101 - Long Julie Anne - Ryzykowne rozkosze.pdf - LOVE & STORY - Romans Historyczny - tilia62

J ULIE A NNE

L ONG

Ryzykowne rozkosze

Cykl: „Pennyroyal Green" - 01

Prolog

J ak w każdą sobotę, w gospodzie Pod Świniakiem i Ostem w Pennyroyal

Green na szachownicy trwała zacięta czarno-biała bitwa, a Frances Cooke i Martin

Culpepper - niczym posiwiali generałowie wrogich armii - jak zwykle pochylali się

nad planszą na honorowym miejscy przy kominku.

Poza tym nic w Green nie wyglądało dzisiaj tak jak zwykle.

Ned Hawthorne przerwał zamiatanie podłogi, która i tak już lśniła czystością.

Nie minęło jeszcze nawet południe, a karczma już była wypełniona po brzegi.

Wśród gości siedzących przy podniszczonych stołach rzucali się w oczy zwłaszcza

ci mieszkańcy Pennyroyal Green, którzy nie bywali tutaj często. Na przykład

proboszcz, który - Ned był tego pewien - nie wypije ani kropelki, i tajemnicza panna

Marietta Endicott, która pofatygowała się ze swojej pensji dla panienek na wzgórzu

za miastem. W tłumie widać było też kilku Cyganów z taboru, który na lato

zatrzymał się na przedmieściach Pennyroyal Green - skrzypce jednego z nich

zwisały smętnie w opuszczonej dłoni.

Ned Hawthorne, potomek wielu pokoleń szynkarzy spod Świniaka i Ostu,

jeszcze nigdy nie widział tylu ponurych twarzy naraz.

A w dodatku nikt nic nie pił.

Na litość boską, jeżeli mają zamiar opłakiwać Colina Eversea, ktoś powinien

wreszcie zacząć.

- Wiecie co, to była tylko kwestia czasu, żeby Colina w końcu powiesili -

rzucił w przestrzeń.

Te słowa przerwały tamę. Niektórzy zaczęli głośno przytakiwać, a z innych

stron rozległy się okrzyki sprzeciwu.

- Dobrze gadasz. Skoro wreszcie wieszają jakiegoś Eversea, musiało paść na

niego - odezwał się ktoś.

- Gdzie tam, Colin to dobry chłopak! - obruszył się gwałtownie ktoś inny. -

Lepszy od niejednego!

- Może i dobry, ale w łajdaczeniu się - krzyknął kolejny głos. W

powszechnym rozbawieniu niemal zginęło kilka nieśmiałych protestów.

- No, w każdym razie miał złote serce - wtrącił jakiś dyplomata od strony

kominka. - Nie powiecie, że nie.

- Był mi winien pięć funtów! - zawołał oburzony jegomość z głębi sali. -

Złamanego grosza już z tego nie zobaczę.

- Sam żeś sobie winien. Kto ci kazał się zakładać z Colinem? Jeden po drugim

głosy umilkły i znowu zapadła cisza.

Po chwili ktoś odchrząknął i rzucił nieśmiało:

- Pamiętacie tę historię z hrabiną?

- A z tą aktorką?

- Albo z tamtą wdową?

- No i te jego wyścigi konne.

- I jak grał w karty.

- Albo te jego pojedynki!

I znowu głosy zaczęły się przekrzykiwać, to przeklinając, to chwaląc Colina

Eversea.

No, teraz lepiej, pomyślał Ned. Kiedy ludzie się kłócą, lubią sobie przepłukać

gardło.

I rzeczywiście, słynne jasne i ciemne piwo podawane Pod Świniakiem i Ostem

popłynęło strumieniami z kurków na barze, a z odgłosem płynu wlewanego do kufli

mieszał się ukochany dźwięk Neda: brzęk monet sypanych na ladę i na blaty stołów.

Wkrótce każdy miał przed sobą coś do picia.

Nie odwracając się, Ned wyciągnął w bok rękę ze szczotką. Nawet w tym

zgiełku i rozgardiaszu na cześć Colina Eversea zdołał usłyszeć kroki swojej córki

Polly. Rozpoznałby je zawsze i wszędzie.

Polly nie wzięła od niego szczotki, potrząsnął więc kijem, żeby zwrócić jej

uwagę. Kiedy i to nie pomogło, zerknął za siebie i westchnął zrezygnowany. Oto, co

zobaczył: załzawione, czerwone, podpuchnięte oczy, zbolała mina, zmierzwione

włosy.

- Daj spokój, Polly...

- Ale papo, ja go tak kochałam.

- Nieprawda, kochanie - tłumaczył jej cierpliwie. - Uśmiechnął się do ciebie

może ze dwa razy. To jeszcze nie miłość.

Polly pociągnęła nosem.

- Więcej nie było trzeba.

To właśnie był cały Colin Eversea, przeklęty drań.

Nie było dziś Pod Świniakiem i Ostem kobiety - począwszy od

siedemnastoletnich podlotków (jak Polly), a na siedemdziesięcioletnich matronach

skończywszy - która by nie miała z jego powodu wilgotnych oczu; niektóre całkiem

otwarcie ocierały łzy. Ba, nawet mężczyźni pociągali nosami. I trudno się dziwić.

Colin był najbardziej uroczym rozpustnikiem, jakiego od dziesięcioleci wydał ród

Eversea. Był też jednym z najlepszych klientów Neda, a już za parę godzin ów

zacny obywatel Pennyroyal Green miał zawisnąć na szubienicy.

Nagle jakiś dżentelmen w obszernym płaszczu, zwykły niewinny podróżny,

który wstąpił tu, jeszcze zanim zebrał się tłum, i dał się skusić na szklanicę

ciemnego, popełnił poważny błąd.

Mianowicie nachylił się w stronę Francesa Cooke'a, który siedział przy

szachownicy, i zapytał:

- Przepraszam szanownego pana... ale czy dobrze rozumiem, że Colin Eversea,

„Szatan z Sussex", pochodzi z waszego miasta?

Culpepper westchnął teatralnie, odsunął krzesło od szachownicy, założył ręce

na piersi i zapatrzył się w belki na suficie.

- Pierwszy raz w Pennyroyal Green, co, synu? - głos Francesa był łagodny,

lecz mimo to donośny. Dziwny miał głos ten Frances Cooke. Można by

powiedzieć... głos wieszcza. Zagorzałe dyskusje ucichły w okamgnieniu.

Wszyscy wiedzieli, czego się spodziewać.

- Tak, proszę pana - odparł pogodnie nieznajomy. - Przejeżdżałem tędy w

drodze do Brighton i mój koń zgubił podkowę. Czekam, aż mi go kowal podkuje.

Nazywam się William Jones.

- Serdecznie witamy, panie Jones. - Frances Cooke wyciągnął rękę do gościa.

Frances był wysoki, chudy i na pozór wątły niczym młode drzewko na

wietrze. Włosy miał przerzedzone, za to brwi tak ruchliwe i krzaczaste, że można je

było wziąć za jakieś zwierzątko futerkowe. Na czubku nosa, który przywodził na

myśl czasy, gdy Brytanią rządzili Rzymianie, tkwiły okulary. Frances Cooke

wiedział prawie wszystko: znał historię każdego nazwiska wyrytego na chylących

się ku ziemi nagrobkach na miejskim cmentarzu; wiedział, skąd wzięto kamień na

budowę miejscowego kościoła, że pod jego fundamentami są ruiny pogańskiej

świątyni druidów i że drewno stolika, przy którym siedzi, pochodzi z Ashdown

Forest.

I nie miał żadnych oporów, żeby się tą wiedzą dzielić z innymi.

- No tak. Opowieść o Colinie Eversea to ciekawa historia. Ale żeby ją dobrze

opowiedzieć, trzeba nam się cofnąć jeszcze do czasów Wilhelma Zdobywcy.

- Wielkie nieba! Aż tak daleko? - zadrwił pan Jones.

Stary Cooke długo spoglądał na niego w milczeniu, wreszcie zapytał cicho:

- Ciekaw jestem, panie Jones, czyś pan widział te dęby, co rosną obok siebie

zaraz przy wjeździe do miasta?

- A i owszem. Dwa wielgachne drzewa. Ładne jest to wasze miasteczko.

Cooke tylko pokiwał głową, jakby to rozumiało się samo przez się.

- Powiadam panu, panie Jones, że te drzewa ledwo odbijały od ziemi, kiedy

Wilhelm Zdobywca postawił stopę na angielskim brzegu. Przez stulecia ich korzenie

101 - Long Julie Anne - Ryzykowne rozkosze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: