Obrazy świata IIIPowstanie nauki nowożytnej
Rewolucja kopernikańska
• Teoria heliocentryczna była znana już w starożytności; jej twórcą był Arystrach z Samos (310? – 230 p.n.e.).
• Mikołaj Kopernik (1473-1543) wprowadził ideę systemu heliocentrycznego do nauki nowożytnej.
• W systemie heliocentrycznym to Słońce, a nie Ziemia znajduje się w geometrycznym środku Wszechświata. Ziemia, podobnie jak pozostałe planety, okrąża Słońce, jednocześnie obracając się wokół własnej osi.
• Chociaż Kopernik inaczej przedstawił strukturę układu Słońce-Ziemia-planety, nie odrzucił on innego elementu starszego modelu: sfery gwiazd stałych. Teraz jednak sfera ta była nieruchoma. Słońce nie było dla niego jedną z gwiazd, a cały Wszechświat był przestrzennie skończony.
System heliocentryczny Kopernika (wersja pierwotna)
System Kopernika: problemy
• Kopernik zachował też ideę, że ruchy ciał niebieskich to ruchy – w istocie – kołowe. Aby pozostać w zgodzie z tym założeniem i jednocześnie z danymi tablic astronomicznych, Kopernik zmodyfikował swój system, dodając, wzorem poprzedników, ruchy planet po deferentach i epicyklach.
• Ostateczny system Kopernika był prawie tak samo skomplikowany jak system Ptolemeusza, a dokładności, z jakimi oba systemy potrafiły przewidzieć ruchy planet, były podobne.
• Nie to jednak było główną przyczyną, dla której system Kopernika został początkowo potraktowany jedynie jako interesująca hipoteza.
• Kopernik nie dysponował empirycznymi argumentami na rzecz tezy o ruchu obrotowym Ziemi. A tymczasem nasuwały się – co najmniej – dwa konkretne pytania:
• Dlaczego, skoro Ziemia się obraca, przy jej powierzchni nie wieje zawsze silny wiatr?
• Dlaczego ciała spadają pionowo ku środkowi Ziemi, a nie (lekko) na ukos?
• Zasadniczy problem był ogólniejszy: otóż w świetle fizyki tamtego okresu, idącej śladami fizyki Arystotelesa, obraz świata zaproponowany przez Kopernika nie dawał się wyjaśnić.
• Ponadto system Kopernika prowadził do wniosku, że Wszechświat jest znacznie większy niż poprzednio twierdzono. Pytano: co znajduje się w tej pustce i, przede wszystkim, po co ona istnieje?
Giordano Bruno i nieskończoność świata
• Empiryczne argumenty na rzecz systemu heliocentrycznego znaleziono później, a jego uzgodnienie z fizyką wymagało przebudowy podstaw tej dyscypliny – kulminacją tego ostatniego procesu było powstanie mechaniki klasycznej Newtona w XVII w.
• Jednakże (niektórzy) filozofowie nie czekali tak długo z akceptacją teorii heliocentrycznej, jednocześnie idąc dalej.
• Giordano Bruno (1548-1600) twierdził, że gwiazdy to nic innego jak odległe słońca, okrążane przez planety. Takich układów planetarnych jest nieskończenie wiele i stąd Wszechświat jest nieskończony. Jest on również w całości upsychiczniony. Ostatecznie Bruno doszedł do panteizmu: Bóg i Wszechświat to jedno i to samo.
• Bruno został oskarżony o herezję i spalony na stosie w 1600 r.
Galileusz i idea jednorodności świata
• W 1609 r. Galileusz zaczyna obserwować niebo przez lunetę. Odkrywa góry na Księżycu, fazy Wenus, cztery księżyce Jowisza, pierścienie Saturna, powstające i ginące plamy na Słońcu. Stwierdza, że Droga Mleczna jest skupiskiem niezliczonych gwiazd.
• Obserwacje Galileusza zdają się podważać podział Wszechświata na zmienny świat podksiężycowy i świat nadksiężycowy, w którym bytują niezmienne obiekty zbudowane z eteru. Już wcześniej, w 1572 r., zaobser-wowano – mówiąc językiem współczesnym – eksplozję supernowej.
• Drogę zaczyna sobie torować pogląd, iż ruchy ciał niebieskich podlegają tym samym prawom, co ruchy ciał w pobliżu powierzchni Ziemi – całym Wszechświatem rządzą te same prawa. Innymi słowy, Wszechświat jest jednorodny fizycznie.
Nowe metody w naukach przyrodniczych
• Zwykle uważa się, że naukę nowożytną odróżnia od nauki starożytnej i średniowiecznej przede wszystkim to, że nauka nowożytna jest empiryczna, natomiast jej poprzedniczki są czysto spekulatywne. Jest to pogląd tak uproszczony, że aż fałszywy. W pewnym sensie fizyka Arystotelesa jest bardziej oparta na obserwacji i zgodna z nią niż fizyka współczesna: aby się o tym przekonać, proszę wyrzucić przez okno piórko i żelazną kulkę i zobaczyć, co prędzej znajdzie się na ziemi.
• Zgodnie z prawem fizyki Arystotelesa, czas, w jakim ciało przebywa ruchem naturalnym w danym ośrodku daną drogę jest odwrotnie proporcjonalny do ciężaru tego ciała.
• Zgodnie ze (współczesnym) prawem swobodnego spadku, czas ten nie zależy od ciężaru. [Ale prawo to mówi o spadaniu w próżni; mówiąc nieco dokładniej, pomija ono opór ośrodka. Aby wyjaśnić rzeczywisty wynik, musimy ten czynnik uwzględnić.]
• XIX-wieczny fizyk, William Thomson (Lord Kelvin) wyraził to następująco:
„Często powtarzam, że jeśli potraficie zmierzyć to, o czym mówicie, oraz wyrazić to w liczbach, wówczas wiecie o czym mówicie; lecz jeśli nie potraficie tego zmierzyć, jeżeli nie potraficie wyrazić tego w liczbach, to wiedza wasza jest niewystarczająca i jałowa.”
• Rozstrzygnięcie, jak się to ma do psychologii pozostawiam P.T. Publiczności J
• Ważne stają się eksperyment myślowy oraz budowanie wyidealizowanych – najczęściej matematycznych - modeli zjawisk. Idee jest następująca: chociaż wiemy, że wpływ na badane zjawisko ma wiele czynników, wiemy też, że wpływ pewnych z nich jest na tyle „mały”, że możemy je – początkowo – zaniedbać, koncentrując się na wzajemnych relacjach czynników najistotniejszych.
• Stąd też w nauce buduje się teorie obiektów, które z pewnością - jako takie - w przyrodzie nie występują: „gazu idealnego”, „ciała doskonale czarnego”, etc.
• Gdy konfrontujemy model z doświadczeniem, ulega on konkretyzacji (uwzględniamy wpływ tych czynników, które – potencjalnie – mogą oddziaływać na wynik pomiaru).
• Podobnie jest w przypadku planowania doświadczeń i eksperymentów. Staramy się badane sytuacje uprościć, usunąć lub ograniczyć to wszystko, co może zakłócać przebieg badanego zjawiska.
Kształtowanie się nowożytnego obrazu świata c.d.
• Wróćmy jednak do dziejów nauki.
• W 1608 r. ukazuje się dzieło Johannesa Keplera pt. Astronomia Nova, w którym twierdzi on m.in., że planety poruszają się po elipsach, w jednym z ognisk każdej z tych elips znajduje się nieruchome Słońce, a także, że prędkości ruchów planetarnych zmieniają się w taki sposób, iż odcinek łączący planetę ze Słońcem zakreśla równe pola w równych odstępach czasu. Jest to model lepiej zgadzający się z danymi astronomicznymi niż modele poprzednie. Jednocześnie mamy to odstępstwa od starych idei ruchu (w istocie) kolistego ciał niebieskich i ruchu planet ze stałą prędkością. Model Keplera nie był poparty przekonywującym wyjaśnieniem fizycznym.
Kształtowanie się nowożytnego obrazu świata: Kartezjusz
• Kartezjusz (Rene Descartes, 1596-1650) wynajduje geometrię analityczną, która dostarcza skutecznej metody przekładania stwierdzeń geometrycznych na równania algebraiczne. Stosuje ją do opisu zjawisk przyrodniczych, w tym zjawiska ruchu.
• Kartezjusz wprowadza nowe pojęcie materii: materią jest ogół ciał, których atrybutem jest rozciągłość (zajmowanie miejsca w przestrzeni). Tak rozumiana ma-teria jest czymś bardziej uchwytnym, niż „materia pierwsza” (meta) fizyki arystotelesowskiej.
• Kartezjusz podejmuje próbę budowy (nowej) mechaniki. Jest to mechanika czysto „geometryczna”, bez pojęcia siły. Zmiany konfiguracji ciał objaśnia się w kategoriach bezpośredniego kontaktu: zderzeń, tarć, zawirowań etc.
Kształtowanie się nowożytnego obrazu świata: Leibniz i Newton
• W swoim poglądzie na przyrodę – także ożywioną! – Kartezjusz jest mechanicystą: wszystkie zjawiska w przyrodzie to w istocie zjawiska mechaniczne. Ten pogląd znajdzie później wielu kontynuatorów.
• W 1686 r. Gottfried Wilhelm Leibniz (1646-1716) odkrywa rachunek różniczkowy i całkowy; w tym samym mniej więcej czasie czyni to Izaak Newton (1642-1727).
• W 1687 r. ukazują się Philosophiae naturalis principia mathematica (Matematyczne zasady filozofii przyrody) Izaaka Newtona. Powstaje mechanika newtonowska („mechanika klasyczna”), która dostarcza udanych wyjaśnień wielu zjawisk przyrodniczych, w tym astronomicznych (w szczególności wyjaśnione zostaje, dlaczego planety poruszają się, jak to stwierdził Kepler, po orbitach eliptycznych). Model heliocentryczny znajduje ugruntowanie w mechanice newtonowskiej.
Kształtowanie się nowożytnego obrazu świata: Newton
• Dla Newtona materia to substancja, której atrybutami są:
1. rozciągłość,
2. nieprzenikliwość,
3. bezwładność (pasywność, niezdolność do samoistnej zmiany prędkości), której miarą jest masa bezwładna,
4. (i ewentualnie) ważkość, której miarą jest masa grawitacyjna.
• Definicja Newtona leży u podstaw przyjmowanego później pojęcia materii, zgodnie z którym materia to ogół ciał, których atrybutem jest posiadanie masy („coś jest materialne = posiada masę”, masa jest miarą ilości materii).
• Newton twierdzi, że istnieje absolutna przestrzeń i absolutny czas. Przestrzeń jest rodzajem „pojemnika”, w którym znajdują się ciała materialne, natomiast czas biegnie tak samo w każdym układzie odniesienia, niezależnie od szybkości, z jaką układ ten porusza się względem innych układów.
• Newton nie stronił też od spekulacji teologicznych, a nawet od alchemii.
Dygresja o teorii względności Einsteina
• W świetle powstałej na początku XX w. teorii względności Alberta Einsteina czas i przestrzeń są od siebie wzajemnie zależne, tworząc czasoprzestrzeń, natomiast własności czasoprzestrzeni są zależne od rozkładu i gęstości materii.
– Mówi o tym ogólna teoria względności.
• Z kolei rozmiary przestrzenne i czasowe ciał są zależne od prędkości, z jaką ciała się poruszają, natomiast prędkość ciała jest różna w różnych układach odniesienia, przy czym żaden z nich nie jest (absolutnie) wyróżniony. Tylko światło ma taką samą prędkość w każdym układzie odniesienia.
– O czym z kolei mówi szczególna teoria względności.
• To jednak stało się wiadome znacznie później.
• Newton był mechanicystą, jednakże jego mechanicyzm przyjmował formę postulatu redukcji:
• „Życzyłbym sobie – wyznaję – byśmy mogli wyprowadzić pozostałe zjawiska Przyrody z zasad mechanicznych (…). Wiele racji skłania mnie, by podejrzewać, iż wszystkie zjawiska zależą od pewnych sił, sprawiających (…) że cząstki w ciałach albo wzajemnie przyciągają się i tworzą spójne regularne figury, albo odpychają się i oddalają jedne od drugich. Siły te pozostają nieznane (…); żywię jednak nadzieję, że zasady, których podwaliny zostały tu położone, rzucą światło albo wprost na to zagadnienie, albo na jakąś właściwszą metodę filozofii.”
• Newton, Principia
• Mechanika Newtona odniosła wiele sukcesów. Dostarczała ona paradygmatu badań naukowych aż do tzw. drugiej rewolucji naukowej, która miała miejsce na początku XX w. Ta rewolucja naukowa to m.in. powstanie teorii względności i mechaniki kwantowej.
Dygresja: determinizm i indeterminizm
• Mówiąc ogólnie, determinizm to stanowisko filozoficzne głoszące, że wszystko w świecie jest wyznaczone przez przyczyny i prawa.
• Mówiąc bardziej ściśle, teza determinizmu jest koniunkcją dwóch zasad:
1. (zasada prawidłowości) wszystkie zjawiska podlegają prawom,
2. (zasada przyczynowości) każde zjawisko ma swoją przyczynę, a każda przyczyna ma swój skutek.
• Gdy do zasad (1) i (2) dołączymy:
3. (zasada jednoznaczności) jednakowe przyczyny w jednakowych warunkach wywołują jednakowe skutki.
otrzymujemy determinizm jednoznaczny.
• Determinizm statystyczny odrzuca zasadę (3) jako zasadę powszechnie obowiązującą.
• Z kolei indeterminizm to stanowisko, które odrzuca jako powszechnie obowiązującą co najmniej jedną z zasad determinizmu, (1) lub (2).
Demon Laplace’a i determinizm
• Gdy założymy tezę mechanicyzmu („wszystkie zjawiska w przyrodzie to w istocie zjawiska mechaniczne”) oraz przyjmiemy, że mechanika newtonowska trafnie opisuje zjawiska mechaniczne, dochodzimy do pewnej wersji determinizmu jednoznacznego.
• W świetle mechaniki klasycznej znając warunki początkowe układu (mechanicznego), siły działające na układ oraz prawa nim rządzące, można dokładnie przewidzieć wszystkie przyszłe i odtworzyć wszystkie przeszłe stany układu.
• Jest to oczywiście możliwość czysto teoretyczna; już dla stosunkowo prostych układów wielu ciał trudności matematyczne stają się przeszkodą.
• Tym niemniej istota, która zna stan całego Wszechświata w danej chwili i dysponuje nieograniczonymi możliwościami dedukcji, może przewidzieć dowolny – przeszły lub przyszły – stan Wszechświata.
• Taka istota to tzw. demon Laplace’a.
– nazwa nawiązuje do nazwiska francuskiego uczonego, Pierre Simona de Laplace’a, który w 1796 r. opublikował sławną rozprawę Exposition du système du monde, zawierającą wykład mechaniki Newtona w wersji znacznie udoskonalonej matematycznie.
Dygresja o mechanice kwantowej
• Oczywiście, nie jest tak, że postulowano rzeczywiste istnienie demona Laplace’a; przypowieść o nim jest tylko ilustracją.
• Pewne ustalenia współczesnej nauki są często interpretowane jako argumenty przeciwko determinizmowi jednoznacznemu i zarazem na rzecz czy to determinizmu statystycznego, czy też wręcz indeterminizmu. Są to argumenty zarówno doświadczalne (np. zjawiska połowicznego rozpadu), jak i teoretyczne (obowiązywanie w mechanice kwantowej tzw. zasady nieoznaczoności Heisenberga).
• Opinie specjalistów są tu (wciąż) podzielone.
• Przede wszystkim trzeba jednak pamiętać, że opis zjawisk mikroświata, którego dostarcza nam mechanika kwantowa, jest niezgodny z tym, który otrzymalibyśmy stosując kategorie pojęciowe i prawa mechaniki newtonowskiej.
Statyczność i rozwój
• Idea rozwoju przyrody była w zasadzie obca nauce starożytnej i średniowiecznej: raz ukształtowany świat uważano za niezmienny zarówno co do struktury, jak i rodzajów i gatunków występujących w nim obiektów (nieożywionych i ożywionych). Nauka nowożytna stopniowo odchodzi od tego poglądu.
• Już w XVIII w. Kant wysunął, inspirowana newtonowską mechaniką, hipotezę tłumaczącą powstanie Układu Słonecznego oraz różnych układów gwiazd. Została ona następnie rozwinięta przez Laplace’a w jego modelu powstawania układu planetarnego z wirującego obłoku gazu.
• ...
spunky