Wide Awake 52pl EPOV.pdf

Wide Aw ake by AngstGoddess003

52. Fated Failure Fortune Cookies

Tłumaczenie: Eileen & Yvette89

Beta: Ewelincia & Eileen

Październik okazał się miesiącem pełnym czasochłonnych wyzwań i denerwujących

pochwał.

– Bella weszła do szafy!

Wszystko wzięło się stąd, że zarówno Alice jak i Esme obleczone w szerokie uśmiechy

przyklejone do swoich twarzy, piały z zachwytu nad osiągnięciami Belli. To właśnie dlatego

wepchnąłem całe swoje wkurwienie do wnętrza mebla razem z moją dziewczyną. Esme nie

przejmowała się już nawet tym, iż odnosiliśmy się oboje do tej pieprzonej szafy jak i całego

tego pokoju jako naszego wspólnego. Tak bardzo cieszyły ją postępy siostrzenicy, że nie

przykładała do tego większej wagi.

Carlisle natomiast to całkiem inna bajka.

Słowo ,,szczęśliwy” byłoby niedopowiedzeniem w odniesieniu do roku przygotowań

Daddy’ ego C. na naszą decyzję lub dosadniej rzecz ujmując na moje postanowienie

dotyczące wypróbowania własnych sił na polu medycznym. Facet wydawał się na samym

początku zmieszany i sceptyczny. Przyglądał mi się spode łba, zwieszając niedbale głowę,

całkiem jakby mierzył mnie wzrokiem. Kiedy jednak pojął, iż mówiłem cholernie poważnie,

na dobre dziesięć minut zabrakło mu języka w gębie. W końcu jednak nie byłem w stanie

zmusić go do zamknięcia tych pieprzonych ust.

Jakkolwiek, wybierając medycynę w dowolnej formie, podążałem przecież w ślad za

męskimi członkami klanu Cullenów. Oczy Carlisle’ a świeciły się, gdy wspominał o dniach

spędzonych na nauce, nocach poświęconych ciężkiej pracy, a także o profesorach, którzy

ukształtowali jego punkt widzenia i postrzegania świata. Rozwodził się na temat esejów,

egzaminów, pijackich wieczorków po tym, jak został pełnoprawnym doktorem medycyny i

dał się wreszcie komuś przelecieć.

Czułem się jak pieprzony król.

Nie zwykłem używać tego określenia na co dzień, ponieważ było kurewsko wręcz urocze i

niesamowicie przy tym drętwe.

Wreszcie jednak Daddy C. stał się niezwykle poważny. Nakazał mi, abym nie rozbudzał za

bardzo swojego apetytu, zwracając uwagę na to, że moje świadectwo nie wyglądało zbyt

obiecująco w kontekście podjęcia dalszej nauki.

Dostałem kopniaka w tyłek. Belli także przypadł w udziale jej własny.

Bez cienia wstydu wysłaliśmy dwie najbardziej przygnębiające, żałosne i popieprzone

aplikacje do college’ u, jakie kiedykolwiek powstały. Powinienem zapewne czuć się winny,

ujawniając się z osobistymi aspektami mojej traumatycznej przeszłości, aby tylko zostać

przyjętym, jednak darowałem sobie podobne wygłupy. Nadeszła najwyższa pora na to, aby

coś dobrego wyłoniło się z tego całego gówna.

Święto Dziękczynienia nie przypominało w niczym tego ubiegłorocznego. Bella

zorganizowała wspaniałą, pyszną ucztę, jednak tym razem pozwoliła Esme i Alice pomóc

sobie w przygotowaniach. Ja tymczasem musiałem wysłuchiwać najbardziej idiotycznych

przekleństw, wyrywających się z ust mojej dziewczyny o wiele częściej niż tylko raz. Zwroty

te dotyczyły przede wszystkim sposobu, w jaki należało kroić warzywa. Raz natomiast

pozwoliła sobie na wybuch wściekłości, kiedy to jej kuzynka próbowała posłużyć się

mikserem, aby ugnieść ziemniaki. Bella była kurewsko wręcz urocza, kiedy marszczyła nos za

plecami swoich pomocnic i rozstawiała je obie po kątach, przeklinając grudki i ,,gumową’’

teksturę.

Rosalie i Em przyjechali do domu na święta. Wprawiło mnie to w tak cholerne

zakłopotanie, że o mały włos nie upozorowałem ataku jakiś mięsożernych bakterii, aby się z

tego wyplątać. Rose mnie po prostu nie znosiła. Zebrała się już nawet w sobie, aby

oświadczyć to otwarcie w pokoju pełnym ludzi, jednak zorientowała się, że przeciętny

obserwator może ją uznać za wyrachowaną sukę. Nasze małe grono wiedziało mimo

wszystko lepiej, jak wygląda cała prawda. W tamtym krytycznym okresie blondyneczka

wczuła się bowiem w sytuację Belli. Udało się jej nawet w pewien sposób zaangażować

emocjonalnie w skutki moich popieprzonych decyzji. Puściłem jej uwagi mimo uszu, żywiąc

nadzieję, że przekonam Rosalie o tym, iż sprawy układają się teraz o wiele korzystniej.

Zanim wspólnie z Emmettem odjechali, dziewczyna zerknęła na mnie stojącego w progu,

posyłając mi spojrzenie mówiące wyraźnie: ,,Zgoda, sukinsynu. Jeśli jednak doprowadzisz ją

jeszcze kiedyś do podobnego gówna, zajmę się osobiście skopaniem ci jaj.’’ Puściłem jej

oczko, uśmiechając się łobuzersko pod nosem, kiedy zamykałem za nimi drzwi.

Boże Narodzenie okazało się… interesujące. Nigdy nie czułem się za dobrze w związku z

tymi świątecznymi bzdurami. Można by odnieść wrażenie, że zostałem pchnięty do czegoś,

na co nie byłem jeszcze gotowy. Błagałem zatem Belle, by pomogła mi w znalezieniu

podarków dla wszystkich domowników. Przez określenie ,,błagałem’’ mam ma myśli fakt, iż

osaczyłem moją dziewczynę pod prysznicem, doprowadziłem prawie do orgazmu i zmusiłem

do wykrzykiwania głośno mego imienia, po czym dokonałem z nią transakcji: spełnienie za

pomoc z prezentami.

Nowy Rok powitano kolejnym głośnym pokazem fajerwerków nad rzeką. Show musiał

być nawet lepszy niż w ubiegłym roku. Nikt nie zorientował się, że wymknęliśmy się razem z

Bellą do altany, aby oddać się pieszczotom przed, w trakcie i długo po odliczaniu…

Kiedy nadszedł luty, moja dziewczyna zaczęła sprawdzać obsesyjnie skrzynkę pocztową w

poszukiwaniu jakiś wieści z college’ u. Starałem się przekonać ją o tym, że rekrutującym

wystarczyłoby zapewne jedno spojrzenie na nasze podania, aby wpaść w histeryczny śmiech.

Nie chciałem, aby mała czuła się zawiedziona. Jednocześnie nie pozwoliłem swemu

posranemu fartowi żywić jakiejkolwiek nadziei.

Bella stawiała sobie nowe wyzwania i wychodziła naprzeciw kolejnym trudnościom.

Pierwszym wielkim krokiem było pójście do szkoły na cały dzień bez słynnego kaptura.

Drugim natomiast przesunięcie się o dwa rzędy w klasie od trygonometrii, przez co

zajmowana przez nią pozycja, która sugerowała mniej więcej: ,,Mym włosom potrzeba

więcej przestrzeni’’, uniemożliwiła Stanley dostrzeganie tablicy. Dziewczyna usiadła obok

Cheneya. Kiedy spotkaliśmy się tego dnia na lunchu, jej twarz miała poważny wyraz. Gdy

spytałem jej, w czym tkwił problem, odpowiedziała tylko:

– Ten fiut wciąż prosi mnie o długopisy!

Nie zajęło nam wiele czasu, aby popaść w rutynę, w wyniku której niewielkie stópki Belli

przywodziły ją dzień w dzień do skrzynki pocztowej. Starała się wyglądać zupełnie beztrosko,

prowadząc przy tym luźną rozmowę, ja jednak nie spuszczałem z niej czujnego wzroku. Moja

dziewczyna otwierała skrytkę bez zaglądania do środka, gapiąc mi się w oczy i paplając przy

tym w taki sposób, jakby zupełnie nie obchodziła jej zawartość otworu wydrążonego w

kawałku aluminium.

W trzecim tygodniu lutego Bella stała właśnie obok skrzynki, rozwarłszy ją na oścież

poprzez pociągnięcie za uchwyt, gdy jej buzia nagle się rozdziawiła. Uciekła szybko wzrokiem

w dół, a słowotok wreszcie się skończył, kiedy jej spojrzenie sięgnęło dwóch dzierżonych w

dłoniach kopert. Oczy mojej dziewczyny stały się wielkie jak dwa spodki, co sprawiało

wrażenie, jakby miały za chwilę wyskoczyć z oczodołów.

Następnie stoczyliśmy wspólnie zwyczajową walkę opierającą się na słynnym

stwierdzeniu: ,,Nie, ty pierwszy.’’

Tkwiliśmy wciąż razem na środku dziedzińca. Mogłoby to nawet wydawać się zabawne,

gdyby mój upór dorównywał uporowi Belli, co nie miało przecież miejsca.

Kiedy jednak mignąłem listem potwierdzającym swoje przyjęcie do college’ u tuż przed jej

twarzą, okazało się to najcenniejszym doświadczeniem ze wszystkich możliwych. Skoro

rekrutujący zaakceptowali takiego popaprańca jak ja, moja dziewczyna nie miała się bez

wątpienia o co martwić.

Jak się okazało, jej aplikacja została także pozytywnie rozpatrzona. Wywołało to tak

głośny pisk ze strony Belli, iż odniosłem wrażenie, że moje błony bębenkowe będą wracać do

zdrowia jeszcze długo po tym, jak skończymy z tym całym skurwysyństwem.

No ale…

W nagrodę czekało na mnie tego wieczora robienie laski.

Całkiem przyjemne chwile.

***

Dwudziesty ósmy lutego.

Ważny, kurewsko wręcz dramatyczny dzień.

Byłbym kłamcą, gdybym stwierdził, iż nie miałem go wyraźnie odhaczonego w swoim

szkolnym organizerze. Wypisane na czarno liczby ,,dwadzieścia osiem’’ otaczało czerwone

kółko. Ukryłem ten fakt przed Bellą, gdyż sama myśl o ujawnieniu przed nią swoich

zamierzeń sprawiała, że czułem się jak jakiś pieprzony perwers. Aby być jednak uczciwym,

musiałem przyznać, że odliczałem już dni dzielące nas od tej daty.

Kolejna, ciemniejsza obwódka znaczyła termin, który miał nadejść równo za tydzień.

Wiedzieliśmy już oboje od ponad miesiąca, że coś podobnego nastąpi, że data ta powoli

pączkuje, a mimo to uciekliśmy się do ignorancji. Całkiem jakbyśmy nie rozmyślali o tym

każdej nocy, kładąc się spać. Felerna zapowiedź nieuchronnego wisiała nad naszymi głowami

niczym czarna chmura, podążając za nami krok w krok niczym zasrany wyrok śmierci. Kurwa,

nienawidzę brzmieć dramatycznie, ale nie mogę na to nic poradzić.

Przez jedną noc w tygodniu, zaczynając od terminu, który wypadał za siedem dni,

mieliśmy sypiać oddzielnie.

Na pierwszą wzmiankę o tym pomyśle odpowiedziałem pieprzonym napadem złości,

wykorzystując troskę o swoją dziewczynę, aby zamaskować kompletną pogardę dla tej

propozycji. Szczerze powiedziawszy, nie dało się zaprzeczyć temu, że podobne

przedsięwzięcie reprezentowało także liczne zalety. Nigdy nie przekonalibyśmy się o tym czy

nasze umysły wracają do zdrowia, gdybyśmy stale wykorzystywali się wzajemnie do

bandażowania swoich ran. Musieliśmy się dowiedzieć czy pojawią się sny. Jednak mi akurat

wcale się do tego nie śpieszyło. A co gdybyśmy się z tym ukrywali? Kto by na tym ucierpiał?

Ostatecznie jednak odczuwałem juz takie rozdrażnienie i znudzenie wysłuchiwaniem tego jak

,,konieczne’’ było podobne działanie, że mój napad złości trwał wyjątkowo krótko.

Bella oczywiście chętnie na to przystała oślepiona pragnieniem powrotu do psychicznego

zdrowia, w związku z czym nie okazała choćby uncji niepokoju. Z mojej strony natomiast

zionęło goryczą. Musiałem zatem toczyć walkę o to, aby odepchnąć od siebie złe wizje. Nie

chciałem być samolubnym dupkiem, szczególnie w kwestii, która wydawała się bez wątpienia

istotna. Wiedziałem już teraz, iż nie mam podstaw, aby myśleć, że moja dziewczyna mnie

porzuci. Odkryłem, iż faktycznie mnie kochała i wciąż byłem dla niej najważniejszą osobą w

życiu. To nie niepewność wyzwalała mój strach.

Niepokoiłem się. Dotąd rzeczy układały się pięknie, tak jak teraz. Na moje nieszczęście nie

chodziło o mnie. Jeśli Bella naprawdę chciała przekonać się o tym czy jest w stanie sypiać

samodzielnie, to ja do cholery, powinienem jej to umożliwić. Przymknąłem zatem tę swoją

pieprzoną gębę na kłódkę.

Po prostu marzyłem o tym, że ta jedna, jedyna rzecz pozostanie dla nas na zawsze

wspólna, nienaruszalna i święta.

Na szczęście wciąż dysponowałem pełnym tygodniem, zanim mieliśmy oboje zostać

zmuszeni do odbywania swego wyroku. Dzisiejszy plan zajęć stanowił jedyną kwestię, o

której chciałem obecnie rozmyślać. Pozostawała ona w idealnym kontraście względem

tamtej krytycznej daty. Zamiast wyłaniać się powoli z ukrycia, wyskoczyła zza drzwi z

zachłannym uśmieszkiem goszczącym na jej twarzy…

Przesuwałem ołówkiem po białej stronie nowego szkicownika posuwistymi ruchami ręki,

z całej siły wciskając grafit w papier. W moim przypadku działo się to kurewsko wręcz prosto

i prawie automatycznie: zobaczyć coś, skupić się na tym, naśladować to, przeciągnąć

grafitem po kartce, umieścić w odpowiednim miejscu, poprawić.

Kurwa. Dlaczego rozmyślałem o podobnym gównie?

Próbowałem rozproszyć swoją uwagę. Cholera.

Wzdychając, zerknąłem do szkicownika, aby uświadomić sobie, że wyrysowałem już

połowę jej twarzy. Promyki słońca przeświecały przez kręcone włosy, uwydatniając rudy

odcień końcówek. Moja dziewczyna marszczyła czoło, spoglądając na spoczywającą na jej

kolanach książkę. Trawa wydawała się teraz, kiedy zima już się skończyła, bardziej brązowa.

Cieszyło mnie także to, iż tak wyczekiwana przeze mnie wysoka temperatura powietrza

utrzymała się. Sprawdzałem prognozy pogody na cały tydzień po to, aby wybrać odpowiedni

moment, by tu przyjść. Chlupot przepływającej obok rzeki i falowanie traw nadało

atmosferze jeszcze przyjemniejszy charakter.

– Wyglądasz… – Przechyliłem głowę, dumając nad wyrazem jej twarzy. Dostrzegłem, że

Bella wspierała się o pień stojącego naprzeciw mnie drzewa, podkuliwszy pod siebie stopy. –

… jak myślicielka.

Rozmyślania nie należały do harmonogramu dzisiejszego dnia. Do cholery, zawsze za

dużo się nad wszystkim zastanawialiśmy. Czułem się chory, gubiąc się we własnych myślach.

Kurwa, chciałem po prostu być . Marzyłem o tym, aby odciąć się od przemyśleń na to jedno

popołudnie i zwyczajnie… nie gdybać o niczym.

Oto przewaga dragów nad wszystkim innym.

To miał być ten przełom, którego tak potrzebowaliśmy po tej wyczerpującej dla nas zimie,

te korzyści, które mogliśmy wreszcie czerpać z tej sytuacji…

– Hmmm – wymruczała Bella, wydymając wargi.

W końcu napotkała moje spojrzenie. Niesforny kosmyk jej loków powiewał na wietrze,

przyklejając się do warg, które lśniły jakimś różowym, błyszczącym badziewiem, które

zaaplikowała mojej dziewczynie kilka godzin temu jej kuzynka, Alice.

– Czy ty w ogóle używasz tostera? – spytała bez związku z czymkolwiek innym.

Jej wzrok błądził gdzieś w oddali, a ona sama… kontemplowała.

Marszcząc czoło, odpowiedziałem:

– Cóż, to jedyne urządzenie, z jakiego mogę z powodzeniem korzystać.

Bella kiwnęła głową, wysyłając mi pełne ulgi spojrzenie, po czym śpiesznie coś

zanotowała.

– Po co ci to? – dopytywałem, ponownie skupiając wzrok na rysunku.

Zdecydowałem, że świecący, sklejony kosmyk koniecznie musiał zostać tam uwieczniony.

– Sporządzam listę rzeczy potrzebnych w mieszkaniu – odpowiedziała, zupełnie

nieobecna. – Wiesz, że Carlisle nie nakładał na nas dotąd żadnych finansowych ograniczeń?

No więc świetnie. Zamierzam to wykorzystać – tłumaczyła z jedynie lekko wyczuwalną w

głosie nutą wstydu.

Uśmiechnąłem się łobuzersko.

Belli cholernie spodobała się wizja nas obojga posiadających swoje własne mieszkanie po

tym, jak mieliśmy już za sobą wszystkie te początkowe szaleństwa. Co prawda rozmyślała

nad tym stale od tygodnia, czyli od momentu, kiedy otrzymaliśmy listy potwierdzające nasze

przyjęcie do college’ u, jednak robiła to w inny, bardziej akceptowalny sposób niż teraz. Moja

dziewczyna zaraziła się potrzebą projektowania od Alice i Esme. Zakazała także stanowczo

wtrącać się komukolwiek w nasze sprawy, chyba że byłem to albo ja, albo ona.

Westchnąłem.

Bella robiła się cholernie słodka, kiedy wyrażała obsesję na jakimś punkcie.

Kiedy te zapędy mieszkaniowe zaczęły wchodzić w coraz bardziej zaawansowane

stadium, padły propozycje całkowitej prywatności (zwłaszcza ze strony Esme i Alice), a także

podążania dobrze znanym szlakiem akademików (Carlisle i Jazz). Rzucono moją dziewczynę

rekinom na pożarcie. Miało to być świetnym przedwstępem do samodzielnego uporania się z

zatłoczonym college’ m. W końcu poszliśmy na kompromis i zdecydowaliśmy się na

przestronny, aczkolwiek skromny apartament. Mogliśmy w nim zaznać odrobiny

prywatności, gdyby zaszła taka potrzeba. Mimo wszystko kręciło się tam wciąż sporo ludzi.

A ja… Nadal siedziałem tutaj na trawie, denerwując się, ponieważ… Nie taką dyskusję na

dziś zaplanowałem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: