Julie Garwood - Szkatulka - 02.pdf - Tajemnica - chomciomania

asO •c/c sKrzyzowanc w waiee, serca

biją \\ przyśpieszonym rytmie w labiryncie mrocznych sekretów, otoczonych

średniowiecznym splendorem...

W ponurych czasach, które śmierci

Ryszarda Lwie : ziemie i zamieszkując) je ludzie znaleźli się w rekach bezwzględnego

władej i jego popleczników. Jedną / ofiar tej plagi jest Gilłian. która była jeszcze

dzieckiem, gdy okrutnj baron AI ford zamordował jej oj< Teraz jesl piękna,

wchodzącą w życie kobietą, która próbuje odnaleźć klucz do własnej przeszłości, by

pokonać nikczemnego barona, odzyskać dum i przywrócić ojcu dobre imię. Odkrywa

przy tvm. że:

Po pierwsze, namiętność bywa potężną bronią.

Po drugie, zdrada może u jednej chwili zniszczyć zaufanie. Po trzecie, najbardziej

niebezpieczne jesl poddanie się miłości!

Julie Garwood, obok Amandy Quick i Jude Deveraux. należ) do czołówki autorek

romansów historycznych. Niemal wszystkie jej książki trafił) na list) bestsellerów

„New York Timesa”. osiągając w samych tylko mach Zjednoczonych kilkumilionowc

nakłady.

kładem Wydawnictwa Da Capo ukażą się

wszystkie powieści Julie Garwood.

a ono

.,• / .:;; ;

w IULIE GARWOOD

Tytuł oryginału

RANSOM

Koncepcja serii

Marzena WasilewskaGinalska

Redaktor

Krystyna Borowiecka

Ilustracja na okładce

Robert Pawlicki

Opracowanie graficzne okładki

Sławomir Skryśkiewicz

Skład i łamanie

„Kolonel”

For the Polish translation

For the Polish cdition

Wydanie I

ISBN 8371573359

Druk: Drukarnia GS

Kraków, tel.(012)2601501

Bryanowi Michaelowi Garwoodowi, absolwentowi

zarządzania i prawa: masz tak otwarty umysł,

pełnego pasji ducha i czułe serce, że nic cię nie

powstrzyma.

Wstępując na drogę szlachetnej kariery, pamiętaj:

„Sprawiedliwość jest maszyną która raz wprawiona

w ruch, sama się toczy”. Galsworthy, ..Sprawiedliwość

u”.

Bryanie, zacznij wprawiać ją w ruch.

Prolog

Anglia, czasy panowania króla Ryszarda I

£-i\c rzeczy zawsze dzieją się w nocy.

Matka Gillian umarła ciemną nocą, wydając na świat nowe życie, a młoda, bezmyślna

służąca, chcąc być pierwszą osobą, przekazującą tę smutną nowinę, obudziła dwie

małe dziewczynki i powiedziała im, że ich mama nie żyje. Dwie noce później znów

wyrwano je ze snu, by im donieść, że ich maleńki braciszek Ranulf, nazwany tak na

cześć ojca, także umarł. Jego słabowite ciałko, urodzone za wcześnie o całe dwa

miesiące, nie poradziło sobie z trudami samodzielnego życia.

Gillian bała się ciemności. Poczekawszy, aż służąca opuści sypialnię, ześliznęła się w

wielkiego łóżka na zimną kamienną posadzkę. Boso pobiegła zakazanym przejściem

do tajemnego korytarza, który prowadził do sypialni siostry oraz na strome schody,

kończące się w piwnicy pod kuchnią. Ledwie się przecisnęła za skrzynią, którą ojciec

zastawił drzwi w ścianie, żeby zniechęcić córki do biegania tamtędy tam i z powrotem.

Wciąż im powtarzał, że istnienie tego przejścia jest tajemnicą i, na miłość boską, może

ono być użyte jedynie w wypadku poważnego zagrożenia, a nie dla zabawy. Nawet

najbardziej zaufani słudzy nie wiedzieli o ukrytym połączeniu sypialnych komnat i

ojciec bardzo dbał, by się o tym nie dowiedzieli. Obawiał się też, że córki mogą spaść

ze stromych schodów, skręcając sobie śliczne małe karczki i często groził, że

przetrzepie im skórę, jeśli je tam przyłapie. Miejsce było niebezpieczne, a zakaz

bezwzględny.

JULIE GARWOOD

Jednak tamtej strasznej nocy, przepełnionej lękiem i rozpaczą, Gillian nie

przejmowała się ewentualnymi kłopotami. Bała się, a ilekroć coś ją przerażało, biegła

po pociechę do swej starszej siostry, Christen. Zdoławszy jedynie uchylić drzwi,

Gillian zawołała Christen i czekała, aż siostra przyjdzie jej z pomocą. Christen

natychmiast wsunęła rękę w szparę, przeciągnęła Gillian przez wąski przesmyk i

pomogła jej się wdrapać na swoje łóżko. Dziewczynki przylgnęły do siebie mocno pod

grubym nakryciem i płakały, nasłuchując krzyków ojca, odbijających się echem po

komnatach i korytarzach. Słyszały, jak głosem pełnym udręki raz po raz powtarza

imię ich matki. Śmierć zawitała do ich spokojnego domu, zasnuwając go żałobą.

Rodzinie nie dane było spokojnie zaleczyć ran, bo potwory nocy jeszcze nie skończyły

ich nękać. Najciemniejszą nocą złoczyńcy napadli na ich dom i zniszczyli rodzinę

Gillian.

Ojciec obudził ją, wpadając do jej sypialni z Christen w ramionach. Towarzyszyli mu

zaufani żołnierze; William, ulubieniec Gillian, ponieważ zawsze, kiedy ojciec nie

patrzył, częstował ją miodowymi smakołykami, a także Lawrence, Tom i Spencer.

Wszyscy mieli poważne miny. Gillian usiadła na łóżku, przecierając wierzchem dłoni

zaspane oczy. Ojciec podał Lawrence’owi Christen, podszedł do młodszej córki i

ustawiwszy zapaloną świecę na skrzyni przy łóżku, usiadł na posłaniu. Drżącą dłonią

odgarnął jej włosy z oczu.

Sprawiał wrażenie przeraźliwie smutnego. Gillian sądziła, że zna powód jego

przygnębienia.

Czy mama znowu umarła, papo? spytała z niepokojem.

Na miłość... nie, Gillian odpowiedział zmęczonym głosem.

Więc wróciła do domu?

Och, mój mały osiołku, ty ciągle o tym samym. Twoja mama już nigdy nie wróci do

domu. Umarli nie wracają. Jest teraz w niebie. Spróbuj to zrozumieć.

Dobrze, papo szepnęła.

Usłyszała słabe echo krzyków dochodzących z dołu. Widząc, że ojciec ma na sobie

kolczugę, zapytała:

Papo, powiedz, będzie bitwa?

Tak potwierdził. Ale najpierw muszę zapewnić bezpieczeństwo

tobie i twojej siostrze.

SZKATUŁKA

Sięgnął po ubrania, które Liese, służąca Gillian, przygotowała na następny dzień i

szybko zaczął nakładać je na córkę. William podszedł bliżej i uklęknął na jednym

kolanie, żeby założyć Gillian buty.

Ojciec nigdy wcześniej sam jej nie ubierał i i Gilian była zdziwiona jego zachowaniem.

Papo, zanim założę ubranie, muszę najpierw ściągnąć nocną koszulę i Liese musi

mi wyszczotkować włosy.

Nie będziemy się teraz zajmować twoimi włosami.

Papo, czy na zewnątrz jest ciemno? spytała, kiedy ściągał jej przez głowę

płócienną koszulkę.

Tak, Gillian, jest ciemno.

Będę musiała wyjść z domu?

Słysząc lęk w głosie córki, spróbował ją uspokoić.

Pochodnie będą oświetlać drogę, a poza tym nie będziesz sama.

Pójdziesz z Christen i ze mną?

Odpowiedziała jej siostra.

Nie, Gillian zawołała z drugiego końca sypialni. Bo papa musi tu zostać i

walczyć, na miłość boską wyjaśniła, powtarzając często używane przez ojca

wyrażenie. Prawda, papo?

Lawrence nakazał Christen, żeby się uciszyła,

Nie chcemy, żeby ktoś wiedział, że stąd wychodzicie wytłumaczył szeptem.

Potrafisz być naprawdę cicho? Christen poważnie skinęła głową.

Potrafię zapewniła szeptem. Umiem być strasznie cicho,

kiedy muszę, a kiedy...

Lawrence zakrył jej usta ręką.

No to bądź cicho, złotko.

William wziął Gillian na ręce i przeniósł ją ciemnym korytarzem do komnaty ojca.

Spencer i Tom szli na czele, oświetlając drogę wysoko uniesionymi świecami. Wielkie

cienie tańczące po ścianach przesuwały się wraz z nimi, a jedynym odgłosem był

stukot butów o kamienną posadzkę. Przestraszona Gillian mocno objęła żołnierza za

szyję i ukryła twarz pod jego brodą.

Okropne są te cienie pisnęła.

Nie zrobią ci nic złego mruknął uspokajająco.

Chcę do mamy, Williamie.

JULIE GARWOOD

Wiem, niedźwiadku.

To zabawne przezwisko zawsze ją rozśmieszało i nagle przestała się bać. Ojciec

wyprzedził ich, prowadząc do swojej komnaty. Gillian miała ochotę go zawołać, ale

William przyłożył palec do ust, przypominając jej, że powinna zachować ciszę. Gdy

tylko znaleźli się wszyscy w sypialnej komnacie ojca, Tom ze Spencerem przesunęli

wzdłuż ściany długą skrzynię, odsłaniając drzwi do tajemnego przejścia. Zardzewiałe

zawiasy wydały złowrogi zgrzyt, niczym wieprz, któremu siłą otwiera się pysk.

Lawrence i William musieli postawić dziewczynki na ziemi, żeby nasączyć i zapalić

pochodnie. Gdy tylko się odwrócili, Christen i Gillian natychmiast pobiegły do ojca,

który klęcząc pochylał się nad inną skrzynią, stojącą w nogach łóżka, szukając czegoś

w jej wnętrzu. Dziewczynki stanęły po obu stronach ojca i wspiąwszy się na palce,

uczepione krawędzi skrzyni, próbowały także zajrzeć do środka.

Czego szukasz, papo? spytała Christen.

Tego odparł, unosząc wysadzaną klejnotami szkatułkę.

Jaka piękna, papo zachwyciła się Christen. Chciałabym ją dostać.

Ja też zawtórowała jej Gillian.

Nie odrzekł stanowczo. Ta szkatułka należy do księcia Jana i dopilnuję, by ją

odzyskał.

Nie podnosząc się z kolan, ojciec odwrócił się do Christen, chwycił jąza ramię i mocno

przyciągnął do siebie, kiedy próbowała się wyrywać.

To boli, papo.

Wybacz, kochanie. Natychmiast rozluźnił uścisk. Nie chciałem, żeby cię bolało,

ale musisz posłuchać uważnie tego, co mam ci do powiedzenia. Christen, potrafisz

się skupić?

Tak, papo, umiem słuchać uważnie.

Doskonale pochwalił. Chcę, żebyś zabrała ze sobą tę szkatułkę, kiedy stąd

odjedziesz. Lawrence będzie cię chronił i zaprowadzi cię w bezpieczne miejsce

daleko stąd. Pomoże ci ukryć ten nieszczęsny skarb do czasu, aż nadejdzie

właściwa pora, gdy będę mógł po ciebie przyjść i oddać szkatułkę księciu Janowi.

Christen, nie wolno ci nikomu mówić o tym skarbie.

SZKATUŁKA

Gillian okrążyła biegiem ojca i stanęła obok siostry.

A mnie może powiedzieć, papo?

Ojciec zignorował jej pytanie, wyczekując na odpowiedź Christen.

Nie powiem obiecała starsza córka.

Ja też nikomu nie powiem zawtórowała jej Gillian, zamaszyście kiwając głową na

znak, że poważnie traktuje obietnicę. Ojciec nadal nie zwracał uwagi na młodszą

córkę; w owej chwili najbardziej zależało mu na tym, by Christen pojęła wagę jego

słów.

Dziecinko, nikt nigdy nie może się dowiedzieć, że masz tę szkatułkę. A teraz

popatrz, co zrobię polecił. Zawinę szkatułkę w tę tunikę.

Żeby nikt jej nie zobaczył? spytała Christen.

Właśnie potwierdził szeptem. Żeby nikt jej nie zobaczył.

Ale ja ją już widziałam, papo wyrwało się Gillian.

Wiem, że ją widziałaś przyznał. Podniósł wzrok na Lawrence^.

Jest za mała... Za wiele od niej wymagam. Dobry Boże,

jak mam pozwolić odejść moim maleństwom?

Lawrence podszedł bliżej.

Będę chronił Christen nie szczędząc własnego życia i zadbam o to, by nikt nie

zobaczył tej szkatułki.

William także pośpieszył z zapewnieniem:

Nic złego nie spotka lady Gillian. Masz na to moje słowo, baronie Ranulf. Oddam

życie za jej bezpieczeństwo. Niezłomna pewność w ich głosie dodała baronowi

nieco otuchy; skinieniem potwierdził, że ufa im obu bez reszty.

Gillian pociągnęła ojca za rękaw, żeby zwrócić na siebie jego uwagę. Nie miała

zamiaru pozostawać na uboczu. Kiedy ojciec zawinął śliczne pudełko w jedną ze

swoich tunik i dał je Christen, Gillian aż klasnęła w ręce z podniecenia, oczekując, że

skoro siostra otrzymała prezent, ją także czeka miła niespodzianka. Wprawdzie

pierworodna Christen była o trzy lata starsza niż Gillian, ale ojciec nigdy nie

faworyzował żadnej z córek. Gillian starała się być cierpliwa, choć wcale nie

przychodziło jej to łatwo. Patrzyła, jak ojciec obejmuje Christen, całuje ją w czoło i

mocno przytula.

Nie zapomnij swojego papy. Nie zapomnij mnie szepnął

i wyciągnął ramiona do Gillian.

JUUE GARWOOD

Przypadła do niego i ucałowała go z całych sił w pokryty szorstkim zarostem policzek.

Papo, a dla mnie nie masz takiego ślicznego pudełka?

Nie, skarbie. Pójdziesz teraz z Williamem. Weź go za rękę...

Papo, ale ja też chcę mieć szkatułkę. Nie masz dla mnie szkatułki, którą mogłabym

wziąć ze sobą?

Gillian, to nie jest prezent.

Ale papo...

Kocham cię rzekł z trudem, przełykając łzy. Przycisnął córeczkę do piersi

osłoniętej zimną kolczugą. Niech cię Bóg ma w swej opiece,

Zgnieciesz mnie, papo. Nie mogłabym choć przez chwilę potrzymać tej szkatułki?

Proszę, papo?

Do komnaty wpadł Ector, szef zamkowej służby. Christen tak się przestraszyła, że

skarb wyleciał jej z rąk; szkatułka wysunęła się z tuniki i upadła na ziemię,

podskakując na kamieniach posadzki. W świetle pochodni rubiny, szafiry i szmaragdy

ożyły, migocząc niczym gwiazdy nagle spadłe z nieba.

Ector stanął jak wryty, oślepiony pięknem rozpościerającego się przed nim bogactwa.

O co chodzi, Ectorze? zapytał ojciec dziewczynek.

Pragnąc jak najszybciej przekazać swemu baronowi wiadomość od Bryanta, dowódcy

zamkowych oddziałów, Ector odruchowo, niemal nie zwracając uwagi na to, co robi,

podniósł z ziemi szkatułkę i podał ją Lawrence’owi, po czym znów całą uwagę skupił

na swoim panu.

Julie Garwood - Szkatulka - 02.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: