Norton Andre - Mroczny Muzykant.pdf - Mroczny muzykant - dedus147

A NDRE N ORTON

M ROCZNY M UZYKANT

T YTUŁ ORYGINAŁU : D ARK P IPER

T ŁUMACZYŁ : P IOTR K UŚ

R OZDZIAŁ PIERWSZY

Słyszałem, jak twierdzono, że taśma Zexro może przetrwać wieczność. Jednak wątpię,

aby chociaż kolejna generacja znalazła w naszej historii coś godnego uwiecznienia. Z naszej

kompanii Dinan, a także Gytha, która pracuje przy kompletowaniu wszystkich starych

zapisów spoza tego świata, być może zechcą pamiętać o tej historii. Nie spodziewamy się po

naszym przyszłym czytelniku, iż oczekiwać będzie technicznych informacji, gdyż nikt

przecież nie wie, jak długo będą one cokolwiek warte. Sądzimy, że właśnie ta taśma i zawarte

na niej przesłania pozostaną zapomniane przez długi czas, o ile po wielu wiekach od tej

chwili ci spoza świata nie przypomną sobie o naszej kolonii. Być może nie zechcą poznać

faktów dotyczących ich losów, ani nie znajdą się wśród nich ludzie zdolni do odbudowania

maszyn, które uległy zniszczeniu w wyniku ciągłej walki o to, by dokonywać na nich

właściwych napraw.

Mój zapis może nie przynieść żadnego pożytku również z tego powodu, że w ciągu

trzech lat nasza mała kompania zrobiła ogromny krok do tyłu, od rozwiniętej cywilizacji,

niemal do barbarzyństwa. A jednak, każdego wieczoru spędzam nad nim przynajmniej

godzinę, radząc się wszystkich dookoła, gdyż nawet młode umysły mogą dodać do niego

pewne spostrzeżenia. Jest to opowieść o mrocznym muzykancie, Grissie Lugardzie, który

uratował kilka istnień swego gatunku po to, by ci, którzy są prawdziwymi ludźmi nie zniknęli

na zawsze ze świata, który ukochał. My, którzy zawdzięczamy mu nasze życia, wiemy o nim

tak niewiele, że w absolutnej zgodzie z prawdą możemy jedynie zawrzeć na tej taśmie nasze

własne uczynki i działania oraz sposób, w jaki on z nami się związał.

Beltane była unikalną wśród planet sektora Skorpio w tym sensie, że nigdy nie

przeznaczono jej do ogólnego zasiedlenia, lecz przygotowywano ją jako biologiczną stację

eksperymentalną. Z powodu jakichś kaprysów natury, jej klimat w zupełności odpowiadał

przedstawicielom naszego gatunku, jednak nie posiadała ona swego własnego inteligentnego

życia, ani, prawdę mówiąc, żadnej innej nadmiernie rozwiniętej jego formy. Jej bogate w

roślinność oba kontynenty oddzielone były szerokimi morzami. Na wschodnim kontynencie

zawierało się właściwie wszystko to, co można by uważać za tamtejsze życie. Rezerwaty,

wioski i farmy sztabu doświadczalnego umieszczone były natomiast na zachodnim

kontynencie. Połączenie z przestrzenią miały zapewnione wyłącznie dzięki jedynemu portowi

kosmicznemu.

Jako aktywna jednostka schematu Konfederacji, Beltane funkcjonowała przez cały

wiek przed wybuchem Wojny Czterech Sektorów. Wojna ta skończyła się po dziesięciu latach

planetarnych.

Lugard powiedział, że był to początek końca naszego rodzaju i jego władzy nad

szlakami kosmicznymi. W różnym czasie mogą powstawać imperia gwiazd, konfederacje i

inne rządy. Nadchodzi jednak czas, kiedy twory te stają się zbyt wielkie i zbyt stare, wskutek

czego ulegają rozpadowi od wewnątrz. Wówczas pękają jak balony, kiedy ukłuje się je

ostrym cierniem; pozostają po nich jedynie bezkształtne płaty. A jednak wiadomość o końcu

wojny przywitano na Beltane z nadzieją na nowy początek, z nadzieją na powrót złotej ery

„sprzed wojny”, na opowieściach o której wychowywała się najnowsza generacja. Być może

starsi osiedleńcy czuli dreszcze nieprzyjemnej prawdy, która wkrótce miała się ziścić, jednak

odtrącali te myśli, kryli się przed nimi, jak człowiek kryje się w szałasie, chcąc osłonić się

przed burzą śnieżną. Ponieważ ludności na Beltane było niewiele — stanowili ją głównie

specjaliści i członkowie ich rodzin — Służby drenowały ją z siły roboczej. Z kilku setek,

które w ten sposób przymusowo opuściły planetę, powróciła na nią tylko garstka. Mojego

ojca nie było wśród tych, którzy wrócili.

My, Collisowie, byliśmy rodziną z Pierwszego Statku, jednak, w przeciwieństwie do

większości, mój ojciec nie był technikiem, ani biomechanikiem, lecz dowodził oddziałami

Służb. Z tego względu już od początku nasza rodzina była oddzielona od reszty społeczności,

a powodem tego podziału było zróżnicowanie interesów. Mój ojciec nie miał zapewne

wielkich ambicji. Przeszedł odpowiednie przeszkolenie w oddziałach Patrolu, jednak nigdy

nie starał się o awans. Wolał szybko wrócić na Beltane, co też uczynił, przejmując tu

dowództwo nad Służbami i dowodząc nimi tak, jak kiedyś jego ojciec. Dopiero wybuch

wojny, który spowodował, że nagle zaczęło brakować wyszkolonych mężczyzn, sprawił, iż

dał się oderwać od swoich korzeni, które tak bardzo ukochał.

Niewątpliwie podążyłbym jego śladami, jednak te dziesięć lat konfliktu, podczas

których byliśmy mniej lub bardziej odcięci od przestrzeni, sprawiło, że musiałem pozostać w

domu. Moja matka, która pochodziła z rodziny techników, zmarła jeszcze zanim ojciec udał

się w przestrzeń ze swoim oddziałem, a ja spędziłem dziesięć lat z Ahrenami.

Imbert Ahren był dowódcą stacji Kynvet i kuzynem mojej matki, jedynym moim

krewnym na Beltane. Był poważnym i szczerym człowiekiem, który do wszystkiego, co

osiągnął, doszedł raczej dzięki mrówczej i ciężkiej pracy, niż dzięki błyskotliwemu

intelektowi. Prawdę mówiąc, stanowisko jego wymagało ciągłej czujności i kontrolowania

podwładnych, którzy rzadko przykładali się do pracy jak należy, jednak nigdy nie potrafił

zdobyć się na surowość i był wobec nich bardzo tolerancyjny. Jego żona, Ranalda, była z

kolei naprawdę doskonała w swojej dziedzinie i o wiele bardziej wymagająca wobec

podwładnych niż Imbert. Rzadko ją widywaliśmy, ponieważ wciąż prowadziła jakieś

skomplikowane badania.

Zajmowanie się gospodarstwem domowym wcześnie spadło więc na Annet, która była

zaledwie rok młodsza ode mnie. Mieszkała jeszcze z nami Gytha, która całymi dniami czytała

taśmy, a gospodarstwem domowym interesowała się jeszcze mniej niż jej matka.

To chyba specjalizacja, która stawała się coraz bardziej niezbędna dla mojego gatunku

od momentu, kiedy skierowaliśmy kroki w przestrzeń, w pewnym sensie zmutowała nas,

chociaż ludzie najbardziej nią dotknięci zapewne stanowczo oponowaliby przeciwko takiemu

twierdzeniu. Mimo że miałem prywatnego nauczyciela i ponaglano mnie, bym wybrał zawód,

który przydałby się w laboratoriach na stacji, nie miałem żadnych zdolności w tym kierunku.

W końcu, bez większego przekonania, podjąłem studia, po których mógłbym wstąpić do

Służby Strażniczej w jednym z Rezerwatów; Ahren uważał, że nadawałbym się do tej pracy.

Tymczasem nastąpił ponury koniec wojny, która szczęśliwie bezpośrednio nikogo z nas nie

dotknęła.

Nikt w niej właściwie nie zwyciężył; faktyczny remis oznaczał, że obie strony nie

mają już sił do dalszej walki. Rozpoczęły się, bardzo długo trwające, „rozmowy pokojowe”,

które zakończyły się kilkoma rozsądnymi ustaleniami.

Przedmiotem naszych obaw było to, że o Beltane jakby zapomniały siły, które

spowodowały jej narodziny. Gdybyśmy dawno temu nie przystąpili do eksploatacji tej planety

i nie korzystali z jej surowców, znaleźlibyśmy się teraz w desperackiej sytuacji. Nawet

przybywające dwa razy w roku statki rządowe, do których ograniczył się w ostatnim okresie

wojny nasz handel i nasza komunikacja, dwukrotnie spóźniły się. Radość z ich przybywania

zamieniała się jednak w niechęć i wrogość, gdy okazywało się, że nie lądowały po to, aby

uzupełniać nasze zapasy, lecz by zostawić pochodzących z Beltane ludzi, którzy walczyli w

odległym konflikcie. Weterani ci wyglądali jak własne cienie, prawdziwie nieszczęśliwe,

przeważnie okaleczone, ofiary machiny wojennej.

Wśród nich był Griss Lugard. Chociaż dobrze znałem go w dzieciństwie i był zastępcą

dowódcy w oddziale, wraz z którym udał się na wojnę mój ojciec, nie rozpoznałem go, kiedy

kulejąc schodził po rampie pasażerskiej. Jego niewielki worek podróżny zdawał się zbyt

wielkim ciężarem dla chudych ramion, pod jego ciężarem Griss wyraźnie chylił się na bok.

Przechodząc obok, nagle spojrzał na mnie i niespodziewanie rzucił worek na ziemię.

Uniósł dłoń i wtedy usta na jego twarzy, na której widoczny był jeszcze ślad po świeżej

bliźnie, wykrzywiły się w grymasie.

— Sim…

W tym momencie jego dłoń powędrowała ponad głowę i wtedy rozpoznałem go, po

opasce na przegubie dłoni, teraz o wiele za luźnej.

— Jestem Vere — powiedziałem szybko. — A pan jest… — popatrzyłem na

dystynkcje na kołnierzyku jego wypłowiałej i pogniecionej tuniki. — Kapitan Lugard! —

wykrzyknąłem wreszcie.

— Vere — powtórzył moje imię i przez chwilę jego umysł jakby błądził gdzieś w

czasie, próbując coś mu przypomnieć. — Vere, ty… jesteś synem Sima! Ale… ale przecież

wyglądasz jak sam Sim. — Stał bez ruchu, wpatrując się we mnie, po czym nagle odwrócił

się i zaczął oglądać nasze otoczenie. Dopiero teraz zdobył się na to; schodząc z rampy przez

cały czas miał wzrok wbity w ziemię, jakby interesował go jedynie kurz tej planety, wzbijany

przez podeszwy butów.

— Minęło wiele czasu — powiedział niskim, zmęczonym głosem. — Dużo, dużo

czasu.

Przy grabił się i po chwili schylił po torbę, jednak uprzedziłem go.

— Dokąd, proszę pana? — zapytałem.

Po jego rodzinie pozostały stare baraki. Nikt tam nie mieszkał, już od dobrych pięciu

lat, były właściwie jedną wielką rupieciarnią. Wszyscy członkowie jego rodziny poumierali

lub opuścili planetę. Postanowiłem, że niezależnie od tego, ile u nas jest miejsca, Griss

Lugard pozostanie na razie gościem u Annete.

On spoglądał jednak ponad moimi ramionami, w kierunku południowo—zachodnich

wzgórz i rysujących się za nimi wysokich gór.

— Czy masz może przelatywacz, Sim… Vere? — zaraz poprawił się.

Potrząsnąłem przecząco głową.

— Bardzo nam ich brakuje, proszę pana. Nie mamy części do ich naprawiania. Mogę

jedynie zdobyć helikopter operacyjny.

Wiedziałem, że złamię w ten sposób regulamin. Griss Lugard był jednak dla mnie

kimś bardzo bliskim, należał do mojej przeszłości, a od jak dawna nie miałem kontaktu z

nikim z mojej przeszłości?

— Proszę pana, gdyby pan zechciał zostać gościem… — kontynuowałem.

Potrząsnął przecząco głową.

— Lepiej nie — mruknął, jakby mówił wyłącznie do siebie. — Jeśli chcesz coś dla

mnie zrobić, postaraj się o helikopter. Polecimy na południowy zachód, do Butte Hold.

— Ale tam są przecież tylko ruiny. Nikt z nas tam nie był od ośmiu lat.

Norton Andre - Mroczny Muzykant.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: