dawczyni śmierci_10.pdf

ROZDZIA Ł DZIESI Ą TY

Circe, miasto zmieniaczy cóż mogę powiedzieć, by właściwie oddać jego

charakter?Zadniawygląda,jakkażdeinnemiastograniczneotakniezwykłejwielkości

Ludziespiesząsięwtąizpowrotempoulicach,prawdopodobniepomiędzypracą a

domemCirceposiadarozległądzielnicępodmiejską,coniejestniczymnadzwyczajnym,

natomiastmanawetwłasnegettoByłamzaskoczonawidzącgalerięsztuki,cowięcej

takżeimuzeaLudzkastronategokontynentuwciążpróbowałaprzywrócićswoją

kulturowąotoczkęNawetniesłyszałamowpełniutworzonejorkiestrzepostronieZL.

Circemiałoswojąwłasnąorkiestręorazzespółtaneczny - „AnimalMenagerie”,czyli

„ZwierzęcaMenażeria”,którebyłogłównąatrakcjącentrummiasta

„AnimalMenagerie”byłaczymśpomiędzycyrkiemanocnymklubemZmieniacze,

jakiludziegromadzilisięwtymmiejscukażdejnocy,byporozpychaćsięłokciamiw

tłumieipoobserwowaćprzechodniówPołożonynawschódodczerwonejstrefy,byłto

jedyny budynek otwarty dla obu stron muru. Drużynapięciumężczyznochraniała

bramęprowadzącądoMenażerii,dwadzieściaczterygodzinynadobęRazwżyciu

miałamtamswojąsłużbę,razjedenByłtowidok,którystarczymizadważycia

Komendantmiałzemnąniewypowiedzianąumowę- nigdywięcejniebędęstrzectej

bramyTamtejnocydodałamdoswojejkartywynikówkolejnetrzyśmierci

AndorpoprowadziłmniezdalaodZwierzęcejMenażeriiorazczerwonejstrefy

PrzeszliśmyprzezrzekęSerpent,kontynuowaliśmynaszmarszpootwartejprzestrzeni,

którazawładnęłaponowniewiększościąziemzmieniaczyTrzymałamsiębliskoAndora,

aonprzyciskałmniedosiebieWmieścieposłanonamparęprzelotnychspojrzeń,ale

przezwiększośćczasubyliśmyignorowaniKolejnaparazwyczajnychludzipróbujących

przedostaćsięprzezCircebezrozróbyibezzwracaniauwagitych,którzyichotaczali

Trzydninocnegomarszuorazparęgodzinsnupóźniej,dotarliśmydonaszego

celuPierwszanocbyładlamnieciężkaNiebyłampozamuremodkądzostałon

wzniesiony, więc senna ziemi zmieniaczy mnie niepokoił Andor wydawał się to

wyczuwać,choćjakcholerapróbowałamukryćswojeemocjeNalegałnatrzymanie

wartyprzezwiększośćdnia,podczasgdyjaspałamalboprzynajmniejpróbowałamOn

spałprzezzaledwiedwiegodzinynakażdedwadzieścia,więczastanawiałamsię,jak

długojegociałoiumysłmogąwytrzymaćtegorodzajuintensywnyharmonogram

Szczęśliwie,nigdysiętegoniedowiedziałam

Kiedysłońcezaczęłowznosićsięczwartegodnia,Andorzatrzymałsięnaszczycie

wzniesieniarozległychnieużytkówrolnych,któreniegdyśbyłypołudniowymKolorado

Stanęłam obok niegoispojrzałamnapokrytądrzewamidolinęponiżej,zauważając

brązowepłytkidachowedomu,niemalżecałkowicieukrytegowśróddrzew

- To tutaj? – spytałam, wciąż dysząc od naszej ostatniej czterogodzinnej

wędrówki

- Tak. – odparłnimruszyłwymierzonymkrokiemwstronęliniidrzew

Podążyłamzanimwciszy,gdyszedłpozarośniętejścieżce,którakiedyśmogła

byćżwirowądrogąPrzesuwałasięgładkopomiędzydrzewami,kończącsięprzed

ośmiostopową, żelazną, kutą bramą, która była zablokowana grubą kłódką tak

zardzewiałą,żewiedziałamiżniebyłomowyojejzdjęciuJednakże,dlanasniebyłto

problem,gdyżwiększośćogrodzeniapokażdejzjejstronosunęłasięnaziemię.

Andor przeszedł przez tą przeszkodę nie patrząc za siebie, jego oczy były

skupionenabudynkuprzednamiByłototrzypiętrowedziełosztuki,jedenztych

nowoczesnych domów, które krzyczały w swoim drogim wykonaniu Nie mogłam

przestaćsięgapić,gdypodążałamzanimpożwirowympodjeździe

- To był pomysł mojej żony, jej projekt – powiedział Andor cicho, kiedy

podchodziliśmydofrontowychdrzwi

Pomalowanebyłynajaskrawączerwień,zespiraląbieliukrywającąklamkęOkna

byłyrozbite,aodłamkiszkłazaścielałyprzóddomutworząciluzję,żedommoże

zawieraćodjednegodopięciupięterjednocześnieNiemożliwościąbyłozgadnięcie

ilościpokoi,polegająctylkonaobserwacjiogromnegobudynku

- Byłaarchitektem?– spytałamostrożnie,nie będącnawetpewnaczypowinnam

odnosićsiędoniejwczasieprzeszłym

- Nie,projektantemwnętrzJednakmiałacałkiemsporezainteresowaniesztuką

piękną– odparł

Przekręciłklamkęidrzwiotworzyłysiębeznajmniejszegooporu,sprawiającże

stałamsię bardziej czujna wobec naszego otoczenia.

- Myślisz,żetamktośjest?– wyszeptałam

- NieNamojepoleceniektośsięnimzajmowałprzezostatnieparęmiesięcy,ale

niemogąnasprzezniegonamierzyć,aniteżonniewiekimjajestem

- Wie,żesiępojawisz?

- Niemiałobytoznaczenia,gdybywiedziałUmarłpodczassnu,sześćdnitemu

- Atynieuważasz,żetopodejrzane?

- NieMiałosiemdziesiątsiedemlatibyłczłowiekiem

- Och.

Andorzamknąłza nami drzwi izasunąłzamki,poczympoprowadziłmnieprzez

dom, który został prawie całkowicie ogołocony z mebli oraz wszelkich innych

udogodnieńOprowadziłmniepocałymbudynku,nimskierowałsiędokuchennej

spiżarniWłaśniemiałamzadaćmupytanie,gdysięgnąłnagórnąpółkęinacisnąłna

ścianęnadniąNiewielkipanelwodległejścianiezmieniłswojepołożenie,ukazując

dziuręwpodłodzezestopniamiprowadzącymiwdół

- Idźzamną– powiedział

Podążyłamzanim,oczywiścieMiałamjakiśinnywybór?Wcalemisiętonie

podobałoMałe,ciasnepomieszczenianienależądomoichulubionych,ajuższczególnie

te wciemnościach. Moje serce biło szybciejimgłębiejschodziliśmy,ażniemalzaczęłam

dusić sięzestrachuWrękumiałampistoletnawetniezdającsobie z tego sprawy,

miałamwrażenie,że oczyzarazmiwypadną

- Alexia,cosiędzieje?– spytałAndor,zatrzymującsięnagleprzedemną

Wpadłamnaniego,poczymszybkocofnęłamsięokrok

- N-nicDługojeszcze?

Jeżelibiciemojegosercaniewydałomnieprzedjegowybitnymsłuchem,to

drżeniemojegogłosunapewnotozrobiłoCzułam,jaksięodwraca ibierzemojąwolną

dłońwswojąPrzyciągnąłmnienastopieńkołosiebie,atenbyłniemalzbytwąskiby

byłotomożliweCzułam,jakjegosilneramionaotaczająmnie,gdytrzymałmnie przy

swojej piersi.

- Boiszsięciemności?– spytałłagodnie

- N-nieCóż,możeT-tak,bojęsię Ciasnychpomieszczeń też. – zwierzyłamsię

Zamknęłam oczy, wzięłamgłębokioddechiwypuściłamgopowoli,pozwalając

sobiepoczućsiłęwjegoramionach

- Wciążmamyprzedsobąparęmetrów,alemożemyiśćrazem,wporządku?

- T-takRazem,będziedobrze

Czułam,jakAndorzmieniaswojepołożenieipostawiłamtenkrokrazemznim,

niemalże przyklejona do jego boku Szliśmy razem, krok po kroku, w rytmie

niezmąconymprzezżadnegoznasUśmiechnęłamsięnatąłatwośćsynchronizacji,

ostrożnietrzymającswojemyśliodciepłajegociałaWprzeciągukilkuminut,Andor

zatrzymałsięiprzesunąłswojąwolnąrękąpościanieNiepuściłmnie,ażdomomentu,

gdy pokójrozpłynąłsięwświetle,anawetwtedyzrobiłtoniechętnie

- Łał

Tylkotylemogłampowiedzieć,kiedyrozglądałamsięwkołopopodziemnej

kryjówcepodtymwielgachnym budynkiemByłaonawiększaniżmojepoddaszeipełna

pokrytychkurzemcałunówleżącychnakształtach,którewzięłamzamebleAndor

zacząłzdejmowaćokrycia,podczasgdyjazrobiłamsobierozpoznawcząrundkęPo

jednejzestronznajdowałasiękuchnia,taksamodużajaktanagórzeStółobiadowybył

na tyle ogromny,bypomieścićosiemosóbOddzielałonkuchnięoddużegopokoju,

którymieściłwsobiedwieniemałejwielkości,rozkładanekanapyNanajdalszym

krańcupokojuzobaczyłamkrólewskie łóżkozczteremafilarami,zadaszoneczarnym

jedwabiemSzybkoodwróciłamwzrokodtegouwodzicielskiegowidoku,mającnadzieję,

żesięniezarumieniłamWtympomieszczeniubyłytylkojednedrzwi,którejaksię

wkrótceprzekonałam,prowadziłydonajwiększejłazienkijakąkiedykolwiekwidziałam

Wannabyłanatyleogromna,bypomieścićdziesięcioroludzi,aobokniejstałdodatkowo

oddzielny prysznic.

- TopodziemiepozostawałoukryteprzezlataNigdyniezostałouwzględnionew

planach budynku.

- Zakładam,żebyłtotwójdom,zdalekaoddomu?

Zaśmiałsięgorzko

- Możnataktoująćalbonazwaćklatką

- Całkiemdużataklatka

- WiemCóż,jestpowiedzenie,któremówiozłotychklatkachiinnychtakich

- Mimowszystkobyłotowięzienie?– wymamrotałam

- Dokładnie

- Ktouczyniłtomiejscetwojąklatką,Andorze?

Przyglądałmisięprzezsekundę,poczymodwróciłwzrokkierującsięwstronę

łazienki

- Mojakochanaioddanażona,potymgdydowiedziałasię,żewyszłazazwierzę

PowiedziawszytowszedłdołazienkiizamknąłdrzwiPatrzyłamwtamtąstronę

jeszczeprzezmoment,zastanawiającsięnadoczywistą historiąukrytąwtymzdaniu

ByłamniecobardziejniżtrochęciekawaprzeszłościAndora,aletaciekawośćjużdawno

przeszłaswojeprofesjonalnezainteresowanieZaczęłammyśleć,żemożeniechcę

wiedziećojegoprzeszłości,taksamo,jakmożliwebyłoto,żeonwcaleniechceoniej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: