Hassel Sven - Koła terroru part 2.pdf - eBooki - McKill

Zdumiewające spotkanie

Nagle usłyszeliśmy delikatne stukanie w pancerz i jakiś głos

poprosił po rosyjsku o papierosa.

Porta pierwszy zebrał się w sobie. Otworzył właz i bez słowa

wręczył papierosa postaci ukrytej w mroku. Płomyczek zapałki

oświetlił na moment kościstą twarz w rosyjskiej czapce. Czerwony

zaciągnął się głęboko i z pełnym szczęścia wydechem podziękował.

- Spasiba!

Istniało tylko jedno wytłumaczenie naszej sytuacji. Rosjanom

nawet nie przyszło do głowy, że mogą to być czołgi nieprzyjaciela.

Przejechaliśmy ponad sto kilometrów w głąb ich pozycji bez oddania

strzału i przez cały czas posuwaliśmy się w kolumnie.

Minęła godzina, kiedy od czoła kolumny dobiegł nas hałas.

Rozległy się strzały. Chrapliwie zakaszlały karabiny maszynowe.

Wskoczyliśmy do środka i szczelnie zamknęliśmy włazy.

Iwan wyglądał na zaskoczonego.

Wzdłuż naszej kolumny przejechał na maksymalnej szybkości

czołg. W wieżyczce stała postać w skórzanej kurtce i imponującym

hełmie. Rosyjski oficer. Krzyczał coś na swoich ludzi. Odskakiwali na

pobocze drogi. W jednej chwili wszyscy zorientowali się kim jesteśmy.

Sven Hassel

Koła terroru

z angielskiego przełożył

Robert Palusiński

Tytuł oryginału angielskiego:

Wheels of terror

Ogłuszający ryk syren alarmu przeciwlotniczego. Z nieba leje się

ogień. Matki modlą się i własnymi ciałami przykrywają dzieci,

osłaniając je przed spadającym na asfalt deszczem ognia.

Żołnierze zaprawieni w zabijaniu i w nienawiści, z bronią w ręku

bronią ludności.

Gdy milknie odgłos nieprzyjacielskich bombowców, zaczynają

odzywać się lufy obrońców.

Zwykli, przyzwoici ludzie, których ostatek sił wypalił paniczny

strach, są rozstrzeliwani przez własnych żołnierzy.

Co to wszystko oznacza?

Dyktaturę, przyjacielu, dyktaturę.

Rozdział I

Nox diaboli

Koszary otaczał mrok, stały w ciszy spowite ciemnym welwetem

jesieni. Słychać było tylko donośne stukanie podkutych butów

wartowników, monotonnie przemierzających betonowe ścieżki przed

bramą i wzdłuż baraków.

Siedzieliśmy w sali nr 27 i graliśmy w karty. W skata, rzecz

jasna.

- Dwadzieścia cztery - otworzył Stege.

- Wsadź sobie w cztery litery - zarymował Porta szczerząc zęby

w dzikim uśmiechu. - Wchodzę.

- Dwadzieścia dziewięć - cicho przebił Müller.

- Ty draniu, kartoflarzu jeden ze Schlezwiku - powiedział Porta.

- Czterdzieści - ze spokojem zalicytował Stary. - Kto przebija?

Już ci nie jest do śmiechu, co?

- Nie bądź taki pewny siebie. Przedtem też miałem takie karty

jak ty... - Porta łypnął okiem na Starego. - Sprawdzimy. Czterdzieści

sześć!

Bauer zaczął ryczeć ze śmiechu.

- Nie tak szybko Porta. Przebijam cię, czterdzieści osiem.

Spróbuj teraz.

- Jeszcze jeden blef. Takie prawiczki jak wy, zazwyczaj zdychają

od tego typu zagrywek. Ale jak chcecie grać w taki sposób, to proszę

bardzo. - Porta wyglądał na bardzo zadowolonego. - Czterdzieści

dziewięć.

W tej samej chwili z korytarza dobiegł głośny dźwięk gwizdka.

- Alarm, alarm, alarm przeciwlotniczy!

Do gwizdka dołączyły syreny z ich wznoszącymi się i

opadającymi, upiornymi jękami. Wściekły i miotający wokół siebie

przekleństwa Porta rzucił karty na stół.

- Oby te wredne Angole smażyły się w piekle. Przylatują, żeby

rozwalać najlepsze rozdanie, jakie od kilku lat dostałem!

Porta ryknął do skonfundowanego i grzebiącego się z

oporządzeniem rekruta.

- Alarm przeciwlotniczy! Migiem do schronu. Ruchy!

Rekruci z rozdziawionymi gębami, słuchali jego okrzyków

rzucanych w twardym, berlińskim dialekcie.

- To naprawdę nalot? - Nerwowo zapytał jeden z nich.

- Jasne, że nalot. Myślisz, że Angole przylecieli zaprosić nas na

bal w Pałacu Buckingham?

Zaczęło się wielkie zamieszanie. Ludzie deptali po wszystkim.

Szafki pozostawiono z otwartymi drzwiczkami. Ciężkie wojskowe

buciory dudniły po długich korytarzach przepaścistych baraków, a

potem po schodach wiodących na miejsca zbiórek. Ci, którzy nie

nauczyli się jeszcze chodzić w podkutych butach, przewracali się na

śliskiej posadzce. Nadbiegający wpadali na rekrutów, którzy na

dźwięk syren byli bliscy paniki. Większość z nich dość dobrze

orientowała się, że za chwilę, z czarnego jak smoła nieba mogą zacząć

z gwizdem spadać bomby.

Hassel Sven - Koła terroru part 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: