Clive Cussler - Z archiwum NUMA - 02 - Blekitne złoto.pdf - Książki - fiziula

CLIVE CUSSLER

PAUL KEMPRECOS

BŁ Ę KITNE ZŁOTO

(Przeło Ŝ ył: Andrzej Grabowski)

AMBER

2001

Prolog

Lotnisko w Sao Paulo, Brazylia, rok 1991

Nap ę dzany dwoma silnikami turbinowymi elegancki prywatny odrzutowiec oderwał si ę od pasa startowego i

wystrzelił w nieboskłon nad Sao Paulo. Wspinaj ą c si ę szybko nad najwi ę kszym miastem Ameryki Południowej, wkrótce

osi ą gn ą ł wysoko ść podró Ŝ n ą dwunastu tysi ę cy metrów i z pr ę dko ś ci ą o ś miuset kilometrów na godzin ę pomkn ą ł na

północny zachód. Siedz ą ca w wygodnym fotelu z tyłu kabiny, plecami do kierunku lotu, profesor Francesca Cabral

przygl ą dała si ę w zadumie kł ę biastym chmurom za oknem, t ę skni ą c ju Ŝ za kipi ą cym energi ą rodzinnym miastem i jego

spowitymi smogiem ulicami. Z zamy ś lenia wyrwało j ą ciche chrapanie. Spojrzała na ubranego w pomi ę ty garnitur

m ęŜ czyzn ę w ś rednim wieku, ś pi ą cego po drugiej stronie przej ś cia, i pokr ę ciła głow ą . Czym si ę kierował ojciec,

przydzielaj ą c jej do ochrony Philippa Rodriquesa?

Wyj ę ła z aktówki dokumenty i zacz ę ła nanosi ć uwagi na marginesach referatu, który przygotowała na

mi ę dzynarodow ą konferencj ę sozologów w Kairze. Mimo Ŝ e czytała go ju Ŝ wiele razy, ci ą gle znajdowała co ś do

poprawienia. Francesca była wprawdzie doskonałym in Ŝ ynierem i powa Ŝ anym profesorem, lecz w ś rodowisku

zdominowanym przez m ęŜ czyzn od kobiety naukowca oczekiwano czego ś wi ę cej ni Ŝ doskonało ś ci.

Słowa tekstu zacz ę ły jej si ę zlewa ć przed oczami. Zeszłego wieczoru do pó ź na pakowała si ę i porz ą dkowała

dokumentacj ę . Była zbyt podniecona, Ŝ eby spa ć . Zerkn ę ła na ś pi ą cego ochroniarza i postanowiła równie Ŝ si ę zdrzemn ąć .

Odło Ŝ yła referat, ustawiła oparcie mi ę kkiego fotela w pozycji półle Ŝą cej i zamkn ę ła oczy. Ukołysana monotonnym

mruczeniem turbin, zasn ę ła.

Wkrótce zacz ę ło jej si ę co ś ś ni ć . Płyn ę ła po morzu, łagodnie unosz ą c si ę i opadaj ą c jak meduza na mi ę kkich

falach. Było to bardzo miłe uczucie, lecz wtem została porwana wysoko w gór ę przez wielk ą fal ę , a potem opadła tak

nagle jak urwana winda. Trzepocz ą c powiekami, Francesca otworzyła oczy i rozejrzała si ę po kabinie. Czuła si ę tak

dziwnie, jakby kto ś ś cisn ą ł jej serce. Ale wszystko wygl ą dało normalnie. Przez gło ś niki s ą czyły si ę ciche d ź wi ę ki

natr ę tnej Samby na jednej nucie Antonia Carlosa Jobima. Philippo jeszcze si ę nie zbudził. Nie mogła jednak pozby ć si ę

wra Ŝ enia, Ŝ e co ś jest nie tak. Wychyliła si ę z fotela i delikatnie potrz ą sn ę ła za rami ę ś pi ą cego m ęŜ czyzn ę .

- Philippo, niech si ę pan obudzi - powiedziała.

Ochroniarz si ę gn ą ł do kabury pod marynark ą i natychmiast oprzytomniał. Na widok Franceski uspokoił si ę .

- Przepraszam, senhora - rzekł, ziewaj ą c. - Zasn ą łem.

- Ja te Ŝ . - Urwała, nasłuchuj ą c. - Co ś jest nie tak.

- To znaczy?

Za ś miała si ę nerwowo.

- Nie wiem.

Philippo u ś miechn ą ł si ę ze zrozumieniem, jak m ąŜ , którego Ŝ ona usłyszała w nocy włamywaczy, i poklepał

Francesk ę po r ę ce.

- Pójd ę sprawdzi ć - powiedział.

Wstał, przeci ą gn ą ł si ę , podszedł do kabiny pilotów, zapukał, a kiedy otworzyły si ę drzwi, wetkn ą ł przez nie

głow ę . Do Franceski dotarły ś ciszone odgłosy rozmowy i ś miech.

- Piloci twierdz ą , Ŝ e wszystko w porz ą dku, senhora - oznajmił po powrocie promiennie u ś miechni ę ty Rodriques.

Francesca podzi ę kowała ochroniarzowi, usadowiła si ę w fotelu i odetchn ę ła gł ę boko. Jej obawy były niem ą dre.

Wida ć denerwowała si ę na sam ą my ś l o tym, Ŝ e po dwóch latach wyczerpuj ą cej harówki mo Ŝ e wreszcie wyrwa ć si ę z

tego kieratu. Projekt, nad którym pracowała, pochłon ą ł j ą całkowicie, kradn ą c godziny snu i rujnuj ą c Ŝ ycie towarzyskie.

Spojrzała na kanap ę z tyłu kabiny i z trudem oparła si ę pokusie sprawdzenia, czy jej metalowa walizeczka wci ąŜ

bezpiecznie tkwi za poduszkami. Lubiła my ś le ć o niej jako o przeciwie ń stwie puszki Pandory. O tym, Ŝ e po otwarciu

wylec ą z niej nie złe, lecz same dobre rzeczy. A tak Ŝ e o swoim odkryciu, które przyniesie milionom ludzi zdrowie i

dobrobyt, odmieni ś wiat.

Philippo przyniósł butelk ę zimnego soku pomara ń czowego. Dzi ę kuj ą c mu, pomy ś lała, Ŝ e szybko polubiła tego

ochroniarza. Szpakowaty, łysiej ą cy, z cienkim w ą sikiem, w okr ą głych okularach i wymi ę tym br ą zowym garniturze

wygl ą dał jak roztargniony naukowiec. Nie wiedziała, Ŝ e rol ę nie ś miałego safanduły doskonalił przez lata. Troskliwie

piel ę gnowana przez niego umiej ę tno ść wtapiania si ę w tło niczym spłowiała tapeta stawiała go w rz ę dzie najlepszych

agentów brazylijskich tajnych słu Ŝ b.

Rodriquesa wybrał do tego zadania ojciec Franceski. Z pocz ą tku nie chciała si ę zgodzi ć , by towarzyszył jej

ochroniarz. Nie potrzebowała nia ń ki, ale widz ą c, Ŝ e ojciec nalega na to ze szczerej troski o ni ą , w ko ń cu uległa.

Podejrzewała jednak, Ŝ e bardziej ni Ŝ o jej bezpiecze ń stwo ojciec obawia si ę przystojnych łowców posagów.

Nawet i bez rodowej fortuny Francesca przyci ą gała uwag ę m ęŜ czyzn. W kraju ś niadoskórych brunetek była

rzadkim zjawiskiem. Ciemnoniebieskie oczy w kształcie migdałów, długie rz ę sy i pi ę kne usta odziedziczyła po

japo ń skim dziadku, a po niemieckiej babce płowe włosy, wysoki wzrost i germa ń sk ą stanowczo ść widoczn ą na twarzy.

Dawno temu doszła do wniosku, Ŝ e kształtn ą figur ę zawdzi ę cza temu, i Ŝ Ŝ yje w Brazylii. Ciała Brazylijek zdawały si ę

wprost stworzone do samby, narodowego ta ń ca tego kraju. Do udoskonalenia sylwetki Franceski przyczyniły si ę godziny

ć wicze ń w sali gimnastycznej, do której chodziła, by pozby ć si ę stresów zwi ą zanych z prac ą .

Po tym, jak dwa atomowe grzyby poło Ŝ yły kres japo ń skiemu imperium, jej dziadek, dyplomata niskiej rangi,

pozostał w Brazylii, po ś lubił córk ę równie bezrobotnego jak on ambasadora Trzeciej Rzeszy i oddał si ę swojej pierwszej

nami ę tno ś ci w Ŝ yciu - ogrodnictwu. Potem przeniósł si ę wraz z rodzin ą do Sao Paulo, gdzie jego firma, zajmuj ą ca si ę

architektur ą kraj obrazu, ś wiadczyła usługi bogatym ludziom. Za ich po ś rednictwem nawi ą zał bliskie stosunki z

wpływowymi osobami ze sfer wojskowych i rz ą dowych. Dzi ę ki tym koneksjom jego syn, ojciec Franceski, bez trudu

zdobył wysokie stanowisko w ministerstwie handlu. Jej matka, wybitnie zdolna studentka, zrezygnowała z kariery

naukowej, wybieraj ą c macierzy ń stwo i rol ę Ŝ ony. Nigdy nie Ŝ ałowała tej decyzji, a w ka Ŝ dym razie nie czyniła tego

otwarcie, była jednak uszcz ęś liwiona, kiedy córka wybrała karier ę naukow ą .

Ojciec zaproponował, Ŝ eby przed podró Ŝą rejsowym samolotem do Kairu poleciała jego prywatnym odrzutowcem

do Nowego Jorku i spotkała si ę z urz ę dnikami Organizacji Narodów Zjednoczonych. Francesca ucieszyła si ę , Ŝ e znów

odwiedzi Stany. Z lat studiów na Uniwersytecie Stanforda w Kalifornii wyniosła bardzo miłe wspomnienia. Wyjrzała

przez okno i stwierdziła, Ŝ e nie ma zielonego poj ę cia, gdzie s ą w tej chwili. Od startu w Sao Paulo piloci nie informowali

jej o przebiegu lotu. Przeprosiła Philippa, podeszła do ich kabiny i wsadziła głow ę do ś rodka.

- Bom dia, senhores - powiedziała. - Ciekawa jestem, gdzie si ę znajdujemy i jak długo jeszcze b ę dziemy w

powietrzu.

Samolot pilotował kapitan Riordan, ostrzy Ŝ ony naje Ŝ a, blondyn, ko ś cisty Amerykanin, mówi ą cy z teksaskim

akcentem. Nie znała go, ale nic dziwnego. Cho ć odrzutowiec był prywatny, obsługiwała go lokalna linia lotnicza, która

dostarczała pilotów.

- Bounis dijas - odparł z krzywym u ś miechem kulaw ą portugalszczyzn ą . - Przepraszam, Ŝ e nie informowałem

pani. Spała pani, wi ę c nie chciałem przeszkadza ć .

Mrugn ą ł do drugiego pilota, kr ę pego Brazylijczyka, który najwyra ź niej du Ŝ o czasu sp ę dzał w siłowni.

Brazylijczyk przyjrzał si ę jej z bezczelnym u ś miechem. Poczuła si ę tak, jakby przyłapała dwóch urwisów na chwil ę przed

spłataniem jakiej ś psoty.

- Jak wygl ą da plan lotu? - spytała rzeczowo.

- Przelatujemy nad Wenezuel ą . Za jakie ś trzy godziny powinni ś my by ć w Miami. Zatankujemy tam paliwo, na

chwil ę rozprostujemy nogi, a po nast ę pnych trzech godzinach wyl ą dujemy w Nowym Jorku.

Okiem naukowca spojrzała na tablic ę przyrz ą dów. Widz ą c jej zainteresowanie, drugi pilot nie oparł si ę pokusie,

by wywrze ć wra Ŝ enie na pi ę knej kobiecie.

- Ten samolot jest taki m ą dry, Ŝ e leci sam, a my ogl ą damy w tym czasie w telewizji mecze piłki no Ŝ nej -

pochwalił si ę , odsłaniaj ą c du Ŝ e z ę by.

- Carlos opowiada pani głodne kawałki - rzekł pilot. - To EFIS, elektroniczny system kontroli lotu. A te ekrany

zast ę puj ą dawne przyrz ą dy pomiarowe.

- Dzi ę kuj ę - odparła uprzejmie Francesca i wskazała na inny przyrz ą d. - To kompas?

- Sim, sim - potwierdził drugi pilot, dumny, Ŝ e tak dobrze wywi ą zał si ę z roli belfra.

- To dlaczego pokazuje, Ŝ e lecimy niemal wprost na północ? - spytała, marszcz ą c czoło. - Czy Miami nie le Ŝ y

bardziej na zachód?

Piloci wymienili spojrzenia.

- Bardzo pani spostrzegawcza, senhora - odparł Teksa ń czyk. - Faktycznie. Ale nie zawsze leci si ę najszybciej po

linii prostej. Ma to zwi ą zek z krzywizn ą Ziemi. Na przykład najkrótsza trasa ze Stanów do Europy wiedzie w gór ę , a

pó ź niej opada wielkim łukiem. Musimy si ę te Ŝ liczy ć z kuba ń sk ą przestrzeni ą powietrzn ą . Po co wnerwia ć starego

Fidela?

Jeszcze raz pu ś cił oko i bezczelnie si ę u ś miechn ą ł.

Francesca skin ę ła głow ą .

- Bardzo du Ŝ o dowiedziałam si ę od panów - odparła. - Dzi ę kuj ę .

- Nie ma za co, szanowna pani. Zawsze do usług.

Siadaj ą c w fotelu, gotowała si ę ze zło ś ci. B ę cwały! Maj ą j ą za idiotk ę ? Krzywizna Ziemi, akurat!

- Wszystko w porz ą dku? - zapytał Philippo, podnosz ą c wzrok znad czytanego czasopisma.

- Nie, wprost przeciwnie. My ś l ę , Ŝ e samolot zboczył z kursu. - Nachyliła si ę w jego stron ę i cichym głosem

poinformowała go, co zobaczyła na kompasie. - We ś nie poczułam co ś dziwnego. Prawdopodobnie wła ś nie wtedy

zmienili kierunek lotu.

- Mo Ŝ e si ę pani myli.

- Mo Ŝ e. Ale w ą tpi ę .

- Poprosiła pani pilotów o wyja ś nienie?

- Tak. Pocz ę stowali mnie idiotyczn ą historyjk ą , Ŝ e z powodu krzywizny Ziemi najkrótsz ą odległo ś ci ą pomi ę dzy

dwoma punktami nie jest linia prosta.

Najwyra ź niej zaskoczony tym wyja ś nieniem, lecz wci ąŜ nie przekonany ochroniarz uniósł brwi.

- Bo ja wiem...

- A przypomina pan sobie, co powiedzieli po wej ś ciu do samolotu? - spytała.

- Oczywi ś cie. Powiedzieli, Ŝ e tamtym pilotom zlecono inne zadanie i maj ą tu ich zast ą pi ć .

- Dziwne. - Francesca pokr ę ciła głow ą . - Po co w ogóle o tym wspomnieli? Jakby chcieli unikn ąć jakichkolwiek

pyta ń z mojej strony. Dlaczego?

- Znam si ę troch ę na nawigacji. Sprawdz ę to - odrzekł zamy ś lony Philippo i po raz drugi poszedł do kabiny

pilotów.

Francesca słyszała, jak rozmawiaj ą tam ze sob ą , gło ś no si ę ś miej ą c. Kiedy po kilku minutach ochroniarz wrócił,

twarz miał bardzo powa Ŝ n ą .

- Jest tam przyrz ą d, pokazuj ą cy pierwotny plan lotu - oznajmił. - Nie lecimy wzdłu Ŝ niebieskiej linii, któr ą tam

zaznaczono. Z kompasem te Ŝ miała pani racj ę . Zboczyli ś my z kursu.

- Bo Ŝ e, o co tutaj chodzi?!

Philippo spochmurniał.

- Jest co ś , o czym ojciec nie powiedział pani - odparł.

- Nie rozumiem.

Philippo zerkn ą ł w stron ę zamkni ę tej kabiny.

- Docierały do niego ró Ŝ ne pogłoski. Nic takiego, co przekonałoby go, Ŝ e grozi pani niebezpiecze ń stwo, ale wolał

mie ć pewno ść , Ŝ e b ę d ę pod r ę k ą , gdyby jednak potrzebowała pani pomocy.

- Widz ę , Ŝ e pomoc przydałaby si ę nam obojgu.

- Sim , senhora . Niestety musimy liczy ć tylko na siebie.

- Ma pan bro ń ? - spytała wprost.

- Oczywi ś cie - odparł, lekko rozbawiony tak rzeczowym pytaniem w ustach pi ę knej, kulturalnej kobiety. - Mam

ich zabi ć ?

- Nie chciałam... sk ą d Ŝ e - odparła przygn ę biona. - Ma pan jakie ś pomysły?

- Z broni nie tylko si ę strzela. Mo Ŝ na ni ą zastraszy ć , sterroryzowa ć ludzi, zmusi ć ich do robienia tego, czego nie

chc ą .

- Na przykład, Ŝ eby skierowali samolot we wła ś ciw ą stron ą ?

- Mam nadziej ę , senhora . Pójd ę do nich i grzecznie poprosz ę , Ŝ eby na pani pro ś b ę wyl ą dowali na najbli Ŝ szym

lotnisku. W razie odmowy poka Ŝę im pistolet i zaznacz ę , Ŝ e nie chciałbym go u Ŝ y ć .

- Pan nie mo Ŝ e go u Ŝ y ć ! - przestraszyła si ę . - Przedziurawienie samolotu na tej wysoko ś ci oznacza dekompresj ę

kabiny i ś mier ć nas wszystkich w kilka sekund.

- Doskonały argument. Jeszcze bardziej si ę przestrasz ą . - Philippo u ś cisn ą ł jej r ę k ę . - Przyrzekłem pani ojcu, Ŝ e

b ę d ę pani strzegł, senhora .

- A je Ŝ eli si ę myl ę ? - spytała. - Je Ŝ eli s ą to Bogu ducha winni piloci, którzy robi ą , co do nich nale Ŝ y?

- Skontaktujemy si ę przez radio z najbli Ŝ szym lotniskiem, wyl ą dujemy, wezwiemy policj ę , wszystko wyja ś nimy i

polecimy dalej.

Przerwali rozmow ę , bo z kabiny pilotów wyszedł kapitan i spokojnym krokiem ruszył w ich stron ę .

- Przed chwil ą opowiedział nam pan dowcip. Zna pan jeszcze jaki ś ? - spytał z krzywym u ś miechem.

- Niestety nie, senhor - odparł Philippo.

- No to ja mam co ś dla pana.

Z opadaj ą cymi, ci ęŜ kimi powiekami Riordan miał senny wygl ą d, ale w ruchu, jakim si ę gn ą ł za plecy po pistolet,

nie było nic ospałego.

- Oddaj bro ń - rozkazał Philippowi. - Tylko wolno.

Ostro Ŝ nie odsun ą wszy poł ę marynarki, Philippo koniuszkami palców wydobył z kabury pistolet. Riordan zatkn ą ł

jego bro ń za pas.

- Gracijas, amigo - powiedział. - Grunt to mie ć do czynienia z zawodowcem. - Usiadł na por ę czy fotela i woln ą

Clive Cussler - Z archiwum NUMA - 02 - Blekitne złoto.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: