Główną część pożywienia żbika stanowią norniki i inne małe gryzonie, ale nie gardzi też np. wiewiórkami. Żbik wyszukuje biotopy, gdzie nie brak zajęcy, królików i ptaków gniazdujących na ziemi. Większa zdobycz z reguły mu umyka. Tylko wyjątkowo udaje się mu upolować mniejsze młode jelenia czy sarny i to wyłącznie wówczas, kiedy zwierzęta są osłabione i nie mogą ratować się ucieczką. W latach, kiedy brak zdobyczy, żbiki polują najczęściej samotnie i prowadzą samotnicze życie. Swoje terytorium o wielkości ok. 100 hektarów znakują moczem i wydzieliną gruczołów umiejscowionych na łapkach. Choć normalnie zaciekle wyganiają wszelkich intruzów ze swego terytorium, w porze godowej opuszczają je w wyruszają na poszukiwanie partnera. Jeśli pożywienia nie brak, porzucają swe samotnicze życie i łączą się z innymi żbikami w większe stada, których później wspólnie bronią.
Żbik zamieszkuje lesiste tereny, bogato porośnięte krzewami. Wyszukuje pagórkowate i skaliste obszary. Poluje najczęściej w regionach na wysokości 300 –450 m n.p.m. W ciągu dnia odpoczywa w dziupli drzewa lub w szczelinach skalnych. Niekiedy kryje się pod korzeniami drzew. W Polsce żbiki żyją głównie w Karpatach, na Podkarpaciu i w Bieszczadach.
Żbik dość łatwo przystosowuje się do różnych biotopów. W Europie Południowej występuje na terenach krzewiastych, w Środkowej zamieszkuje głownie lasy iglaste, a na Kaukazie żyje w lasach liściastych.
· Kot domowy nie jest potomkiem udomowionego żbika, ale afrykańskiego kota nubijskiego, oswojonego przez Egipcjan, aby pilnował spichrzów zbożowych.
· Żbik ma wysuwalne pazury. To sprytne rozwiązanie chroni pazury przed ścieraniem. Dzięki wysuwalnym pazurom żbik stąpa na miękkich, elastycznych poduszeczkach łapek i porusza się bardzo cicho.
· Grupa małych kotów ma całkowicie skostniały aparat gnykowy, dlatego nie potrafi ryczeć jak duże koty (np. lwy czy tygrysy). Umie za to mruczeć i to zarówno na wdechu, jak i na wydechu.
legenda1