycia

odbywała się owa uroczystość, jednak z przeróŜnych opowieści i podań ludowych wynika, iŜ działo się

to tuŜ po ukończeniu przez chłopca siedmiu, a moŜe dziesięciu lat, kiedy powierzano go opiece ojca.

Wtedy właśnie miało następować przejście z wieku dziecięcego w wiek dorosły i stawanie się

męŜczyzną. Ceremonii postrzyŜyn towarzyszyła rodzinna uczta wraz z poczęstunkiem dla

pojawiających się podówczas w domostwie, podobnie jak przy narodzinach dziecka, Roda i Rodzanic.

MałŜeństwo

Słowiańskie dziewczęta wychodziły za mąŜ wcześnie, nierzadko juŜ w wieku 14 lat. Rodzice chłopca,

który zostawał panem młodym, musieli zapłacić za niego wiano ojcu dziewczyny. Ibrahim ibn Jakub

opisuje to następująco: "Jeśli urodzą się komuś dwie albo trzy córki, to są one podstawą jego

bogactwa, jeŜeli synowie się rodzą, to uboŜeje." (...) "Kobiety ich [Słowian] kiedy wyjdą za mąŜ, nie

popełniają cudzołóstwa; ale panna, kiedy pokocha jakiego męŜczyznę, udaje się do niego i zaspokaja u

niego Ŝądzę. A kiedy małŜonek poślubi [dziewczynę] i znajdzie ją dziewicą, mówi do niej: <gdyby było

w tobie coś dobrego, byliby cię poŜądali męŜczyźni i z pewnością byłabyś sobie wybrała kogoś, kto by

wziął twoje dziewictwo>. Potem ją odsyła i uwalnia się od niej."

Po ślubie małŜonkowie zamieszkiwali u rodziny męŜa. śona musiała podporządkować się nie tylko

swojemu ślubnemu, ale i jego krewnym, przede wszystkim rodzicom i rodzeństwu. Dopiero urodzenie

przez niewiastę chłopca było znakiem, Ŝe zaakceptowały ją domowe duchy, a co za tym szło – równieŜ

rodzina zaczynała odnosić się do niej znacznie przychylniej. Niewierność, zdrada małŜeńska – zarówno

w przypadku kobiet, jak i męŜczyzn – karana była okaleczeniem lub śmiercią. MąŜ mógł wypędzić Ŝonę

z domu i wziąć sobie inną, ale nie odzyskiwał przy tym posagu.

Śmierć

Słowianie wierzyli w istnienie duszy, zarówno u ludzi, jak i u zwierząt. Duszę ludzką wyobraŜano sobie

jako ptaka, motyla, pszczołę, świetlika, bądź teŜ jako widmo. Widmami mogły stać się dusze ludzi

złych, okrutnych, dusze siódmych z kolei córek danego małŜeństwa, porzuconych i zmarłych dzieci,

dusze topielców, dziewic, samobójców, wiedźm i mnóstwa innych barwnych postaci. Dusze, które nie

musiały pokutować na ziemi trafiały do ukrytej gdzieś pod ziemią pośmiertnej krainy szczęścia, Nawii.

(W niektórych źródłach mowa jest równieŜ o duszach ulatujących ku niebiosom i roztapiających się w

słońcu.) Czasami jednak, podczas niektórych świąt i ceremonii, dusze owe powracały do świata

Ŝywych, gdzie musiały być przyjęte godnie i z szacunkiem, przez rodzinę, potomków, krewnych i

znajomych. W określone dni Słowianie zwykli udawać się nawet na cmentarze, by spoŜyć tam rodzinny

posiłek, którego część oddawano zmarłym, oraz by rozpalać ogniska, mające ogrzać dusze przodków.

O słowiańskim obrządku pogrzebowym tak pisali wczesnośredniowieczni kronikarze i podróŜnicy: "Palą

oni [tj. Słowianie] swych zmarłych, poniewaŜ czczą oni ogień. Po pogrzebie kaŜdego męŜa, którego

palono na stosie, obcinano głowę jego Ŝonie i w ten sposób dzieliła jego los po śmierci" – stwierdzał

Thietmar. "Obyczaje ich są podobne do obyczajów Hindusów", oznajmiał AbdulHasan alMasudi (X

1 z 2

20091108 19:22

[slowianie.republika.pl] Słowiańskie ceremonie i obrzędy

http://slowianie.republika.pl/ceremonie.htm

w.).

Przed tak zwanym "ciałopaleniem" odziewano zmarłego w odświętne szaty i wyposaŜano go w

najpotrzebniejsze przedmioty codziennego uŜytku. Typowy pochówek popielnicowy (szczątki

umieszczano w glinianych naczyniach zwanych popielnicami) ustąpił po pewnym czasie pochówkowi w

grobach jamowych (spalone szczątki zsypywano wprost do wykopanego uprzednio dołu, bez uŜywania

popielnic). W III wieku pojawiły się teŜ kurhany, przykrywające całą warstwę, która powstawała w

wyniku ciałopalenia. Ceremonię ciałopalenia zastąpiono grzebaniem zmarłych dopiero po wkroczeniu

na ziemie słowiańskie chrześcijan.

Magia odejścia obrzędowość pogrzebowa w Polsce

Artykuł Marioli Tymochowicz z Magazynu Międzynarodowego "Obyczaje".

2 z 2

20091108 19:22

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: