POEZJA ANDRZEJA BURSY
Bursa Andrzej (1932-1957), polski poeta, prozaik, dziennikarz. Od 1954 publikował wiersze. Twórczość demaskatorska, zbuntowana, antyestetyczna i naturalistyczna, prowokująca brutalnością - w obronie zagrożonych wartości.
Posądzany o nihilizm, po przedwczesnej śmierci zaliczony do kultowych "poetów przeklętych". Najbardziej znany poemat Luiza. Wiersze (1958).
Zadebiutował poematem „Głos w dyskusji o młodzieży” (1954). Jego wczesne wiersze przypominają lirykę poetów Skamandra – wyrażały tęsknotę za „genialna epoką” dzieciństwa i smutek nieuchronnego wchodzenia w dorosłość (Jesień, Fiński nóż).
Przełom to 1956 – ostra świadomość kontrastu pomiędzy uczuciami, marzeniami i głodem wartości młodych ludzi a zakłamaniem i brutalnością świata.
Bursa wyrażał swój bunt konsekwentnie i głośno, demonstrując postawę totalnej negacji:
-miłości (trzynastoletnia, Miłość),
-szczerości i prawdy (Rówieśnikom kameleonom),
-stosunków międzyludzkich (Pedagogika),
-narodowych mitologii i kompleksów (Wernyhora);
-poezji i jej twórców (Poeta).
Głosił potrzebę odrzucenia wszelkich mitów i wygodnych wymówień, domagał się prawdy o ludzkiej egzystencji, motywy: choroby, cierpienia, nędza biologii, przemoc i krzywda.
Zmianie tematyki utworów Bursy w drugim okresie jego twórczości odpowiadała ewolucja ich poetyki: wizyjność i nadrealizm ustępowały stopniowo realistycznej obserwacji, nasilała się kolokwializacja i brutalizacja języka poetyckiego (Pantofelek).
Poezja jego neguje przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Prowokacyjne bluźnierstwa wyrażają tęsknotę za moralnym ładem.
POEZJA HALINY POŚWIATOWSKIEJ
Poświatowska Halina, z domu Myga (1935-1967), polska poetka i prozaik.
Jej poezja zyskała uznanie krytyków i nadal trwającą popularność. Poruszała problemy miłości i śmierci, uprawiała poezję sensualistyczną, a jednocześnie nasyconą filozoficzną refleksją egzystencjalną w zbiorach: Hymn bałwochwalczy (1958), Dzień dzisiejszy (1963), Oda do rąk (1966), Jeszcze jedno wspomnienie (1968). Proza biograficzna Opowieść dla przyjaciela (1967) stanowi autokomentarz do twórczości i postawy życiowej poetki, usiłującej afirmować życie na przekór śmierci.
Doświadczenia życiowe poetki (choroba serca) zdeterminowały charakter jej poezji, w której lęk przed grożącą w każdej chwili śmiercią, bunt przeciw wyrokom losu, dotkliwa świadomość przemijania łączyła się z zachwytem nad uroda świata i przede wszystkim ze zmysłowym erotyzmem.
chahaviah