Koontz Dean R. - Nieznajomi.pdf - Koontz+Dean+R - misdociekliwy

Dean R. KOONTZ

Nieznajomi

Z angielskiego przełożył CEZARY FRĄC

Tytuł oryginału: STRANGERS

Dla Boba Tannera, którego entuzjazm na decydującym etapie

był ważniejszy, niż mógłby przypuszczać.

Część I

Czas kłopotów

Wierny przyjaciel jest potężną obroną.

Wierny przyjaciel jest lekarstwem życia.

APOKRYFY

Spadla na nas straszna ciemność, ale nie wolno nam jej ulec. Musimy zapalić latarnie

odwagi i znaleźć drogą do świtu.

ANONIMOWY CZŁONEK FRANCUSKIEGO RUCHU OPORU (1943)

7 listopada - 2 grudnia

Laguna Beach, Kalifornia

Dominick Corvaisis położył się spać pod lekkim wełnianym kocem i świeżym białym

prześcieradłem we własnym łóżku, ale zbudził się gdzie indziej - w ciemności wielkiej szafy

w holu, za płaszczami i marynarkami. Leżał skulony w pozycji embrionalnej. Ręce miał

mocno zaciśnięte. Mięśnie karku i ramion bolały go od napięcia, jakie zrodził zły sen, którego

nie pamiętał.

Nie pamiętał też, jak w nocy opuścił wygodne łóżko, ale nie był zaskoczony swoją

nocną wędrówką. To samo zdarzyło się niedawno już dwa razy.

Somnambulizm, zjawisko polegające na chodzeniu w czasie snu, fascynowało ludzi

od najdawniejszych czasów. Fascynowało także Dorna od chwili, gdy stał się jego zdumioną

ofiarą. Znalazł wzmianki o lunatyzmie w pismach pochodzących już z tysięcznego roku przed

naszą erą. Starożytni Persowie wierzyli, że wędrujące ciało śpiącego szuka ducha, który

oddzielił się od niego i błąka po nocy. Europejczycy z ponurych wieków średnich tłumaczyli

to zaburzenie opętaniem przez demona lub wilkołactwem.

Dom Corvaisis nie przejmował się zbytnio swoją dolegliwością, choć był

skonsternowany i nieco zakłopotany. Intrygowały go te nocne eskapady, gdyż był pisarzem i

wszystkie nowe doświadczenia postrzegał jako materiał do powieści. Z drugiej strony, choć

kreatywnie wykorzystany somnambulizm mógł mu w końcu przynieść pożytek, miał do

czynienia ze schorzeniem.

Wygramolił się z szafy, krzywiąc się z bólu, który promieniowałz karku na głowę i

ramiona. Podniósł się nie bez trudu, bo ścierpły mu nogi.

Jak w poprzednich przypadkach, czuł się zawstydzony. Wiedział, że somnambulizm

dotyka również osoby dorosłe, ale wciąż uważał to za dziecięcą przypadłość. Jak moczenie

nocne.

Ubrany tylko w spodnie od piżamy, z nagim torsem i boso, przeszedł przez salon i

krótki korytarz do sypialni, a stamtąd do łazienki. Przejrzał się w lustrze. Sprawiał wrażenie

wyczerpanego, jak człowiek, który wrócił do domu po tygodniu bezwstydnego nurzania się w

rozpuście.

W rzeczywistości był człowiekiem o stosunkowo nielicznych przywarach. Nie palił,

nie przejadał się, nie zażywał narkotyków. Pił niewiele alkoholu. Lubił kobiety, ale nie

prowadził bogatego życia seksualnego; wierzył w stałe związki. Nie spał z nikim od - jak

długo? - prawie od czterech miesięcy.

Wyglądał tak źle - jak wypompowany rozpustnik - tylko wtedy, gdy budził się i

stwierdzał, że odbył jedną z nieplanowanych nocnych wędrówek. Za każdym razem był

wyczerpany. Choć spał, te noce nie zapewniały mu odpoczynku.

Usiadł na brzegu wanny i podciągnął najpierw jedną, potem drugą nogę, żeby obejrzeć

podeszwy stóp. Nie były pocięte, podrapane ani szczególnie brudne, a zatem nie opuścił

domu w czasie chodzenia we śnie. Budził się w szafach już dwa razy, w ubiegłym tygodniu i

dwanaście dni wcześniej, i wtedy też nie miał brudnych stóp. Jak wówczas, czuł się, jakby w

stanie nieświadomości przebył wiele kilometrów, ale jeśli rzeczywiście tak było, to tylko

zataczając niezliczone kręgi w swoim niewielkim domu.

Długi gorący prysznic wypłukał z jego mięśni znaczną część bólu. Dominick był

szczupły i wysportowany, miał trzydzieści pięć lat i zdolność regeneracji odpowiednią do

wieku. Nim skończył śniadanie, czuł się prawie normalnie.

Posiedział przy kawie na patio, przyglądając się malowniczej scenerii miasta Laguna

Beach, które zbiegało ze wzgórz ku morzu, a potem poszedł do gabinetu. Był pewien, że

przyczyną jego lunatyzmu jest praca. Nie tyle sama praca, ile zdumiewający sukces

ukończonej w lutym pierwszej powieści Zmierzch w Babilonie.

Agent wystawił książkę na aukcję i zawarł umowę z wydawnictwem Random House,

które wypłaciło niezwykle wysoką zaliczkę. W ciągu miesiąca sprzedano prawa do

ekranizacji (co umożliwiło wpłacenie pierwszej raty za dom), a klub książkowy Literary

Guild umieścił Zmierzch wśród polecanych tytułów. Dominick przez siedem żmudnych

miesięcy pracował po sześćdziesiąt, siedemdziesiąt i osiemdziesiąt godzin w tygodniu nad

tworzeniem tej historii, nie wspominając o dziesięciu latach przygotowywania się do pisania.

Mimo to wciąż miał wrażenie, że odniósł sukces z dnia na dzień, jednym wielkim susem

wyrywając się z życia niemal w ubóstwie.

Niegdyś biednemu Dominickowi Corvaisisowi od czasu do czasu migała w lustrze

albo w osrebrzonej słońcem szybie twarz obecnie bogatego Dominicka Corvaisisa.

Nieprzygotowany na taką konfrontację, zastanawiał się, czy naprawdę zasłużył na to, co go

spotkało. Czasami się martwił, że zmierza w stronę wielkiego upadku. Z triumfem i uznaniem

wiązało się duże napięcie.

Czy kiedy Zmierzch zostanie opublikowany w lutym przyszłego roku, spotka się z

dobrym przyjęciem i potwierdzi słuszność inwestycji Random House, czy też nie spełni

pokładanych w nim nadziei i tylko go upokorzy? A jeśli powieść odniesie sukces, to czy

kiedyś zdoła go powtórzyć? Może Zmierzch jest tylko fuksem?

W każdej godzinie dnia te i inne pytania z sępim uporem krążyły mu po głowie.

Dominick przypuszczał, że te same cholerne myśli nurtowały go w czasie snu. Dlatego

chodził we śnie: próbował uciec przed nieustannymi troskami, chciał od nich odpocząć i

szukał tajemnego miejsca, w którym zmartwienia nie zdołają go odnaleźć.

Usiadł za biurkiem, włączył IBM Displaywriter i z pierwszej dyskietki wczytał

rozdział osiemnasty swojej nowej książki, jeszcze bez tytułu. Wczoraj przerwał pisanie w

środku szóstej strony, ale gdy ją kopiował, zamierzając zacząć tam, gdzie skończył, zobaczył,

że jest zapełniona. Na ekranie monitora jarzyły się zielone linie nieznanego tekstu.

Przez chwilę mrugał w oszołomieniu, patrząc na wyświetlone litery, a potem pokręcił

głową w bezsensownym zaprzeczeniu.

Nagle poczuł zimno i wilgoć na karku.

O ciarki przyprawiła go nie sama obecność, lecz treść tekstu na stronie szóstej. Co

więcej, w rozdziale nie powinno być strony siódmej, bo jeszcze jej nie stworzył, a jednak

była. Znalazł również stronę ósmą.

Gdy przeglądał materiał z dyskietki, jego dłonie zrobiły się lepkie. Alarmujący

dodatek do bieżącej pracy składał się z powtórzonego setki razy dwuwyrazowego zdania:

Boję się. Boję się. Boję się. Boję się.

Koontz Dean R. - Nieznajomi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: