Geodezja to jest miernicka nauka.pdf

50 lat obce im by³o powiedzenie:

„jaka p³aca taka praca”.

Szanowni Pañstwo w dniu dzi-

siejszym œwiêtujemy, ale ze œwia-

domoœci¹, ¿e od poniedzia³ku pra-

cujemy na rachunek nastêpnego

pó³wiecza.

Jestem przekonany, ¿e w przy-

sz³ej ocenie tego pó³wiecza zas³u-

¿ymy na dobre s³owo.

Szczêœæ Bo¿e”

powtórzyli immatrykulowani za pro-

wadz¹cym, utwierdzi³y wszystkich

obecnych, ¿e wzajemne kontakty

i wiêzi pomiêdzy poprzednim

i obecnym pokoleniem, wszystkich

osób zwi¹zanych z Wydzia³em, s¹

mocniejsze ni¿ kiedykolwiek, a ta-

ka uroczystoœæ jak Jubileusz i sa-

ma immatrykulacja, przyczynia siê

jeszcze bardziej do ich umocnie-

nia. Nowe indeksy powtórnie im-

matrykulowanym „studentom” wrê-

cza³ JM Rektor oraz Dziekan Wy-

dzia³u.

By³y tak¿e wrêczane, przez

przedstawicieli w³adz samorz¹do-

wych oraz rz¹dowej administracji

geodezyjnej, odznaczenia pañstwo-

we oraz odznaczenia resortowe.

PóŸniej by³o jeszcze pami¹tko-

we zdjêcie wszystkich immatryku-

lowanych oraz w³adz Uczelni i Wy-

dzia³u przed popiersiem patrona

Uczelni Stanis³awa Staszica w gma-

chu g³ównym AGH i – dla upamiêt-

nienia wczeœniejszych, uroczy-

stych momentów.

Kolejne wydarzenia w tym dniu

mia³y ju¿ mniej oficjalny charakter.

Najpierw wspólny uroczysty obiad,

a potem uroczysta kolacja i bal.

Tam dopiero by³o widoczne jakie

uczucia przyjaŸni ³¹cz¹ wszystkich

uczestników spotkania – niezale¿-

nie od ró¿nicy wieku i pogl¹dów.

Trudno siê zatem dziwiæ, ¿e uro-

czysta kolacja i bal przeci¹gnê³y

siê do prawie samego rana.

Nastêpny dzieñ uroczystoœci to

sesja naukowa, na której zosta³o

wyg³oszonych kilkanaœcie refera-

tów naukowych, ze wszystkich

dziedzin zwi¹zanych z kierunkami

kszta³cenia na Wydziale.

Ta piêkna i jak¿e wa¿na w swo-

jej wymowie uroczystoœæ Jubile-

uszu pokaza³a wszystkim jej

uczestnikom oraz cz³onkom spo-

³ecznoœci naszej Uczelni, ¿e: „byli-

œmy, jesteœmy i bêdziemy” – jako

dobry Wydzia³ o ugruntowanych

tradycjach naukowych i dydaktycz-

nych. Mo¿na zatem rzec: „do na-

stêpnego Jubileuszu, tym razem

100-lecia Wydzia³u”. Ale te s³owa

kierujemy ju¿ do najm³odszego po-

kolenia – s³uchaczy I roku, którzy

niedawno sk³adali uroczyste œlubo-

wanie i zostali przyjêci w poczet

studentów naszego Wydzia³u.

Kontynuujcie dobre tradycje i pod-

trzymujcie ci¹g³oœæ historyczn¹

naszej znacz¹cej jednostki. B¹dŸ-

cie swoist¹ sztafet¹ pokoleñ i...

wspomnijcie, gdy nadejdzie czas

ku temu tych, którzy przyczynili

siê do chwa³y Wydzia³u – tych, któ-

rzy brali udzia³ w obecnym Jubi-

leuszu.

prof. nadzw. dr hab. in¿. Ryszard Hycner

„Geodezja to jest miernicka

nauka”

(czyli o tym, jak rozwija³ siê system kszta³cenia studentów na kierun-

ku Geodezja i Kartografia na Wydziale Geodezji Górniczej i In¿ynie-

rii Œrodowiska, a równie¿ o kilku uciesznych facecjach jakie tam¿e

mia³y miejsce albo inaczej: 50 lat minê³o, jak jeden dzieñ)1

Doskona³ym jak zwykle, pod

wzglêdem formy i treœci, by³o wy-

st¹pienie JM Rektora AGH – prof.

Ryszarda Tadeusiewicza, który,

oprócz wielu ciep³ych s³ów skiero-

wanych pod adresem Wydzia³u,

podkreœli³ jego elitarnoœæ. Nie mo¿-

na nie wspomnieæ o wyst¹pieniu

nestora geodezji polskiej, prof. Mi-

cha³a Odlanickiego-Poczobutta,

który dziêkuj¹c za zaproszenie na

uroczystoœæ, podkreœli³, ¿e choæ

nie jest absolwentem Wydzia³u, to

jednak jego ¿ycie i twórczoœæ na-

ukowa by³a zwi¹zana z Wydzia³em

przez prawie ca³y okres jego dzia-

³alnoœci. Dodamy od siebie, ¿e

dzia³alnoœæ Profesora przysporzy³a

jak¿e zas³u¿onej chwa³y naszemu

Wydzia³owi. Warto wspomnieæ

tak¿e o wyst¹pieniu prof. Hansa-

-Rainera Kulpe, pracownika Wy-

dzia³u Geodezji Uniwersytetu z Es-

sen, reprezentanta w zakresie wy-

miany naukowej i dydaktycznej po-

miêdzy naszymi placówkami. Wy-

st¹pi³ tak¿e p. dr Zygmunt Kulig,

przedstawiciel Stowarzyszenia Wy-

chowanków AGH, który przede

wszystkim skierowa³ s³owa powita-

nia do absolwentów Wydzia³u, któ-

rzy byli immatrykulowani po raz

pierwszy przed 50 laty. Nale¿y tak-

¿e wymieniæ wyst¹pienia dr. in¿.

Kazimierza Bujakowskiego – G³ów-

nego Geodety Kraju, Jerzego Mey-

sztowicza – Wicewojewody Ma³o-

polskiego Urzêdu Wojewódzkiego

oraz prof. Bogdana Neya – Prze-

wodnicz¹cego Komitetu Geodezji

PAN. I wreszcie wspomnimy o wy-

st¹pieniu przedstawiciela powtór-

nie immatrykulowanych – prof. Da-

niela Pisarczyka z Opola. W swym

jak¿e barwnym, pe³nym werwy

i m³odzieñczego humoru wyst¹-

pieniu, przypomnia³ wszystko to,

co mia³o miejsce z udzia³em ów-

czesnych studentów, obecnie im-

matrykulowanych po raz wtóry.

Ta wspania³a w swojej formie

i treœci uroczystoœæ – odnowienia

immatrykulacji po 50 latach, by³a

prowadzona przez wspó³autora ni-

niejszego sprawozadania – Pro-

dziekana Wydzia³u d/s Dydaktyki.

Piêkne s³owa œlubowania, które

Motto: „Jak szybko mija ¿ycie,

jak potok p³ynie czas”

(z piosenki biesiadnej)

Procesy kszta³cenia i badania

naukowe na Wydziale by³y zawsze

ze sob¹ œciœle powi¹zane. Taka za-

sada stanowi³a i stanowi nadal

podstawowy kanon, jakim kieruj¹

siê w³adze Wydzia³u przy konstru-

owaniu planu studiów dla studen-

tów, który uwzglêdnia wszystkie

najnowsze osi¹gniêcia w zakresie

technologii w dziedzinie geodezji

i w dziedzinach pokrewnych. Jed-

nak w³adze Wydzia³u i jego pra-

cownicy, a w szczególnoœci na-

uczyciele akademiccy s¹ jedno-

czeœnie w pe³ni œwiadomi faktu, ¿e

podstawow¹ racj¹ dla istnienia

ka¿dej szko³y wy¿szej s¹ studenci.

Tê podstawow¹ prawdê zrozumia-

no na Wydziale ju¿ dosyæ dawno

i dlatego te¿, sam Wydzia³ jest po-

strzegany na Uczelni jako przyja-

zny, choæ z wysokimi wymagania-

mi zarówno w stosunku do wyk³a-

dowców, jak te¿ i w stosunku do

samych studentów.

Tempora mutantur et nos muta-

mur in illis. Cytujê tê paremiê nie

bez powodu, bo mówi ona o prze-

mijaniu i zmianach jakie niesie

z sob¹ czas. Te zmiany s¹ widocz-

ne wszêdzie, wokó³ nas. Widoczne

s¹ one tak¿e na Wydziale. Jak¿e

zmieni³ siê on od czasów, gdy na-

zywany by³ pawilonem „Z” i od

czasów, gdy przejœciowo wejœcie

do pawilonu by³o od strony za-

chodniej. Ka¿dy, nawet ten kto od-

wiedzi³ Wydzia³ nie tak dawno, do-

strzega w nim coraz wiêksze i ko-

rzystniejsze zmiany zewnêtrzne.

S¹dzê, ¿e ka¿dy dostrze¿e tak¿e

zmiany w mentalnoœci pracowni-

ków Wydzia³u, którzy z nim siê

uto¿samiaj¹, którzy – bez przesady

– zostawiaj¹ tu cz¹stkê swojego

¿ycia. Ka¿dy wreszcie dostrze¿e

zmiany w zakresie jakoœci i for-

mach kszta³cenia, w poziomie wy-

kszta³cenia absolwentów i wresz-

cie w postawach i w wychowaniu

samych studentów. Te zmiany,

choæ niektórzy twierdz¹, ¿e w nie-

których aspektach na gorsze, to

oczywisty dowód na swoiste sig-

num temporis, które mimo woli wy-

ciska piêtno zmian na nas wszyst-

kich. Nie uciekniemy od nich z ca-

³¹ pewnoœci¹ i musimy siê z nimi

1. Wstêp

W ci¹gu minionych 50 lat, jakie

przeby³ na swojej drodze Wydzia³

Geodezji Górniczej i In¿ynierii Œro-

dowiska, to znaczy od chwili jego

powstania do tegorocznego jubile-

uszu, nast¹pi³ istotny rozwój w za-

kresie metod, form i jakoœci kszta³-

cenia. Jest to fakt zupe³nie zrozu-

mia³y, je¿eli weŸmie siê pod uwagê

osi¹gniêcia w zakresie nauk pod-

stawowych i technicznych, jakie

mia³y miejsce w tym okresie,

w szczególnoœci zaœ, jeœli mamy

na uwadze tak znacz¹c¹ dziedzinê

wiedzy, jak¹ jest informatyka. To

w³aœnie ta dziedzina wiedzy,

przede wszystkim w aspekcie jej

zastosowañ dla ró¿nych zagad-

nieñ, mo¿e byæ traktowana jako

wyró¿nik jakoœci procesów kszta³-

cenia dokonanych na Wydziale od

momentu jego powstania do chwi-

li obecnej.

Na Wydziale mamy obecnie

trzy kierunki kszta³cenia, to znaczy:

Geodezja i Kartografia, Górnictwo

i Geologia oraz In¿ynieria Œrodowi-

ska. W pocz¹tkowym i nieco póŸ-

niejszym okresie istnienia Wydzia-

³u, to znaczy od 1951 do 1991 ro-

ku, kszta³cenie odbywa³o siê w ob-

rêbie tylko jednego kierunku, to

znaczy: Geodezji i Kartografii.

Mo¿na zatem stwierdziæ, nie bez

racji, ¿e kierunek Geodezja i Karto-

grafia by³ przez d³ugi okres czasu

wiod¹cym na Wydziale. Z tego te¿

powodu, a tak¿e dlatego, ¿e sam

jestem absolwentem tego kierun-

ku, pozwalam sobie przedstawiæ

prawie wszystko to, co by³o w nim

znamienne i ciekawe w zakresie

kszta³cenia (i nie tylko). Czujê bo-

wiem, ¿e ten problem jest mi naj-

bli¿szy oraz, ¿e mam w nim najwiê-

cej do powiedzenia. Mam nadzie-

jê, ¿e Szanowni przedstawiciele

pozosta³ych kierunków kszta³cenia

na Wydziale podzielaj¹ mój pogl¹d

i zgodz¹ siê, byæ mo¿e, z moim

trochê „egoistycznym” podejœciem

do ca³ej sprawy.

BIP 95 – paŸdziernik 2001 r.

pogodziæ. Ale o ile przyjemniej-

szym, podczas narzekañ na zwa-

riowane tempo ¿ycia, na pêd do

materializmu, na brak kontaktów

wzajemnych i inne bol¹czki, które

s¹ naszym udzia³em, bêdzie wspo-

mnienie dawnych czasów, które

niekoniecznie musia³y byæ lepsze,

ale z pewnoœci¹ piêkniejsze. Piêk-

niejsze – bo z nimi zwi¹zana by³a

nasza m³odoœæ, bo nasze myœli

by³y inaczej skierowane, bo inna

by³a optyka naszych spojrzeñ na

otaczaj¹cy nas œwiat.

Z t¹ refleksj¹ o przemijaniu i je-

go uniwersalnych wartoœciach, po-

lecam siê gor¹co Szanownym

Czytelnikom „Biuletynu”, absol-

wentom Wydzia³u, a tak¿e jego

przyjacio³om i sympatykom, przed-

stawiaj¹c to opracowanie, które po

trosze przypomina dawne czasy,

a jednoczeœnie starszemu pokole-

niu przybli¿a now¹ kartê Wydzia³u,

któr¹ wspó³czeœnie tworzymy.

Usprawiedliwiaj¹c siê nieco, stwier-

dzam jednoczeœnie, ¿e nie by³em

w stanie, zgodnie z przyjêtymi ra-

mami opracowania, nakreœliæ

wszystkiego co dzia³o siê na Wy-

dziale w dziedzinie dydaktyki. Dys-

ponujê bowiem – stosuj¹c termi-

nologiê komputerow¹ – jedynie

typow¹ pamiêci¹ ulotn¹. Dlatego

te¿, przedstawi³em tylko najbar-

dziej znacz¹ce fakty, jakie mia³y

miejsce na Wydziale w tym zakre-

sie na przestrzeni ostatnich 50 lat.

Czy mi siê to uda³o, to oczywiœcie

Wy, drodzy Czytelnicy ocenicie naj-

lepiej. Mam jednak cich¹ nadziejê,

¿e z tej nie³atwej próby wyjdê

obronn¹ rêk¹.

Postaram siê równie¿, aby

przedstawiane wa¿ne wydarzenia,

przeplataæ czasem humorem,

a czasem anegdot¹, które zwykle

lepiej przemawiaj¹ do wyobraŸni,

ni¿ suche liczby i fakty, a poza tym

mog¹ uczyniæ artyku³ mniej nud-

nym w swej treœci. Wydaje mi siê,

¿e mog³em dokonaæ takiego po³¹-

czenia tekstów, to znaczy: powa¿-

nego – o samym kszta³ceniu i nie-

co l¿ejszego – o postaciach, któ-

re to kszta³cenie wspó³tworzy³y.

Muszê jednak zaznaczyæ, ¿e dla

podkreœlenia wagi niektórych

anegdot, zmuszony by³em czasem

u¿yæ s³ów, które w powszechnym

odczuciu mog¹ byæ uznane co

najmniej jako nieprzyzwoite. Tych,

którzy poczuj¹ siê ura¿eni – prze-

praszam, tym zaœ którzy dostrze-

gaj¹ w cytowaniu tych s³ów, po-

chodz¹cych z frywolnej polszczy-

zny, prost¹ koniecznoœæ wprowa-

dzenia ich do publikacji, dziêkujê

za przychylnoœæ i wyrozumia³oœæ.

Nadmieniam równie¿, ¿e podo-

bieñstwo niektórych postaci wy-

mienionych w tekœcie, do wspó³-

czeœnie ¿yj¹cych ma charakter nie-

przypadkowy i œwiadomie zamie-

rzony.

dezja przemys³owa. Studia prowa-

dzone by³y jako dwustopniowe, to

znaczy: studia in¿ynierskie i studia

magisterskie.

W kolejnych latach na kierunku

zmienia³y siê specjalnoœci. Tak wiêc:

nadawany jest tytu³ zawodowy:

magister in¿ynier. Do roku 1991

nadawano zaœ tytu³: magister in¿y-

nier geodeta lub magister in¿ynier

geodeta górniczy.

Plany studiów

i programy nauczania

2. Ewolucja i charakterystyka

procesów kszta³cenia

– w roku 1953 wprowadzono

specjalnoœæ geodezja in¿ynie-

ryjno-przemys³owa (a zamkniê-

to specjalnoœæ geodezja prze-

mys³owa),

– w roku 1974 wprowadzono

specjalnoœæ geodezja in¿ynie-

ryjno-gospodarcza (a zamkniê-

to specjalnoœæ geodezja in¿y-

nieryjno-przemys³owa),

– w roku 1981 wprowadzono

specjalnoœæ fotogrametria i mo-

nitoring œrodowiska oraz spe-

cjalnoœæ geodezja in¿ynieryjno-

-przemys³owa (a zamkniêto

specjalnoœæ geodezja in¿ynie-

ryjno-gospodarcza),

– w roku 1991 wprowadzono

specjalnoœæ geodezja w go-

spodarce nieruchomoœciami,

– w roku 1992 zamkniêto specjal-

noœæ geodezja górnicza z uwa-

gi na utworzenie kierunku gór-

nictwo i geologia, do którego

przypisano tê specjalnoœæ,

– w roku 1993 wprowadzono

specjalnoœæi geoinformatyka

i teledetekcja (a zamkniêto spe-

cjalnoœæ fotogrametria i monito-

ring œrodowiska)

– w roku 1999, wprowadzono

specjalnoœæ szacowanie nieru-

chomoœci i kataster (a zamkniê-

to specjalnoœæ geodezja w go-

spodarce nieruchomoœciami).

Plany studiów ulega³y znacz¹-

cym zmianom, zawsze jednak

z zachowaniem zasady nowocze-

snoœci kszta³cenia, o której by³a

mowa na wstêpie. Przejawia³o siê

to przede wszystkim we wprowa-

dzaniu przedmiotów, które by³y „na

czasie”, a w ramach poszczegól-

nych przedmiotów wprowadzaniu

jak najbardziej aktualnych progra-

mów nauczania.

Bardziej dojrzali wychowanko-

wie Wydzia³u pamiêtaj¹ zapewne

przedmioty o charakterze typowo

politycznym, takimi jak: filozofia

marksistowska, czy te¿ ekonomia

polityczna (socjalizmu czy kapitali-

zmu), bêd¹ce swoistym wyró¿ni-

kiem czasów, czêsto niecieka-

wych, w których przysz³o nam ¿yæ

i studiowaæ.

Któ¿ z nas nie pamiêta os³awio-

nych ze wszech miar zajêæ w Stu-

dium Wojskowym, stanowi¹cych

raz w tygodniu niema³¹ udrêkê dla

m³odych i zaroœniêtych adeptów

sztuki wojskowej. Kto z nas nie pa-

miêta os³awionej ISY-y (dla niewta-

jemniczonych: instrukcji strzelania

artyleryjskiego), czy te¿ armat arty-

leryjskich, s³awnych 85-tek z de-

mobilu. I musztry z æwiczeniami

praktycznymi na B³oniach, z nieod-

³¹cznym rzucaniem granatem

z u¿yciem wojennego okrzyku

„hurrra”, trawestowanego czêsto

przez studentów, przy uciesze wy-

k³adowcy, kapitana P., na niecenzu-

ralne s³owo, wyra¿aj¹ce emocjo-

nalny i osobisty stosunek s³ucha-

czy do ulubionego przedmiotu.

Hej, ³za siê w oku krêci, gdy wspo-

mni siê sorty mundurowe, czyli na

przyk³ad przyd³ugawe p³aszcze

wojskowe, przydzielane s³ucha-

czom zgodnie z pierwsz¹ zasad¹

Ryszarda („po co ¿o³nierz ma

p³aszcz – po kostki”), w po³¹cze-

niu z drug¹ zasad¹ Ryszarda (z

czego ¿o³nierz ma p³aszcz –

z magazynu), lub spodenki ogól-

nowojskowe, typu ineksprymable,

rozdzielane zgodnie z trzeci¹ ogól-

nowojskow¹ zasad¹ Ryszarda (ja-

kie maj¹ byæ spodenki ogólnowoj-

skowe – takie by wyciera³y siê na

kolanach i uwiera³y pod pachami).

Tych ostatnich doœwiadczy³ najbar-

dziej W³adys³aw B., zas³u¿ony ar-

tysta, a przy okazji tak¿e bombar-

dier. Co by siê jednak nie powie-

W procesie kszta³cenia mo¿na

wymieniæ wiele elementów œciœle

ze sob¹ powi¹zanych i przyczynia-

j¹cych siê do osi¹gniêcia podsta-

wowego celu, jakim jest wykszta³-

cenie studenta i jego przygotowa-

nie do zawodowej, twórczej pracy

in¿yniera, zgodnie z profilem i syl-

wetk¹ nakreœlon¹ przez odpowied-

nie wymagania. Tak wiêc, mówi¹c

o procesie kszta³cenia, nale¿y

wspomnieæ o elementach prak-

tycznych– zajêciach terenowych

i praktykach zawodowych. Proces

kszta³cenia to tak¿e, a mo¿e

przede wszystkim, plany studiów

i programy przedmiotów, systemy

i formy kszta³cenia czy te¿ wspó³-

praca na polu dydaktyki z innymi

oœrodkami akademickimi w kraju

i za granic¹. Nie mo¿na tak¿e za-

pomnieæ, omawiaj¹c proces kszta³-

cenia, o tak istotnym jego aspek-

cie, jakim jest wychowanie m³o-

dych adeptów sztuki geodezyjnej,

stanowi¹ce wyraz odpowiedzialno-

œci kadry za m³ode pokolenie i jego

przysz³oœæ w zakresie etyki zawo-

dowej i codziennego ¿ycia.

Problematyka kszta³cenia jest

bardzo szeroka. Zatem omawiaj¹c

jej ewolucjê na Wydziale na prze-

strzeni 50 lat, nale¿a³oby uwzglêd-

niæ wszystkie wspomniane ele-

menty, a tak¿e te, których nie wy-

mieni³em. Z uwagi jednak na cha-

rakter publikacji, a tak¿e dlatego,

aby zbytnio nie zmêczyæ Szanow-

nych Czytelników, ograniczê siê je-

dynie do przedstawienia najwa¿-

niejszych zagadnieñ z tym zwi¹za-

nych. Sam¹ ewolucjê procesów

kszta³cenia przedstawiê zaœ,

w miarê mo¿liwoœci chronologicz-

nie i tematycznie.

Warto równie¿ wspomnieæ, ¿e

w po³owie lat siedemdziesi¹tych

wprowadzono tak¿e do planów

studiów (na przeci¹g oko³o 10 lat),

w ramach specjalnoœci, tak zwane

specjalizacje (zwi¹zane przede

wszystkim z kierunkiem dyplomo-

wania). Tak wiêc:

– w ramach specjalnoœci geode-

zja górnicza wprowadzono

specjalizacje: geodezja kopal-

niana i ochrona powierzchni

górniczej,

– w ramach specjalnoœci geode-

zja in¿ynieryjno-gospodarcza

wprowadzono specjalizacje:

geodezja przemys³owa, foto-

grametria in¿ynierska i geode-

zja miejska.

Specjalnoœci w zakresie kierunku

Geodezja i Kartografia

Obecnie na Wydziale mamy

trzy kierunki kszta³cenia: Geodezji

i Kartografii, Górnictwa i Geologii

oraz In¿ynierii Œrodowiska.

W 1951 roku, na ówczesnym

Wydziale Geodezji Górniczej na

studiach dziennych i zaocznych

prowadzony by³ jeden kierunek

kszta³cenia, to znaczy Geodezja

i Kartografia, wraz ze specjalno-

œciami: geodezja górnicza i geo-

Widocznym jest wyraŸnie, jak

zmienia³y siê okresowo tendencje,

zapotrzebowania i mody w zakre-

sie kierunku, na poszczególne

specjalnoœci kszta³cenia.

Warto tak¿e wspomnieæ, ¿e od

roku 1991, absolwentom kierunku

BIP 95 – paŸdziernik 2001 r.

dzia³o (a du¿o jeszcze mo¿na by

powiedzieæ!), to jednak Studium

Wojskowe by³o prawdziw¹ szko³¹

¿ycia. I niewa¿ne czy sinusna zajê-

ciach wojskowych by³ niekiedy

wiêkszy ni¿ jeden, co powodowa³o,

¿e strzelanie z armat do celu cza-

sem Ÿle kolidowa³o, to jednak

w pamiêci tych wszystkich, którzy

odbyli obowi¹zkowe studium woj-

skowe w Uczelni, zaliczyli dwa po-

ligony, gdzieœ na pó³nocy Polski al-

bo na rubie¿ach wschodnich, jedli

czêsto pod³¹ strawê ¿o³niersk¹ ze

wspólnego kot³a, w którym, zgod-

nie z Regulaminem ka¿demu przy-

s³ugiwa³o 2000 kal. dziennie oraz

10 dag roœlin smakowych na deka-

dê, szkolenie wojskowe pozosta-

nie na zawsze w umys³ach ich

uczestników jako skarbnica wspo-

mnieñ i niezg³êbiona kopalnia

anegdot. W zakoñczeniu jedna

z nich. Major Cz., dusza-cz³owiek

i inteligentna bestia (okreœlenie, ja-

kie on sam stosowa³ w odniesieniu

do niektórych s³uchaczy), zada³ raz

kiedyœ braci studenckiej proste

i niewinne z pozoru pytanie. Jakie

jest najmniejsze pañstwo na œwie-

cie? Bo¿e, jakie to pañstwa wtedy

nie by³y wymieniane. Liechtenstein,

Monako, Andora, San Marino

i pewnie jeszcze inne. Ktoœ chyba,

w przyp³ywie sza³u politycznego

powiedzia³, ¿e byæ mo¿e Zwi¹zek

Radziecki, skoro tamte nie spe³nia-

j¹ kryteriów. A p. major Cz., ze sto-

ickim spokojem i nieco ironicznym

spojrzeniem, zagajaj¹c na pocz¹t-

ku sw¹ wypowiedŸ, nieœmiertelnym

– g...prawda panowie, rzek³: „naj-

mniejszym pañstwem na œwiecie

s¹ pañstwo Cz., poniewa¿ ja mam

155 cm, a moja ¿ona 150 cm

wzrostu”.

niowy system kszta³cenia (z mo¿li-

woœci¹ ich kontynuowania na stu-

diach doktoranckich), przy czym

s¹ to tak zwane studia szeregowe.

Obecnie na kierunku Geodezja

i Kartografia mamy studia in¿ynier-

skie (SI-1), trwaj¹ce 7 semestrów

oraz studia magisterskie (SM-2),

trwaj¹ce 3 semestry. Po studiach

in¿ynierskich student otrzymuje dy-

plom in¿yniera (po pomyœlnie zda-

nym egzaminie dyplomowym),

a po studiach magisterskich absol-

went otrzymuje tytu³ magistra in¿y-

niera (po uzyskaniu absolutorium

i po obronie pracy dyplomowej

magisterskiej). Po studiach in¿y-

nierskich nastêpuje wewnêtrzna

kwalifikacja na studia magisterskie.

Na studiach zaocznych mamy

studia in¿ynierskie, trwaj¹ce 9 se-

mestrów (ostatni semestr dyplo-

mowy), koñcz¹ce siê wykonaniem

pracy dyplomowej in¿ynierskiej

oraz egzaminem dyplomowym. Na

studiach zaocznych, w obrêbie kie-

runku Geodezja i Kartografia, ma-

my tak¿e studia magisterskie uzu-

pe³niaj¹ce (SUM), trwaj¹ce 4 se-

mestry, koñcz¹ce siê wykonaniem

pracy dyplomowej magisterskiej

oraz egzaminem dyplomowym.

Na kierunku Geodezja i Karto-

grafia dla studiów dziennych i za-

ocznych, obowi¹zuje czêœciowo

system fakultatywny. Najbardziej

ten system jest widoczny na

przedostanim semestrze dzien-

nych studiów magisterskich, który

prawie w ca³oœci poœwiêcony jest

przedmiotom obieralnym, realizo-

wanym przez studenta w trakcie in-

dywidualnego planu studiów (IPS).

Warto nadmieniæ, ¿e przedmioty

obieralne zosta³y wprowadzone

po raz pierwszy do planów studiów

na pocz¹tku lat osiemdziesi¹tych

ubieg³ego stulecia. W³adze Wy-

dzia³u bêd¹c œwiadomymi aktual-

nych potrzeb i wymogów rynku

pracy oraz zwi¹zanych z tym za-

gadnieniem autokreacji studenta,

wprowadzi³o przedmiot fakultatyw-

ny: „Techniki i strategie rozwoju

osobowoœci w aspekcie rynku pra-

cy”. Przedmiot ten, prowadzony

przez znakomitego specjalistê

z zakresu psychologii i socjologii

(jest nim p. mgr Gra¿yna Czop-Œli-

wiñska z Pionu Prorektora AGH

d/s Kszta³cenia) cieszy siê du¿ym

powodzeniem i uznaniem wœród

studentów, przy czym tak¹ opiniê

wyrobi³em sobie na podstawie

dwóch anonimowych ankiet prze-

prowadzonych wœród s³uchaczy.

Wprowadzony zosta³ tak¿e przed-

miot „Jêzyk obcy w terminologii za-

wodowej”, którego celem jest na-

bycie umiejêtnoœci przez studenta

w zakresie pos³ugiwania siê termi-

nologi¹ technologiczn¹ w jednym

z wybranych jêzyków obcych,

przewa¿nie angielskim.

Plany studiów dziennych dla

kierunku Geodezja i Kartografia

obejmuj¹ ³¹cznie dla studiów in¿y-

nierskich i magisterskich 4065 go-

dzin, w tym 285 godzin zajêæ tere-

nowych. Plany studiów zaocznych

in¿ynierskich obejmuj¹ od 1608 do

1649 godzin (w zale¿noœci od spe-

cjalnoœci) zaœ dla studiów magi-

sterskich uzupe³niaj¹cych obejmu-

j¹ one 588 godzin. Warto wspo-

mnieæ, ¿e liczba godzin zajêæ w ty-

godniu systematycznie maleje od

lat i wynosi obecnie (na studiach

dziennych) oko³o 27godzin zajêæ

w tygodniu.

Na Wydziale stosowane s¹ po-

wszechnie hospitacje zajêæ, w od-

niesieniu do m³odszych pracowni-

ków nauki. Na Wydziale obowi¹zu-

je tak¿e, zgodnie z zasadami

wprowadzanymi w Uczelni, ocena

zajêæ dydaktycznych i prowadz¹-

cych, dokonywana na podstawie

ankietyzacji studentów.

studia zaoczne obowi¹zywa³a

rozmowa kwalifikacyjna, zaœ kan-

dydatów by³o oko³o 400. Warto

wspomnieæ, ¿e rekrutacja kandy-

datów na studia, na kierunek Geo-

dezja i Kartografia by³a dawniej

prowadzona na podstawie wyni-

ków egzaminu z matematyki i fizyki.

By³y równie¿ uwzglêdniane punkty

za tak zwane „pochodzenie spo-

³eczne”.

Kszta³cenie w zakresie

przedmiotów informatycznych

Jak ju¿ wspomnia³em na wstê-

pie, o ewolucji, a przy okazji o jako-

œci kszta³cenia, mo¿e œwiadczyæ

fakt rozwoju nauczania w zakresie

informatyki, a tak¿e stopnia zasto-

sowania informatyki do wspomaga-

nia nauczania innych przedmiotów.

Nauczanie informatyki na kie-

runku Geodezja i Kartografia prze-

sz³o g³êbok¹ metamorfozê i by³o

zgodne ze wszystkimi tendencjami

i rozwojem samej informatyki jako

metody i narzêdzia dla zastosowañ

w wielu dziedzinach, w tym tak¿e

w geodezji i kartografii.

Przed samym omówieniem za-

gadnieñ zwi¹zanych z kszta³ce-

niem w zakresie informatyki, warto

wspomnieæ tak¿e i o tym, ¿e choæ

z ró¿nych powodów, przewa¿nie

politycznych i gospodarczych,

dawniejsze czasy nie sprzyja³y pe³-

nemu rozwojowi jednostki, a nie-

kiedy wrêcz go uniemo¿liwia³y, to

jednak, na przyk³adzie w³aœnie in-

formatyki, mo¿na postawiæ, jak s¹-

dzê tezê, ¿e nie wszystko co dzia-

³o siê wczeœniej, by³o najgorsze

z mo¿liwych. By³y te¿ i niew¹tpliwe

sukcesy, a najbardziej spektakular-

nymi by³y te, zwi¹zane z rozwojem

informatyki, w których i nasz Wy-

dzia³ mia³ istotny udzia³. Wpraw-

dzie nie zawsze by³o mo¿liwe zdo-

bywanie najlepszego wyposa¿enia

i programów, g³ównie z powodu

embarga na technologie kompute-

rowe, ale pomimo to rozwój dzie-

dziny by³ znacz¹cy. Mo¿na to tak¿e

podkreœliæ nastêpuj¹cym stwier-

dzeniem: „Jak trudno by³o cokol-

wiek uzyskaæ i jak wiele uczyniono

na Wydziale dla rozwoju dziedziny,

w stosunku do obiektywnych trud-

noœci”.

Jeœli rozszerzymy definicjê in-

formatyki tak¿e do metod obliczeñ,

w tym tak¿e geodezyjnych, to po-

cz¹tki informatyki na Wydziale by³y

trudne, aby nie rzec siermiê¿ne.

W pocz¹tkach istnienia Wydzia³u

królowa³y tablice logarytmiczne

i suwaki, a ktoœ, kto mia³ dostêp do

arytmometru móg³ siê uwa¿aæ za

wielkiego szczêœciarza. Rozwi¹zy-

Liczba studentów

na kierunku

Liczba studentów w pocz¹tko-

wych latach istnienia Wydzia³u wy-

nosi³a oko³o 270, zaœ w latach na-

stêpnych na kierunku Geodezja

i Kartografia wynosi³a oko³o 500–

–600, ³¹cznie ze studentami spe-

cjalnoœci geodezja górnicza i ze

studentami studiów zaocznych.

Obecnie na kierunku Geodezja

i Kartografia studiuje oko³o 630

studentów na studiach dziennych

i oko³o 660 studentów na studiach

zaocznych. Nale¿y jednak nadmie-

niæ, ¿e na kierunku Górnictwo

i Geologia, kszta³c¹cym studentów

w ramach specjalnoœci geodezja

górnicza (zaliczanej wczeœniej do

kierunku Geodezja i Kartografia),

mamy oko³o 130 studentów.

Warto tak¿e wspomnieæ, ¿e

obecnie mamy na Wydziale na stu-

diach dziennych (na trzech kierun-

kach kszta³cenia) oko³o 1030 stu-

dentów i oko³o 700 studentów na

studiach zaocznych (na dwóch

kierunkach kszta³cenia).

Na Wydzia³ corocznie stara siê

du¿a liczba kandydatów, przy

czym od trzech lat obserwuje siê

sta³y ich wzrost. Na studia dzienne

podjê³o starania w tym roku ok.

1370 kandydatów, przy czym licz-

ba kandydatów na jedno miejsce

na kierunek Geodezja i Kartografia

by³a wiêksza ni¿ 5, obowi¹zywa³

test i egzamin z matematyki. Na

Systemy i formy kszta³cenia

oraz organizacja studiów

System kszta³cenia na kierunku

Geodezja i Kartografia w pocz¹t-

kach istnienia Wydzia³u by³ typo-

wym systemem dwustopniowym.

Tak wiêc prowadzone by³y studia

in¿ynierskie, trwaj¹ce 3,5 roku

(³¹cznie z wykonaniem pracy dy-

plomowej in¿ynierskiej i jej obro-

n¹), z mo¿liwoœci¹ ich kontynu-

owania na studiach magisterskich,

trwaj¹cych 3 semestry i koñcz¹-

cych siê równie¿ wykonaniem

i obron¹ pracy dyplomowej magi-

sterskiej. Ten system na studiach

dziennych zosta³ póŸniej zaniecha-

ny, a studia na kierunku powróci³y

do tradycyjnej formy studiów jed-

nostopniowych.

W roku 1995, zosta³ na kierunku

powtórnie wprowadzony dwustop-

BIP 95 – paŸdziernik 2001 r.

wanie uk³adu równañ normalnych

o 20 niewiadomych uwa¿ane by³o,

nie bez powodu, za wielki wyczyn.

Zapis równañ by³ oczywiœcie doko-

nywany na papierze odpowiednich

rozmiarów, k³adzionych na du¿ych

sto³ach, zreszt¹ doskona³ych, sto-

j¹cych na prawie ka¿dym piêtrze

pawilonu C-4. Warto nadmieniæ, ¿e

na tych sto³ach, o idealnej wrêcz

powierzchni grano tak¿e namiêtnie

w „zechcyka” i w cymbergaja (mi-

strzami byli Henryk K. i Antoni D.).

Obok zaœ sto³ów grano w „balo-

na”, czyli w mini-pi³kê no¿n¹, z bo-

iskiem na IV piêtrze, z u¿yciem gu-

my „myszki”. Cichymi bohaterami

tej gry stali siê Karol N. i Karol P.

Razu pewnego bowiem, wcze-

snym popo³udniem zimowym,

podczas codziennej, zwyczajowej

gry, jeden z kilku graj¹cych trafi³

w nogê wychodz¹cego akurat

z windy, czyli bramki, profesora M.,

ówczesnego Prodziekana Wydzia-

³u, który przeprowadzi³ regularne

œledztwo, na okolicznoœæ pojawie-

nia siê sportowego siniaka na swo-

jej nodze, zaœ wymienieni wy¿ej

koledzy odwa¿nie wziêli winê na

siebie.

PóŸniej, to znaczy a¿ do koñca

lat szeœædziesi¹tych, królowa³ na

Wydziale niepodzielnie arytmo-

metr. Warto wspomnieæ, ¿e to

wspania³e urz¹dzenie licz¹ce s³u-

¿y³o tak¿e studentom do uprawia-

nia gry sportowej typu: ile obrotów

wykonam korbk¹ arytmometru

w jednostce czasu. Skoñczonym

i niedoœcig³ym mistrzem tej gry by³

Kazimierz K., który wykrêci³ 366

obrotów/minutê, ku nieutulonemu

¿alowi autora artyku³u, który uzy-

ska³ „tylko” 365 obrotów, zajmuj¹c

drugie, zaszczytne miejsce w kon-

kursie. A jeœli o arytmometrze mo-

wa, to pamiêtamy te¿, ile trzeba

by³o zachodu, aby mo¿na by³o wy-

po¿yczyæ ten cenny przyrz¹d, poza

godzinami zajêæ. A ju¿ dotarcie do

arytmometru elektrycznego grani-

czy³o z cudem. Nieœmia³o jednak

zaczê³y pojawiaæ siê tak¿e, powoli

i stopniowo nowinki w sprzêcie in-

formatycznym, to znaczy prymi-

tywne, bo du¿e i ma³o wydajne kal-

kulatory elekroniczne, a tak¿e co

by³o niema³ym szokiem, pierwsza

na Wydziale maszyna cyfrowa,

chyba generacji „minus 1”,

o wdziêcznej nazwie UMC-1 czyli:

uniwersalna maszyna cyfrowa. Czy

by³a ona uniwersalna, trudno po-

wiedzieæ. Faktem jest, ¿e wszyst-

kich tych, którzy siê na niej cokol-

wiek znali traktowano z nabo¿eñ-

stwem, a osobê, która potrafi³a na-

pisaæ program, w jêzyku wewnêtrz-

nym, na obliczenie pierwiastka

kwadratowego uznawano za cudo-

twórcê. Ta maszyna wytrwa³a dziel-

nie na swym stanowisku, w dwóch

pokojach na IV piêtrze pawilonu

C-4, do pocz¹tku lat siedemdzie-

si¹tych, kiedy to zacz¹³ królowaæ

powszechnie minikomputer GEO-2

(ju¿ nie maszyna, a komputer!),

a powszechnymi w Instrumenta-

rium Wydzia³owym sta³y siê kalku-

latory elektroniczne, pod³¹czane

do gniazdek sieci elektrycznej wy-

konanych w wielu salach æwicze-

niowych. Coraz wiêcej studentów

zaopatrywa³o siê tak¿e, w drogie

na ówczesne czasy, kalkulatory

funkcyjne.

Prze³omowym krokiem w roz-

woju nauczania informatyki na Wy-

dziale, w zakresie przedmiotu, któ-

ry nazywa³ siê wówczas ETO –

czyli elektroniczna technika obli-

czeniowa, by³ rok 1976. Wówczas

to zosta³ zainstalowany na Wydzia-

le komputer ODRA-1325, niez³e jak

na ówczesne czasy urz¹dzenie,

które jednak mia³o pewne istotne

ograniczenia. Wzros³a wprawdzie

niepomiernie szybkoœæ obliczeñ,

ale istotnym problemem pozosta-

wa³ brak optymalnego i faktyczne-

go dostêpu do komputera przez

studentów. Z uwagi na sposób

kompilacji programów i ich wyko-

nania, czynnoœci te musia³y byæ

wykonywane przez operatora, po-

dobnie zreszt¹ jak i wykonywany

by³ wydruk samego programu i ob-

liczeñ. Przygotowanie danych, na

kartach perforowanych, odbywa³o

siê na specjalnych, ciê¿kich i czê-

sto zawodnych urz¹dzeniach, pro-

dukcji b. NRD. Sam cykl obliczeñ

z koniecznoœci by³ wyd³u¿ony. Jê-

zykiem programowania by³ wy³¹cz-

nie FORTRAN.

Równolegle jednak zaczêto

wprowadzaæ powoli, choæ nie bez

oporów, mikrokomputery typu

SPECTRUM-ZX, pierwowzory dzi-

siejszych mikrokomputerów osobi-

stych. By³o ich przejœciowo i na

szczêœcie tylko dwa, poniewa¿ ju¿

niebawem dokonano zakupu kom-

puterów „z prawdziwego zdarze-

nia” typu PC (IBM XT i AT), a tak¿e

otwarto pierwsz¹ pracowniê kom-

puterow¹. By³o to oko³o roku 1986.

Od tego momentu zaczyna siê

naprawdê burzliwy rozwój informa-

tyki na Wydziale i jej zastosowañ

dla potrzeb wspomagania naucza-

nia innych przedmiotów.

Tak wiêc, obecnie w planie stu-

diów dziennych dla kierunku Geo-

dezja i Kartografia, uwzglêdniony

jest przedmiot podstawowy o cha-

rakterze informatycznym, czyli In-

formatyka, w wymiarze 180 godzin,

wyk³adany przez cztery pierwsze

semestry studiów, z egzaminami

po II i IV semestrze;

W planie studiów dziennych, dla

kierunku Geodezja i Kartografia,

zawarte s¹ tak¿e przedmioty, w któ-

rych wykorzystywane s¹ technolo-

gie informatyczne. Nale¿¹ do nich

przede wszystkim: elektroniczna

technika pomiarowa, teledetekcja

i fotogrametria, podstawy katastru

i gospodarki nieruchomoœciami,

systemy informacji o terenie i inne.

Studentom proponowane s¹ tak¿e

przedmioty fakultatywne, wybiera-

ne przez nich na IX semestrze stu-

diów magisterskich (IPS), w ró¿-

nym wymiarze godzin, w których in-

formatyka s³u¿y jako narzêdzie

wspomagania nauczania.

W planie studiów zaocznych

dla kierunku Geodezja i Kartogra-

fia, podstawowe kszta³cenie infor-

matyczne prowadzone jest na stu-

diach in¿ynierskich natomiast na

studiach magisterskich studenci

uczestnicz¹ w zajêciach w ramach

specjalistycznych przedmiotów

wykorzystuj¹cych techniki informa-

tyczne. Tak wiêc na studiach in¿y-

nierskich jest wyk³adany przedmiot

podstawowy Informatyka,, wwy-

miarze 80 godzin w semestrze II

i III, z egzaminem po semestrze II.

W planie zaocznych studiów in-

¿ynierskich, dla kierunku Geodezja

i Kartografia, uwzglêdniane s¹ tak-

¿e przedmioty, w których wykorzy-

stywane s¹ technologie informa-

tyczne. Nale¿¹ do nich przede

wszystkim: podstawy katastru i go-

spodarki nieruchomoœciami, sza-

cowanie nieruchomoœci, fotogra-

metria, systemy informacji o tere-

nie, geodezja in¿ynieryjna, geode-

zyjne pomiary odkszta³ceñ, ochro-

na terenów górniczych. Studentom

studiów zaocznych proponowane

s¹ równie¿ przedmioty fakultatyw-

ne, w których informatyka s³u¿y ja-

ko narzêdzie wspomagania na-

uczania.

W kszta³ceniu studentów w za-

kresie przedmiotów informatycz-

nych, czo³ow¹ rolê odgrywa pra-

cownia komputerowa. Sama pra-

cownia sk³ada siê z piêciu sal kom-

puterowych, w których ³¹cznie jest

oko³o 60 zestawów komputero-

wych typu Pentium II i III wraz

z urz¹dzeniami peryferyjnymi. War-

to tak¿e nadmieniæ, ¿e na Wydzia-

le znajduj¹ siê ponadto trzy, bar-

dzo dobrze wyposa¿one zak³ado-

we pracownie komputerowe. Pra-

cownia komputerowa Wydzia³u za-

pewnia bezproblemowy dostêp

studentom do sieci internetowej.

Na podstawie przedstawionych

powy¿ej problemów dotycz¹cych

zakresu, metod, treœci i form kszta³-

cenia studentów w zakresie przed-

miotów informatycznych mo¿na

stwierdziæ, ¿e Wydzia³ przeszed³

w tym wzglêdzie prawdziw¹ rewo-

lucjê. Rozegra³a siê ona, nie bez

k³opotów znamiennych dla tego ty-

pu wydarzeñ, na naszych oczach

i z naszym czynnym udzia³em. Z te-

go powodu mamy powód do wiel-

kiej satysfakcji i radoœci tym bar-

dziej, ¿e nadal w tym wzglêdzie

stawiamy na sta³y rozwój, niezale¿-

nie, a mo¿e trochê na przekór trud-

noœciom finansowym, jakie nie

omijaj¹ tak¿e naszej Uczelni i Wy-

dzia³u.

Zajêcia terenowe

i praktyki zawodowe

Zajêcia terenowe i praktyki za-

wodowe stanowi¹ wa¿ny element

wykszta³cenia studenta, na kierun-

ku Geodezja i Kartografia, zgodnie

z nakreœlon¹ sylwetk¹ absolwenta

– magistra in¿yniera geodety.

Zajêcia terenowe, które dawniej

nazywane by³y praktykami, s¹ ujê-

te w planach studiów dziennych

i zaocznych Wydzia³u, przy czym

godziny zajêæ s¹ kumulowane na

okres miesiêcy wakacyjnych, kiedy

te zajêcia s¹ odbywane. Oznacza

to, ¿e na przyk³ad wymiarowi 1,5

godzin zajêæ terenowych w tygo-

dniu odpowiada na semestr 6 dni

roboczych.

Z kolei praktyki dyplomowe po-

legaj¹ obecnie g³ównie na zbiera-

niu materia³ów do pracy dyplomo-

wej i trwaj¹ co najwy¿ej trzy tygo-

dnie.

Praktyki zawodowe organizo-

wane s¹ dla studenta w oœrodkach

i instytucjach, które s¹ szczególnie

predystynowane do nauki okreœlo-

nego fragmentu zawodu. Tak wiêc,

na przyk³ad, praktyka zawodowa

z „Podstaw katastru” organizowa-

na jest w jednostkach prowadz¹-

cych ewidencjê gruntów, czyli kata-

ster.

Na przestrzeni lat, liczba godzin

zajêæ terenowych organizowanych

dla studentów kierunku w ró¿nych

oœrodkach szkoleniowych poza

Uczelni¹ by³a doœæ znaczna i wy-

nosi³a oko³o 20 tygodni w czasie

okresu studiów. Obecnie, ³¹czny

wymiar zajêæ terenowych na stu-

diach dziennych wynosi 13 tygodni

i 4 dni. Takie doœæ radykalne skró-

cenie wymiaru zajêæ terenowych,

dokonane w roku 1993, zosta³o

spowodowane wzglêdami finanso-

wymi. Na studiach zaocznych ³¹cz-

BIP 95 – paŸdziernik 2001 r.

ny wymiar zajêæ terenowych wyno-

si obecnie oko³o 8 tygodni.

Warto wspomnieæ te¿ miejsca,

gdzie studenci kierunku odbywali

dawniej swe praktyki. Tak wiêc by-

³y to: Goszyce, Kroœcienko nad

Dunajcem, Nowy S¹cz, Ptaszko-

wa, Jeleœnia, Moszczanica, Ostro-

wiec Œwiêtokrzyski, Zarzecze,

NiedŸwiedŸ, Pisarzowa. Obecnie

studenci odbywaj¹ zajêcia tereno-

we w Krakowie, Grybowie, Wêgier-

skiej Górce i Sopotni Ma³ej.

Szczególnymi miejscami, które

chyba na zawsze utkwi³y w pamiê-

ci pierwszych absolwentów Wy-

dzia³u, by³y Goszyce i Kroœcienko.

Ta pierwsza miejscowoœæ, z pa-

mi¹tkowym dworkiem i nieco mniej

pami¹tkowym, dworskim pomiesz-

czeniem stajennym, adaptowanym

na sypialniê (s³ynny „koñski ogon”),

ci¹gle budzi ¿ywe wspomnienia.

Pamiêtamy zw³aszcza poranne bu-

dzenia dokonywane przez p. dr M.,

czy te¿ ablucje wykonywane przez

studentów na zewn¹trz budynku,

w lodowatej wodzie przy wspólnym

„korytku”.

Kroœcienko nad Dunajcem,

z piêkn¹ i stylow¹ will¹ „Granit”,

w której mieszkali studenci, przy-

nosi z kolei wra¿enia diametralnie

lepsze. Doskona³e warunki za-

mieszkania, znakomita kuchnia,

a przede wszystkim wspania³a re-

stauracja „Prze³om” zwana popu-

larnie „Mordowni¹”. W tym¿e oto

przybytku, podczas wspólnej za-

bawy studencko-profesorskiej w ra-

machdancingu, tylko przytomnoœæ

umys³u jednego z dzisiejszych pro-

fesorów, a ówczesnego m³odego

adepta sztuki geodezyjnej, dr. L.

uratowa³a uczestników imprezy od

czynów w wykonaniu miejscowych

górali (czytaj: orcyków), a maj¹-

cych œcis³y zwi¹zek z nazw¹

umieszczon¹ w szyldzie wyszynku.

Jednemu z baluj¹cych w knajpie

juhasów nie spodoba³a siê fizjono-

mia autora artyku³u i chcia³ j¹ ko-

niecznie przekszta³ciæ na podo-

bieñstwo twarzy miejscowych, przy

u¿yciu wprawdzie jedynie samej

rêki, ale za to wprawionej i mocnej.

Sytuacja stawa³a siê groŸna, bo od

pocz¹tkowych s³ów góral zacz¹³

przymierzaæ siê do czynów. W tym

momencie wspomniany ju¿ dr L.

zapyta³ retorycznie entuzjastê mor-

dobicia, potencjalnego zabójcê,

w jego w³asnej mowie: „S³uchoj ze,

swojego k...bedzies bi³? A jakos to

swojego? A takoz, ze my oba

z Murzasichla, to znacy jo i tyn

wienksy (czyli autor, przysz³y po-

szkodowany), a tyœ z Kroœcianka.

A…, to co³kowicie zmienio sytu-

acjo”. I tak, zamiast bicia skoñczy-

³o siê na ogólnym „kochajmy siê”,

toastach i wspólnych tañcach do

rana. Prof. L. do dzisiejszego dnia

wspomina to wydarzenie, twier-

dz¹c, byæ mo¿e nie bez racji, ¿e

uratowa³ mi ¿ycie. Ja zaœ nie-

odmiennie twierdzê, ¿e wyszed³em

z tego spotkania towarzyskiego

z twarz¹ – dos³ownie i w przeno-

œni.

do póŸnych godzin nocnych. Ale

nadszed³ czas powrotu do domów.

Ktoœ rzuci³ has³o: idziemy… i tak to

siê zaczê³o. Od s³owa do czynów

droga krótka. Dwóch studentów,

widz¹c ¿e doc. L, równie¿ wybiera

siê do swych pieleszy, us³u¿nie

choæ z wyj¹tkowym taktem i wy-

czuciem, jakie spotyka siê tylko

w takich razach, zw³aszcza po

spo¿yciu, zaproponowa³o pomoc.

Docent nie odmówi³ i tak oto, trójka

balowiczów, czyli: docent w œrod-

ku, a studenci po bokach trzymaj¹-

cy docenta, sz³a zgodnie i stosun-

kowo ma³o chwiejnie wzd³u¿ stawu

rybnego, po grobli, zgodnie z za-

sad¹ jednoœci przeciwieñstw ks.

Tischnera. Ale ¿e grobla w¹ska,

a noc ciemna, o wypadek nietrud-

no. Zdarzy³ siê takowy, o czym przy

koñcu. Kto by³ winien – do dziœ

nie wiadomo. Studenci zaklinali siê

póŸniej, odpowiadaj¹c na moje

œledcze pytania, jako kierownika

praktyki, ¿e winê nieumyœln¹ pono-

si docent L., który nie obliczy³ do-

brze kroku i zmierza³ prosto do sta-

wu, a oni tylko trzymali i ci¹gnêli to-

warzysza balu (nawiasem mówi¹c

w dwie ró¿ne strony), chc¹c rato-

waæ go przed niechybn¹ k¹piel¹.

Wersja docenta by³a diametralnie

ró¿na. W przyjacielskiej rozmowie

ze mn¹, przy góralskiej herbacie,

tak mniej wiêcej skomentowa³ wy-

darzenie. Chcieli siê mnie pozbyæ

przed egzaminem, sprawa jasna.

A ca³a rzecz, tak naprawdê, mia³a

siê nastêpuj¹co. W pewnym mo-

mencie, id¹c za wspomnian¹ trój-

k¹, s³yszê, ¿e ktoœ siê drze. Okaza-

³o siê, na szczêœcie, ¿e dar³a siê

tylko koszula docenta L., trzymana

przez m³ode d³onie studentów,

z których ka¿dy ci¹gn¹³ docenta

w swoj¹ stronê, chc¹c zdobyæ

miano tego, który uratowa³ mu ¿y-

cie (jaka to wspania³a gratka wyka-

zaæ siê przed trudnym egzami-

nem!). Rzeczywistoœæ okaza³a siê

brutalna. Docent, który momental-

nie oceni³ grozê ca³ej sytuacji (ko-

szula z Jugos³awii warta 15 $, za-

robki miesiêczne niewiele wiêksze,

oko³o 20 $) uzna³, ¿e to za du¿o jak

na jeden wieczór, nawet spêdzony

przy ognisku. Uzna³, ¿e sprawa

jest powa¿na i musi znaleŸæ fina³

przed popadniêciem wszystkich

w zupe³n¹ amnezjê. Nazwisko, py-

ta zatem studenta stoj¹cego z rê-

kawem jego jugos³owiañskiej ko-

szuli w dygoc¹cych rêkach. Ja-

nusz M., odpowiada student i do-

daje wyjaœnienie: aleee jaaa nnn-

nie chciaaa³eeem, panie dooocen-

cie, j¹kaj¹c siê ze strachu. Nie

szkodzi. Nazwisko, pyta drugiego

winowajcê, bardziej spokojnego,

bo drugi rêkaw od koszuli docenta

jest prawie na swoim miejscu, tyle,

¿e lekko naderwany. Bogdan R. –

pada odpowiedŸ. Kiedy egzamin,

pada nastêpne pytanie. Ju¿ zda-

waliœmy, odpowiada ten przytom-

niejszy. Jutro obaj do poprawki,

wyrokuje docent. Nie wiem do koñ-

ca jak skoñczy³o siê to ca³e wyda-

rzenie. Wiem tylko tyle, ¿e studenci

skoñczyli studia z niez³ymi lokata-

mi. Chodzi³y natomiast s³uchy, ¿e

doc. L. nastêpnego dnia po tym

wydarzeniu, nosz¹cym znamiona

towarzyskiego qui pro quo, przyj¹³

tylko przeprosiny studentów, a za-

proponowanej rekompensaty za

koszulê odmówi³. Muszê przyznaæ,

¿e i dzisiaj prof. L. te¿ ma gest i po-

mimo swojej surowoœci jest lubiany

przez studentów. Oprócz wiedzy,

podziwiaj¹ oni jego zdolnoœci wo-

kalne, towarzyskie, a przede

wszystkim kulinarne.

Praktyki, by³y swoist¹ szko³¹ ¿y-

cia, integrowa³y nas wszystkich

w sposób niewymuszony i natural-

ny, na praktykach rodzi³y siê mi³oœci

i przyjaŸnie (czy dzieci to nie pamiê-

tam), a nasi prze³o¿eni byli jacyœ in-

ni i czasem mówili nawet ludzkim

g³osem. Piêkne czasy i tradycje,

które teraz z powodzeniem, choæ

nieco w inny sposób, kultywuje

m³odsze pokolenie. Wspominamy

je z rozrzewnieniem. Ale, jak mówi¹

bracia Czesi: „to se juz ne vrati”

Nie sposób nie wspomnieæ tak-

¿e o szczególnej formie kszta³ce-

nia praktycznego, jakimi by³y na

pocz¹tku lat szeœædziesi¹tych pó³-

roczne praktyki robotnicze, realizo-

wane na II semestrze studiów,

w kopalniach, z równoczesnym

odbywaniem zajêæ z matematyki

i z górnictwa w Oœrodku Konsulta-

cyjnym na Œl¹sku. Szczególn¹ for-

m¹ praktyk by³y w okresie póŸniej-

szym miesiêczne hufce pracy, od-

bywane przed rozpoczêciem stu-

diów, stanowi¹ce wówczas swoist¹

formê indoktrynacji m³odego poko-

lenia. Umar³y one œmierci¹ natural-

n¹, jak wszystko co sztuczne i fa-

sadowe, w okresie fundamental-

nych zmian politycznych i spo³ecz-

nych w kraju, w koñcu lat osiem-

dziesi¹tych.

A s³ynne wydarzenie, które mia-

³o miejsce z udzia³em studentów

i jednego z naszych znakomitych

uczonych, nestora geodezji pol-

skiej profesora O. Profesor, znany

ju¿ szerokim krêgom w kraju i za-

granic¹, pe³ni³ wówczas funkcjê

Dziekana Wydzia³u. Chodziliœmy

ko³o Profesora z nabo¿eñstwem,

poniewa¿ chodzi³y s³uchy, ¿e by³

bardzo surowy. Rzeczywiœcie,

przekonaliœmy siê o tym naocznie

któregoœ piêknego dnia, kiedy to

Profesor og³osi³, ¿e ukarze wino-

wajców nocnego podgl¹dania po-

kojów „Granitu” z drzewa œliwko-

wego, a na dodatek bêd¹cych pod

wp³ywem. Winowajcy, a by³o ich

chyba trzech, zostali zidentyfiko-

wani. Stali oni przed Profesorem

i frontem grupy studentów, a Profe-

sor tak rozpocz¹³ wymierzanie ka-

ry. Nazwisko? Teodor W. Odbieram

Panu stypendium. Nazwisko? – do

kolejnego winowajcy. Stanis³aw K.

Odbieram Panu stypendium.

I wreszcie podchodz¹c do ostat-

niego studenta (nazwiska nie po-

mnê), wymierzy³ tak¹ sam¹ karê

jak poprzednikom. Ale¿ Panie

Dziekanie, ja nie pobieram stypen-

dium – odrzek³ student. W takim

razie przyznajê Panu i odbieram

stypendium. Mo¿e to i prawda,

mo¿e nie, ale by³o coœ w tym, ¿e

wszyscy szanowali i lubili Profeso-

ra niepomiernie, a i dowody na to

mamy do dnia dzisiejszego. Cho-

dzi³y s³uchy, ¿e jakiœ czas po tym

incydencie Profesor po cichu od-

wiesi³ karê winowajcom, bo szkoda

by³o mu biednych ¿aków. Wielki

cz³owiek, z wielk¹ wra¿liwoœci¹.

Z póŸniejszych wydarzeñ, które

mia³y miejsce na praktykach, za-

pamiêta³em te¿ ognisko, w Mosz-

czanicy, w póŸnych latach 80-tych.

Wspania³y nastrój, bliskoœæ Jeziora

¯ywieckiego, znakomite pieczone

kurczaki serwowane przez mistrza

kulinarnego Wydzia³u, znanego ju¿

z wczeœniejszego opowiadania

doc. L., który w miêdzyczasie awan-

sowa³. Wszystko to sprawi³o, ¿e at-

mosfera by³a znakomita, pomimo,

¿e wiêkszoœæ uczestników czeka³

trudny egzamin z geodezji, w³aœnie

u doc. L. Wspólne œpiewy trwa³y

Wymiana zagraniczna

studentów

W pocz¹tkach istnienia Wydzia-

³u wymiana zagraniczna studentów

by³a na stosunkowo nik³ym pozio-

mie. By³o to spowodowane g³ów-

nie czynnikami obiektywnymi,

zwi¹zanymi z sytuacj¹ polityczn¹

i gospodarcz¹ w kraju. W okresie

BIP 95 – paŸdziernik 2001 r.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: