Miles Cassie - Klucz.pdf - Miles Cassie - malwa-larwa

Cassie Miles

KLUCZ

ROZDZIAŁ 1

- Woodrow Locke, wielki amerykański poeta i prozaik, był

niezrównanym draniem.

John Marscel pochylił się nad mównicą. Gdy tak mierzył wzrokiem

słuchaczy w wieczorowych strojach, przypominał wielką modliszkę.

Tłum, zgromadzony w sali bankietowej hotelu Hyatt Regency w

Chicago, w ciszy słuchał słów osiemdziesiędosiedmioletniego mówcy.

- Woody był rozrabiaką, który nie miał sobie równych w walce, w

piciu czy w pisaniu. Choć nie Ŝyje od trzynastu lat, jego talent przetrwał.

Panie i panowie, Woodrow Locke jest legendą.

Mollie Locke zacisnęła pieści pod osłoną lnianego obrusa. JuŜ dość

trudno było być jedynym dzieckiem sławnego człowieka. Być córką

legendy jest jeszcze trudniej. Po co John Marscel, jej chrzestny ojciec,

wygaduje takie rzeczy? Mollie pochyliła się w lewo, ku Claudine

Marscel.

- Co ten twój mąŜ knuje? - szepnęła.

- Niespodziankę - odszepnęła Claudine.

- Cudownie. - Mollie nienawidziła niespodzianek.

- Musisz się nauczyć rozluźniać. - W melodyjnym głosie Claudine

wciąŜ było słychać paryski akcent. - Nie powinnaś być ciągle taka spięta.

Masz tylko dwadzieścia dziewięć lat.

Czasami Mollie Ŝałowała, Ŝe nie potrafi się odpręŜyć i zachowywać

jak Claudine, która mimo bliskiej siedemdziesiątki wciąŜ była elegancka

i niezmiernie kobieca. Tym razem jednak wiedziała, Ŝe powinna mieć się

na baczności.

- Potrzebujesz męŜczyzny - stwierdziła Claudine.

- Wolałabym coś na uspokojenie.

Mollie przechyliła głowę, udając, Ŝe słucha przemówienia Marscela.

Jej gęste, brązowe włosy opadały na nagie ramiona. Miała nadzieję, Ŝe

czerwony kolor sukni podziała jak ostrzeŜenie: zakaz wstępu! Niestety,

wcale tak się nie stało. Przez cały obiad paradowali przed nią coraz to

nowi krytycy, pytający, czy jej obecność oznacza nareszcie zgodę na

rozmowę o ojcu. Nie oznaczała. Mollie absolutnie odmawiała

wspominania swego Ŝycia z ojcem. Prędzej jej kaktus na dłoni wyrośnie,

a trampkarze chicagowscy wygrają mistrzostwa świata, niŜ udzieli na

jego temat wywiadu.

- Jako kurator spuścizny po Woodrowie Locke'u - mówił dalej

Marscel - w jego imieniu przyjmuję Nagrodę Literacką Tiltona. -

Podniósł wysoko cienką ksiąŜeczkę. - Ta niedawno opublikowana

ksiąŜka, zatytułowana „Przejście", to zbiór wierszy miłosnych

napisanych przez Woody'ego do jego trzeciej Ŝony, Ramony. To były

listy, nie przeznaczone do publikacji. Na pewno nie są jego najlepszymi

dziełami. Dlaczego zatem „Przejście" otrzymuje nagrodę? Czy dlatego,

Ŝe wy, panowie, wybitni uczeni, nie macie gustu? A moŜe w ten sposób

chcecie przeprosić za czasy, gdy kręgi akademickich zdechlaków darły

nosa wobec człowieka, który zachowywał się jak męŜczyzna z krwi i

kości?

Marscel rzucił te słowa jak rękawicę. Ale nikt jej nie podjął. Nikt

nawet nie pisnął, nie walnął w stół, by zaprotestować przeciwko tym

insynuacjom. Mollie ścisnęło się serce. Wiedziała, Ŝe cisza rozzłości

Marscela. Nienawidził, gdy mu pobłaŜano. Wiele razy mówił, Ŝe pełne

szacunku milczenie jest dobre dopiero na pogrzebie.

- Do diabła, brak mi cię, Woody. - Marscel uniósł kieliszek i upił

odrobinę czerwonego wina. Wskazał ręką na puste krzesło po prawej

stronie Mollie. - Miałem zamiar przedstawić wam doktora nauk

humanistycznych Flynna Carlsona.

- Jestem tutaj! - rozległo się z końca sali.

Wysoki blondyn przeciskał się miedzy stolikami.

Mollie przyjrzała mu się z ciekawością. W czasie bankietu Claudine

mówiła tylko o nim, wymawiając jego imię ,,Fliin". Fliin był zabawny,

inteligentny, przystojny.

W półmroku sali Mollie doszła do wniosku, Ŝe Claudine chyba popsuł

się wzrok. Przystojny? Był wysoki, wysportowany i zdrowo opalony, ale

rysy jego twarzy nie były regularne. Miał zbyt gęste brwi i skrzywiony

nos. Zapewne był męski, ale niczym nie przypominał Adonisa.

- W takim razie przedstawię go teraz – oświadczył Marscel. -

Doktor Flynn Carlson uczy na wydziale anglistyki w Bowdoin College.

Jest autorem trzech powieści detektywistycznych, a ostatnio właśnie

zajął się badaniami nad biografią Woodrowa Locke'a.

Biograf? Mollie wzdrygnęła się i odwróciła wzrok. PowyŜej uszu

miała ludzi pragnących uzyskać informacje o jej ojcu-legendzie.

- Podoba ci się? - Claudine szturchnęła ją łokciem.

- Nie jest w moim typie.

Flynn dotarł juŜ do głównego stołu. Nie zamierzał się spóźniać, ale tak

wyszło, i nie Ŝałował, Ŝe ominął go nudny bankiet. Przyszedł tu tylko

dlatego, Ŝe Marscel nalegał. I Ŝeby poznać Mollie Locke.

Zajął puste krzesło po prawej stronie Mollie, kiwnął głową Claudine i

skupił uwagę na dziewczynie. Odwróciła od niego głowę, uprzejmie

słuchając Marscela. Flynn przyjrzał się piegowatemu ramieniu i

błyszczącym włosom. Oglądał jej zdjęcia, ale z dzieciństwa, a teraz

niewątpliwie była dojrzałą kobietą. Pochylił się do przodu, by lepiej

widzieć delikatne piegi. Jej włosy pachniały świeŜo, jak słońce

wczesnym rankiem.

Gdy dotknął jej ręki, odsunęła się i spojrzała z niechęcią. Ma

niezwykłe oczy, pomyślał.

- Mollie Locke?

- Tak - przytaknęła i dodała szybko: - A pan jest pisarzem?

Powinnam pana ostrzec, Ŝe nigdy nie rozmawiam o moim ojcu.

- Pisał o tobie „Zielonooka". Teraz wiem, dlaczego.

Zacisnęła zęby i zmruŜyła oczy. Pełnym godności gestem uniosła

głowę i odwróciła się.

- Mam dla was niespodziankę, panie i panowie - oznajmił

Marscel z mównicy. -Jako kurator spuścizny po Woodrowie Locke'u

postanowiłem, Ŝe Flynn napisze jego pierwszą oficjalnie autoryzowaną

biografię.

To oświadczenie wywołało szum wśród zgromadzonych. Mollie

dostrzegła chytry uśmieszek na twarzy Marscela. Miała rację, obawiając

się „niespodzianki". Marscel wsadzał kij w mrowisko, wyznaczając do

tego zaszczytnego zadania kogoś o wątpliwym dorobku.

- Flynnowi będzie potrzebna zręczność pogromcy lwów, by dać

sobie radę z byłymi Ŝonami Woody'ego. Nie mówiąc juŜ o tej tu

zielonookiej małej tygrysicy - jego córce.

Mollie zamrugała. Małej? Miała prawie metr osiemdziesiąt wzrostu!

- Wykorzystajmy okazję - ciągnął Marscel – by formalnie

przedstawić sobie tych dwoje młodych ludzi.

Mollie i Flynn, chodźcie tutaj i podajcie sobie ręce,

Mollie przez chwilę chciała zignorować słowa Marscela. Dlaczego

miałaby wstawać? Nie jest wielką pisarką. Nie jest legendą. Nie mogła

jednak grzecznie odmówić, gdy Flynn odsunął jej krzesło i poprowadził

w stronę mikrofonu.

Wszystkie oczy były zwrócone na Mollie. Niemal czuła, jak:

zgromadzeni chłodno się jej przyglądają, i miała koszmarne wraŜenie, Ŝe

zapomniała włoŜyć suknię. Wyraźnie widoczne w oczach Flynna

zainteresowanie wywołało gęsią skórkę na jej ramionach i pogłębiło

poczucie bezbronności.

Gdy ujął jej dłoń w swoje, chłód ustąpił gorącemu gniewowi. Flynn

chyba z niej kpił. Na domiar złego puścił do niej oko. Ten człowiek był

niemoŜliwy. Zachowywał się, jakby była pierwszą z brzegu cizią gotową

paść mu w ramiona.

- Z prawdziwą przyjemnością przeprowadzę z tobą wywiad -

powiedział.

- Naprawdę? Obawiam się, doktorze Carlson, Ŝe będzie pan długo

na to czekał. Chyba będzie panu potrzebny teleskop, by zajrzeć w tak

daleką przyszłość.

- Nie dalej niŜ do Wenus. Czy moŜemy się jutro spotkać?

- Prędzej zobaczę pana w rakiecie kosmicznej.

- To się da zrobić. Więc jutro? W NASA?

Ich rozmowę głośniki przekazały całemu audytorium, które

wybuchnęło śmiechem. Flynn wcale się nie zmieszał. Uniósł ich

złączone ręce w geście zwycięstwa.

Mając w nosie dobre maniery, Mollie wyrwała dłoń i wróciła na

miejsce. Co za arogant!

- Przystojna młoda para - powiedział Marscel, wracając do

mikrofonu. Jego śmiech zmienił się w kaszel i Mollie zauwaŜyła, Ŝe

Miles Cassie - Klucz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: