B & B (całość).pdf

„Boycotts and BarFlies” autor vjgm

Spis treści

1. B OYCOTTS I B AR F LIES

2. Z MIANY

3. P LAYBOYE

4. P RÓWK ?

5. S POCONA / Y

6. E YE CANDY

7. G YRATED

8. P RAGNIENIA

9. P RŻONKUKURYDZ

10. D ZWONKI

11. C OCKTAILS

12. P RZYSIADY

102

13. Ł ZY

110

14. P EPPERONI

128

15. M IKE

142

16. D ELIKATNY

160

17. S ŁON

167

18. M IŁOD

185

19. R ENEE

200

20. G OCIE

206

21. J EMIOŁ

218

22. S EXJETLEPZYNIŻBUTY

227

23. K OMANDO

229

24. P RZYZNNIEIĘ

240

25. P REZENTY

248

26. C ARPOOLING

258

27. M OKRY

277

28. O RGAZM ?

286

29. P ANI M ASEN

294

30. P RYSZNIC

305

31. Z DMIENIE

314

32. E MMETT ’ S B ALLS

326

33. C ZARNA K ORONKA

337

34. P IEPRZYD B UTY

349

35. U JAWNIONA TAJEMNICA !

360

36. P ÓŁNOC

371

37. E PILOG

387

T ŁUMCZENIE – G CŁW 123

409

B ETA - N EFER 13

409

1. Boycotts i BarFlies

Miłość nie jest czymś, co znajdujesz. Miłość jest czymś, co znajduje ciebie.

-Loretta Youang

BPOV

Wylądowałam na kolejnej fatalnej randce… to było deja vu , dzień świstaka, nazwijcie to, jak

chcecie, zawsze ten sam scenariusz, beznadziejny scenariusz. Włoska restauracja była słabo

oświetlona, a dookoła unosił się zapach czosnku i pomidorów. Brzęk talerzy dźwięczał w

moich uszach, gdy uważnie studiowałam obrus w czerwono-białą kratę, przesuwałam

okruszki mojej bułki do małego stosu, zastanawiałam się ile jeszcze będę musiała znosić te

tortury. Spojrzałam do góry, kiedy nagle usłyszałam moje imię i zobaczyłam moją randkę,

Tylera, patrzył na mnie z rozdrażnieniem na twarzy.

- Przepraszam, Tyler, odpłynęłam na chwilę. Mówiłeś... coś o tym nowym komputerowym

programie w pracy. Słucham, przysięgam. - Tyler pracował dla przedsiębiorstwa

ubezpieczeniowego... Mr. Exciting ... Nie! Odkąd dotarliśmy do restauracji w

nieskończoność mówił o statystykach wypadków na zachodzie Północnego Pacyfiku.

Jak odpowiedź na niewypowiedzianą modlitwę, mój telefon komórkowy zawibrował w

kieszeni. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu i widziałam, że dzwoniła Alice. Dzięki Bogu!

Byłam prawie wolna...

- Och, Tyler, tak mi przykro, ale muszę odebrać. Mówiłam Alice, aby mi nie przeszkadzano,

chyba, że to będzie jakiś nagły wypadek. - Tak, użyłam najstarszej sztuczki: rozmowa w

połowie randki o „nagłym wypadku, abym mogła uwolnić się, jeżeli spotkanie było

niewypałem. Niestety, jak dla mnie, to zdarzało się zbyt często na moich ostatnich

spotkaniach, tak często, że faktycznie zaczęłam regularnie jeździć do kościoła, aby dobry Bóg

nie skusił się i nie obarczył mojej mamy jakąś nieuleczalną chorobą, z powodu moich

wszystkich kłamstw o jej zdrowiu.

- Alice, zabroniłam ci dzwonić, chyba, że to będzie nagły wypadek, jestem na spotkaniu z

Tylerem. - I bezgłośnie powiedziałam „ przepraszam do Tylera dla lepszego efektu. On

wzruszył ramionami, jakby to nie był żaden problem.

- Cześć Bello, czy on wkurza? - Alice zachichotała.

Usłyszałam krzyczącą Rosalie w tle - Ostrzegałam cię, Bello...

- Nie wiedziałam... - Odpowiedziałam, próbując się nie roześmiać.

- Och, daj spokój, on praktycznie ma „nudny wytatuowane na czole. Jakiej historii użyjesz

dzisiaj, mama w szpitalu, mama przewróciła się, mama została potrącona przez autobus?

Wiesz, że to będzie wymagało dodatkowych modlitw w tym tygodniu, Bello... - drażniła mnie

Alice.

- To jest straszne... - zażartowałam.

Tyler wyglądał na zdezorientowanego próbując odcyfrować koniec rozmowy.

- Ok, to jest tak bardzo złe, huh? Czy jesteś gotowa, by uciekać natychmiast? Dobrze, nie

wiem, o czym myślałaś przyjmując zaproszenie na to spotkanie, on nie jest nawet słodki,

Bello. Tylko dlatego, że nosi spodnie, nie musisz się z nim umawiać, mogłaś nic nie

odpowiedzieć albo powiedzieć, że jesteśmy lesbijkami... lub coś innego. Boże, poważnie

musimy omówić podniesienie twoich standardów, jak tylko dostaniesz się do domu. Zostaw

go z jego niedolą... przedstaw ostrą wersję historii mamy. Początek filmu za piętnaście

minut... - Na szczęście Alice mówi niewiarygodnie szybko, więc, by przekazać wiadomość,

potrzebowała jedynie kilku sekund.

Spuściłam głowę do moich rąk, by sprzedać historię bardziej wiarygodnie.

- Oczywiście rozumiem... nie, dziękuję bardzo, że dałaś mi znać, Alice! Spotkamy się na

miejscu. - Zamknęłam telefon i odłożyłam serwetkę na stół. - Tyler muszę wyjść...

I przeszłam do mojej ulubionej rozpaczliwej historii o schizofrenicznej mamie, która

zapomniała wziąć lekarstwa i została znaleziona naga w budce telefonicznej. Rozpłakałam

się, dla lepszego efektu, i aby wypadło bardziej wiarygodnie. Następnie kilka razy

przeprosiłam i poprosiłam o resztki jedzenia dla pieska. Nie mogłam zmarnować absolutnie

doskonałego jedzenia, kiedy tylu ludzi głoduje na świecie, poza tym to była zapłata za ratunek

dla Alice. Wyskoczyłam na zimne powietrze Portland. „Wolna w ostatnim momencie

pomyślałam i wsiadłam do swojego samochodu uruchamiając radio.

Jak tylko wysiadłem z windy, poczułam prażoną kukurydzę. Alice i Rosalie za moment

rozpoczną oglądanie filmu, więc wpadłam do pokoju, nie chcąc stracić niczego.

- Cześć kochane! Jestem w domu... - powiedziałam przechodząc przez drzwi, delikatnie

podrzuciłam klucze do wiklinowego kosza na szafce. Alice i Rosalie już siedziały na

tapczanie, z pilotem i miską prażonej kukurydzy w ręce.

- Bella! - pisnęły zachwycone. - Uciekłaś!!

Rosalie, Alice i ja byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami przez ostatnie dwa lata. Poznałyśmy

się podczas nauki w college'u, a po okropnym czasie mieszkania z różnymi obłąkanymi

współlokatorami w akademiku, zdecydowałyśmy o wynajęciu apartamentu i cieszyłyśmy się

każdą minutą mieszkając wspólnie. Przez ostatnie dni byłyśmy w okresie „suszy randkowej,

jak lubiłyśmy to nazywać. Żadna z nas nie mogła znaleźć przyzwoitego faceta, więc byłyśmy

na serii przypadkowych randek, które na skali plasowały się w zakresie od złej do wstrętnej.

Ostatnio nasze piątkowe noce wyglądały podobnie, polegały na ratowaniu jednej albo dwóch

z nas od złego spotkania, oraz na dużej misce prażonej kukurydzy i filmie z Bradem Pittem, by

odciążyć nasze umysły.

- Rosalie, co robisz w domu? Także miałaś randkę... jak dotarłaś tu przede mną? - Jej

spotkanie było w tym samym czasie, co moje, ale pamiętam, że ona już była w domu, kiedy

Alice do mnie zadzwoniła.

Rosalie zarumieniła się wściekle po moim pytaniu. Ona miała bardzo wysokie normy, kiedy

chodziło o facetów. Kochałam ją, ale, jeśli facet nie wyglądał jak model w stylu tych,

pojawiających się na okładkach czasopism, ona nie była w stanie się nim zainteresować. Taka

była Rosalie, traktowała facetów przedmiotowo. Jeżeli to była randka w ciemno, to zawsze

kazała facetowi przyjść z czerwoną różą wpiętą w klapę marynarki, aby mogła go obejrzeć

zanim sama się przedstawiła, albo uciekała, jeżeli nie spełniał jej norm dotyczących dobrego

wyglądu.

- Wiesz, że nienawidzę randek w ciemno, zrobiłam przysługę tej dziewczynie z pracy, ale po

zobaczeniu tego faceta, nie jestem pewna, czy jeszcze kiedykolwiek będę rozmawiała z

Cindy! On był chudym blondynem z przypominającymi ser wąsami! Czy kiedykolwiek

lubiłam faceta z włosami na twarzy? Uch! Dałam kelnerce dwadzieścia dolarów, aby

powiedziała mu, że zwymiotowałam w parkingu.- Zupełnie bezwstydnie opowiadała o swoim

postępowaniu. Rosalie nie traciła czasu na bycie miłą i cieszyłam się, że mnie lubiła,

ponieważ nie chciałabym być tak potraktowana.

Przeszłyśmy do kuchni i usiadłyśmy na stołkach barowych. Umieściłam torebkę z moimi

pozostałościami obiadowymi przed Alice.

- Dziękuję za uratowanie mnie od Tylera Nudziarza. - Powiedziałam kłaniając się do

przeciwnej strony bufetu.

- Żaden problem, Bello, ale następnym razem proszę, posłuchaj nas, kiedy mówimy, że ktoś

nie jest właściwy dla ciebie, znamy się na rzeczy...Widzę przyszłość...- Alice powiedziała jej

głupim głosem i przewróciła oczami. To była głupota, którą kochałam w niej najbardziej,

Alice zawsze potrafiła wywołać uśmiech na mojej twarzy.

- Więc, jesteśmy wielkimi przegranymi w ten weekend, Rosalie, przynajmniej miałam

przyzwoity aperitif i Alice dostała torbę z pozostałością lazanii. - Roześmiałam się, próbując

być „do połowy napełnioną dziewczyną.

Rose przewróciła oczami - Tak Bello, ale to jest też godzina twojego życia, której nigdy już

nie odzyskasz, godzina minęła... z idiotą. Ja jednakże spędziłam moją godzinę na...zakupach!

Patrzcie, jakie bajeczne buty znalazłam. - pisnęła podnosząc stopę do góry uszczęśliwiona.

Po długiej dyskusji o wszechstronności czarnych szpilek z gładkiej skóry w szafie, głośno

westchnęłam.

- Dziewczyny, co zrobimy z tymi wszystkimi przegranymi, z którymi się umawiamy? Gdzie

podziali się wszyscy dobrzy faceci?

Alice śmiała się.

- Jeżeli będziemy robiły to nadal, to w końcu umówimy się z każdym przegranym na

większym obszarze Portland i wtedy może w końcu natkniemy się na miłego faceta.

- Tak, ale do tego czasu będziemy miały po osiemdziesiąt lat i będziemy w domu opieki,

jedząc pudding i robiąc w lizakach owocowych rzeźby patykiem! - Drażniłam.

- OOHH, możemy być współlokatorami w domu opieki? - zapiszczała Alice. - Wtedy

możemy nosić soczyste dresy i sprawić, że wszyscy inni starzy ludzie będą nam zazdrościli

bajecznego stylu.

- Wystarczy o starości i zmarszczkach, skupmy się na tym, co jest teraz i tutaj, kiedy jesteśmy

wysportowane i bajeczne. Jestem z Bellą, zmęczyło mnie już całowaniem żab, chcę spotkać

księcia.- Rosalie jęknęła. - Chciałabym spytać, gdzie jest ten jeden gorący, cudowny,

umysłowo stabilny, dobrze zarabiający facet, który nie pachnie naftaliną i ma zdumiewającą

osobowość...- Jej oczy zaszkliły się, gdy zaczęła marzyć o swoim doskonałym mężczyźnie.

Spojrzałam na Alice i ona też miała to samo senne, rozmarzone spojrzenie. Podeszłam do

lodówki, wyjęłam trzy piwa i otworzyłam je, stawiając po jednym przed każdą z nas.

- Proponuję, że bojkotujemy chłopców do końca 2008 roku - powiedziałam unosząc moje

piwo w górę. - Kto jest ze mną?

Obie myślały o tym przez kilka sekund, zanim uśmiechy wkradały się na ich twarze. Alice

oczywiście miała pytanie - Jakie są reguły bojkotu chłopców? Żadnych randek - co zakładam,

ale co jeszcze? Czy możemy pocałować przypadkowych chłopców? Co, jeżeli oni całują nas,

cóż, mi to rzadko się zdarza, ale Rose wydaje się, że często, więc wyobraziłam sobie, że

zapytam…

- Powoli, Alice, pozwól zrobić listę! - Wymamrotałam sięgając do szuflady po pióro. Rose

chwyciła notatnik z pobliskiego biurka, a ja rzuciłam jej pióro.

- Ok, Bojkot Chłopców – Reguły - Rosalie napisała u góry strony.

Reguła numer jeden : Żadnej randki.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: