Choroba Bürgera, zakrzepowo-zarostowe zapalenie tętnic (łac. Thrombangiitis obliterans) to choroba zapalna drobnych i średnich tętnic o postępującym przebiegu.
W przebiegu choroby dochodzi do zwężenia światła, a następnie całkowitego zamknięcia mniejszych tętnic głównie kończyn dolnych, rzadziej górnych (choć znane jest zajęcie także tętnic innych obszarów ciała, między innymi naczyń mózgowych i wieńcowych). Najczęściej zajęta jest tętnica strzałkowa i promieniowa[1]. Zmiany obejmują także nerwy i żyły, co jest rzadkie w innych chorobach naczyń[1]. Konsekwencją jest niedotlenienie i zgorzel tkanek, wymagająca niejednokrotnie amputacji.
Masaż możemy wykonywać tylko w I i II stopniu choroby (wg Fontaine’a)
Celem stosowania masażu jest:
· Zmniejszenie dolegliwości podmiotowych
· Zwiększenie przepływu kapilarnego krwi
· Stworzenie korzystnych warunków dla powstania krążenia obocznego
· Doprowadzenie produktów przemiany materii
Masaż – stopień I
Faza I
Masaż klasyczny powłok brzusznych. Poprzez rozgrzanie okolicy brzucha i okolicy lędźwiowej uzyskujemy odruchowe rozszerzenie naczyń w kończynach dolnych. Jeżeli przed masażem wykonywane były zabiegi rozgrzewające okolice brzucha i lędźwi możemy pominąć fazę I.
Faza II
1.Stosujemy postępowanie klasyczne wykorzystując: delikatne głaskania dosercowe i od sercowe, delikatne rozcierania, lekkie ugniatania podłużne i i delikatne uciski w miejscach poniżej i powyżej występowania zmian chorobowych. Może się okazać że już w stopniu I choroby nie można wykonywać rozcierań ze względu na zmiany troficzne skóry jak również ze względu na odczyn paradoksalny (obkurczanie się naczyń krwionośnych pod wpływem ich rozgrzania). W trakcie masażu można – jeśli nie sprawia to pacjentowi bólu – unieść kończynę powyżej poziomu celem ułatwienia odpływu żylnego.
2. masaż segmentarny – stosujemy tylko w przypadkach, w których naczynia mają zdolność reagowania na bodźce.
Stopień II
1.Kontynuacja postępowania klasycznego ze st. I w dwóch fazach.
Faza I – jw.
Faza II – jw. Może się okazać że zastosowanie głaskań a nawet delikatnych ugniatań powoduje uszkodzenie skóry oraz odczyn paradoksalny. W takim przypadku masaż polega na wykonaniu tylko ucisków jednoczesnych.
Choroba Raynauda (łac. morbus Raynaud) jest to napadowy skurcz tętnic w obrębie rąk, rzadziej stóp.Choroba Raynauda powoduje symetryczne napadowe skurcze naczyń krwionośnych: tętniczych i włosowatych, a następnie rozkurczu naczyń włosowatych, przede wszystkim palców rąk, spowodowane zaburzeniami unerwienia przez układ sympatyczny, ObjawyMrowienie w opuszkach palców, a następnie w całych palcach i dłoniach. Skóra blednie, czucie się obniża ("martwe palce"). Po ustąpieniu napadu utrzymuje się bolesna przeczulica. Na skórze pojawiają się białe, czerwone lub sine placki. Choroba występuje głównie u kobiet. LeczenieW leczeniu stosuje się środki rozszerzające naczynia, ciepło, odnerwienie współczulne (sympatektomia piersiowa).
Żylaki kończyn dolnych to pogrubione, poskręcane i zmienione chorobowo odcinki żył powierzchownych, wyczuwalne pod skórą i widoczne przez skórę jako nabrzmiałe powrózki, ewentualnie guzki ( niewydolne połączenia pomiędzy układem żył głębokich i powierzchownych tzw. perforatory). Przyczyną choroby jest genetyczna lub nabyta niewydolność zastawek żył powierzchownych, skutkiem czego jest upośledzenie odpływu krwi, zastój żylny i wzrost ciśnienia hydrostatycznego w naczyniach powierzchownych, co sprawia że wiotkie ściany żył ulegają odkształceniu. Przewlekła niewydolność żylna prowadzi do zaburzeń odżywiania tkanek, co powodować może owrzodzenia podudzi ( trudno gojące rany wokół kostek )
Choroba Perthesa - choroba należąca do grupy jałowych martwic kości. Nekroza obejmuje głowę kości udowej. Dotyczy najczęściej chłopców (4:1) między 3 a 14 rokiem życia, szczyt przypada na 5 - 6 r.ż. Częstość występowania to 1:1200 -9000. U dzieci innych ras niż biała choroba występuje sporadycznie. Zwykle zajęty jest jeden staw biodrowy, choć postać obustronna ma miejsce w 8-24% przypadków. Etiologia jest niejasna i prawdopodobnie wynika z anomalii naczyń krwionośnych bliższej części kości udowej lub zaburzeń hormonalnych.
Miopatie (gr. μυσ mięsień) – grupa chorób w których dochodzi do uszkodzenia mięśni i w wyniku tego do osłabienia ich siły.
Kręgozmyk jest to samoistne, powolne przesuwanie się ku przodowi lub tyłowi jednego z kręgów lędźwiowych najczęściej IV, V.
Osteoporoza (łac. osteoporosis, dawna nazwa zrzeszotnienie kości) - stan chorobowy charakteryzujący się postępującym ubytkiem masy kostnej, osłabieniem struktury przestrzennej kości oraz zwiększoną podatnością na złamania. Osteoporoza występuje najczęściej u kobiet po menopauzie (osteoporoza pomenopauzalna).
Zespół Sudecka
Dochodzi do bolesnego obrzmienia tkanek przystawowych co powoduje znaczne ograniczenie ruchu w stawie. Zmianom tym towarzyszą zaniki i zaburzenia dystroficzne części kostnych i miękkich. Na zdjęciu rentgenowskim obraz ten przedstawia się jako plamisty zanik struktury kostnej. Najczęściej zespół Sudecka rozwija się po urazach tkanek miękkich i złamaniach, często przy zbyt ściśle założonym opatrunku unieruchamiającym w wymuszonej lub niewłaściwej pozycji kończyny.Schorzenie jest najczęściej rozpoznawane dopiero w późnej fazie, kiedy doszło już do zaniku kostnego- stąd leczenie jest znacznie utrudnione, może doprowadzić nawet do trwałego upośledzenia funkcji kończyny. W przebiegu zespołu Sudecka obserwuje się trzy okresy:- okres ostry: charakteryzuje się obecnością ostrego piekącego bólu ręki lub stopy, przekrwieniem tkanek, obrzękiem, wzmożoną ciepłotą skóry. Skóra jest błyszcząca, napięta, ciemoczerwona lub fioletowa. Dochodzi do stopniowego zaniku mięśni i ograniczenia ruchomości w stawach.
- okres dystrofii: trwa najczęsciej od 4 tygodni do 6 miesięcy i charakteryzuje się przewlekłym skurczem naczyń krwionośnych Stopniowo dochodzi do pogłębiającego się zaniku mięśni, ograniczenia ruchomości czynnej i biernej w stawach, zaczyna dochodzić do przykurczów i zesztywnień stawowych. - okres zaniku: trwa od 6- 12 miesięcy i charakteryzuje go ból w trakcie ruchu i obciążania kończyny. Skóra jest cienka, dystroficzna i błyszcząca, w dotyku chłodna. Mięśnie zanikają, dochodzi do zesztywnień w stawach i patologicznych ustawień.
Początkowo wskazane jest leczenie zimnem, potem zabiegi cieplne, jontoforeza wapniowa, ultradźwięki, magnetoterapia.
Przykurcz Dupuytrena - najczęściej dotyczy powierzchni dłoniowej ręki (rozcięgna dłoniowego a częściowo też powięzi palcowych), może jednak pojawić się również w obrębie grzbietu ręki i palców, podeszwy stóp, a nawet w obrębie członka. Zdecydowanie częściej dotyczy mężczyzn po 40-tym roku życia. W początkowej fazie choroby pojawiają się guzki podskórne (11,12), ale nie jest to wskazaniem do operacji. Wskazaniem do leczenia operacyjnego jest postępujący przykurcz zgięciowy, zwłaszcza palców IV i V, który stopniowo zwiększa upośledzenie funkcji ręki.
Birdosz