kobieta kons.docx

Kobiety konsekrowane swoją obecnością ubogacają Kościół od samych początków. Są one widoczne lub nie / ss. bezhabitowe /, zamknięte w klauzurze lub apostołujące wśród ludzi.

Kobieta ma swoją psychikę. Jest ona inna niż mężczyzna. Już w Starym Testamencie mamy wzmiankę o stworzeniu kobiety ukazują jej niższość w stosunku do mężczyzny. Jest o tym mowa w Księdze Rodzaju rozdz. II wers 18 – 25.

Zostało przeprowadzonych wiele pytań, które ukazały jaka jest kobieta, co posiada, czym różni się od mężczyzn  a w czym jest podobna, jak odczuwa pewne sytuacje i jak się do nich dostosowuje.

S. de Beauvoir pisze, że kobieta powinna być postrzegana jako istota autonomiczna, która posiada wartość i godność niezależnie od mężczyzny.

W badaniu osobowość ma 2 wskazówki, które wzajemnie się uzupełniają. Są to:

- wskazówki nomotetyczne, które analizują rysy obiektywne i możliwe do zaobserwowania, wspólne dla wszystkich, pomijają różnice indywidualne.

- wskazówki hydrograficzne uwzględniają aspekt subiektywny, właściwy dla danej osoby – podkreślają jej różne aspekty. Ta wskazówka wymaga badania o charakterze klinicznym, którym posługuje się obserwacja i rozmowa w celu pogłębienia znajomości indywidualnych rysów osoby.

Inną metodą, która pomaga zintegrować wiedzę na temat psychologii kobiety jest typologia.

Chodzi tu o badanie jakiegoś rysu osobowości wspólnego dla tych, którzy przynależą do określonej grupy.

Wśród podziałów typologicznych znajduje się podział opracowany przez francuską psychiatrę S. Rousset. Rozdzieliła ona kobiety na 3 grupy:

- kobieta kobieca – to typ kobiety charakteryzujący się potrzebą bycia kochaną i przedstawia silną skłonność do narcyzmu / np. skłonność do zadowolenia z samej siebie, drobiazgowa troska o swoją osobę /. Taka postawa przynosi kobiecie korzyści jak i szkody. Korzyści to swego rodzaju wewnętrznej pewności wspieranej samozadowoleniem. Szkody możemy zauważyć w postawach jakie kobieta zajmuje wobec różnych sytuacji np.: interesuje się wyłącznie sobą, jest nadwrażliwa w reakcjach i w życiu afektywnym, łatwo odczuwa zranienie miłości własnej. Można też zauważyć w niej nadwrażliwość na to wszystko co dotyczy jej osoby / aspekt fizyczny, psychiczny, duchowy / i zachłanność na emocje doznaniowe.

- kobieta macierzyńska – jest obdarzona znaczną dyspozycyjnością ofiarną i łagodnością: jest skłonna do prawdy aż do poświęcenia, odczuwa silną potrzebę troszczenia się o innych i opiekowania się nimi. Może się zauważyć za niezastąpioną w roli organizacyjnej lub kierowniczej a swą obecność uważa za konieczną .

- kobietę myślącą – ten rys kształtuje u kobiety różne czynniki: potrzeba organiczna z wyraźnymi elementami męskimi, odrzucenie kobiecości na jakimś etapie życia, lęk czy poczucie niższości wobec kobiecej płciowości. Taką kobietę cechuje emocjonalność, postawy autorytarne, duch panowania nad innymi. Taki typ kobiety przywiązuje ogromne znaczenie do działania, ma skłonność do podejmowania zobowiązujących inicjatyw i rezolutnych decyzji.

Innym kryterium typologicznym stanowi stopień intensywności żywotnej jaki kobieta przedstawia w zachowaniu. Zaliczymy tu osobowość:

- silną, która dysponuje ogromną energią wewnętrzną, jest skłonna do wielkoduszności, umie w wolności i sugestywnie wyrażać swą czułość.

- słabą czyli ubogą w uczucia, która przeżywa swoją afektywność w sposób powierzchowny i przejawia ograniczoną aktywność psychofizyczną.

Jeszcze innym elementem, który jest pomocny w zrozumieniu psychiki kobiety to zwrócenie uwagi na szczególne cechy jakie kobieta w odróżnieniu od mężczyzny przeżywa w wyższym stopniu intensywność czy odmiennym zabarwieniu.

Wzajemność między kobietą a mężczyzną zakłada istnienie różnic na płaszczyźnie biologicznej, psychologicznej i duchowej, która ze swej natury uzupełniają się nawzajem we współżyciu i we współpracy. Kobieta inaczej podchodzi do życia, mężczyznę interesuje działanie i jego rezultat a kobieta wyraża  się w tym kim ona jest, wyraża swą istotę w atutach, które na pozór nie zmierzają do konkretnego celu. Korzenie jej działania tkwią w jej świecie wewnętrznym z którym zostaje w ciągłym kontakcie. Ona nie potrafi być leniwa, obserwując ją w otoczeniu można porównać ją do niezmordowanych pszczółek. Umie lepiej reagować i odpowiadać na daną sytuację, potrafi jednocześnie zwrócić uwagę na kilka osób lub na kilka czynności.

Nadmiar pracy lub, gdy jest ona nieodpowiednia dla natury kobiety prowadzi do szybkiego wyczerpania jej energii psychofizycznych; odnosi się to do czynników manualnych, artystycznych, intelektualnych. Męcząca praca powoduje zachwianie równowagi układu nerwowego, wegetatywnego, który reaguje funkcjonowanie organów wewnętrznych i gruczołów dokrewnych.

Kobieta wyczerpana nerwowo, łatwo staje się wrażliwa, ma zmienny humor, jest drażliwa, przygnębiona. Aby poradzić sobie w obowiązkach zewnętrznych, powinna ona zapomnieć o sobie.

Psychologia genetyczna – proces dojrzewania psychologicznego odnoszącego się do sfery uczuciowej, polega na stopniowym pokonywaniu egocentryzmu w celu osiągania coraz wyższych poziomów w  czynieniu z siebie daru dla innych do takiej dojrzałości kobieta dochodzi o wiele bardziej spontanicznie i doskonalej niż mężczyzna. Jej wrażliwość i bogactwo uczuciowe rozwijają w niej wysokie poziomy dyspozycyjności wobec osób, oddania siebie, uczestniczenia w troskach i cierpieniach innych. Naturalna  skłonność do otwarcia się i oddania innym ułatwia jej drogę ku doskonałości miłości chrześcijańskiej i ku całkowitemu oddaniu się Bogu. Kobieta ma świadomość tej cechy, która wyzwala ją z egoizmu i ułatwia drogę ku dojrzałości ludzkiej i duchowej.

Instynkt macierzyński  - najpiękniejszy przejaw kobiecości i dyspozycyjności do całkowitego i bezinteresownego daru z siebie. Jest to postawa otwarcia się na ducha macierzyńskiego, który czyni każdą kobietę skłonną do daru z siebie, pragnącą troszczyć się o innych, płodną swą troskliwą obecnością.

„ A Ty masz taką dużą dłoń, że można z niej uczynić Betlejem i masz na tyle ciepłe serce, że możesz przyjąć Narodzoną Miłość – nie bój się dać Miłość Chrystusowi”.

Przykładem daru z siebie przez przyjęcie drugiego znajdujemy w Maryi w stóp krzyża – akt przyjęcia Jana jest następstwem utraty Syna.

Siła miłości „Młodość jest czasem decydowania… wszyscy od Ciebie czegoś chcą a Jezus Cię prosi – tylko prosi „pomóż mi kochać ludzi” – co to znaczy kochać? Ofiarować wiele drugiemu nie oczekując nic w zamian. Kochać to pomóc odkrywać drugiemu to, co w nich najpiękniejsze. Kochać to szanować jego inność i pozwolić mu być sobą, kochać to, obdarowywać sobą drugiego. Taka miłość ma moc – taką moc, że nawet może niebo na ziemię sprowadzić”. [1]

Wyrazy czułości, które otrzymujemy i dajemy są konieczne dla dobrego samopoczucia kobiety, powodują w niej stan rozluźnienia, szczęścia i bezpieczeństwa. Ich brak usztywnia, rodzi smutek i rozpacz aż po znużenie życiem. Kobieta potrzebuje kogoś z kim wejdzie w relacje dla przyjęcia i rozwijania życia. Umiłowanie życia czyni kobietę wrażliwą na wszystko co dotyczy jej lub innych.

Możemy powiedzieć, że kobieta przyjmuje – strzeże i rozwija życie; to zaproszenie i dyspozycyjność to otwarcie na Boga i ludzi – potrafi przyjąć drugiego nie stawiając warunków. Jej macierzyńska miłość jest bezwarunkowa.

„ Kobieta jest najbogatszą rezerwą ludzkości” E.Mounier – to bogactwo wynika z faktu, że największą dla kobiety wartość stanowi życie. Posiada ona zdolność dostrzegania i przyjmowania wartości ludzkich i duchowych. Dzięki temu co wewnętrzne i zdolność do przyjmowania jest miejscem spotkania między Bogiem a człowiekiem i staje się symbolem religijnej integracji i natury ludzkiej. Aktywna obecność kobiety w Kościele, w działalności duszpasterskiej, w formacji religijnej i refleksji teologicznej prowadzi do bardziej całościowej i bogatej wizji obecnej w nas rzeczywistości duchowej.

„ Młodość  jest czasem decyzji. W młodości decyduje się o życiu… odnaleźć swoje przez znaczenie – to przepis na szczęście. Szczęście kocha młodość – młodość zaś szuka szczęścia”.

W młodości każdy może zauważyć pewne rysy, które mają wpływ na wybory życiowe np.: na powołanie, są nim potrzeby psychologiczne, rozbudzenie płciowe, życie afektywne, zetknięcie się z zagadnieniami religijnymi.

Potrzeby psychologiczne – stanowią podstawy motywacji, które wpływają na podejmowane działania. Aby poznać ducha młodych dziewcząt i poprawnie ocenić ich zachowanie, trzeba uświadomić  sobie ich potrzeby i umiejętnie pokierować ich działaniem.

Główne potrzeby natury psychologicznej i duchowej jakie kierują młodymi dziewczętami, które określają ich znaczenie i pełnione przez nie funkcje dynamiczne to:

- potrzeba pewności w stosunku do siebie i innych oraz w zobowiązaniach życiowych.

- potrzeba samodzielności i podjęcia odpowiedzialności za czyny i decyzje.

- potrzeba praktyki, która rozwija proces poznania siebie i życia oraz ułatwia odpowiednie dostosowania się do rzeczywistości i dojrzałość osobistą.

- potrzeba posiadania ideału, który nada sens życiu; ideału, który odpowiada osobistym aspiracjom i jest on oparty na trwałych wartościach na płaszczyźnie zewnętrznej i duchowej.

W/w potrzeby stanowią podstawę ożywiającą 2 fundamentalne przejawy życia:

- bodziec płciowy 

- energię uczuciową

Musimy uwzględnić tu interakcję, która zachodzi między płciowością a uczuciowością. Pomoże nam ona zrozumieć wymiar ślubu czystości, który jest zarazem rezygnacją z życia płciowego i darem umiejętności kochania.

Instynkt płciowy dąży do  wyrażenia się na płaszczyźnie biopsychologicznej w następstwie bodźców wewnętrznych i zewnętrznych. Jeżeli ten instynkt zostanie stłumiony lub zepchnięty do podświadomości może wyrazić się w formach dewiacji. Młoda kobieta jest skłonna do uduchowienia instynktu, przeżywa go w formie rozproszonej w sposób globalny, bardziej powściągliwie niż młody mężczyzna. Prowadzi to dziewczynę do przeżywania swej płciowości bardziej na płaszczyźnie afektywnej niż zmysłowej.

Sposób przeżywania płciowości wyznaczony jest przez 3 postawy, które towarzyszą drodze ku dojrzałości:

- dziewczyna odkrywa afektywny i fizyczny ładunek płciowy i ukierunkowuje go egocentrycznie.

- stopniowo próbuje posłużyć się inną osobą, by uzyskać emocje, które wcześniej znajdowała w sobie.

- odkrywa wartość reakcji interpersonalnej, dojrzewa w niej pragnienie dawania i otrzymywania miłości a płciowość staje się uprzywilejowanym miejscem zdolności przyjmowania i dawania.

W okresie młodości życie afektywne wykazuje swe cechy, które ukazują swą uczuciowość są to:

- stopniowa interioryzacja między bodźcem emocjonalnym a reakcją zachodzi refleksja, która może prowadzić dziewczynę do powstrzymywania swej emocjonalności. Jest ona w stanie ukryć, zamaskować lub odwrócić bodziec emocjonalny. Jest ona podatna na analizowanie swych stanów ducha a w ten sposób uczy się panować nad sobą i wyrażać swe życie wewnętrzne.

- skłonność  egocentryczna da się tu zauważyć przeplatanie postów egocentrycznych i aktów wielkoduszności. Dziewczyna interesuje się sobą, słucha opinii innych o sobie, jest wrażliwa na komplementy i na krytykę

- resztki niedojrzałości afektywnej – jej oznaką jest dysocjacja między elementem płciowym a afektywnym.

Te elementy miłości człowieka dorosłego i dojrzałego są złączone.

Najbardziej znanymi wyrazami afektywności są

- przyjaźń rodzi się w pewnym okresie życia i na pewnym poziomie poznania drugiego człowieka. To uczucie pozwala znaleźć oparcie i wzór z którym można się utożsamiać, pomaga oderwać się od siebie by zainteresować się innymi i rozwijać ku dojrzałości dyspozycję wielkoduszności, oddania, poświęcenia.

- sublimacja potrzeby afektywnej mamy z nią doczynienia, gdy osoba przenosi swe uczucie z jednego obiektu na inny, który znajduje się na wyższym poziomie od obecnego. U kobiety zamężnej sublimacja polega na przekształceniu instynktu seksualnego w uczuciowość – miłość jest poświęcona mężowi i dzieciom a u zakonnicy ładunek instynktowy i afektywny zostaje ukierunkowany na Boga i ludzi jako mających odniesienie do Niego. Takie ustawienie życia, codziennie ponawiane i pogłębiane, ma moc nadania jedności i harmonii wszystkim funkcjom i bogactwu wewnętrznemu jako skupionym w Bogu, który jest jedynym przedmiotem miłości.

Sublimację możemy podzielić na:

- sublimację pozorną czy fałszywą, istnieją one, gdy dyspozycja duchowa nie jest ani spójna ani stabilna

- sublimację autentyczną czyli potwierdzenie jej spójności, które nie zawsze jest możliwe w młodości.

Dziewczęta wykazują większą dyspozycyjność i otwarcie na wartości duchowe oraz większą wierność praktykom religijnym, są jednak mniej skłonne odnosić wartości religijne do życia praktycznego i do problemów społecznych i politycznych, przeżywają głębsze i bardziej niepokojące kryzysy religijne.

Proces interioryzacji[2] ułatwia doświadczenie samotności, które prowadzi młodą osobę do odkrycia „ja”. Młoda dziewczyna właśnie w samotności odkrywa głębsze znaczenie przyjaźni przeżywanej z pewnym ładunkiem emocjonalnym. Rozciąga się to też na religijność i pozwala odczuć Boga jako Przyjaciela, jako Ojca, który troszczy się o dobro dzieci, jako Pośrednika, który akceptuje i rozumie ludzkiego ducha.

„Aby rosnąć duchowo, trzeba pracować nad sobą, każdy z nas – sam na sam”[3]

Kobieta aby wypracować swą tożsamość potrzebuje przebyć  dłuższą i trudniejszą drogę od mężczyzny. Dojrzałość wymaganą do dokonania ostatecznej decyzji życiowej rozpoznaje się po następujących dyspozycjach :

- obecność motywacji świadomych i odpowiadających wyborowi

- umiejętność akceptacji nieuniknionych wyrzeczeń wiążących się z każdą decyzją.

- hetero centryczne ukierunkowanie afektywności.

Jasna świadomość własnej tożsamości umożliwia wybór ostatecznego powołania, które osiąga swe pełne znaczenie wtedy, gdy staje się naturalnym przejawem życia niż wyrazem szczególnych zdolności operatywnych.

Być w stanie powołania oznacza ukierunkowanie życia na wartości, które odpowiadają własnym, głębokim aspiracjom i stopniowo stają się nośną osią życia i tworzą charakterystyczne cechy osoby.

Wartość dojrzałej miłości odbija się na całej osobowości kobiety. Ona przez miłość zaczyna poznawać siebie, odkrywa przez emocje swoje najgłębsze „JA” Instynkt macierzyński daje jej odczuć potrzebę bycia pożyteczną w wielu dziedzinach.

W/g Z. Freuda dojrzałość polega na „ umiejętności pracowania i kochania”. Można tu dodać, że „dojrzałym” jest ten, kto jest w stanie pracować konstruktywnie nad bogactwem osobistym zgodnie z kierunkiem nadanym swemu życiu.

Rozróżniamy tu:

- oznaki dojrzałości – uwzględniając element afektywny, fundamentalny dla dynamiki psychiki mówimy , że kobieta aby dojść do dojrzałości psychoafektywnej stopniowo przechodzi od postawy egocentrycznej do hetero centrycznej.

- postawa oblatywana – kobieta zawsze jest ukierunkowana na „ty” na jednostkę, na wspólnotę, przyjmuje wszystko co kochane  i zazdrośnie przechowuje w sercu.

Znaczącym wskaźnikiem dobrej dojrzałości psychologicznej jest wyważona relacja między rozumem, emocjonalnością i płciowością. Te funkcje odgrywają różną i komplementarną rolę w dynamice ludzkiego postępowania: rozum pojmuje sytuacje i proponuje cele do osiągnięcia; emocjonalność jest siłą napędową zachowania , która umożliwia wypełnienie planów wypracowanych przez rozum.

Jeżeli uczucie też staje się przewodnikiem zachowania nie uwzględniając wskazań rozumu mamy wtedy osobowość infantylną i niedojrzałą. Stosunek między rozumem i emocjonalnością jest zależny od płci.

Kobieta  zamężna znajduje pełną realizację w miłości  męża i w oddaniu się dzieciom. Może przeżywać pełnię miłości do Boga, nie odczuwając podziału serca między miłością ludzką i duchową – one obie nawzajem się ubogacają. W przypadku zakonnicy ośrodkiem jej miłości jest Bóg.

„Spotkanie najważniejsze od którego zależy wartość innych spotkań – to spotkanie z Panem Jezusem. W codzienności szukaj bliskości z Jezusem i mów do Niego tak jak potrafisz”.

Psychologia życia religijnego pokazuje interakcję zachodzącą między sferą psychofizyczną i duchową.

Chce ona ukazać pożyteczne elementy, dzięki którym analizujemy jak Słowo Boże jest przyjmowane i przeżywane przez człowieka i jak może on reagować wobec sacrum.

Wierzący powinien wyrażać i przeżywać religijność w taki sposób by odczuwał to w psychice jako coś naturalnego. Powołanie to odpowiedź człowieka na szczególne Boże wezwanie. Jeśli jest ono tak pojmowane to okazuje się faktem egzystencjalnym , który przedstawia podwójny wymiar : ludzki /człowiek / i Boży /wołanie Boga/.

Powołanie jako wezwanie podlega różnym interpretacjom.

Możemy zaliczyć tu:

- koncepcję spirytualistyczną – powołanie miałoby polegać na bezpośrednim i szczególnym wezwaniu jakie Bóg kieruje do pojedynczych osób. Dziewczyna, która pragnie poświęcić się Bogu powinna odczuć, że otrzymała specjalną łaskę, szczególne wezwanie na które ma odpowiedzieć, by zrealizować plan przygotowany dla niej przez Boga.

- koncepcja psychologiczna – tu gloryfikuje się czynniki ludzkie / zalety, cechy wrodzone i nabyte, zainteresowania, wpływ rodziny i środowiska / i postrzega potrzeby samorealizacji jako motyw determinujący w wyborze.

- koncepcja antropologiczno – chrześcijańska – podkreśla dynamiczną zbieżność interwencji Boga i odpowiedzi człowieka w powstaniu i rozwoju powołania.

W procesie rozwoju ogólnym zwłaszcza powołaniowym decydującą rolę odgrywa formowanie tożsamości osobistej. Proces ten stopniowo się rozwija i etapowo nabiera cech zasadniczych, których zmieniają się zgodnie z okresami życia.

Powołanie to spotkanie Boga, który zaprasza człowieka i otrzymuje od niego  odpowiedź i przyjęcie zaproszenia.

Dialog między Bogiem a człowiekiem wyraża dynamikę, która charakteryzuje naturę powołania, powoduje stopniowe przekształcenie osoby zgodnie z ideałem.

Każdy z nas dąży do zrealizowania siebie w osiąganiu specyficznych wartości prezentowanych przez życiowy wybór.

Dla osób poświęcających swe życie Bogu taką wartością jest zjednoczenie z Bogiem, naśladowanie Chrystusa, osiągane zgodnie z duchem  założyciela zgromadzenia.

„ Przez ciszę zbliża się Bóg, I w ciszy spotykają się serca. I już nie tęsknią, bo się spotykają… Rozumiesz dlaczego ON puka do Twoich drzwi. Dar powołania jest darem od Boga – danym po to, aby pomóc ludziom rozeznać Jezusa, wybrać tę drogę, które prowadzi do szczęścia”.

Stan zakonny może i powinien dawać gwarancję bezpieczeństwa.

Aby to osiągnąć trzeba wyeliminować źródła niepokoju i niepewność zarówno tego co było w przeszłości jak i tego co dotyczy czasu obecnego i przyszłego.

Osoba zakonna powinna znaleźć okazję do życia w wolności i pełni swego bogactwa afektywnego przede wszystkim w otoczeniu wspólnoty. Relacje między siostrami winny charakteryzować się miłością głęboko ludzką w formie i nadprzyrodzoną w motywacjach.

Formatorki winny młodym osobom tłumaczyć naturę i dynamikę miłości u kobiety jak też znaczenie i wartość jakiej nabiera ona  w zobowiązaniu zakonnym . Powinny młodym pomagać w akceptowaniu tego cennego daru, wielkiej zdolności i potrzeby miłości, wprowadzając je w dawanie i otrzymywanie miłości we wspólnocie w pokoju ducha i wolności wewnętrznej.

Siostra jest osobą poświęconą Bogu – ma pomagać bliźniemu w kroczeniu ku Niemu. Ma ona żyć wg Ducha w ten sposób nada pełne znaczenie swemu życiu.

Poświęcenie się Bogu polega na dobrowolnym wyborze i oddaniu siebie Bogu.

Dojrzała osoba, która decyduje się poświęcić Bogu ukazuje nam 3 aspekty:

- intelektualny – prowadzi on do świadomości i poczucia rzeczywistości, wybory nie są dokonane przypadkowo ale w odniesieniu do wartości, wymaga się odpowiedniej znajomości siebie, innych i Boga.

- aspekt etyczny  charakteru – obejmuje on aspekt psychologiczny / siła woli / i moralny.

- wybór powołani owy – wskaźnikiem dojrzałości jest wolność decydowania i umiejętności pozostania wiernym zobowiązaniom.

Proces dojrzewania religijnego, powołaniowego wyraża podwójne źródło uwarunkowań : rozwój psychoafektywny w dzieciństwie i wpływ otoczenia. U dziecka dokonuje się spontaniczne przeniesienie doświadczenia przeżywanego na płaszczyźnie  ludzkiej, na pojęcie jakie wyrobiło sobie o Bogu i na relację jaką z Nim nawiązuje. Gdy chodzi o wpływ otoczenia na proces dojrzewania stawiamy tu rodzinę, która jest źródłem życia.

Kobieta swą relację z Bogiem przeżywa na bazie afektywnej. Pragnie ona być podziwiana i doceniana przez osobę kochaną – tu sam Bóg na nią patrzy, zaprasza ją i nazywa swą  „ oblubienicą”.

Kobieta jest bogato wyposażona w głębokie i delikatne  człowieczeństwo oraz żywą i szczerą religijność . Bogate i głębokie życie wewnętrzne uzdalnia kobietę do słuchania i zachowywania w sercu tego co się dzieje dookoła niej. Ma ona też wysoką umiejętność przyjmowania i dawania. Postawa ta przekłada się na zaproszenie , dyspozycyjność i otwarcie na Boga i ludzi, by przyjąć ich dary i odwzajemniać je  - oddając siebie. Ta dyspozycyjność do oddania się jest przeżywana przez kobiety jako bezwarunkowa miłość. Taki rodzaj miłości jest najbardziej odpowiedni do ułatwienia klimatu otwartości we wspólnocie. Kobieca umiejętność przyjmowania i dawania bez stawiania warunków staje się cenniejsza dzięki jej gotowości do poświęcenia się, by pomagać tym, którzy jej potrzebują.

Cechy charakteryzujące ducha kobiecego – ułatwiające uważne słuchanie dzielimy na:

- nastawienie hetero centryczne; zainteresowanie głębokim życiem wewnętrznym, zdolność zrozumienia drugiego na płaszczyźnie empatycznej, nastawienie na słuchanie recepcyjne i na poszanowanie drugiego.

Kobieta powinna w sobie odkryć bogactwo, które czyni ją w sposób naturalny uważną na innych, by ich słuchać, rozumieć i im pomagać.

Ten dar oprócz przekształcenia się w pomoc innym, będzie dla niej źródłem satysfakcji i napełni ją zaufaniem do swych umiejętności .

Kobieta ma w sobie ładunek afektywny silniejszy i bardziej intensywny  niż mężczyzna, przeżywa go powodowana potrzebą otrzymywania miłości i oddania się innym. Chodzi tu o predyspozycje, które uzdalniają ją do przyjmowania i dogłębnego rozumienia osób, które się jej zwierzają.

Kobieta jest bardziej wytrzymała i odważna w stawianiu czoła cierpieniu – musi ją uniwersalny ładunek afektywny. Potencjał uczuciowy jaki wypływa z natury kobiety, wspiera ją w całkowitym i wielkodusznym darze z siebie.

Miłość stanowi najpotężniejszą siłę potrzebną do całkowitej realizacji siebie. Bez niej nie ma ani dojrzałości osobowej, ani normalności psychicznej.

Naturalnym, najbardziej oczywistym oczekiwaniem każdej młodej osoby jest to, by móc pielęgnować najcenniejszy dar, jakim czuje się obdarowana: dar kochania zobowiązanie konsekracji Bogu nie zagraża rozwojowi zalet i aspiracji ludzkich  pod warunkiem, że młoda osoba otrzyma pomoc w Sym formowaniu.

Refleksje na temat życia uczuciowego sióstr stają się konkretne, gdy odniesiemy to wewnętrzne bogactwo do relacji przyjaźni między siostrami oraz między nimi a przełożoną  lub format orką .

Prawdziwa przyjaźń między osobami, głęboka i  otwarta na dobro ma zawsze  boga za podstawę i cel.

Jest ona bardziej duchowa i zmysłowa. Taka przyjaźń przyjęta jako program życia przekształca życie zakonne – tworzy wspólnotę życia i wiary. Jej cechą jest to, że jest miłością pochodzącą od Boga i rozciąga się na ludzi.

W nawiązaniu do przyjaźni Kobieta konsekrowana kocha pełniej i w wolności wewnętrznej. Jej miłość będzie miłością osobistą i bezinteresowną. Prawdziwa przyjaźń  jest oznaką i źródłem dojrzałości i pełni, wolni i wielkoduszni.

Przyjaźń – droga dojrzewania ludzkiego i duchowego wymaga czasu, cierpliwości, ufności, szczerego i stałego zaangażowania pokory by w pogodzie ducha zaakceptować prawa natury.

„ Przyjaźń w zakonie jest najpiękniejszym kwiatem miłości, jest ona całkowitym darem wzajemnym a kto potrafi przełożyć ją na praktykę, ten znalazł zasób prawdziwego przeżywania swego życia w czystości”.

Dziewictwo jest źródłem dojrzałości i harmonii egzystencjalnej osób konsekrowanych; jednak nie sposób osiągnąć tego celu, nie przechodząc przez okresy trudności i kryzysów. Z pewnością każdy jest wezwany do dojrzałości, do pełnego zaspokajania swych podstawowych potrzeb i pełnej integracji swych możliwości uczuciowych. Wszystko to jednak w konsekrowanym dokonuje się przez wyrzeczenie się jednego z podstawowych praw osoby ludzkiej, prawa do ukształtowania ogniska domowego, założenia rodziny, posiadania własnych dzieci, prawa do miłości małżeńskiej przeżywanej w bezpośredniej bliskości z drugą osobą. W tym wyrzeczeniu się można wyróżnić potrójny wymiar: wyrzeczenie się przyjemności seksualnej, miłości małżeńskiej oraz miłości macierzyńskiej. Jeśli te dobrowolne wyrzeczenia nie zostaną zastąpione osobistym doświadczeniem Boga i relacją oblubieńczą z Nim, mogą prowadzić stopniowo do pustki uczuciowej i poczucia gorzkiej samotności.

droga osoby konsekrowanej nie jest trwale zabezpieczona przed trudnościami seksualnymi i uczuciowymi i że jej rozwój psychologiczny podlega rozmaitym kryzysom, które normalnie towarzyszą wzrostowi i wyjaśnieniu tożsamości człowieka. Każdy kto decyduje o życiu  bezżennym wyrzeka się wszystkiego z młodzieńczą wspaniałomyślnością i rzuca się w przyszłość z całym zapałem swego ducha – podpisując  “czek in blanco”  – całkowicie zapominając, że główne instynkty ludzkie nie znikają wraz z odpowiednią decyzją woli.

Każda forma życia jest sama w sobie zjawiskiem złożonym i tajemniczym. Zdrowa, dojrzała i wolna psychika będzie zwykłym warunkiem, aby łaska powołania mogła rozwijać się w pełni i łączyć wszystkie płaszczyzny osobowości, ta zaś, w przypadku właściwego funkcjonowania, będzie wstępną przesłanką do przeżywania w pełni konsekracji, by była harmonijnym śpiewem na chwałę Bożą w odnowionej naturze ludzkiej. Zadanie połączenia psychologii i duchowości zakonnej stanie się naglącym wymogiem. Osobowość osób konsekrowanych powinno się budować przede wszystkim na solidnej podstawie ludzkiej i chrześcijańskiej, tak by wspierając się na pewnych fundamentach, mogły one utożsamiać się ze ściśle określonym i mocnym na wszystkich płaszczyznach charyzmatem.

DZIEWICTWO KONSEKROWANE, przeżywane w radości i dojrzałości ludzkiej, nie będąc źródłem niedojrzałości lub rozczarowania, staje się silnym dynamizmem człowieka, który odkrył prawdziwy skarb, i przeobraża się w cenny bodziec do samospełnienia i ofiarowania się międzyosobowego. Jednak aby osiągnąć ten cel, nieodzowne jest przejście od tradycyjnego rozumienia dziewictwa – jako zwykłej czystości moralnej bądź ascetycznej rezygnacji – do takiego, które postrzega w nim pełny wyraz miłości ewangelicznej, zdolnej zainicjować więź z Bogiem i spowodować wspaniałomyślne oddanie się bliźniemu, będące okazaniem i przedłużeniem w świecie miłości i dobroci Boga.

UBÓSTWO EWANGELICZNE, uwalniając człowieka od rozmaitych ambicji, zmartwień, niepokojów i zniewolenia przez bogactwa, które warunkują życie, staje się dynamiczną zasadą, która udoskonala tożsamość osobową oraz potęguje nową integrację i restrukturyzację osobowości i jej aktywności zewnętrznej wokół nowej, ewangelicznej hierarchii wartości. W ten sposób, w swojej głębokiej wartości antropologicznej, staje się wyzwalającym...