Śnieżny Anioł.pdf

Ś NIE Ż NY ANIOŁ

1 Wyoming, 1881

Bella wiedziała już, jak straszliwy błąd

popełniła.

Dął lodowaty, północny wiatr, który ciskał w

jej twarz igiełkami zmrożonego śniegu i wyciskał

łzy z oczu. Niżej pochyliła się nad oszronioną

grzywą klaczy. Zawieja szalała. Dziewczyna z

rozpaczą uświadomiła sobie, że na powrót jest już

za późno.

Skostniałymi palcami zebrała na piersiach

gumowany prochowiec, sztywny teraz od mrozu

niczym dykta. Zabezpieczał on wprawdzie przed

wiatrem, ale przepuszczał przeraźliwe, kąsające

zimno. Pod płaszczem miała tylko spódnicę do

konnej jazdy i bawełnianą bluzkę.

Zebrała całą wolę i próbowała powstrzymać

dygotanie ciała. Poklepała po szyi dzielną

kasztankę.

- Uda się nam, Sunrise, musi się udać –

powiedziała zdrętwiałymi wargami, lecz z

ogromnym przekonaniem w głosie.

Jej słowa porwał kolejny wściekły podmuch

wiatru. Spojrzała na groźne, ołowiane wieczorne

niebo. Boże, jak ona nienawidziła tego ponurego

świstu w uszach, który przypominał już to wycie

wilka, już to rozpaczliwe zawodzenie dziecka.

Ale nie mogła poddawać się złudom wyobraźni.

Musiała jechać dalej, na przekór wszystkim

rozszalałym mocom natury.

Doprawdy, warta była batów za swoją

głupotę. Sama zresztą wymierzyłaby je sobie

z prawdziwą przyjemnością. Ostanie kilka

dni były wiosenne i ciepłe, zbyt ciepłe jak na

początek marca, powiedziała jej matka. A jednak

Bella, zarzuciwszy na siebie jedynie płaszcz

przeciwdeszczowy, wskoczyła na konia i pognała

do Clearwater. Gdy opuszczała miasteczko, na

horyzoncie zaczęły się już gromadzić ciężkie,

złowrogie chmury. Nie zlękła się ich, gdyż była

przekonana, że w drodze powrotnej do domu grozi

jej co najwyżej przemoknięcie. W Filadelfii takie

chmury zawsze przynosiły deszcz. Tu jednak

przyniosły nawrót zimy w jej ostatnim, najgorszym

paroksyzmie.

Wiatr na chwilę zamarł i Bella rozejrzała się

po bezkresnej, płaskiej okolicy. Szron, który

osiadł na jej rzęsach, ograniczał wprawdzie pole

widzenia, lecz i tak zobaczyła z całą ostrością to

najgorsze. Nigdzie ani śladu drogi, najmniejszego

znaku wskazującego kierunek, tylko równina,

biała niczym śmiertelny całun. Walcząc z wiatrem,

musiała zboczyć z traktu i posuwała się teraz w

niewiadomym kierunku. Niewykluczone,

że oddalała się nawet od rodzinnego ranczo.

Ale w żadnym wypadku nie mogła wpaść w

panikę. Musiała zaufać Opatrzności, Sunrise i

swojej woli przeżycia.

I znów poczuła na zdrętwiałych policzkach

igły śniegu. Jej ciałem wstrząsnął spazmatyczny

dreszcz. Prawie zdziwiła się, że nie spadła i jeszcze

siedzi w siodle.

Zatrzymała klacz na niewielkim wzniesieniu

i stanęła w strzemionach. Wbijając wzrok w

śnieżne wiry, wypatrywała jakiegoś ratunku,

domostwa, gdzie ona i Sunrise mogłyby rozgrzać

się i przeczekać zamieć.

I jakby coś zobaczyła. Mogło to być światło

lampy naftowej, płonącej w czyjejś izbie.

Serce Belli wezbrało otuchą. Pchnęła konia

w tamtym kierunku. Ale Sunrise nie popędziła.

Z trudnością wyciągała nogi z głębokiego śniegu,

a natrafiając na nieckę czy usypaną przez wiatr

białą, widmową wydmę, zapadała się aż po brzuch.

Aby nie upaść, nie czując prawie stóp, dziewczyna

musiała trzymać się zgrabiałymi dłońmi łęku

siodła.

Światełko przybliżało się zbyt wolno, ale Bella

Marie Swan nie upadała na duchu. Nie należała

zresztą do osób, które łatwo z czegoś rezygnują.

Dotarła wreszcie do drewnianego ogrodzenia,

ledwie wystającego ponad śnieg. Pomyślała, że

jadąc wzdłuż tego płotu, natrafi wkrótce na bramę.

Rozumowanie okazało się słuszne. Brama na

szczęście stała otworem. Bella wjechała w nią i po

kilkunastu metrach ściągnęła wodze.

Oczom jej ukazało się przysadziste domostwo

z kamienia i bali, opierające się wichurze niczym

fort najazdowi Siuksów. Rozłożysty dach

przykrywała gruba warstwa śniegu. Z komina

wydobywał się dym, którego

smugę łamały ciągle wściekłe podmuchy wichru.

Bella przeniosła wzrok na heblowane, sosnowe

drzwi. Ale mimo rozkazu, jaki wydała swojemu

ciału, jej prawa stopa nie chciała wysunąć się

ze strzemienia. Zauważyła też, że już nie jest jej

zimno. Pragnęła choć kilku minut snu. Jeśli się

zdrzemnie, to odzyska siły i na pewno zdoła się

zsunąć na ziemię i podejść do drzwi. Pozwoliła

opaść ciężkim jak ołów powiekom.

Jak długo spała, nie miała pojęcia. Obudziła ją

Sunrise,

która broniąc się przed zimnem, niespokojnie

dreptała w miejscu. Bella opadła na przemarznięte

stopy. Zabolały, jakby przybito je do ziemi

hufnalami. A potem podobny ból w dłoni, którą

uderzyła w drzwi. Ból był tak silny, że głośno

jęknęła.

Drzwi otworzyły się i stanął w nich

mężczyzna. Nie widziała jego twarzy, tylko

szerokie ramiona i muskularną pierś.

- Zabłądziłam w zamieci - wyszeptała przez

szczękające zęby.

- Mój Boże, kobieto!

Pomógł jej wejść do środka. Panujące w izbie

Ciepło błyskawicznie ścięło ją z nóg. Obwisła na

jego ramieniu. Odpłynęła w sen ku martwej krainie

wiecznych lodów i śniegów.

Obudziło ją bolesne kłucie w nogach. Leżała

na łóżku, a obok klęczał mężczyzna i szybkimi

ruchami masował jej obnażoną lewą łydkę.

Stopa ginęła w rozpięciu jego koszuli i dotykała

podeszwą owłosionego torsu. Po chwili ten sam

zabieg powtórzony został na prawej nodze.

Bella poruszyła się niespokojnie. Do bólu

dołączył się lęk i wstyd.

- I jak się czujemy, panienko? - zapytał

nieznajomy, nie przerywając masażu.

- Proszę mnie natychmiast puścić! - zawołała,

próbując wyrwać nogę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: