Śpiewnik 166.pdf

Śpiewaneczka

6=@A3E=@9A

ŀPIEWNIK

Jeszcze tylko małą chwilkę, ot niedużą

Pomilczymy w ciepłą ciszę zasłuchani

Tak to bywa przed rozstaniem przed podróżą

Gdy się konie niecierpliwią podkówkami

Niech Ci oczu niech rzęsy łza nie skleja

Aby czasem nie wywołać czego złego

Wypijemy żeby było obyczajnie

Na tę drogę po kusztyczku – strzemiennego

A przysiadła w pobliskości na kulbace

Śpiewaneczka bo jak bez niej ruszać w drogę

Niepotrzebnie by oglądać się za siebie

Przecież znowu się spotkamy bywaj z Bogiem

PROSTO ZA PAROWEM

ref:

Więc wypijmy do dna za te stare stanice

I ciśniemy za się szkła

Przyobleczemy błaznów maski

Więc wypijmy do dna zawsze pełne szklanice

Potem dobrzy aktorzy,

Poczekamy na oklaski.

LIPKA

Przed minutą, przed godziną,

W chłodnym gaju na pustyni

Z Mahometem piją wino.

Prosto za parowem, jarem tarninowym

Stoi białokwietny sad

W sadzie przy modrzewiu, na ganeczku śpiewa

Pan, co z Panem za pan brat

Z tamtej strony jeziora

Stoi lipka zielona,

A na tej lipce, na tej zieloniutkiej

Trzej ptaszkowie śpiewają.

Wolniej, wolniej, wstrzymaj konia

Chcesz oblegać Jeruzalem -

Strzegą go wysokie wieże,

Strzegą go mahometanie.

Pan opuścił Święte Miasto,

Na nic poświęcenie twoje,

Po co burzyć białe mury,

Po co ludzi niepokoić.

Konik bułany, złotem pas dziany

Na łbie pokrętny czub

Czapka magierka, szabla węgierka

Diabła sproszę na ślub!

W więcej nic nie trzeba

Tej duszy, tej kołtuńskiej,

Jak brzozy w zagajniku,

Jak piernik nasz – toruński,

Jak warszawskie cholewki

A gdańską gorzałczynę,

I jak krakowskie dziewki

Lub własną, jak dziewczynę.

Nie byli to ptaszkowie

Ino trzej braciszkowie.

Co się spierali o jedną dziewczynę,

Który Ci ją dostanie.

Wśród ścian malowanych rozparły się tany

Sunie Młody przy kapeli

Obok, drobnym krokiem, w bieli Modrooka

Czas weselny rozweseli

Jeden mówi: Tyś moja!

Drugi mówi: Jak Bóg da.

A trzeci mówi: Moja najmilejsza,

Czemuś Ty dziś tak smutna?

Wolniej, wolniej, wstrzymaj konia,

Porzuć walkę nadaremną,

Porzuć miecz i włócznię swoją

I jedź ze mną, i jedź ze mną.

Bo, gdy traktem ku północy

Podążają hufce ludne,

Ja unoszę dumnie głowę

I odjeżdżam na południe.

Sunął Zły u proga, jedna kurza noga

Druga – haftowany but

Zarzucił rękawy – Który tu do sprawy?

Może by pan młody wprzód?

W więcej nic nie trzeba.

A serca zatrzymania

Jak dzikich koni w biegu,

Gdy przyjdzie czas kochania,

Bo jeśli tak, po prostu,

To w nas przestanie być,

To wyrwać serce jeśli trzeba

I co? – i można żyć.

Jakże nie mam smutna być?

Za starego każą iść.

Czasu tak niewiele, jeszcze dwie niedziele,

Mogę, miły, z Tobą być.

Błysnął Pan Brat stalą, gwiazdy pozapalał

Jak w mazurze dziarsko pląsa

Dostały Zły po łapie, uciekł precz i sapie

Gryząc z bezilności wąsa

Z tamtej strony jeziora

Stoi lipka zielona,

A na tej lipce, na tej zieloniutkiej

Trzej ptaszkowie śpiewaj

GDZIEŚCIE KONIE

Gdzieście kare, gdzie

Tętent w stepie zgasł

Rozsypały nam się sny

Podniósł trawy czas.

Wlazł do dziupli w drzewie i skowycze w

gniewie

Płacze po zachodzie słońca

W polskiej dłoni szabli nie poradzą dyabli!

Stąd się wierzba zwie płacząca...

To więcej nic nie trzeba

Jak czyste, jak ćwiartuli.

Ten polski bochen chleba

I rodak się rozczuli.

Bo ciągle nic nie trzeba.

Wystarczy żreć i pić

I cud z boskiego nieba,

I można jakoś śnić

BALLADA O KRZYŻOWCU

Wolniej, wolniej, wstrzymaj konia

Dokąd pędzisz w stal odziany

W stajni srokacz, koń,

W domu żona, Magda,

Hartowana Pana dłoń,

Co ma Bóg dać, tak da.

Pewnie tam, gdzie w słońcu błyszczą

Jeruzalem białe ściany.

Z rana siana dać,

Po tym wody pić.

Kto przy koniu być nie umie,

Jak ma na nim żyć?

STANICE

Pewnie myślisz, że w świątyni

Zniewolony Pan twój czeka

Abyś przybył go ocalić,

Abyś przybył doń z daleka.

I więcej nic nie trzeba

Tej duszy, tej warcholej

Jak zwiędłych liści dywan

Jak rozorane pole.

I więcej nic nie trzeba

Bo strzemię w strzemię dzwoni

A wiatr poplątał w grzywach

Nam ręce, jak pęd koni

Szczotką czyścić grzbiet,

Owies w żłoby kłaść,

Żeby, kiedy spadać czas,

To z dobrego spaść.

Pam ba ba daj ...

Wolniej, wolniej, wstrzymaj konia

Byłem wczoraj w Jeruzalem,

Przemierzałem puste sale,

Pana twego nie widziałem.

Pan opuścił Święte Miasto

Daje wierny grzbiet,

Służy nam ochotą.

Gdzieś się dbać o konia umie.

A wy co? – piechotą.

JECHALIŚMY ALBO SZLIŚMY

MAKI, CHABRY I MALWY

BUŁANE I DERESZE

OSIODŁAMY, NIE WSIĄDZIEMY

Jak dziewczyny sady wystrojone

Powiadają ludzie:Kwitnie w sadach maj

Jechaliśmy, niby przed szwadronem

W zapomniany, w dawny,

W popodlaski kraj.

Słońce jak kleszcz się wbiło

W snopów złociste kupy.

Coś nam z czasem przybyło,

Głównie próchna z chałupy.

Ref.

Maki, chabry i malwy

Będę zbierał o świcie

Zaniosę do moje Panny

Com ją kochał nad życie

O świcie - w życie

Bułane i deresze, kasztany, siwki, gniade,

Brygada kawalerii szła stępa opłotkami.

Dzwoniły podkówkami, wśród pól zielonych,

sennych,

Koniki podrzucają łby jak panieneczki zgrabne.

Osiodłamy nie wsiądziemy

Nalejemy nie będziemy już

Kolejnych wódek pić

Pomarzymy, pomyślimy

Można żyć lecz trzeba by

Od czegoś zacząć żyć

Ref:

Proszę pani są ułani każdy ma

Wokół mózgu cembrowiny

Proszę pani są ułani w oczach łza

Jak u dziewczyny – jak dziewczyny

Koń pod każdym

Malowany druh – zuch

Jechaliśmy albo szliśmy

Ja i jeszcze dwóch

Ref.

Bułane i deresze pstre,

Kasztany, siwki, gniade.

Przeciąga kawaleria, słyszycie to?

Przeciąga kawaleria.

Jechaliśmy: jeden jak osika,

Drugi, pysk kudłaty

A przed łękiem brzuch.

Mówią ludzie:

Tego porucznika pamiętacie

Co przed laty Jechał tędy trucht

Będę zbierał o świcie,

Zaniosę do mojej panny,

Com ją kochał nad życie

O świcie w życie.

I cóż się nagle stało, że dziś na defiladzie

Dowódca garnizonu stał w czarnym

samochodzie.

Bułane i dereszy, koniki moje, nie ma was,

Lecz wszyscy słyszą, jak przez plac przeciąga

kawaleria.

Poczytamy swym pisklętom

które w wiek emerytalny

Idą prosto z ciepłych gniazd

Że gdzieś łąki pachną miętą

Że za tamtym zagajnikiem

jest naprawdę wielki las

Jak dziewczyny, chmury pulchne, białe

Przechodziły górą,

Kto gdy kto zadarł łeb.

Mówią ludzie:

Kilometry całe są za wami,

Siądźcie z nami, macie

Boczek, chleb.

Drogi się polepszyły,

Choć pogorszyła pogoda.

Treści w nowe zmieniły,

Tamtych jednak też szkoda

A czemuż to, powiedzcież mi, tak konia

skrzywdził los i czas,

Że z defilady odszedł już weteran dawnych

szarż ?

Cisawy konik, wierzcie mi, w atomu wiek - to

śmiesznie brzmi,

Lecz jednak was nie myli słuch, przeciąga

kawaleria.

Nastawimy czasem ucha

Gdy potrzebnym niepotrzebny koło dupy robi

chwat

Posiedzimy by posłuchać

Jaki piękny zbudujemy

Na tym świecie kiedyś świat

Czasy czasy zmieniły

święta zmieniły święta

Baby nam się roztyły

Któż jakie były pamięta

Jechaliśmy: jeden jak osika,

Drugi, pysk kudłaty

A za łękiem worek.

Mówią ludzie:

Prosto jedźcie śmiele

I niech w drodze stanie

Wam kresowy dworek.

Szable szkłem spakowane

Treści ważne wyblakłe

Myśli sprecyzowane

Czucia gdzieś nam przepadły

Przeciąga kawaleria, strzemieniem srebrnym

dzwoni,

A piosnka jej zamiera w oddali pól zielonych,

Nie zdradzi koń towarzysz, nie zdradzi szabla

wierna,

Widzicie to, słyszycie to, przeciąga kawaleria.

Konik nieosiodłany,

Niedoczyszczona nań skóra.

Znaczy kończą się ułany,

Idzie emerytura

PRZY LAMPIE NAFTOWEJ

Potrzebne to nie wiedzieć komu?

Te konie i płyn przy ognisku

Te drogi co rzadko do domu

I zarost z tygodnia na pysku

A w przydrożnym zajeździe

Napijemy się wina

Miała piersi Kaczmarka

Jak cebrzyki dwa

Każdy chciałby tej nocy

Mieć przy sobie dziewczynę

Za te modre oczęta…

I wyżej wymienione cebrzyki dwa

W KOLOROWYM KOLOROWIEJ

Za to swoich siec, czy obcych -

Jedna praca. Za mną, chłopcy!

Hej, kto szlachta ten z Kmicicem!

Hajda na Wołmontowicze!

Wreszcie lek na duszy blizny:

Polska - suknem Radziwiłła.

Wróg prywatny - wróg ojczyzny,

Niespodzianka, jakże miła.

Los, sumienie, panny stratę

Wynagrodzi spór z magnatem,

Hej, kto szlachta ten z Kmicicem!

Hajda na Wołmontowicze!

Jasna Góra, czas pokuty.

- Trup, trup! - Kmicic strzela z łuku.

Klasztor płaszczem nieb zasnuty

W szwedzkich armat strasznym huku.

Jędrek się granatem bawi,

Ksiądz Kordecki - błogosławi.

Hej, kto szlachta ten z Kmicicem!

Hajda na Wołmontowicze!

Jest nagroda za cierpienie

Kto się śmieli, ten korzysta:

Dawnych grzechów odpuszczenie,

Król Jędrkowi skronie ściska.

Masz Tatarów, w drogę ruszaj,

Raduj Boga rzezią w Prusach!

Hej, kto szlachta ten z Kmicicem!

Hajda na Wołmontowicze!

Krzyż, ojczyzna, Bóg, prywata,

Warchoł w oczach zmienia skórę.

Wierny jest jak topór kata

I podobną ma naturę.

Więc za słuszną sprawność ręki

Będzie ręka i Oleńki,

Łaska króla, dworek dzieci,

Szlachcic, co przykładem świeci.

Hej, kto szlachta ten z Kmicicem!

Hajda na Wołmontowicze!

Niech nam będzie w kolorowym - kolorowiej

Przeżywajmy póki co, póki sny.

Niech muzyka nam chodzi po głowie,

Bo muzyka, muzyka – to my.

Kołysze, kołysze się płomień

Jak drogi przebyte w cwał

Gdy nocą przy lampie naftowej

Do późna będziesz trwał

Niech rozwiewa się jak szynel bez guzika

W ciepłe wtula albo i na chłodzie drży

W którejś chwili poda rączkę na konika

Niech będziemy, zostaniemy my

Kaczmareczko dla ciebie

Chyba Bóg zdobył świat

Niechby moja kobyłka

Miała taki zad ( szeroki)

Nocą w puchu pościeli

Pieści brzuszek dłoń

Rankiem przecież mówili

Lepszy jednak koń

W stodołach gościnne klepiska

Na polach przytulne stogi

Tę ciągłe ze sobą igrzyska

I w butach dni kilka nogi

Ugłaskana, spudrowana albo dzika,

Jak słowika co mu wnyki ktoś we bzy…

Zapomniany w stepie tętent zagończyka

Takie wszystko, takie nic – my.

Na popas się zbierze z wsi kilku

Postoją popatrzą zagają

To wy tak, to z siebie tylko?

To nic wam za to nie dają?

G ŁUPI G IENEK

Tu puchata jak ogonek u królika,

Tu kąśliwa jak w upalne lato gzy;

Mała haftka wśród ogromnych prawd stanika,

Gienek gra na gitarze

miał być szewcem

lecz mu nie wyszło

Za oknem jesień

przybija podkówki

chyba na przyszłość

Pół drogi na koniu, pół obok

Się człapie, prowadząc w ręce

Galopem to z rzadka, częściowo

A cwałem to tylko w piosence

PAN KMICIC (J.Kaczmarski)

Wilcze zęby, oczy siwe,

Groźnie garść obuszkiem furczy,

Gniew w zawody z wichru zrywem,

Dzika radość - lot jaskółczy,

Czyn - to czyn: zapadła klamka

Puścić kura po zaściankach!

Hej, kto szlachta ten z Kmicicem!

Hajda na Wołmontowicze!

Przodkom - kule między oczy!

Krótką rozkosz dać sikorkom!

Po łbie - kto się napatoczy,

Kijów sto - chudopachołkom!

Potem picie do obłędu,

Studnia, śnieg, my z tobą, Jędruś!

Hej, kto szlachta ten z Kmicicem!

Hajda na Wołmontowicze!

Zdrada, krzyż, na krzyż przysięga

( Tak krucyfiks - cyrografem )

I oddala się Oleńka,

Żądze się wychłoszcze batem.

Gitara Gienka

jest taka cienka

po prostu - mało ma strun

KACZMARECZKA

W oczach iskry świeciły

Niewygasłe ogniska

Konie Rżały na lancach

Amarantów obłoki

Żegnaj moja najmilsza

Popatrz świt już blisko

Popatrz moja najmilsza

Jaki świat szeroki

Lecz Gienek jej wierzy

wie że struna pęka

zwłaszcza gdy cienka

i już

Gienek nie będzie

już szewcem

bo wbił sobie w głowę gwóźdź

Woli gitarę

mieć za żonę

z gitarą bierze ślub

hej, chłopcy, konik

Jak stepowy wiatr

Nie dogoni-choć wzrokiem

Ta co kocha nas

Jedna nocka kochania

Hej nie było źle

Żegnaj moja najmilsza

Zapamiętam cię

TAM NA WZGÓRZU

Tam na wzgórzu, na zielonym,

W kwieciu polnym, słońcu złotym

Byli hufcem zbrojnym, strojnym

Na ryngrafach blask, klejnoty

Niejedna potem wspomni - dobrze było

A resztę się dociągnie - niechby siłą

MODRZEWIOWY DOM

Gwiazdy, nocy motyle, czarny las

Las wilgotny jak baba, baba pod kocem

Tamten ogień dawno zgasł,

tamten ogień dawno zgasł

Tamte baby osunęły się jak noce

Myśli zbełtane;

Jeszcze nieznane się a już się wie

Czym cwałowane.

Szumi wiatr za oknem, ciepło od kominka

Tu się suszą spodnie, tam wzdycha dziewczynka

Jeszcze by wytrząsnąć jak kto ma za gankiem

I mruczeć w sen idąc podlaską śpiewankę

Polecimy...

Ziemia jak bezkresny werbel

Łoskot kopyt, tarabanów

W stal rodzeni, miodopszenni

Polska jazda z polskich Panów

Żeby w pędzie znieruchomiał czas

I rozpęd koni;

Żeby takie miejsce w każdym z nas,

Co nie zapomni.

Przybyli, wybyli, takie życie

Dudnili aż drżały szyby w kicie

Od góry, jak diabli, tak rogaci

A dołem zmęczeni - w partiach gaci

A matuś, a córuś, a niebogi

Starały ustalić swoje nogi

Zbudujemy modrzewiowy dom

Taki wielki jak cholera

Zbudujemy go przyszłym dniom

Choć nie teraz, jeszcze nie teraz

Zbudujemy modrzewiowy dom,

Co sam ludziom dni otwiera

Postawimy go przyszłym dniom

Choć nie teraz, jeszcze nie teraz.

Równi z równych wybierani

A nie strojni w pawie pióry

Moderunek dla tej Pani

Co im jaśnie sprzyja z góry

Polecimy...

WYCINANKI

PRZYJAZD PO LATACH

Miedziana klamka

Głośno się śmiała

Na powitanie

Słońce w niej drzemało

Na jedno oko

Całkiem miedziane

Wtedy jeszcze wierzyłem

Że słoneczna szyszka

Mieszka za górą

A góra nasza

Od stóp do gór

Porosła

Nacisnąłem klamkę

Ciepłą od słońca

I drzwi puściły

Kresów kres sinawą szramą

W dali dal, a tam stanica

Nad zwodzonym mostem w bramie

Wolnych znak – Bogarodzica

Będzie mało chmur i dużo ptaków

Nad tym dniem, co się nigdy nie zdarzy

Nad tym dniem, co mi spływa po twarzy --

Jak niepomyślna myśl

Konie, siodłem niestarte, będą biec,

Łąki co powitaniem ziemi i nieba

Postawimy nowy piec

Zbudujemy nowy piec

Zmartwychwstanie czas pszennego chleba

To ruszyli rysią najpierw

A już cwałem ziemia ryta

Pod puklerzem i na szabli

Honor i Rzeczpospolita

Będzie mało słów i dużo szczęścia

Z moich słów i z moich życzeń

Taki świat spod dziecinnych nożyczek

Z bibułki śmieszny świat

Płoty, że się rozpadną no i cóż

Widać trzeba im będzie, będzie umierać

Kiedy nowe będzie szło

Kiedy lepsze będzie szło

Nauczymy się do kupy zbierać.

Szli, aż przeszli – kraj zbaniciał

Rwał się, szarżą w amarantach

Po nich pieśni, a pomnikiem

To obraz mistrza Rembrandta

Jeszcze wytnę kogutka, kogutka

By mi wesoło piał skoro świt

I ogródek, a koło ogródka

Złoty słonecznik będzie kwitł

PRZYBYLI MALOWANI

Szumi wiatr za oknem, na kominku płonie d

Jeszcze by postawić w oknach pelargonie d

Jeszcze by łyk łyknąć, ścisnąć damską rękę

Jeszcze by odchrząknąć i walnąć piosenkę

Nie było cię w drzwiach

Nie było cię w snach

Na progu stał ktoś inny

Nie było cię w drzwiach

Nie było cię w snach

KIEDYŚ ŻEBY WRÓCIĆ CZAS

Kiedyś można uprzeć się i wrócić czas,

Gdy wczesnym rankiem

Będzie stało właśnie tyle, ilu nas

Koni przed gankiem.

To nietrudna rzecz, to takie łatwe

Każde dziecko to potrafi

Będzie domek jak na fotografii

I uśmiech taki sam

Przybyli malowani pod okienko

Brzęczeli ostrogami w nockę ciemną

Od góry rogaci niby diabli

A dołem srebrzyści jak błysk szabli

Więc matuś, czy to chciała, czy nie chciała

Się brała - do środka zapraszała

Klamka zapadła

Drzwi się zamknęły

Na amen

Miedziana klamka

Już się nie śmiała

Na powitanie

To nietrudna rzecz to takie proste

trzeba się tylko trochę postarać

Wziąć nożyczki, papier i zaraz

Wyciąć własne sny

Polecimy w takt sprężysty, a za nami

Rozerwana ostrość ściernisk kopytami,

Kopytami zczochrana,

Przyszłym chlebem, chlebem pachnąca,

Jak spłoszone, złotem kraszone.

Jak brunatno-złote,

Migotliwe motyle do słońca.

Wyciągnęła nocka księżyc z gębą tłustą

A dziś w białostockiem pierogi z kapustą

Kapusta z grzybami, w lesie szumią drzewa

Otrze gębę z tłuszczu który i zaśpiewa

Nie ma cię w drzwiach

Nie ma cię w snach

Na progu stoi ktoś inny

Nie ma cię w drzwiach

Nie ma cię w snach

Przybyli malowani - będą dzieci

Niejedna się z powodów tych rozleci

Jeszcze w uszach całonocny śpiew,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: