ALIGHIERO TONDI
prof. Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego
w Rzymie
KARTKI Z PAMIĘTNIKA
BYŁEGO JEZUITY
KSIĄśKA I WIEDZA
WARSZAWA 1952
Tłumaczył z języka włoskiego G. Zborsztyn
Redaktor odpowiedzialny J. Guranowski
"KsiąŜka i Wiedza", Warszawa, Grudzień 1952 r,
Tłoczono 15 000 + 208 egz. Dom Słowa Polskiego w Warszawie
Obj. ark. wydawn. 2,7. Nr Zam. 3803, druk. ukoń. dn. 5 XII. 52.
Pap. druk. sat. kl. V 70 g. f. 6lx86. Obj. ark. druk. 3,5
3-B-52375
PRZEDMOWA
Jezuita ksiądz Tondi, wicedyrektor Instytutu WyŜszej Kultury Religijnej w
Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim otrzymał od władz kościelnych zadanie
pośredniczenia w kontaktach między Watykanem i Akcją Katolicką a róŜnymi
ośrodkami włoskiego neofaszyzmu.
Osobisty udział w występnych konszachtach mających na celu przyśpieszenie
ponownej faszyzacji Włoch doprowadził księdza Tondi do przekonania, Ŝe polityka
Watykanu Jest sprzeczna z interesami narodu włoskiego, Ŝe stanowi ona powaŜne
niebezpieczeństwo dla pokoju.
Ksiądz Tondi znalazł w sobie dość odwagi cywilnej, by przyznać się publicznie, Ŝe
słuŜył złej sprawie, w które uwikłał go Watykan: 21 kwietnia 1952 r. wystąpił z
zakonu jezuitów i rozpoczął publikowanie na łamach demokratycznej prasy włoskiej
własnych notatek - fragmentów prowadzonego przez siebie od dłuŜszego czasu
pamiętnika.
Rzecz zrozumiała, Watykan próbował wszystkiemu zaprzeczyć. Ale ksiądz Tondi
obok własnych notatek posiadał w ręku przygwaŜdŜające dokumenty — fotokopie
korespondencji pomiędzy dygnitarzami hierarchii watykańskiej a faszystowskimi
zbrodniarzami wojennymi, dziś przywódcami odradzających się pod opieką
imperialistów amerykańskich ugrupowań neofaszystowskich. Treść tej
korespondencji demaskuje Watykan jako pomocnika amerykańskich podŜegaczy
wojennych w ich zbrodniczym spisku przeciw wolności i bezpieczeństwu narodu
włoskiego.
Konszachty Watykanu z neofaszystami są kontynuacją jego haniebnej współpracy z
faszystami niemieckimi i włoskimi w okresie przedwojennym i w czasie wojny. Są
one — w ramach obecnego podporządkowania polityki Watykanu interesom
amerykańskich imperialistów — jednym z przejawów amerykańsko-watykańskich
przygotowań do wojny.
ZaangaŜowanie się Watykanu po stronie najciemniejszych sił reakcji
międzynarodowej w ich walce przeciw obozowi demokracji i socjalizmu, przeciw
niezawisłości i pokojowi narodów wiąŜe się ściśle z klasową rolą papiestwa jako
obrońcy wyzysku obszarniczego i kapitalistycznego, z jego nienawiścią do
wszystkiego, co postępowe, demokratyczne, co śluzy sprawie wyzwolenia człowieka
z jarzma panowania wyzyskiwaczy i gnębicieli.
W czasach feudalizmu był Watykan, sam wielki feudalny obszarnik, obrońcą
"świętego" prawa panów do wyzyskiwania chłopów pańszczyźnianych. Później w
okresie rewolucji burŜuazyjnych, gdy młoda burŜuazja walczyła o wolności
demokratyczne, Watykan stanął w szeregach obrońców starego porządku
błogosławiąc i wysługując się "świętemu przymierzu" carów i cesarzy
zagradzających Ŝołdackim bagnetem drogę ludom do wolności.
Od chwili gdy burŜuazja realizując swoje klasowe cele odŜegnała się od haseł
własnej rewolucyjnej młodości, uprawiający juŜ od dawna obok wyzysku feudalnego
wyzysk kapitalistyczny Watykan stal się z kolei wierną podporą ustroju
kapitalistycznego. Jako jeden z rzeczników porozumienia i współpracy wszystkich
wyzyskiwaczy przeciw dąŜeniom wyzwoleńczym ludu pracującego. Kiedy w okresie
imperializmu, w warunkach gnicia kapitalizmu i ogromnego zaostrzenia jego
sprzeczności wewnętrznych, dla bezwzględnego podporządkowania i ujarzmienia
całego ludu reakcja ucieka się do metod jawnego terroru, Watykan dostarcza jej
broni "ideologicznej" w postaci encyklik Leona XIII i późniejszych papieŜy.
Jednocześnie Watykan udziela poparcia wszystkim ugrupowaniom faszystowskim,
we Włoszech, w Niemczech, w Austrii, w Hiszpanii i w innych krajach, pomagając
im bardzo wydatnie w dojściu do władzy i w organizowaniu międzynarodowego
bloku faszystów do walki z ruchem robotniczym i Związkiem Radzieckim.
I tak np. ówczesny przewodniczący chadeckiego klubu poselskiego we Włoszech De
Gasperi (obecny premier) oświadczył 2 listopada 1922 roku, Ŝe ministrowie
chadeccy, którzy weszli w skład rządu Mussoliniego, mogą liczyć na całkowite i
"jak najbardziej szczere poparcie" chadeckiej frakcji poselskiej (popolarów). Partia
popolarów została przez Watykan rozwiązana, aby członkowie jej mogli masowo
wstępować do partii faszystowskiej.
11 lutego 1929 roku Watykan zawarł z rządem faszystowskim oficjalny sojusz
polityczny. 29 czerwca 1931 roku papieŜ Pius XI wydał encyklikę "Non abbiamo
bisogno", w której jest mowa o wdzięczności kościoła i religii dla faszyzmu za to, Ŝe
zlikwidował on "naszego wroga, socjalizm", o "wiecznej wdzięczności za to, co
zostało uczynione we Włoszech (przez faszyzm) dla religii", a takŜe o tym, Ŝe
poparcie Watykanu przynosi faszyzmowi wielkie korzyści polityczne. W imię tych
korzyści Watykan poparł napaść faszystów włoskich na Abisynię, republikę
hiszpańską i Albanię oraz udział Włoch w II wojnie światowej po stronie Niemiec
hitlerowskich.
W październiku 1930 roku Watykan polecił Brüningowi i innym przywódcom
katolickiej partii "Centrum" w Niemczech nawiązać stały kontakt polityczny z
Hitlerem. W pierwszych dniach stycznia 1933 roku jezuicki wychowanek i agent
...
lupus7576