Taylor Jennifer - Lekarz z Londynu.pdf - Harlequin-Medical - gabika60

JENNIFER TAYLOR

Lekarz z Londynu

( Marrying Her Partner)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Mam nadzieję, że nie liczysz na zbyt wiele. – Doktor Elisabeth Allen nalała kawę do

dzbanka i postawiła go z trzaskiem na stole. – Kieliszek wina, ser, krakersy...

– W porządku, Liz. Nikt przecież nie oczekuje od ciebie cudów. – David Ross, wspólnik

Elisabeth, stanął w drzwiach i uśmiechnął się uspokajająco. – Pomyślałem tylko, że miło by

było się spotkać i powitać Jamesa w nowej pracy. Po Londynie będzie to na pewno dla niego

duża odmiana.

– O tak! Nie mam wątpliwości. – Elisabeth, rudowłosa kobieta o piwnych oczach,

odgarnęła z czoła niesforne kosmyki i ze smutną miną podeszła do okna. Tego ranka ściana

ulewnego deszczu zasłaniała pobliskie wzgórza, lecz Elisabeth i tak zawsze potrafiła

odtworzyć sobie w pamięci ogromne połacie soczystej zieleni wyrastające ponad miastem.

Spędziła niemal całe życie w Yewdale, niewielkim miasteczku w Cumbrii, i żywiła do

niego tak gorące uczucie, o jakie nikt by jej nigdy nie posądził. Chłodna, spokojna,

opanowana... Doktor Allen zdawała sobie doskonale sprawę z tego, że właśnie w ten sposób

postrzegają ją ludzie, i bardzo jej to odpowiadało. Wolała zachowywać uczucia dla siebie, niż

okazywać je innym. Teraz jednak nie potrafiła ich ukryć, więc na wszelki, wypadek

odwróciła się do Davida plecami.

– Naprawdę sądzisz, że Sinclair się do tego nadaje? Nigdy nie pracował na prowincji i nie

rozwiązywał problemów, jakie z pewnością tutaj napotka. Tak, oczywiście, jest świetnym

specjalistą, ale czy da sobie radę w Yewdale? Ciebie to nie martwi?

– Zupełnie nie. Jestem pewien, że James nie tylko sprosta wszelkim wymaganiom, ale

okaże się nieocenionym nabytkiem dla naszej spółki. Czyżbyś jednak miała wątpliwości? –

spytał David z westchnieniem. – Trochę na to za późno. Powinnaś była zresztą poruszyć ten

temat znacznie wcześniej, choć szczerze mówiąc, nie bardzo rozumiem, o co ci chodzi.

Wątpliwości? Elisabeth znów odwróciła się do okna. Od dwóch miesięcy zastanawiała się

bez przerwy nad tym, czy przypadkiem nie popełnili głupstwa, proponując Jamesowi

Sinclairowi przystąpienie do spółki. Nie potrafiła jednak zupełnie zrozumieć, dlaczego nie ufa

nowemu wspólnikowi. Sinclair był doskonałym lekarzem, a dzięki praktyce w Londynie

zdobył ogromne doświadczenie, jakim nie mógł się poszczycić żaden inny kandydat na tę

posadę.

David triumfował. Kiedy ojciec Elisabeth musiał przejść na emeryturę, spółka znalazła

się w trudnej sytuacji. Z tego właśnie powodu Liz nie protestowała przeciwko kandydaturze

Sinclaira, tym bardziej że żaden kandydat nie mógł się z nim równać. Nie przestawała się

jednak martwić ani na chwilę.

Dlaczego? Dlatego, że nie była przekonana, czy James Sinclair sprawdzi się w roli

prowincjonalnego lekarza rodzinnego, choć właściwie nie widziała żadnych uzasadnionych

podstaw do niepokoju. Kobieca intuicja wydawała się tu wyjątkowo mało profesjonalnym

kryterium oceny.

– Jestem pewna, że wszystko będzie dobrze. – Na widok zmartwionej miny Davida

natychmiast poczuła skruchę i z trudem zdobyła się na uśmiech. Nie powinna była obarczać

wspólnika swoimi troskami. Miał dość własnych. – Zupełnie niepotrzebnie się martwię.

James Sinclair okaże się z pewnością darem niebios.

– To gruba przesada, ale chyba trochę wam pomogę.

W głębokim męskim głosie wyraźnie pobrzmiewało rozbawienie. Elisabeth odwróciła się

na pięcie i poczerwieniała. W progu stał James Sinclair. Nie potrafiła określić, od którego

momentu przysłuchiwał się tej rozmowie. Uśmiechał się do niej uprzejmie, choć odniosła

wrażenie, że dostrzega w jego oczach jakiś kpiący błysk.

– James! Jak miło cię widzieć! – David ruszył ochoczo na powitanie gościa, chcąc

odwrócić jego uwagę od milczenia Elisabeth. – Nie byłem pewien, kiedy się pojawisz.

– Przyjechałem wczoraj w nocy. – James Sinclair rozejrzał się po pokoju i znów przeniósł

wzrok na Elisabeth. – Bardzo ci dziękuję za rezerwację pokoju. Przyjechałem później, niż

sądziłem, i na szczęście nie musiałem już szukać lokum.

– Podziękuj Davidowi, nie mnie – powiedziała trochę zaczepnie, a na widok lekko

uniesionych brwi Jamesa znów poczuła, że się rumieni.

Aby uniknąć jego spojrzenia, zaczęła uważnie studiować niezwykle elegancki, granatowy

garnitur Jamesa, jego niebieską koszulę i krawat w kolorze starego wina.

Krój tego kosztownego stroju uwydatniał sportową sylwetkę właściciela, a delikatny

błękit koszuli podkreślał lekką opaleniznę, której Sinclair z pewnością nie mógł o tej porze

roku uzyskać w Anglii.

Błękit pasował również do jasnych włosów, zaczesanych gładko do tyłu. Ta twarz

wydawałaby się zbyt idealna, gdyby nie odrobinę krzywy nos.

Elisabeth pomyślała, że wygląd Jamesa stanowi kwintesencję jego osobowości. Był

niewątpliwie bardzo kulturalnym, wręcz światowym mężczyzną przyzwyczajonym do życia

w metropolii. Zapewne właśnie dlatego nie mogła uwierzyć, że ich nowy wspólnik poczuje

się dobrze w tak małym miasteczku jak Yewdale.

Odwróciła głowę dopiero wtedy, gdy dostrzegła, że James przygląda się jej równie

uważnie. Serce biło jej mocno, stanowczo zbyt mocno, choć zupełnie nie rozumiała, dlaczego.

– W takim razie dziękuję ci jeszcze raz, Davidzie. Naprawdę doceniam twoją pomoc –

rzekł James, uśmiechając się uprzejmie do starszego kolegi.

– Nie ma za co – zbagatelizował David. – Teraz poszukasz sobie spokojnie czegoś

własnego. Radziłbym ci nawet porozmawiać z Harrym Shawem. Tak się właśnie nazywa

właściciel zajazdu, w którym mieszkasz. On powie ci wszystko na temat nieruchomości

dostępnych obecnie na rynku. To jego, że tak powiem, działalność uboczna.

– Jeden z uroków prowincjonalnego miasteczka, jak sądzę. – James roześmiał się cicho. –

Ludzie wiedzą, co się wokół nich dzieje. A ja mieszkałem w swoim ostatnim apartamencie

ponad trzy lata i do dziś nie mam pojęcia, kim byli moi sąsiedzi. Tu zamierzam poznać

wszystkich i stać się częścią waszej społeczności. Sprawi mi to na pewno sporą przyjemność.

– Może i tak. – Elisabeth usiadła za biurkiem i uśmiechnęła się chłodno. – Ale czy

pomyślałeś o tym, że to działa również w przeciwną stronę? Staniesz się tu ogólnie znany.

Wielu lekarzy nie potrafi sobie z tym poradzić. W miasteczku takim jak Yewdale trudno się

odciąć od otoczenia. Ludzie zaczepiają cię w sklepie, na ulicy, nawet w pubie. Proszą o

poradę albo zaczynają dyskusję na temat kuracji. Nie będzie ci to przeszkadzało? Nie

poczujesz się osaczony?

– Czas pokaże – odparł James uprzejmie, choć w jego oczach błysnęły iskry. – Ja z

przyjemnością zaczekam na odpowiedź. A ty? Chyba już wiesz, że sobie nie poradzę.

– Bzdura! Liz jest po prostu... realistką łagodził David, spoglądając na Elisabeth

wzrokiem proszącym wyraźnie o wsparcie.

Nadaremnie. Elisabeth milczała jak zaklęta. Dopiero donośny terkot brzęczyka na biurku

wybawił ją z kłopotu. Mogła wreszcie zakończyć rozmowę, choć wiedziała, że to rozwiązuje

problem jedynie doraźnie.

Zostali wspólnikami, więc muszą utrzymywać z sobą kontakt. Elisabeth wcale nie była

pewna, czy jest zachwycona takim obrotem sprawy, a z drugiej strony zupełnie nie potrafiła

zrozumieć, dlaczego aż tak bardzo się tym wszystkim przejmuje.

– Chyba przyszedł mój pierwszy pacjent – mruknęła, unikając wzroku gościa. – W takim

razie sam pokażesz Jamesowi jego gabinet, dobrze? – spytała, patrząc na Rossa.

– Oczywiście. , – David ruszył szybko do drzwi, James natomiast ociągał się jeszcze

przez chwilę, toteż Elisabeth, chcąc nie chcąc, musiała na niego popatrzeć.

– Nie rozumiem, dlaczego we mnie nie wierzysz, ale mam nadzieję, że będzie cię stać na

obiektywizm – odezwał się cicho. – Zależy mi na tej pracy i zamierzam odnieść sukces.

Wkrótce się o tym przekonasz – dodał ze śmiechem, choć w jego głosie pobrzmiewał również

upór. – Powinnaś pamiętać, że oskarżony jest niewinny, dopóki nie udowodni mu się winy.

Gdy wreszcie wyszedł, odetchnęła z ulgą, przycisnęła guzik i poinformowała

recepcjonistkę, że zaraz rozpocznie przyjęcia. Poczuła lekkie drżenie rąk, więc oparła je o

blat, świadoma, że powodem jej zdenerwowania jest wysoki blondyn w eleganckim

garniturze.

– Proszę się już ubrać. Może pomóc?

– Nie potrzebuję pomocy od kobiety. – Isaac Shepherd popatrzył na nią ze złością.

Elisabeth stłumiła westchnienie. Jej pacjent był wyjątkowo uparty i dumny, co

przysparzało mu wielu problemów.

– No i co z nim, pani doktorko? Ten stary zrzęda nie ma odrobiny oleju w głowie.

Wszystko chce robić sam. – Frank, syn Isaaca, patrzył na parawan, za którym stał jego ojciec.

– Obiecałem, że przyjadę na weekend i pomogę mu przy owcach, ale gdzie tam! Wszystko

musi być już! Natychmiast! Od śmierci mamy me można się z nim dogadać.

– Doskonale cię rozumiem. – Elisabeth zerknęła do historii choroby. Isaac Shepherd nie

pokazywał się u niej od trzech miesięcy. Stanowczo zbyt długo, zważywszy, że cierpiał na

dusznicę. Zaleciła mu przecież badania kontrolne co cztery tygodnie, on jednak

konsekwentnie ignorował wszystkie terminy. Elisabeth chciała nawet sama się do niego

wybrać, lecz przy tym nawale zajęć nie miała czasu, by jechać na tak odległą farmę. W

dodatku istniało ryzyko, że nie zastanie pacjenta w domu.

– Twój ojciec jest bardzo samodzielny – powiedziała do Franka ze współczującym

uśmiechem.

– Aż nadto – prychnął Frank. – Tyle razy go prosiłem, żeby zamieszkał ze mną i z

Jeannie, ale co z tego?

– A po jakie licho mi ta cała przeprowadzka? Niby jak miałbym prowadzić farmę? Z

miasta? – Isaac wyszedł zza parawanu, łypiąc gniewnie na syna. – Tutaj się urodziłem i tutaj

umrę. Tak się należy. Szkoda tylko, że nikt nie przejmie po mnie gospodarki.

– Proszę usiąść – wtrąciła szybko Elisabeth w obawie przed tym, że rozmowa może

przerodzić się w kłótnię.

Frank przeniósł się do miasta i pracował w małej wytwórni pamiątek z gliny,

kupowanych chętnie przez turystów, którzy latem tłumnie odwiedzali hrabstwo Cumberland.

Fakt ten stanowił teraz prawdziwą kość niezgody między nim a ojcem, lecz jej zależało

wyłącznie na tym, by uświadomić Isaacowi powagę sytuacji. Lekceważenie tak groźnej

choroby mogło spowodować fatalne konsekwencje.

– Proszę mnie posłuchać. Nie lubię przekazywać pacjentom złych nowin, ale nie będę

niczego owijać w bawełnę. Nie wolno panu dłużej samemu zajmować się gospodarstwem. To

dla pana zbyt wielki wysiłek.

– Całe życie harowałem jak wół. Ze wszystkim sobie poradzę – uciął stary.

– Nieprawda. Nawet zdrowy człowiek w pana wieku potrzebowałby pomocy, a pan

zapadł na poważną chorobę serca. Proszę o tym nie zapominać. – Elisabeth nie spuszczała z

niego wzroku. – Podczas ostatniej wizyty tłumaczyłam panu, na czym polega dusznica.

Pańskie tętnice zwęziły się i dlatego do serca dociera za mało krwi. Wysiłek fizyczny, a także

palenie pogarszają sytuację i powodują ataki. Bieganie za owcami po górach to nie najlepszy

pomysł.

– A co? Niby miały same wrócić do domu, czy jak? Myśli pani, że mogę ot tak po prostu

stracić całe stado? – Chciał podnieść się z krzesła, ale Elisabeth powstrzymała go

stanowczym ruchem ręki.

– Wiem, że nie, ale musi pan zatrudnić kogoś do pomocy. Nie wolno panu tak ciężko

pracować i tyle – powtórzyła z uporem godnym Isaaca. – Podobno nie wziął pan nawet z sobą

lekarstw, a przecież nitrogliceryna powstrzymałaby atak.

– Na jak długo? Dwadzieścia minut? Pół godziny? A potem znowu to samo. Świetne

pigułki, nie ma co! – dodał wojowniczo stary.

Było gorzej niż sądziła. Ataki zaczęły się wyraźnie nasilać.

– W takim razie powinniśmy pomyśleć o innym rozwiązaniu – powiedziała, ostrożnie

dobierając słowa. – Lekarstwa przestały działać, więc może dobrym wyjściem byłaby tu

angioplastyka. ‘

– Co to jest, pani doktorko? – spytał Frank z zaciekawieniem. – Jakaś operacja?

– W dzisiejszych czasach to już rutynowy zabieg. Najprościej mówiąc, do tętnicy

wprowadza się taki specjalny balon, dzięki któremu do serca dopływa więcej krwi. Umówię

pańskiego ojca na konsultacje w szpitalu.

– W szpitalu? Nie idę do żadnego szpitala!

Isaac Shepherd zerwał się z krzesła i wcisnął na głowę znoszoną czapkę. Na pooranej

Taylor Jennifer - Lekarz z Londynu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: