Connie Brockway - Ostatni sezon.pdf - LOVE & STORY - Romans Historyczny - tilia62

Brockway Connie

Ostatni sezon

Lady Lydia jest królową londyńskich salonów, do czasu gdy

dowiaduje się, że cała jej fortuna przepadła, a ona sama może się

pożegnać z dotychczasowym życiem, o ile nie znajdzie sobie bogatego

męża.

Ned Lockton, który właśnie powrócił z dalekich podróży, wydaje

się rozwiązaniem jej problemów. Jego legendarny majątek i niepokojący

uśmiech przyprawiają Lydię o gwałtowne bicie serca. Nie przeczuwa

jednak, po co ów spadkobierca znakomitego rodu naprawdę przybył do

Londynu…

Marzec 1816

Lepiej niech pani przejrzy uważnie te dokumenty, lady Lydio -

powiedział Robert Terwilliger, starszy wspólnik Królewskiego Banku

Londyńskiego, do wyjątkowo pięknej kobiety, która siedziała po

drugiej stronie biurka.

Piękność bez entuzjazmu wzięła do ręki plik papierów i zaczęła je

przeglądać, dzięki czemu Terwilliger mógł obserwować ją uważnie.

W dwudziestym czwartym roku życia, a zatem w wieku, gdy

większość panien uchodziła już za nieco przywiędłe i na progu

staropanieństwa, lady Lydia Eastlake nie miała najmniejszego zamiaru

rezygnować ze swojej pozycji w wielkim świecie: nie tylko w

dalszym ciągu należała do grona „Niezrównanych", którą to nazwą

zaszczycano najsłynniejsze piękności, ale też zajmowała wśród nich

niekwestionowane pierwsze miejsce.

Nawet Terwilliger, który bynajmniej nie zaliczał się do znawców

mody, choć jego trzy dorosłe córki usilnie starały się oświecić go w

tym względzie, potrafił docenić szyk Lydii Eastlake. Okrycie z

surowego jedwabiu, bramowane szmaragdowozieloną falbaną, otulało

wdzięcznie jej kształtną postać, a spod wiosennego czepeczka,

strojnego w piórka, listki i kwiaty, wyglądały lśniące kędziory o

barwie karmelu. Owe połyskliwe loki otaczały twarz o doskonale

foremnych rysach: stanowczej brodzie, prostym nosku, ciemnych

łukach brwi i wysokich kościach policzkowych.

Najbardziej jednak w tej twarzy przyciągały oczy - podłużne, z

ciemnymi rzęsami, nieco skośne, co dodawało im egzotycznego

uroku. Tęczówki miały tak głęboki odcień błękitu, że wydawały się

fiołkowe. Powiadano, że nawet najodporniejszy z mężczyzn mógł się

zatracić w nich bez reszty, zniewolony ich pięknem.

Robert Terwilliger do najodporniejszych nie należał. A trzeba

byłoby wyjątkowego mocarza, by poskromić damę o charakterze lady

Lydii Eastlake! Bywała uparta i pobłażała swoim zachciankom - a

równocześnie potrafiła każdego rozbroić, oczarować i skłonić do

śmiechu. Co gorsza zaś, była kobietą absolutnie niezależną.

Osiągnęła pełnoletność już trzy lata temu i nie znajdowała się pod

opieką żadnego mężczyzny - ojca, brata, stryja, męża czy opiekuna.

Robert Terwilliger nie miał przyjemności znać rodziców lady

Lydii - stanowisko jej osobistego bankiera przejął po swoim ojcu -

wiele jednak o nich słyszał. Ich historia była przecież powszechnie

znana.

Po śmierci starszego brata Ronald Eastlake stał się dziedzicem

ogromnej fortuny, której podstawę stanowiły posiadłości ziemskie,

przechodzące z pokolenia na pokolenie. Majątek rozrósł się też dzięki

temu, że brat Ronalda nie miał nic przeciwko inwestowaniu pieniędzy

w przemysł i handel. Eastlake'owie stali się zatem właścicielami

wielkiego przedsiębiorstwa okrętowego.

Śmierć męża pozwoliła Julii, bratowej Ronalda, wstąpić

ponownie w związek małżeński. To, że Ronald i Julia byli w sobie od

pewnego czasu zakochani, nie ulegało wątpliwości. Gdy tylko minął

okres żałoby, Ronald skłonił wdowę po bracie, by uciekła z nim do

Francji, gdyż brytyjscy duchowni nie byli skłonni połączyć tej pary

węzłem małżeńskim, powołując się na ich powinowactwo, i

wywlekali biblijne zastrzeżenia przeciw „poślubieniu żony brata

swego", a zatem i wdowy po bracie.

Na szczęście, francuscy księża byli bardziej światli.

Pobrawszy się na kontynencie, zakochana para - dysponując

olbrzymią fortuną, a równocześnie obawiając się, że w Anglii ktoś

mógłby zakwestionować legalność ich małżeństwa - postanowiła nie

wracać do ojczyzny, by nie narażać się na podobne ryzyko. Narodziny

córeczki po niespełna roku umocniły jeszcze Eastlake'ów w tym

postanowieniu.

Zdaniem naocznych świadków, a było ich wielu, życie na

obczyźnie niezmiernie odpowiadało Eastlake'om. Byli znani i

podziwiani w międzynarodowych kręgach towarzyskich jako

olśniewająca para globtroterów w wielkim stylu, słynących z

beztroski i tolerancji. Dokądkolwiek się udawali, zabierali ze sobą

córkę. Bawiła na europejskich dworach, poznawała też odległe

przyczółki brytyjskiego imperium.

Choć rodzice Lydii byli ogólnie znaną, bogatą i wciąż zakochaną

w sobie parą, zdaniem Terwilligera nic nie usprawiedliwiało

karygodnej lekkomyślności, jaką wykazali w sprawie przyszłości

swojego dziecka. Być może wydawało im się, że będą żyli wiecznie,

zawsze młodzi i silni, i nie nękały ich wątpliwości co do tego, gdyż

nie poczynili żadnych kroków, by zapewnić córce stosowną opiekę,

gdyby przydarzyło im się coś złego. A właśnie tak się stało: zginęli

oboje w tragicznym wypadku, jadąc powozem.

I tak oto w czternastym roku życia lady Lydia stała się

dziedziczką jednej z największych fortun w Anglii, w dodatku

niezwiązanej prawem majoratu. Cały ten majątek należał wyłącznie

do Lydii, mogła zrobić z nim, co tylko chciała, nieskrępowana

obowiązkiem zachowania bogactwa dla następnych pokoleń.

Ponieważ dziewczynka nie miała rodziny, przeszła pod opiekę

Korony i książę regent osobiście wyznaczył jej na opiekuna jednego

ze swoich krewnych. Sir Grimley, starszy pan, był kuzynem

nieszczęsnego króla Jerzego III. Potraktował on z całą powagą

odpowiedzialność za majątek lady Lydii, ale osobiście nie

kontaktował się ze swoją podopieczną. Biedna dziewczynka, która do

niedawna była mile widzianym gościem na dworach wielu

europejskich władców, żyła teraz samotnie w Sussex, w jednym z

domów należących do sir Grimleya. Opłacana przez niego służba

stanowiła jedyne jej towarzystwo.

Gdy Lydia ukończyła szesnaście lat, jej matka chrzestna (a

zarazem przyjaciółka z lat dziecięcych jej zmarłej matki), Eleanor,

wdowa po księciu Grenville, wzięła zapowiadającego się na

prawdziwą piękność podlotka pod swoje skrzydła i przedstawiła Lydię

u dworu. Od tego dnia obie zostały serdecznymi przyjaciółkami. Nie

poróżniło ich nawet to, że doszedłszy do pełnoletności, Lydia

odziedziczyła ogromny majątek, oswobodziła się od wszelkich

nakazów i zakazów i od tej pory kierowała się jedynie własną

Connie Brockway - Ostatni sezon.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: