Jacek Wilczur - Ksiestwo SS.pdf - E-booki - III.Rzesza

JACEK WILCZUR

KSIĘSTWO SS

Zdarzenia opisane w tomiku są prawdziwe i udokumentowane. Większość podanych w

nim faktów, a także nazwy geograficzne, nazwiska i daty – odpowiadają prawdzie.

W czasie kiedy tomik ten zostaje przekazany do druku, nie wszystko jeszcze, co dotyczy

Sowich Gór, jest znane. Sprawa wymaga dokładnego rozpoznania i konfrontacji zeznań

nielicznych świadków z tym, co już zdołano ustalić.

Jedno jest całkowicie pewne. Wielka Czarna Sowa nie symbolizuje już dziś zagłady.

Urządzenia pozostawione w tym rejonie przez hitlerowców stanowią dziś symbol minionej

potęgi mordu i gwałtu, potęgi, która legła w gruzy pod ciosami słowiańskich wojsk.

Wielka Sowa budzi się ze snu

Kto pamięta sytuację w Berlinie w latach 1940–1941, kto przechodził wówczas obok Kan-

celarii Rzeszy, dziwić się może na widok tego, co dzieje się w pobliżu siedziby fűhrera dziś, w

grudniu 1942 roku.

Strzeżone są już nie tylko sam gmach centralny i budynki służbowe; uzbrojeni esesmani

pełnią służbę wartowniczą na wszystkich rogach ulic prowadzących w stronę Kancelarii.

Oprócz nich widać spacerujących tam i z powrotem mężczyzn, których profesja nie budzi

żadnych wątpliwości.

Czarny Mercedes podjechał bezszelestnie i stanął przed głównym wejściem. Na

stopniach budynku oczekiwali już dwaj adiutanci – jeden w mundurze pułkownika

Wehrmachtu, drugi w uniformie pułkownika lotnictwa.

– Bitte sehr, Herr Direktor – rzekł adiutant Wehrmachtu, salutując. – Fűhrer oczekuje

pana w swoim gabinecie.

– Dziękuję bardzo, panowie, jesteście nadzwyczaj uprzejmi..

W rogach głównego hollu, na półpiętrze i na piętrze stoją z bronią krótką i maszynową

ubrani w czarne mundury oficerowie Leibstandarte „Adolf Hitler". Prężą się przed dwoma

pułkownikami i dystyngowanym cywilem, którzy zdążają w stronę gabinetu fűhrera.

Widać wszystko było tu przygotowane na przyjęcie gościa, w momencie bowiem, gdy

tylko pojawił się on w poczekalni, oficer służbowy wskazał wejście do gabinetu wodza.

Fűhrer obydwiema rękami uścisnął dłoń przybyłego.

– Cieszę się bardzo z dzisiejszego spotkania, drogi dyrektorze – powiedział. – Już

znacznie wcześniej chciałem zobaczyć pana, ale obowiązki nie pozwalały oderwać się... Wie

pan, drogi dyrektorze, na frontach niełatwa sytuacja...

Dyrektor dyskretnie i ze zrozumieniem przytaknął głową.

– Nie będę tracił czasu i jeżeli pan pozwoli, przystąpię do rzeczy. Chcę zorientować pana

ogólnie w sprawie, o szczegółach będzie pan rozmawiał z fachowcami z OKH, OKL,

OKM * .

Na stole pojawiły się południowa owoce, doskonałe cygara, wody orzeźwiające.

– Drogi dyrektorze, nie ma potrzeby robienia przed panem tajemnicy z tego, że

sytuacja na frontach jest trudna. Naturalnie wyjdziemy tego – fűhrer przenikliwie popatrzył

na swego rozmówcę, jak gdyby chciał się przekonać, czy ten podziela jego zdanie na temat

przyszłości. – Otóż, jak panu wiadomo, wrogowie bombardują nas dotkliwie, niszcząc

skutecznie nasz przemysł zbrojeniowy. Nasze lotnictwo i obrona przeciwlotnicza robią, co

mogą, ale nie jesteśmy w stanie uchronić się od poważnych strat.

– Jawohl, mein Fűhrer.

– Otóż w Dowództwie Naczelnym zapadła decyzja na temat tego, jak uchronić się od

zadawanych nam z powietrza strat i jak zabezpieczyć produkcję zbrojeniową. Mam na myśli

broń konwencjonalną i bronie nowego typu.

– Jawohl, mein Fűhrer, słucham pana.

– Lotnictwo nieprzyjacielskie zagraża tym obiektom, które zbudowano na powierzchni

ziemi. Czy tak, Herr Direktor?

– Jawohl, mein Fűhrer.

– Postanowiliśmy przenieść przemysł zbrojeniowy i laboratoria nowych rodzajów broni

pod ziemię...

– Rozumiem, mein Fűhrer.

Oberkommando des Heeres - Naczelne Dowództwo Wojsk Lądowych;

Oberkommando der Luftwaffe - Naczelne Dowództwo Lotnictwa;

Oberkommando der Marine - Naczelne Dowództwo Marynarki.

– To dobrze. Bo właśnie chcę panu, Herr Direktor, powierzyć tę trudną i bardzo, ale to

bardzo odpowiedzialną pracę.

– Ależ, mein Fűhrer, zrobię wszystko, co będzie w mojej mocy, ale czy podołam?

Przedsięwzięcie jest ogromne, powiedziałbym nawet, że przekracza możliwości normalnych

ludzi...

– Ma pan rację, drogi dyrektorze. Dlatego prace związane z przeniesieniem przemysłu

zbrojeniowego pod ziemię wykonywać będą ludzie specjalnego typu – nasi zdeklarowani

wrogowie: więźniowie polityczni i jeńcy wojenni. Nie stać nas na to, aby tej barbarzyńskiej

hołocie dawać darmo żreć! – tu fűhrer z pasją uderzył pięścią w stół.

Przez chwilę panowało milczenie, którego Herr Direktor nie śmiał przerywać.

– Przepraszam pana, dyrektorze, uniosłem się nieco. Wracając do sprawy, chcę pana

jeszcze poinformować, że nasze Dowództwo Naczelne dokonało już wyboru miejsca, w

którym zamierzamy uruchomić podziemny system zbrojeniowy.

Fűhrer wstał z fotela i poprowadził swego gościa do ściany, na której widniała

olbrzymich rozmiarów mapa sztabowa.

– Nie możemy budować fabryk podziemnych zbyt daleko na zachód – powiedział. –

Trudno byłoby wówczas zorganizować sprawny przewóz surowców ze wschodu. Nie można też

wysunąć ich zbytnio na wschód; ludność nas tam nienawidzi, grasują bandy, poza tym byłoby

zbyt blisko od linii frontu. Tu wyznaczyliśmy rejon budowy przemysłu zbrojeniowego –

Hitler dotknął wskazującym palcem mapy.

– Eulengebie t * – odczytał dyrektor i zdziwił się. Dlaczego właśnie Eulengebiet? Mieszka

tam przecież sporo ludzi niezupełnie czujących się Niemcami. Czy nie można było wybrać

miejsca gdzieś w głębi Reichu?

– Decyzja ta podjęta została z kilku względów – Hitler przerwał rozmyślania swego

gościa. – Góry są tam niewysokie i pokryte lasami, drogi dojazdowe nadają się częściowo do

transportu, resztę wybuduje się w szybkim tempie. Naszym wrogom nie przyjdzie na myśl, że

w głębi starych gór możemy zbudować przemysł zbrojeniowy i stąd właśnie dostarczać dla

armii wspaniałą broń.

– Jeżeli można spytać, mein Fűhrer – dyrektor z szacunkiem skłonił głowę – na jaką siłę

roboczą możemy liczyć w tym bądź co bądź gigantycznym przedsięwzięciu?

– Otóż właśnie chciałem panu o tym powiedzieć. – Fűhrer ujął pod ramię swego gościa i

poprowadził w stronę stołu. – Nie możemy do tej pracy zaprząc Niemców. Nasi mężczyźni

walczą na froncie, walczą na tyłach frontu, w formacjach policyjnych i porządkowych, z

bandami. Nawet sporo naszych kobiet chodzi w mundurach wojskowych.

Na chwilę zapadło milczenie.

– Kuć korytarze podziemne i budować kuźnie naszej broni – podjął fűhrer po chwili – będą

nasi wrogowie. Zatrudnimy więźniów z obozów koncentracyjnych i jeńców, zmusimy całą tę

bandę do pracy dla dobra Rzeszy.

– Jeśli wolno zauważyć, mein Fűhrer... Wydaje mi się, że to element niezbyt pewny, jeżeli

idzie o zachowanie tajemnicy budowy.

– Słusznie pan mówi, drogi dyrektorze. Pamiętaliśmy i o tym. Wprowadzimy taki nadzór,

że w czasie prac nic nie przesączy się na zewnątrz. A ludzie zatrudnieni przy budowie? Ci

nikomu nie zdążą powiedzieć, co widzieli. Mamy na to sposoby...

– Jawohl, mein Fűhrer.

W tydzień później w gabinecie szefa referatu V B odbyła się narada, w której – obok spec-

jalistów z kilku innych dziedzin – przeważali oficerowie służby kontrwywiadowczej, zajmujący

się ochroną specjalnych obiektów. Podano zimne napoje, owoce, ciasta, – Also meine Herren,

* Sowie Góry

Jacek Wilczur - Ksiestwo SS.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: