Verne Juliusz - Hector Servadac.pdf - Verne Juliusz - KrzysBi

Jules Verne

HECTOR SERVADAC

Podróż wśród gwiazd i planet Układu słonecznego

Spolszczył Włodzimierz Topoliński

Ilustracje

P. Philippoteaux

Książnica - Atlas

Lwów - Warszawa, 1931

SPIS TREŚCI

CZĘŚĆ PIERWSZA .

Rozdział I, w którym poznajemy Hectora Servadac’a i jego rywala.

Rozdział II, który maluje fizyczne i moralne oblicze kapitana Servadac’a i jego ordynansa Ben-Zouf’a.

Rozdział III, w którym poetycką wenę kapitana Servadac’a rozprasza niepojęty wstrząs.

Rozdział IV, w którym niema końca zdziwieniu i domyślnikom.

Rozdział V, w którym jest mowa o dziwnych zmianach, zaobserwowanych w porządku wszechświata. 17

Rozdział VI, w którym czytelnik towarzyszy kapitanowi Servadac w jego pierwszej wycieczce po nowem

terytorjum.

Rozdział VII, w którym Ben-Zouf uskarża się na opieszałość gubernatora.

Rozdział VIII, w którym jest mowa o Wenus i Merkurym, jako o planetach.

Rozdział IX, w którym szereg pytań kapitana Servadac’a pozostaje bez odpowiedzi.

Rozdział X, w którym z lunetą przy oku i sondą w ręce poszukuje się śladów dawnego Algeru.

Rozdział XI, w którym kapitan Servadac odkrywa ocaloną wysepkę, będącą, jednakże tylko grobowcem.

Rozdział XII, w którym po próbach walki z żywiołem, porucznik Prokop oddaje wszystko w ręce Boga.

Rozdział XIII, w którym jest mowa o brygadjerze Murphy, majorze Oliphant, kapralu Pimie i o pocisku

znikającym poza linją horyzontu.

Rozdział XIV, daje wyraz naprężeniu stosunków międzynarodowych i prowadzi ku nieporozumieniom

geograficznym.

Rozdział XV, w którym drogą dyskusji dochodzi się do odkrycia, bliskiej już, być może, prawdy.

Rozdział XVI, w którym Hector Servadac obejmuje jedną ręką szczątki rozległego kontynentu.

Rozdział XVII, który możnaby śmiało zatytułować: „Ten sam – tym samym”.

Rozdział XVIII, który mówi o przyjęciu zgotowanem gubernatorowi wysepki i o wypadkach, które zaszły

w czasie jego nieobecności.

Rozdział XIX, w którym kapitan Servadac zostaje jednomyślnie obrany generalnym gubernatorem Galji.

Rozdział XX, w którym baczne oko obserwatora dostrzega płonący punkcik na horyzoncie.

Rozdział XXI, w którym przekonamy się, jaką, wspaniałą niespodziankę natura przygotowała

mieszkańcom Galji.

Rozdział XXII, który kończy się ciekawym eksperymentem z dziedziny fizyki rozrywkowej.

Rozdział XXIII, omawia ważne wydarzenia, które wzbudziły popłoch w całej kolonji Galijskiej.

Rozdział XXIV, w którym kapitan Servadac i porucznik Prokop rozwiązują wreszcie kosmiczną zagadkę.

CZĘŚĆ DRUGA

Rozdział I, w którym poznajemy trzydziestego szóstego mieszkańca sferoidy „Galja”.

Rozdział II, którego ostatnie słowo wyjaśnia czytelnikowi to, czego się zapewne sam już domyślił.

Rozdział III, który wyjaśnia zagadkę, dlaczego Palmyrin Rosette jest tak zachwycony swym losem.

Rozdział IV, w którym Palmyrin Rosette znęca się nad dawnym swym uczniem Servadac’em.

Rozdział V, w którym Palmyrin Rosette uznaje urządzenia kolonji za niedostateczne.

Rozdział VII, w którym profesor i jego uczniowie żonglują sekstyljonami, kwintyljonami i innemi

wielokrotnościami miljardów.

Rozdział VIII, w którym okaże się jasno, że lepiej aniżeli na Galji, handlować było na Ziemi.

Rozdział IX, w którym oświeceni Galijczycy wybiegają myślą w nieskończoność.

Rozdział X, Jak świętowano na Galji dzień 1-y stycznia i co się zdarzyło pod koniec uroczystości.

Rozdział XI, w którym kapitan Servadac i jego towarzysze tak sobie radzą, jak tego wymagają,

okoliczności.

Rozdział XII, który stwierdza, że ludzie nie są stworzeni do grawitowania w odległości dwustu

dwudziestu miljonów mil od słońca.

Rozdział XIII, w którym mowa jest o jedynej w swoim rodzaju scenie między Palmyrin Rosette’m a

Izaakiem Hakhabutem.

Rozdział XIV, w którym kapitan Servadac i Ben-Zouf wyruszają w podróż i wracają, z niej jak niepyszni.

Rozdział XV, w którym omawiana jest sprawa powrotu na Ziemię i śmiała propozycja porucznika

Prokopa.

Rozdział XVI, w którym Galijczycy przygotowują się do obserwacji swej asteroidy z balonu.

Rozdział XVII, w którym pasażerowie balonu notują swoje uczucia i wrażenia. 273

Rozdział XVIII, który wbrew zasadom obowiązującym w powieściach nie kończy się małżeństwem

bohatera.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Rozdział I,

w którym poznajemy Hectora Servadac’a i jego rywala.

Oficerowie wysłuchali w poważnem skupieniu Servadac’a, pragnącego w

nich widzieć swoich sekundantów, nie mogli się jednak powstrzymać od

ironicznych półuśmiechów, gdy przyjaciel jako powód pojedynku podał

sprzeczkę wynikłą pomiędzy nim i hrabią Timaszewem, na temat różnicy w

upodobaniach muzycznych.

A możeby się dało sprawę załatwić polubownie? – zauważył komendant

2-go pułku strzelców.

O tem proszę nawet nie wspominać – brzmiała twarda odpowiedź Hectora

Servadac’a.

Przy obustronnej dobrej woli i drobnych ustępstwach… – podjął kapitan

artylerji.

Nie może być mowy o kompromisie pomiędzy Wagnerem i Rossinim –

odparł poważnie oficer sztabowy. – Trzeba się wyraźnie wypowiedzieć za

jednym lub za drugim. W danym wypadku obrażono Rossiniego. Ten warjat

Wagner napisał o nim stek idjotyzmów, postanowiłem więc pomścić

Rossini’ego.

Należy przytem zważyć – ciągnął komendant – że cięcie szablą nie zawsze

jest śmiertelne.

Zwłaszcza, gdy nie pozwolę, by tknęło mnie jej ostrze – odciął zręcznie

Servadac.

Po tem oświadczeniu obaj oficerowie udali się do sztabu, gdzie punktualnie

o godzinie drugiej mieli spotkać sekundantów hrabiego Timaszewa.

Należy tu zaznaczyć, że ani komendant strzelców, ani kapitan artylerji nie

byli przekonani przez swego przyjaciela co do motywów pojedynku.

Podejrzewali oni, być może, istotną przyczynę, ale nie chcąc urazić kapitana,

udawali, że wierzą jego wywodom.

Po upływie dwóch godzin byli już zpowrotem, ustaliwszy ze świadkami

przeciwnika warunki pojedynku. Hrabia Timaszew zgodził się bić na szable,

broń żołnierska.

Przeciwnicy mieli się spotkać nazajutrz, dnia 1-go stycznia o godzinie 9-ej

rano na terenie skał nadmorskich, odległych o jakieś trzy kilometry od ujścia

Szeliwu.

A zatem do jutra, z punktualnością wojskową – rzekł komendant.

Najpunktualniej w świecie – odparł Hector Servadac.

Poczem obaj oficerowie uścisnęli serdecznie dłoń przyjaciela.

Kapitan Servadac wspiął konia ostrogą i niezwłocznie opuścił mury miasta.

Od dwóch tygodni już nie zaglądał do swego mieszkania na Placu Broni. Mając

powierzoną sobie poważną pracę topograficzną w okolicy Mostaganem,

zamieszkiwał chatę arabską u ujścia rzeki Szeliw. Za jedynego i wyłącznego

towarzysza miał ordynansa, i postronny obserwator mógłby posądzić pustelnika

kapitana o odbywanie jakiejś pokuty lub kary.

Rozdział II,

który maluje fizyczne i moralne oblicze kapitana Servadac’a i jego ordynansa

Ben-Zouf’a.

Służbowe wykazy Ministerstwa Wojny notowały owego roku pod

wiadomą datą, co następuje:

Servadac

(Hector),

urodzony

19-go lipca 18… w Saint Trelody,

departament Girondy.

Stan majątkowy: tysiąc dwieście franków renty.

Czas służby: 14 lat, 3 miesiące i 5 dni.

Szczegóły dotyczące służby wojskowej i wypraw wojennych: szkoła w

Saint-Cyr 2 lata, wyższa szkoła wojskowa 2 lata i 87 pułk linjowy 2 lata; 3 pułk

strzelców 2 lata, Alger 7 lat. Brał udział w wyprawach kolonjalnych do Sudanu.

Stanowisko: Kapitan sztabowy w Mostaganem.

Odznaczenia: Kawaler Legji Honorowej z dnia 13 marca 18…

Hector Servadac miał lat trzydzieści. Sierota bez rodziny i majątku, żądny

był sławy i pieniędzy. Zapaleniec i nawet, rzec można, zawadjaka, obdarzony

bystrym i żywym umysłem, cięty, zaczepny, odważny i buńczuczny, miał czułe

i wrażliwe serce. Jak przystało na potomka walecznego rodu, był całą dusza

żołnierzem. Mimo licznych, zawsze szczęśliwie kończących się przygód i

awantur, nie miał w sobie nic z pyszałka lub pozera. Urodził się snać pod

szczęśliwą gwiazdą i sama natura przeznaczyła go do nadzwyczajnych przeżyć,

darząc jednocześnie najtkliwszą opieką.

Zewnętrznie Hector Sarvadac był czarującym oficerem: pięć stóp i sześć

cali wzrostu, wysmukły, zręczny, proporcjonalnej budowy, na górnej wardze

miał kruczy podkręcony zlekka wąsik i niebieskie, śmiało i jasno patrzące na

świat oczy, które podobały się bardzo i zjednywały mu powszechną sympatję

zarówno w sferach wojskowych, jak i towarzyskich.

Trzeba tu przyznać gwoli sprawiedliwości, czego zresztą i sam

zainteresowany nie ukrywał, że kapitan Servadac nie bardzo był uczony i

wiedzy posiadał tylko tyle, ile tego wymagała konieczna potrzeba. – „Nie

lubimy się przepracowywać, nie pchamy się gwałtem do nauki – mawiają

oficerowie kawalerji. Kapitan Servadac nie wiele różnił się od towarzyszów

broni, ale że był zdolny i sprytny, ukończył szkoły z dobrym wynikiem i dostał

się do sztabu generalnego w randze kapitana. Rysował zresztą, wcale dobrze, a

zwłaszcza pysznie trzymał się na koniu, niebawem też zyskał sobie sławę

niezwyciężonego mistrza jazdy.

Powszechnie ceniono w nim męstwo i odwagę, podziwiając jednocześnie

jego szczęśliwą gwiazdę.

Opowiadano np. taką historję:

Pewnego dnia kapitan Servadac prowadził przez głęboki okop pieszy

oddział strzelców. W pewnem miejscu grzbiet nasypu, podziurawiony

nieprzyjacielskiemi granatami, osunął się i nie był już dość wysoki, aby osłonić

żołnierzy przed bezustannym ogniem kartaczy. Strzelcy zawahali się. Wówczas

Hector Servadac wstąpił na krawędź nasypu, położył się na niej, podnosząc w

ten sposób poziom przykrycia, i zawołał!

„Naprzód, marsz!

I oddział przeszedł pod gradem kul, z których ani jedna nie tknęła

dzielnego dowódcy.

Od czasu wyjścia z wyższej szkoły wojskowej Hector Servadac, poza

udziałem w kilku wyprawach kolonjalnych, pełnił służbę stale w Algerze. W tej

chwili piastował urząd sztabowego oficera komendy w Mostaganem. Mając

powierzoną sobie pracę topograficzną na odcinku pomiędzy Tener i ujściem

Szeliwu, zamieszkiwał małą arabską chatynkę, która nietylko nie zapewniała

wykwintu ale nawet wygody. Kapitan nie przejmował się takiemi błahostkami.

Lubił on żyć pełną piersią i korzystał ze wszystkich prerogatyw swobody i

wolności stanu oficerskiego. Przemierzał stokrotnie w pieszych wędrówkach

piaski wybrzeża, lub wspinał się konno po skalistych zboczach, zaś z

powierzoną sobie pracą nie śpieszył się zbytnio.

Verne Juliusz - Hector Servadac.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: