Child Maureen - Trojaczki Reilly 03 - Slodka przegrana.pdf - Child Maureen - marzenka2100

MAUREEN CHILD

Słodka przegrana

The Last Reilly Standing

Tłumaczyła: Urszula Grabowska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Aidan Reilly był tak bliski zwycięstwa, Ŝe juŜ prawie czuł jego smak.

Trzy miesiące, które zdawały mu się najdłuŜszymi w Ŝyciu, dobiegały

końca. Jeszcze tylko trzy tygodnie i wygra zakład, który dość niechętnie on i

jego bracia zrobili na początku lata.

Nawet teraz wzdrygał się na myśl o nim. ZałoŜyli się, Ŝe przez trzy

miesiące powstrzymają się od seksu, a zwycięzca otrzyma dziesięć tysięcy

dolarów, które braciom Reilly, trojaczkom, pozostawił w spadku ich zmarły

niedawno stryj. Wyzwanie rzucił starszy brat Liam, twierdząc, Ŝe skoro on jako

ksiądz wyrzekł się seksu na zawsze, to pewnie duchowni są twardsi niŜ piechota

morska.

Takiego wyzwania Ŝaden szanujący się Reilly nie puściłby płazem, choć

w praktyce okazało się to trudniejsze, niŜ którykolwiek z nich mógł

przypuszczać.

Brian i Connor juŜ się poddali; pozostał tylko Aidan, który miał bronić

ich honoru i nie dopuścić, Ŝeby starszy brat, duchowny Liam, ośmieszył całą

trójkę.

Siedzieli właśnie we czterech przy piwie w pubie Pod Latarnią Morską i

Aidan pomyślał, Ŝe w tym zakładzie nie chodzi juŜ o pieniądze. Dominująca

stała się ambicja, liczyło się samo zwycięstwo.

Liam chciał, Ŝeby wszyscy trzej przegrali, bo wtedy spadek po stryju

przypadłby jemu i mógłby przeznaczyć wygrane pieniądze na remont

kościelnego dachu.

Aidan nie zdradził jeszcze swego planu, Ŝe nawet jeśli wygra i wszyscy

bracia zgodnie uznają, Ŝe ma najsilniejszy charakter – to i tak przekaŜe całą

sumę na kościół.

Nie zaleŜało mu na tych pieniądzach. Jako Ŝołnierz piechoty morskiej

zarabiał wystarczająco duŜo, Ŝeby się utrzymać, i niczego więcej nie

potrzebował.

Siedząc teraz przy stoliku w zatłoczonym pubie, starał się nie patrzeć na

kobiety, bo w nich kryło się dla niego zagroŜenie. Uwijające się między

stolikami kelnerki były zbyt ładne, aby mógł zachować spokój ducha i ciała.

Opuścił wzrok na szklankę z piwem; tak było bezpieczniej.

– Coś nie tak? – mruknął Brian pod jego adresem.

– Nie, do diabła. ZbliŜam się do mety.

– No, jeszcze nie wygrałeś.

– To tylko kwestia czasu. – Aidan uśmiechnął się.

– Muszę przyznać – zaczął Connor – Ŝe jestem pod wraŜeniem. Nie

sądziłem, Ŝe wytrzymasz tak długo.

– A ja tak – rzekł Liam znad swojego piwa.

– Bo jestem najsilniejszy, co?

– Prawdę mówiąc, dlatego Ŝe zawsze byłeś najbardziej uparty – odparł

starszy brat, lekko się uśmiechając.

– I dlatego wygram – rzucił Aidan zuchwale, lecz Brian i Connor zaśmiali

się kpiąco i któryś z nich dodał:

– Nie mów hop, jeszcze nie wygrałeś. My mamy Ŝony, a więc regularny

seks, a ty jesteś kawalerem i to mocno wygłodzonym.

Rzeczywiście tak było. Czuł, Ŝe wystarczy mu jedno spojrzenie na jakąś

ponętną blondynkę czy ładniutką brunetkę i będzie musiał pędzić do domu, by

wziąć kolejny zimny prysznic. Do licha, i tak spędzał ostatnio dość czasu w

lodowatej wodzie, pracując jako ratownik morski, a dodatkowe prysznice

sprawiały, Ŝe czuł się niemal jak pingwin.

– Dam sobie radę – zapewnił z mocą.

– Trzy tygodnie to jeszcze długo – zauwaŜył Connor.

– Wytrzymałem juŜ dziewięć – przypomniał Aidan.

Rzeczywiście, wytrzymał dziewięć długich, ciągnących się w

nieskończoność tygodni. Teraz miał juŜ z górki i był coraz bliŜej mety. Nie mógł

nawalić.

– Taaak – mruknął Liam – ale kaŜdy wie, Ŝe w wyścigu najtrudniej jest na

ostatnim kilometrze.

– Dzięki za wsparcie.

– To jeszcze całe dwadzieścia jeden dni – dodał starszy brat, a młodsi

zaczęli zastanawiać się, ile to godzin.

Wyglądało na to, Ŝe bawią się jego kosztem, ale Aidan nie zamierzał dać

im satysfakcji. PrzecieŜ to Brian i Connor poddali się łatwo, a on wytrwał.

– Jednak juŜ teraz wiadomo, Ŝe to wy jesteście mięczakami – zakończył

rozmowę.

Był pogodny, wczesny ranek. Terry Evans rozglądała się uwaŜnie po

księgarni śabka, która przez najbliŜsze dni miała stać się jej miejscem pracy.

Pomyślała, Ŝe to drobnostka, świetnie da sobie radę, a moŜe mieć niezłą zabawę

przez zmianę tempa i przerywnik w uporządkowanym i regularnym Ŝyciu.

W tym momencie jakiś pięciolatek wyrwał ksiąŜkę jeszcze młodszej

dziewczynce, co wywołało tak dziki ryk, Ŝe skojarzył się Terry nieodparcie z

wyciem kojotów, poniewaŜ niedawno oglądała na ich temat film przyrodniczy.

Uśmiechnęła się jednak promiennie do mamuś, które zaalarmowane

rzuciły się natychmiast, aby interweniować.

W tym momencie ogarnęły Terry wątpliwości, czy to rzeczywiście będzie

drobnostka. MoŜe zbyt gorliwie zgodziła się pomóc przyjaciółce?

Sklep pełen był dzieci i nic dziwnego, skoro jego ofertę przeznaczono dla

klientów do dziesiątego roku Ŝycia. No i dla ich mam.

Księgarnia śabka miała wiele zacisznych, miękko wyścielonych

zakamarków, gdzie maluchy mogły się zaszyć z ksiąŜeczką, a ich mamy miło

spędzały czas, popijając kawę. Dzieciaki miały frajdę, bo wszystkiego tu mogły

dotknąć, a matki miały chwilę wytchnienia, wiedząc, Ŝe ich pociechy bawią się i

są bezpieczne.

Donna, przyjaciółka Terry, pragnęła mieć sklep naprawdę dla dzieci i

udało jej się stworzyć miejsce z dziecięcych marzeń. Na ścianach były

wymalowane rozmaite historie z bajek, a półki z ksiąŜkami wisiały na tyle

nisko, Ŝe maluchy po wszystko mogły sięgnąć same.

W kąciku do rysowania ustawiono malutkie stoliczki, na których leŜały

ksiąŜeczki do kolorowania i kredki, jakich tylko dusza zapragnie. W porze

bajek, codziennie o czwartej po południu, na róŜnobarwnych dywanikach

zasiadało tu co najmniej dwadzieścioro dzieci i zachłannie słuchały osoby

czytającej im na głos.

Terry westchnęła i popatrzyła na dzieci, a gdy jej wzrok zatrzymał się

chwilę dłuŜej na pięcioletnim chłopczyku, to wiedziała o tym tylko ona, nikt

więcej.

Czuła ból w sercu, lecz było to uczucie znajome, rzec moŜna ból, z

którym zdąŜyła się juŜ zŜyć. Wiedziała, Ŝe nigdy jej nie opuści. Prawdę mówiąc,

nawet tego nie chciała, bo musiałaby wtedy wyzbyć się bolesnych wspomnień, a

na to nigdy by sobie nie pozwoliła.

– Przepraszam panią...

Czyjś głos wyrwał ją z zamyślenia, a kiedy podniosła głowę, stanęła

twarzą w twarz z... męŜczyzną.

Zaskoczona przez chwilę uwaŜnie mu się przyglądała. Był wysoki, miał

dobrze ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i czarny T-shirt piechoty morskiej z

odpowiednim nadrukiem.

Nie było w tym nic dziwnego. Baywater w Południowej Karolinie

znajdowało się niedaleko od Parris Island, punktu werbunkowego

amerykańskich sił morskich, ponadto w Beaufort stacjonowała jednostka

piechoty morskiej.

MęŜczyzna przyciągnął uwagę Terry bez reszty. Był szeroki w

ramionach, wąski w biodrach i wspaniale umięśniony, miał sprane dŜinsy i

znoszone kowbojskie buty.

Zwróciły jej uwagę niebieskie oczy i czarne włosy zgodnie z wojskowym

drylem ostrzyŜone, niestety, bardzo krótko; nos prosty, klasyczny jak na

rzymskiej monecie. Kiedy się uśmiechnął, ujrzała olśniewająco białe zęby i

uroczy dołek na prawym policzku.

Zrobił na niej piorunujące wraŜenie.

– Hej? – zagadnął wesoło. – Czy wszystko jest w porządku?

Chciała powiedzieć, Ŝe niezupełnie, bo nagle zrobiło jej się gorąco, ale

przeczekała chwilę słabości i lekko odparła:

– Przepraszam. Czym mogę słuŜyć? Uśmiechnął się, przyprawiając Terry

o przyspieszone bicie serca, i wtedy pojęła, Ŝe jest to męŜczyzna, który nawet

najprostszym słowem zdaje się kusić i zapraszać do łóŜka.

Rozejrzał się po sklepie, jakby czegoś albo kogoś szukał.

– Czy jest tu gdzieś Donna Fletcher? – zapytał. Terry spojrzała na zegarek

i poinformowała go:

– Teraz powinna być w połowie drogi na Hawaje. Ta wiadomość

wyraźnie go zaskoczyła.

– Miałem dla niej wykonać pewne zlecenie – mruknął.

Zaczynało jej coś świtać.

– Mam przyjemność z Aidanem Reilly, prawda?

– Tak, a skąd wiesz?

Uśmiechnęła się i pomyślała, Ŝe porozmawia sobie z Donną po jej

powrocie.

Przyjaciółka opowiedziała jej o zakładzie, jaki zrobił Aidan i jego bracia.

Donna zaproponowała Aidanowi swoją księgarnię jako bezpieczny azyl, gdzie

mógł schronić się przed kobietami. W zamian miał jej zbudować zamek dla

młodych czytelników. Nie wspomniała tylko, Ŝe Aidan Reilly wygląda jak Ŝywa

reklama męskości.

MoŜe nawet wyjątkowej męskości.

Terry zaczynała tu węszyć jakiś spisek.

Donna była w głębi serca romantyczką i uznała, Ŝe przyjaciółka

potrzebuje męŜczyzny na stałe, kogoś, kogo pokochałaby z wzajemnością. To,

Ŝe Terry nie jest zainteresowana powaŜniejszym związkiem, najwyraźniej do

Donny nie docierało.

Wyglądało na to, Ŝe Aidan Reilly jest ostatnią salwą Donny w tej batalii i

chociaŜ Terry nie była zainteresowana bliŜszą znajomością, musiała przyznać,

Ŝe przyjaciółka posłuŜyła się pierwszorzędną amunicją.

– WciąŜ nie wiem, skąd znasz moje nazwisko i dlaczego Donna

wyjechała o trzy dni wcześniej – nalegał męŜczyzna.

– No cóŜ, Donna mi o tobie opowiedziała. A przy okazji – jestem Terry

Evans.

Podeszła klientka i Terry musiała się nią zająć. Dopiero po chwili

zwróciła się do Wysokiego Ciemnego Przystojniaka i podjęła przerwaną

rozmowę.

– Prawdopodobnie nie powiedziała ci, Ŝe wyjeŜdŜa wcześniej, bo

uwaŜała, Ŝe to nie twoja sprawa.

śachnął się lekko, co tylko wzmogło jego atrakcyjność.

– Mówiłem, Ŝe odwiozę ją z dziećmi na lotnisko – mruknął. – Ale miała

lecieć dopiero w piątek.

– Udało jej się zdobyć miejsca wcześniej – wyjaśniła Terry, wzruszając

ramionami. – Ja ich odwiozłam.

Ze wzruszeniem przypomniała sobie słodkie dziecięce buziaki, kiedy

Ŝegnała Fletcherów wyruszających na wakacje.

Rodzice Donny mieszkali na Hawajach i tęsknili za wnukami, a i sama

Donna potrzebowała trochę odpoczynku. Jako Ŝona oficera piechoty morskiej,

który odbywał słuŜbę w dalekich krajach, nie tylko prowadziła dom i zajmowała

Child Maureen - Trojaczki Reilly 03 - Slodka przegrana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: