Goszczurny Stanisław - Skrawek nieba.pdf - Goszczurny Stanislaw - StarszyPan

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Stanisław Goszczurny

SKRAWEK NIEBA

Tower Press 2000

Rozdział pierwszy

Lubił to miejsce. Miasto było o krok, a tu panował spokój. Las pachniał jak na wsi, czasem

rozlegał się głos rozbawionego psa czy ktoś wolnym krokiem przechodził w pobliżu. Przez

gałęzie drzew, lekko drgające pod wpływem łagodnego, wieczornego wiatru, migotały

gwiazdy, jakby z góry dawały tajemnicze znaki. Z rzadka tylko dolatujące odgłosy miejskie:

krótki, ostry klakson, przytłumiony jęk syreny stoczniowej albo gwizd parowozu ciągnącego

wagony ruchliwą trasą do Gdyni były jakieś nierealne. Stawał się tutaj częścią lasu, przyrody,

czuł w sobie wyrozumiałość, nawet życzliwość, właściwą dojrzałemu wiekowi, płynącą ze

świadomości, że swoje już przeżył, sprawiającą, iż nie raziły go pary pośpiesznie skręcające

głębiej w krzaki na jego widok lub niekrępujące się wcale, przytulone ciasno i całujące się

zapamiętale.

Niedaleko miał do tego zakątka. Ulica Morska, której wylot dotykał najruchliwszej arterii

Trójmiasta, tutaj dochodziła prawie do samego lasu. Wystarczyło wyjść z domu, skręcić w

lewo, przespacerować kilkaset kroków i już zaczynał się ten las-park. Nie uporządkowane i

przez to sympatyczne alejki prowadziły między wzgórza przez małe polanki i dolinki, zakąt-

ki, gdzie można się było ukryć, posiedzieć na ławeczce albo jeszcze lepiej, gdy słońce moc-

niej przygrzewało – na trawie, wystawiając twarz ku ciepłu płynącemu z nieba. Było tam

miejsce szczególnie przez niego ulubione, do którego musiał iść dość długo, wspinać się wy-

soko. Ale za to, kiedy osiągał szczyt wzgórza, na którym niegdyś zbudowano coś w rodzaju

małej baszty otoczonej metalową barierką, miał przed sobą piękną, rozległą panoramę. Nad

koronami drzew wzrok swobodnie biegł aż ku zatoce, całkowicie wypełniającej horyzont, o

kolorze i wyglądzie zależnym od pogody, pory dnia i roku. Raz była bladoniebieska, łagodna,

spokojna, to znów biaława, okryta lekką drgającą mgiełką, kiedy indziej ciemniała jak butel-

kowe szkło, robiła się granatowa, poważna i obca. Widać stąd było statki posuwające się ru-

chem nie od razu dostrzegalnym dla oka, idące w kierunku Gdyni lub od razu za ostrogą por-

tową kierujące się bardziej na północ, ku otwartemu morzu za Półwyspom Helskim, a nieraz

wyczekujące cierpliwie na wprowadzenie do portu.

Morze i wszystko, co się na nim działo, było tłem dla obrazu, który rozpościerał się bliżej,

tuż za zielonym dachem drzew. Miasto wypełniało tę przestrzeń, jak tylko mógł sięgnąć

wzrok. Spomiędzy czerwonych dachów wyrastały szare bryły wysokich nowoczesnych blo-

ków o oknach jarzących się czerwonymi odblaskami zachodzącego słońca, bodły niebo cha-

rakterystyczne gdańskie wieże: tępa, potężna – kościoła Mariackiego; wysmukła, połyskująca

złotą figurą króla Zygmunta – Ratusza Głównomiejskiego, a wokół nich wiele innych, już

niższych.

Teraz, po zmroku, nie widział tego wszystkiego tak dokładnie. Tylko światła miasta, mru-

gające jak gwiazdy w górze, wyznaczały obszar tętniący życiem.

Schodził w dół. Wieczór był wyjątkowo ciepły, nie taki jak zazwyczaj u schyłku lata, gdy

chłód i wilgoć wciska się za kołnierz. Toteż nie spieszył się. Z bocznej ścieżki, wiodącej

skrótem od jego ulubionego punktu widokowego, wyszedł na nieco szerszą alejkę. Już nie-

wielka przestrzeń dzieliła go od pierwszych zabudowań, a dalej była Morska i w pobliżu dom,

w którym mieszkał.

Niedaleko zabrzmiał krótki, nerwowy śmiech kobiety. Zaraz jednak ucichł i tylko szelest

krzaków wskazywał miejsce, w którym ktoś się znajdował. Z rejonu stanowiącego zaplecze

domów akademickich dobiegały dźwięki gitary i niewyraźny, przytłumiony śpiew.

Dochodził do skraju lasu. Już widział przed sobą ciemny asfalt ulicy i nikłe światło latarni.

Krzyk zabrzmiał nagle i sprawił, że stanął przestraszony. Znów krzyk. Dreszcz przeszedł

mu po plecach, a serce zaczęło bić szybciej.

Ktoś krzyczał przeraźliwie, rozdzierająco, w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

– Aaaa!

Głos załamał się i przeszedł w skowyt jak u katowanego psa, a potem wybuchnął wezwa-

niem:

– Na pooomoc!

Usłyszał też inne niewyraźne głosy przekleństwa, zawołanie: „Zatkaj mu pysk!”

To było całkiem blisko. Gdy krzyk ucichł, słyszał odgłosy szamotaniny, zduszone słowa,

sapanie, uderzenia i szuranie nóg. Wreszcie gwałtowny tupot ucieczki, gonitwy, sapanie, od-

głosy uderzeń, charkot bitego człowieka, klaskanie butów po asfalcie towarzyszące wołaniu:

„Trzymaj go!”

Nie namyślał się ani chwili, gdy otrząsnął się z szoku, w jaki wprawił go rozpaczliwy

krzyk, tak brutalnie wdarłszy się w miły nastrój. Nie pomyślał, że mogą to być bandyckie

porachunki, do których lepiej się nie mieszać. Nie przyszło mu także na myśl, że napastników

może być kilku, w dodatku silnych, młodych i bezwzględnych, wobec niego jednego, co lato

życia dawno miał za sobą. Nie miał czasu myśleć o tym wszystkim. Poderwał się, pchnięty

pierwszym odruchem człowieka przyzwyczajonego reagować na krzywdę, na wszelki sygnał

alarmowy.

Skoczył najszybciej jak mógł przed siebie. Z góry łatwo mu było dobiec do miejsca, w któ-

rym rozgrywała się bójka. Było to tuż na skraju ulicy, pod pierwszymi krzakami. W słabym

oświetleniu niewyraźnie widział kotłujące się sylwetki ludzkie. Nieprzytomnie jazgotał pies

na terenie pobliskich zabudowań, światło w oknach wskazywało, że ludzie są w domu, a

krzyk był tak głośny, iż musieli go słyszeć, nikt jednak nie wyszedł na pomoc. Wpadł pomię-

dzy skłębione, ruchliwe ciała.

– Stój! – krzyknął jak umiał najgłośniej. – Zostawcie go! – zamachnął się i z całej siły ude-

rzył najbliższego. Ten krzyknął nie tyle z bólu, ile ze zdziwienia.

Napadnięty, widząc, że ktoś przyszedł mu z pomocą, natychmiast rzucił się do walki, ude-

rzył drugiego.

Ale napastników było trzech. Szybko zorientowali się, że na pomoc przybył tylko jeden

człowiek, toteż rzucili się na niego. Poczuł silne kopnięcie w nogę, a przed ciosem w głowę

zdołał się osłonić, sam nie rezygnując i razem z napadniętym nie żałując ciosów.

Niespodziewanie z boku rozległy się okrzyki:

– Tu, szybciej!

– Milicja! – krzyknął starszy człowiek, byli to jednak studenci z pobliskiego akademika,

ściągnięci odgłosami awantury.

Teraz sytuacja się zmieniła. Tamci trzej od razu odskoczyli i wpadli w krzaki.

– Gońcie, tam, uciekają! – wzywał rozedrganym głosem młody poszkodowany człowiek.

Sam pierwszy rzucił się za uciekinierami, ale student chwycił go za ramię.

– Stój, zwariowałeś? Kto ich znajdzie w lesie? Zaczają się i może być źle.

Od strony latarni rozległ się tupot nóg. Wszyscy spojrzeli w tamtą stronę. Ujrzeli trzech

ludzi w mundurach i czapkach z paskami pod brodą, biegiem zbliżających się w ich kierunku.

– Jest milicja – stwierdził ktoś.

– Panowie, zmywamy się, jesteśmy już niepotrzebni, władza da sobie radę sama – i stu-

denci, nieciekawi epilogu tej historii, odeszli.

Napadnięty dyszał ciężko. Mężczyzna poczuł zalatujący od niego alkohol. Światło latarni

wydobywało z mroku sylwetkę młodego chłopaka w poszarpanym ubraniu, z potarganymi

włosami, pokrwawioną twarzą. Chciał się do niego odezwać, kiedy nagle stało się coś nie-

przewidzianego.

Goszczurny Stanisław - Skrawek nieba.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: