PENNY JORDAN - Powód do życia.pdf - Penny Jordan - Izzie05

PENNY JORDAN

Powód do życia

Harleąuin

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Sydney

Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Naprawdę masz zamiar to zrobić?

- Po takim liście nie mam chyba innego wyjścia

- mruknęła Maggie, z ustami pełnymi herbatników.

Wspomniany list leżał obok, na małym stoliku.

Pisany był okrągłym, szkolnym pismem, przypominającym

Maggie jej własne z wczesnej młodości.

- Dziewczęta w tym wieku skłonne są do przesady

- stwierdziła Lara, z którą Maggie wspólnie wynajmowała

mieszkanie. - Jesteś pewna, że sytuacja jest naprawdę taka

straszna? Co ona konkretnie pisze?

- spytała z ciekawością.

- Przeczytaj sama.

Maggie wstała i podeszła do stolika po list, a Lara obserwowała

ją z fascynacją, która nie mijała mimo długoletniej znajomości.

Maggie miała w sobie coś nieodpartego - siłę, o której sama nie

wiedziała, ciepło, które przyciągało innych. To, że była piękna,

stanowiło dodatkowe bogactwo jakim obdarzył ją los. Kiedy

spotkały się po raz pierwszy, przed dziesięcioma laty, Lara

odczuła zazdrość na widok wysokiej, szczupłej, rudowłosej

dziewczyny o kremowej cerze i tajemniczych, ciemnozielonych

oczach. Zazdrość nie trwała długo. Chociaż były mniej więcej w

tym samym wieku, Maggie miała w sobie jakąś dojrzałość, jakiś

smutek, który Lara wyczuwała, a o którym nigdy nie było między

nimi mowy, ponieważ Maggie nie miała skłonności do zwierzeń.

Nadal otaczała ją lekko melancholijna aura tajemniczości i

wrażenie odsunięcia się od świata w jakieś sekretne miejsce.

Maggie wzięła list i podała go Larze, a ta przeczytała na głos,

unosząc ironicznie brwi:

„Przyjedź prędko. Stało się coś strasznego i jesteś nam

potrzebna."

- Ależ, Maggie - zawołała Lara. - Chyba nie traktujesz tego

poważnie! Gdyby naprawdę coś się stało, ktoś by się z tobą

skontaktował, zadzwonił...

- Nie - odparła ostro Maggie.

Jej zazwyczaj łagodna twarz nabrała niezwykłej twardości, co

zdziwiło Larę. Znały się, odkąd Maggie przyjechała do Londynu.

Mimo swych ognistych włosów była jedną z najbardziej

łagodnych i spokojnych osób, jakie Lara spotkała. Widać dlatego

Maggie wycofała się z agresywnego i nerwowego świata sztuki i

wykorzystała swój talent do ilustrowania książek, co zapewniało

jej dostatnie życie.

- Ale przecież ktoś by się z tobą z pewnością

skontaktował - nie dawała za wygraną Lara. - Ktoś

dorosły, jakiś bardziej odpowiedzialny członek twojej

rodziny.

Usiłowała przypomnieć sobie niektóre fakty z życia rodzinnego

Maggie. Właściwie do chwili, kiedy osiem miesięcy temu zaczęły

przychodzić listy pisane tym dziecinnym charakterem, Maggie

nie utrzymywała z rodziną żadnego kontaktu.

Lara wiedziała tylko tyle, że rodzice Maggie nie żyją i że do ich

śmierci Maggie mieszkała z nimi na pograniczu Anglii i Szkocji,

gdzie jej ojciec był nauczycielem w małej prywatnej szkole. Po

ich śmierci przeniosła się do dziadka. Z braku dalszych informacji

na ten temat Lara domyślała się tylko, że nie było to życie

przyjemne i dlatego Maggie zerwała wszelkie kontakty z rodziną,

kiedy przeniosła się do Londynu.

Od chwili otrzymania pierwszego listu, który przyszedł na adres

wydawnictwa, coś się jednak w Maggie zmieniło. Być może było

to niezauważalne dla tych, co jej dobrze nie znali, lecz Lara

widziała wyraźną różnicę w zachowaniu przyjaciółki i to ją

intrygowało.

Cóż takiego mogło się zdarzyć w jej przeszłości, co teraz

powodowało widoczne zdenerwowanie nadchodzącymi listami?

Cóż takiego sprawiało, że na jej twarzy przy otwieraniu listów

pojawiał się wyraz głodu, który szybko zmieniał się w starannie

kontrolowaną, obojętną maskę?

Od chwili gdy zaczęły przychodzić listy, Lara pojęła, co tak

bardzo oddzielało Maggie od innych. Przez cały czas zdawała się

mieć na sobie ochronny pancerz. Była częścią życia innych ludzi,

ale sama nie pozwalała, aby inni stali się częścią jej życia. Jakby

się bała dopuścić kogoś do siebie zbyt blisko.

Być może było to wynikiem śmierci rodziców, która musiała

być potwornym szokiem dla wrażliwego, kilkunastoletniego

dziecka. Lara podejrzewała jednak, że kryło się za tym coś

jeszcze, choć nie wiedziała dokładnie co.

W przypadku innej kobiety można by to przypisać

nieszczęśliwej miłości, ale Maggie miała dopiero siedemnaście

lat, kiedy przyjechała do Londynu, a później wszystkich

kolejnych mężczyzn, z którymi się spotykała, traktowała z

dystansem.

- Muszę tam pojechać - powiedziała Maggie nie zwracając

uwagi na zadane przez Larę pytanie. ~ Nie mam pojęcia, jak

długo mnie nie będzie. Powiadomię bank, aby regulował z

mojego konta wszystkie płatności podczas mej nieobecności.

Skontaktuję się z agentem...

Kiedy Lara słuchała przyjaciółki, miała nieodparte uczucie, że

jest ona - gdzieś bardzo głęboko w sobie - zadowolona z

pretekstu do wyjazdu do domu. W oczach Maggie błyszczało

światło, którego tam nigdy przedtem nie było i Lara odniosła

wrażenie, że po raz pierwszy widzi prawdziwą Maggie. Jakby

wyszła nagle zza innej postaci, którą wykorzystywała dla ukrycia

się.

- Wiesz co, wyglądasz jak ktoś, komu właśnie

oznajmiono, że nie jest już dłużej wygnańcem z raju

- powiedziała cicho.

Wyraz twarzy Maggie natychmiast się zmienił, a ciało

zesztywniało jakby w oczekiwaniu uderzenia.

- Nie bądź śmieszna - odparła krótko, wzruszając ramionami.

- Naprawdę jestem śmieszna? - spytała spokojnie Lara. - Znamy

się od dawna, Maggie, ale na palcach jednej ręki mogłabym

policzyć, ile razy wspomniałaś o swoim domu i o rodzinie. A

jednak kiedy coś mówisz... Dlaczego mieszkasz w Londynie,

skoro najwyraźniej wolałabyś być razem z nimi?

Maggie zbladła, jej oczy zdradzały doznany szok, lecz - ku

zaskoczeniu Lary - nie zaprotestowała przeciwko jej

stwierdzeniu.

- Muszę tam pojechać - powiedziała tylko. - Susie

nie napisałaby tego, gdybym im nie była potrzebna.

Lara bardzo chciała wiedzieć, kogo oznaczało słówko „im",

powstrzymała się jednak od pytania. Widziała, że Maggie z

trudem zachowuje spokój i opanowanie.

- Musisz zawiadomić Geralda o wyjeździe - przy

pomniała Lara.

Gerald Menzies był tym mężczyzną, z którym aktualnie

spotykała się Maggie. Dziesięć lat od niej starszy, wytworny i

bywały, rozwiedziony, z dwoma synami w prywatnej szkole i z

byłą żoną, która postanowiła, iż niezależnie od rozwodu będzie

żyła w taki sposób, do jakiego przyzwyczaiło ją wcześniej

bogactwo Geralda. Był właścicielem małej, ale bardzo modnej

galerii, gdzie Maggie go poznała.

Ich związek, jeśli można było tak to nazwać (Lara na ten temat

miała dużo wątpliwości), trwał już prawie dziesięć miesięcy.

Spotykali się raz albo dwa razy w tygodniu, Lara była jednak

PENNY JORDAN - Powód do życia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: