Fobes Tracy - Syrena.pdf - Fobes Tracy - orbitt

Tracy

obes

syrena

przełożyła

Teresa Komłosz

Dla Anne-Marie - z wyrazami miłości

Prolog

Shoreham,

Anglia

PO wzgórzach hulał zimny wiatr. Świstał w gałęziach

jałowca, zrywając martwe liście, bezlitośnie szarpał młodymi

drzewkami. Rozpościerający się u stóp urwiska ocean nadawał

powietrzu słony smak, a tuż nad ziemią unosiła się warstwa

mgły, jaśniejąca odbitym blaskiem księżyca. Upiorne, podobne

do duchów postacie zdawały się tańczyć pośród bladych,

snujących się nad ziemią smug. Kiedy indziej stara Cyganka

pewnie odmówiłaby szybką modlitwę odpędzającą piekielne

opary, ale tej nocy słyszała jedynie krzyki tych, którzy pragnęli

zobaczyć ją martwą.

Przykucnęła między kilkoma żelaznymi krzyżami stojącymi

na szczycie urwiska. Krzyże wyznaczały pradawne miejsce

kultu, znacznie bardziej święte niż kościół wzniesiony pośrodku

wioski i znacznie mniej kosztowne w utrzymaniu. W przeszłości

czuła się tu bezpieczna.

Tej nocy jednak miała świadomość, że owe krzyże mogą

oznaczać jej grób.

Chłód ciągnący od ziemi przez bose stopy boleśnie łamał ją

w kościach. Jednakże w żyłach czuła magiczną moc, palącą

niczym ogień, magię, nad którą tak do końca nigdy nie nauczyła

się panować. Zawsze trzymała ją na wodzy z lęku, do czego

mogłaby ją doprowadzić. Ale tej nocy... dzisiejszej nocy ta

TRĄCY FOBES

SYRENA

magia wręcz ją przerażała. Niczym bestia zamknięta w lochu,

miotająca się w klatce, domagała się zemsty.

Domagała się wypuszczenia na wolność.

Nocną ciszę rozdarły niespokojne krzyki. Anglicy byli coraz

bliżej.

I było ich wielu.

Słyszała, jak uderzając kijami po krzakach, szukają jej

rodaków, Cyganów, którzy znali ich grzechy.

Reszta plemienia uciekła brzegiem. Wcześniej próbowali jej

pomóc, pomóc swojej mądrej nestorce, która umie błogosławić

i przeklinać, uzdrawiać i sprowadzać chorobę. Miała świado

mość, że tylko by przeszkadzała tym, którzy mogli przetrwać,

więc ze ściśniętym sercem kazała im uciekać, a sama starała

się zyskać dla nich trochę czasu, przeklinając Anglików za ich

zbrodnie.

Na zboczu wzgórza, od strony zbliżającej się tłuszczy,

ukazała się pomarańczowa łuna świateł. Cienie zatańczyły

pośród starych celtyckich krzyży. Ledwie zdążyła się skryć za

największym z nich, gdy całkiem blisko rozbłysła pierwsza

pochodnia.

Zaciskając dłonie na krzyżu, próbowała uspokoić szybki,

urywany oddech. Czuła, jak magia rozpiera ją od środka.

Kosmyk włosów załaskotał ją po policzku. Zdała sobie sprawę,

że włosy zaczynają jej stawać dęba. Dawniej była w stanie

panować nad swoją magiczną mocą dzięki Morskiemu Opalowi,

potężnemu klejnotowi, który od wieków przynosił szczęście

jej plemieniu. Teraz jednak, odkąd Morski Opal został skra

dziony, czuła się bezradna.

Morski Opal. Jacyż byli głupi, że go stracili! Tylko jak mogli

cokolwiek ochronić przed tak bezwzględnym i przebiegłym

złodziejem?

Zacisnęła usta, przywołując w myślach sposoby, jakimi

starali się strzec klejnotu: zawsze woziła go we własnym wozie,

a jeden z jej młodych krewnych bezustannie czuwał na straży.

Jednakże złodziej miał spryt i zwinność kota, a przy tym

moralność szakala. Nie zawahał się zdzielić strażnika maczugą

po głowie, a potem o mało jej nie udusił na śmierć, zanim

porwał klejnot z wyłożonej aksamitem szkatułki. Zapewne

łajdak był przekonany, że ją zabił, ale przeżyła i udało jej się

dojrzeć jego twarz.

Choć nienawidziła złodzieja, w pełni rozumiała, dlaczego

nie mógł się oprzeć pokusie zagarnięcia Morskiego Opalu. Ten

niezwykły kamień lśnił wyjątkowym niebieskawym blaskiem,

jakby coś rozświetlało go od wewnątrz. A w jego głębi zdawały

się tańczyć przedziwne wzory. Nigdy w życiu nie widziała

drugiego takiego klejnotu, który swym pięknem potrafił mącić

człowiekowi w głowie. Czasami wyobrażała sobie nawet, że

wewnątrz opalu tkwi coś żywego, jakieś istnienie uwięzione

pod twardą powierzchnią, migotaniem i zmianami koloru

próbujące przekazać światu coś ważnego.

Ilu ludzi zginęło w walce o ten klejnot?

Ilona mogła się tylko domyślać, że było ich bardzo wielu.

W uszach zadudniły jej echem nienawistne obelgi wymie

rzone przeciwko Cyganom. Skuliła się w sobie. Złodziej, znany

jako Anthony St. Germaine, według którego pierwszy lepszy

kundel zasługiwał na więcej szacunku niż Cygan, ukazał się

na najbliższym wzgórzu i zbliżał się ku niej wraz z bandą

swych kompanów. Wszyscy aż kipieli gniewem, w ich prze

konaniu całkowicie słusznym.

Serce jej załomotało, lewe ramię przeszył ból. Przez moment

miała wrażenie, że stare kości odmówią jej posłuszeństwa, że

nie będzie w stanie się ruszyć. Zdjęła ją zgroza na myśl, że

prześladowcy miną ją, skamieniałą w cieniu krzyża, i podążą

w pościgu za resztą jej plemienia.

Ilona uniosła podbródek, zbierając w sobie siły. Uratuje ich,

swoją Elenę i Stefana, Walthera i wszystkich pozostałych,

którzy jej teraz potrzebowali. Podniosła się, z trudem prostując

obolałe kolana, i wyszła na otwartą przestrzeń, stając na drodze

TRĄCY FOBES

SYRENA

nadciągającej bandy. Nie od razu ją dostrzegli; zapewne jej

sylwetka ginęła w cieniu krzyży. Szli dalej, głośnymi okrzykami

wzywając boskiej pomocy w oczyszczeniu ich ziemi z Cyganów.

Jakby żądza krwi całkowicie wyzuła ich z człowieczeństwa.

Kiedy zbliżyli się na odległość jakichś pięciu metrów, ktoś

wreszcie ją zauważył.

- A to co! - odezwał się kobiecy głos. Ilona rozpoznała żonę

St. Germanie'a, znaną w całej osadzie z miłosiernych uczyn

ków . - Czyżbyśmy wreszcie znaleźli jednego z tych cygańskich

szakali?

- A jakże, to jeden z tych kocmołuchów - zawtórował jej

inny głos. Ten należał do samego St. Germaine' a. - Sprawdźmy,

czemu nie ucieka przed nami tak jak reszta.

Podeszli bliżej i wszyscy naraz, złodziej, jego żona i pozostali,

unieśli pochodnie, dokładnie oświetlając Ilonę.

- Popatrzcie na jej ubranie - rzekł inny kobiecy głos, cichszy,

stłumiony. - Powiewa, jakby targał je wiatr.

Tłum nagle stał się ostrożny. St. Germaine z żoną zbliżyli

się do Ilony, ale reszta pozostała w miejscu. Ilona wiedziała,

że wypełniająca ją magia zaczyna się materializować poza

obrębem jej ciała. Mimo to wciąż starała się nad nią panować,

świadoma, jak straszna może być ta niezwykła moc.

- Odebraliście mi coś bardzo cennego - odezwała się słabym

głosem, bardziej pasującym do cygańskiego języka. - Nazywa

się Morski Opal. Oddajcie mi go, a daruję wam życie.

Tłum znieruchomiał, zapanowała martwa cisza. A potem

nagle jeden z mężczyzn wybuchnął śmiechem. Inni mu za

wtórowali, aż wreszcie zdawało się, że całe wzgórza drżą od

śmiechu. St. Germaine podszedł jeszcze bliżej i oświetlając

pochodnią swą brodatą twarz, wyciągnął rękę z niebiesko

połyskującym klejnotem.

- Tego szukasz? - spytał triumfalnie.

Ilonę przebiegły ciarki.

- Oddaj mi Morski Opal, a pozwolę ci zachować życie.

St. Germaine schował kamień z powrotem do kieszeni.

- Nigdy go nie oddam, stara wiedźmo.

- Ona jest wiedźmą - potwierdziła żona złodzieja wyraźnym,

mocnym głosem. - Budzi obrzydzenie w oczach Boga, nie

można tego tolerować. Musimy się pozbyć tej zarazy z naszej

ziemi, zanim całkiem nas zniszczy.

W tłumie podniosły się chrapliwe okrzyki.

Ilona jęknęła. Przez całe życie unikała korzystania z magicz

nej mocy, wiedząc, że trudno przwidzieć jej skutki, które często

przynosiły więcej szkody niż pożytku. Ale jeszcze nigdy tak

bardzo jej nie potrzebowała. Musiała zaryzykować, choćby po

to, by ratować swoich bliskich.

Mrużąc oczy, nakreśliła w powietrzu kilka znaków; jej

sękate starcze palce poruszały się z wdziękiem dziewczęcej

dłoni. Ból w stawach ustąpił, kiedy magia spłynęła do koniusz

ków palców, a potem dotknęła Anglika, który stał najbliżej.

- Węże - syknęła Ilona, patrząc na niego.

Przeklęty mężczyzna cofnął się gwałtownie, po czym wy

trzeszczając oczy, przycisnął ręce do brzucha. Najwyraźniej

czuł już, że coś się dzieje z jego żołądkiem.

Śmiech, który rozbrzmiewał jeszcze przed chwilą, raptownie

ucichł. Rozległy się niespokojne, zduszone okrzyki.

- Klnę się na Boga -rzekł St. Germaine, wypinając pierś. -

Cyganko, zostaniesz ukarana.

Ilona nie odrywała oczu od stojącego najbliżej niej człowieka.

- Ukarz mnie - powiedziała spokojnie - a wszyscy do

staniecie węży.

Czoło przeklętego nieszczęśnika zrosiły krople potu. Palcami

wygiętymi na kształt szponów dźgał się po brzuchu.

- Mam coś w środku - wystękał. - Ona mi tam coś włożyła.

To boli. - Potoczył wokół błędnym wzrokiem.

Potrzeba mu noża, pomyślała Ilona. Ludzie dotknięci prze

kleństwem węży często sami próbowali wyciąć sobie wnętrz

ności, byle się uwolnić od bolesnych skurczów. Jeśli udało się

Fobes Tracy - Syrena.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: