Judith McNaught - Podwójną miarą.pdf - NOWE stonoga81 - chomciomania

JUDITH MCNAUGHT

PODWÓJNĄ MIARĄ

Wielka miłość i prawdziwa przyjaźń

są dwoma najcenniejszymi darami Ŝycia

- czuje się po dwakroć błogosławiona,

gdyŜ oba zostały mi dane.

KsiąŜkę tę dedykuję w imię przyjaźni

Kathy i Stanowi śakom.

ROZDZIAŁ 1

Na odgłos kroków Philip Whitworth podniósł wzrok znad biurka. Oparł się wygodniej

w fotelu, i spojrzawszy z uwagą na zbliŜającego się pośpiesznie wiceprezesa, rzucił mu

niecierpliwe pytanie:

- No i ujawnili juŜ, kto przebił naszą ofertę?

Wiceprezes zacisnął dłonie w pięści i wziął głęboki oddech.

- Sinclair nas przebił! - wysapał ze złością. - O marne trzydzieści tysięcy! Przeklęty

drań, wyszedł z ceną niŜszą o tyle co nic i zgarnął nam sprzed nosa kontrakt na pięćdziesiąt

milionów dolarów! Radia do wszystkich aut produkcji National Motors, bagatela... -

zakończył z nutą rezygnacji.

Philip Whitworth był bardziej opanowany, co najwyŜej lekkie zaciśnięcie szczęk

świadczyło o tym, Ŝe wzbiera w nim gniew.

- A więc juŜ czwarty raz w ciągu roku Sinclair sprzątnął nam waŜny kontrakt - rzekł

dobitnym, lecz spokojnym głosem. - CóŜ to za niezwykły zbieg okoliczności, prawda?

Zdenerwowany wiceprezes nie dopatrzył się w tym ostatnim zdaniu ironii.

Potraktował je całkowicie serio. Zaczął wykrzykiwać:

- Zbieg okoliczności! Do diabła, Philip, to nie Ŝaden zbieg okoliczności, dobrze wiesz,

tak samo jak ja! Ktoś w moim dziale jest u Nicka Sinclaira na garnuszku! Jakiś gnojek dla

niego szpieguje! Teraz juŜ tylko sześciu naszych ludzi znało stawkę, z jaką wyszliśmy w

ofercie. Jeden z tej szóstki to szpicel!

Philip oparł się jeszcze wygodniej, odchylając do tyłu przyprószoną juŜ z lekka

srebrem siwizny głowę.

- PrzecieŜ sprawdzałeś tych wszystkich sześciu facetów i dowiedziałeś się tylko tyle,

Ŝe trzej z nich lubią mydlić oczy Ŝonom i robić skoki w bok - starał się zmitygować swego

wzburzonego rozmówcę.

- Widocznie nie prześwietliłem ich dość dokładnie! - burknął wiceprezes, po czym

podrapał się z zakłopotaniem po głowie i spojrzał Whitworthowi prosto w oczy. - Widzisz,

Philip - odezwał się z lekka mentorskim tonem - ja rozumiem, Ŝe Sinclair to twój przybrany

syn, ale musisz w końcu coś zrobić, Ŝeby mu przytrzeć nosa, bo inaczej to on cię zniszczy.

Oczy Philipa stały się zimne jak lód. Wyjaśnił:

- Nigdy nie uwaŜałem Nicka Sinclaira za Ŝadnego „przybranego syna”, nawet rodzona

matka, a moja Ŝona, teŜ juŜ się go wyrzekła. A co właściwie według ciebie miałbym zrobić,

Ŝeby przyhamować jego niebezpieczne zapędy? - zapytał.

- Zainstalować wtyczkę w jego firmie i wyniuchać, kto tu u nas jest szpiegiem. Zresztą

zrób, co uwaŜasz, ale na litość boską, zrób coś! Zrób cokolwiek!

Nim Philip Whitworth zdąŜył się jakoś ustosunkować do dramatycznego apelu

wiceprezesa, w gabinecie rozległ się ostry brzęczyk interkomu.

- Tak, Helen, o co chodzi? - zapytał Philip sekretarkę.

- Przepraszam, Ŝe panu przerywam, sir, ale przyszła juŜ miss Lauren Danner - usłyszał

w odpowiedzi. - Mówi, Ŝe jest z panem umówiona na rozmowę w sprawie pracy.

- Rzeczywiście... - przyświadczył Philip z lekkim zniecierpliwieniem. - Proszę

powiedzieć, Ŝe ją przyjmę za parę minut.

- Od kiedy to osobiście zajmujesz się kompletowaniem personelu? - spytał, nie kryjąc

zdziwienia, wiceprezes.

- To sprawa typowo grzecznościowa - wyjaśnił Philip. - Ojciec tej dziewczyny jest

moim dalekim kuzynem, wiesz, taka dziesiąta woda po kisielu. Kiedy moja matka wzięła się

przed laty do pisania ksiąŜki o dziejach naszej rodziny, odnalazła go jakoś i zaprosiła na

weekend. Zawsze tak robiła, kiedy się natknęła na domniemanego krewniaka. Zapraszała tych

ludzi, Ŝeby ich wypytać o rodzinne koneksje, sprawdzić, czy faktycznie są z nami

spokrewnieni, i zdecydować, czy warto o nich wspomnieć w ksiąŜce. Ten Danner był

profesorem na uniwersytecie w Chicago. Sam nie mógł przyjechać, więc podesłał nam „w

zastępstwie” Ŝonę - pianistkę i córkę. Wiem, Ŝe pani Danner zginęła kilka lat później w

wypadku samochodowym... Z Dannerem nie miałem Ŝadnych kontaktów, dopóki nie

zadzwonił do mnie tydzień temu z prośbą, Ŝebym przyjął do pracy jego córkę Lauren, Mówił,

Ŝe dziewczyna nie moŜe znaleźć nic odpowiedniego w Fenster, w Missouri, gdzie teraz

mieszkają.

- Trzeba mieć niezły tupet, Ŝeby zadzwonić ni z gruszki, ni z pietruszki w takiej

sprawie, nie uwaŜasz?

Philip zniechęcony machnął ręką.

- Pogadam z tą dziewczyną i odeślę ją do domu. PrzecieŜ nie mamy tu zajęcia dla

absolwentki konserwatorium. A nawet gdybyśmy mieli, jej akurat i tak bym nie przyjął.

Mówię ci, to był najokropniejszy i najbardziej denerwujący dzieciak, jakiego kiedykolwiek w

Ŝyciu widziałem. Dziewięć lat czy coś koło tego, fatalne maniery, pucołowate policzki, piegi,

rude włosy, ciągle potargane, paskudne rogowe okularki... A przy tym wszystkim smarkula

jeszcze miała czelność zadzierać nosa! W naszym domu...

Sekretarka Philipa Whitwortha zerknęła na siedzącą naprzeciwko niej młodą osobę w

granatowym kostiumiku i eleganckiej białej bluzce. Dziewczyna była po prostu piękna: włosy

o barwie miodu upięte w elegancki kok, lekko wypukłe kości policzkowe, nosek niewielki,

podbródek delikatnie zaokrąglony, długie, wywinięte rzęsy, no i te oczy - niezwykłe,

świetliste, turkusowe!

- Pan Whitworth przyjmie panią za kilka minut - poinformowała uprzejmie i odwróciła

wzrok, by dodatkowo nie peszyć oczekującej na waŜną rozmowę interesantki.

Lauren Danner uśmiechnęła się blado. Powiedziała tylko:

- Dziękuję pani.

Powróciła do przeglądania magazynu ilustrowanego, który trzymała przed sobą.

Trzymała go i patrzyła na kolorowe stronice, w istocie jednak nic tam nie widziała,

skoncentrowana wyłącznie na jednym: na przenikającym ją napięciu, a nawet lęku, przed

spotkaniem twarzą w twarz z Philipem Whitworthem.

Czternaście minionych lat nie zatarło przykrego wspomnienia dwóch dni spędzonych

we wspaniałej rezydencji w Grosse Pointe, gdzie nie tylko cała rodzina Whitworthów, ale

nawet ich słuŜba odnosiła się do Lauren i jej matki z obraźliwym lekcewaŜeniem. Gdyby

ojciec nie zadzwonił do swego zamoŜnego i wpływowego „kuzyna” w tajemnicy i nie umówił

Lauren na rozmowę z nim w sprawie pracy, z pewnością nigdy by się tu, w Detroit, nie

zjawiła. Ale nie wypadało się wymawiać, skoro wszystko zostało uzgodnione i Philip zgodził

się „zrobić jej grzeczność”.

Lauren mogła wprawdzie opowiedzieć ojcu o tym, jak zachowali się Whitworthowie

czternaście lat temu, i wykręcić się od tego spotkania, nie chciała jednak przysparzać mu

frasunku. Wystarczająco dręczył się brakiem pieniędzy, odkąd - wraz z wieloma innymi

nauczycielami z Missouri - stracił pracę, gdy udręczeni recesją podatnicy nie zgodzili się

łoŜyć więcej niŜ dotąd na stanową oświatę...

Kiedy po trzech miesiącach bezowocnych poszukiwań ojciec powrócił z kolejnej

nieudanej wyprawy w poszukiwaniu pracy, tym razem z Kansas City, uśmiechnął się smutno

do córki i do swej drugiej Ŝony i powiedział:

- Wygląda na to, Ŝe bezrobotny nauczyciel nie dostanie w dzisiejszych czasach nawet

posady stróŜa. ChociaŜ w moim wypadku to moŜe i lepiej, bo chyba nie umiałbym wywijać

miotłą...

W chwilę później pobladł, przycisnął dłonie do piersi z lewej strony i upadł, raŜony

silnym atakiem serca.

Teraz wracał juŜ, co prawda powoli, do zdrowia, ale pod wpływem tego, co mu się

przydarzyło, Lauren postanowiła skorygować, a właściwie radykalnie wręcz zmienić swoje

Ŝyciowe plany. Po latach wytrwałej nauki gry na fortepianie i ukończeniu wyŜszych studiów

muzycznych doszła do wniosku, Ŝe nie ma w sobie dość siły woli, ambicji i gotowości do

poświęceń, by zostać koncertującą pianistką jak matka; odziedziczyła wprawdzie po niej

talent, ale brakowało jej cech charakteru niezbędnych do osiągnięcia sukcesu artystycznego.

Ucząc się, ćwicząc i wciąŜ pracując dodatkowo, by zdobyć środki na opłacenie

studiów muzycznych, Lauren zupełnie nie miała w Ŝyciu czasu na rozrywkę czy relaks.

Owszem, jeździła po całych Stanach na konkursy pianistyczne, lecz nigdzie nie widziała nic

poza pokojem hotelowym, pokojem do ćwiczeń i salą koncertową. Spotykała wielu

męŜczyzn, ale nigdy nie miała czasu na coś więcej niŜ tylko przelotna znajomość. Zdobywała

stypendia i nagrody, zawsze jednak brakowało jej pieniędzy na pokrycie własnych bieŜących

wydatków, co oznaczało ciągłe dodatkowe obciąŜenie dorywczą pracą.

Lauren miała coraz częściej wraŜenie, Ŝe zainwestowawszy w muzykę naprawdę

wiele, zbyt mało otrzymuje w zamian. Oczywiście, szkoda jej było bezpowrotnie porzucać to,

czemu z wytrwałością i upodobaniem oddawała się przez wiele lat, od dzieciństwa do

dwudziestego trzeciego roku Ŝycia. Choroba ojca i rosnący plik rachunków do zapłacenia, oto

co ostatecznie przesądziło, Ŝe podjęła decyzję, z którą dotąd zwlekała. Ojciec stracił pracę w

kwietniu, wraz z uprawnieniami do bezpłatnej opieki medycznej. W lipcu zachorował, a więc

stracił równieŜ zdrowie, W ciągu ubiegłych lat to właśnie on przede wszystkim pomagał

córce w finansowaniu studiów... Lauren uznała, Ŝe teraz przyszła kolej, aby ona pomogła

jemu.

Pod cięŜarem odpowiedzialności czuła się tak, jakby musiała dźwigać na ramionach

cały świat. Potrzebowała pracy i pieniędzy, i to od zaraz! W Fenster w stanie Missouri szans

na znalezienie popłatnego zajęcia praktycznie nie było. Musiała więc zdecydować się na

wyjazd do którejś z wielkich metropolii, do jednego z krajowych centrów biznesu, Los rzucił

ją do Detroit; sprawił, Ŝe oto oczekiwała, stremowana i zdezorientowana, na wejście do

gabinetu magnata przemysłowego, a zarazem dalekiego kuzyna, który podczas pierwszego i

jedynego, jak dotąd, spotkania przed czternastu laty zaprezentował jej się od wcale nie

najlepszej strony.

Zabrzęczał telefon, sekretarka podniosła słuchawkę. Po chwili wstała zza biurka i

oznajmiła:

Judith McNaught - Podwójną miarą.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: