Danielle Steel - Lustrzane odbicie.pdf - Danielle Steel - soniusia0

DANIELLE STEEL

LUSTRZANE ODBICIE

Ludziom, których kochamy,

Marzeniom, które snujemy,

Ludziom, którymi stajemy się

W kochających dłoniach, jeśli starcza nam śmiałości.

Odwadze, mądrości,

Pogoni za marzeniami

I tym, którzy pomagają nam przejść przez most,

Poza granicę strachu, od nadziei do miłości.

Utraconym miłościom wielkim

I małym, po których płaczemy,

Dobrym czasom, które zdobywamy

Tak ogromnym trudem.

Dla moich córek - Beatrix, Samanthy, Victorii, Vanessy i Zary; niech wasze

marzenia spełnią się

Szybko i bez wysiłku, niech wasze wybory będą trafne.

Dla moich synów - Maxa - oby był obdarowany i dzielny,

Mądry, taktowny i zawsze kochany -

I Nicka, który był śmiały, życzliwy

I którego tak kochaliśmy.

Niech wasze sny ziszczą się pewnego dnia,

A przy odrobinie szczęścia - także i moje.

Cieszcie się wielką miłością tych, których kochacie

Kocham was całym sercem.

Mama

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dochodzące zza okien Henderson Manor głosy ptaków były przytłumione przez

ciężkie, brokatowe zasłony. Olivia Henderson odgarnęła pasmo długich, ciemnych włosów i

powróciła do starannego przeglądania ojcowskiej porcelany. Był ciepły, letni dzień. Siostra

gdzieś się wyniosła jak zawsze; ojciec, Edward Henderson, spodziewał się wizyty swych

prawników. Adwokaci odwiedzali go dość często w tym wygodnym gnieździe rodzinnym w

Croton - on - Hudson, położonym o niespełna trzy godziny jazdy samochodem od Nowego

Jorku. Edward Henderson kierował z tego miejsca swymi inwestycjami, a także nadzorował

stalownie, które wciąż nosiły jego imię, chociaż już nimi bezpośrednio nie zarządzał. Z

interesów wycofał się wcześnie, dwa lata temu, w tysiąc dziewięćset jedenastym roku;

zatrzymał wszystkie udziały, ale w pełni zaufał swym prawnikom i ludziom, którzy w jego

imieniu kierowali przedsiębiorstwami. Nie miał synów, nie przejmował się więc już

interesami tak jak dawniej. Córki nigdy nie poprowadzą stalowni. Miał zaledwie

sześćdziesiąt pięć lat, ale w ostatnich czasach jego zdrowie zaczynało szwankować; wolał

obserwować świat ze spokojnego zacisza Croton - on - Hudson. Poza tym wiejskie życie było

zdrowe dla córek. Może nie było szczególnie podniecające, ale nigdy się nie nudzili, no i

mieli przyjaciół wśród rodów zamieszkujących posiadłości położone wzdłuż Hudsonu.

Niedaleko znajdowała się rezydencja Van Cortlandów, w starym majątku Lyndhurst

zaś mieszkali Shepardowie. Ojcem Heleny Shepard był Jay Gould, który zmarł przed

dwudziestu laty i pozostawił wspaniałą posiadłość córce. Wraz z mężem, Finleyem

Shepardem, prowadziła ją znakomicie, organizując częste przyjęcia dla okolicznej

młodzieży. W Tarrytown Rockefellerowie ukończyli tego roku budowę Kykuit, którego

wspaniałe ogrody i pełen przepychu dom rywalizowały z położoną tuż na północ

posiadłością Edwarda Hendersona.

Henderson Manor był piękny; ludzie przyjeżdżali z daleka, aby go zobaczyć. Zerkając

przez bramę na pełen uroku ogród, ledwie mogli dostrzec dom ukryty za wysokimi

drzewami i łagodnymi zakosami drogi wiodącej do majestatycznego podjazdu. Budynek

wznosił się na wysokim urwisku na brzegu Hudsonu. Edward lubił przesiadywać godzinami

w swoim gabinecie, patrzeć, jak toczy się świat, wspominać miniony czas, starych przyjaciół,

dni, w których jego życie płynęło znacznie szybszym nurtem. Przejęcie po ojcu zakładów w

latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku... sterowanie zmianami w przemyśle w końcu

stulecia... Był wówczas tak zajęty! W młodości ożenił się, ale żona i mały synek zmarli na

dyfteryt. Później przez wiele lat był samotny - do momentu pojawienia się Elizabeth. O

takiej kobiecie mógł marzyć każdy mężczyzna! Była jak połyskliwy promień światła, jak

kometa na letnim niebie, taka efemeryczna, zachwycająca - i tak szybko go opuściła. Pobrali

się w rok po pierwszym spotkaniu; ona miała lat dziewiętnaście, on niewiele przekroczył

czterdziestkę. Odeszła mając dwadzieścia jeden lat ku rozpaczy Edwarda zmarła w połogu.

Po jej śmierci pracował ciężej niż kiedykolwiek, aż do zatracenia. Córki pozostawił pod

opieką gospodyń i pielęgniarek, ale wreszcie zdał sobie sprawę, że jest za nie

odpowiedzialny. Wtedy zaczął wznosić Henderson Manor. Chciałby dziewczynki żyły w

zdrowych warunkach, poza miastem; w tysiąc dziewięćset trzecim roku Nowy Jork nie był

odpowiednim miejscem dla dzieci. Kiedy się przeprowadzali, miały po dziesięć lat - teraz

skończyły dwadzieścia. Zachował dom w mieście i tam pracował, ale odwiedzał córki tak

często, jak mógł. Początkowo jedynie w weekendy, ale później, kiedy pokochał to miejsce,

zaczął więcej czasu spędzać nad Hudsonem niż w Nowym Jorku, Pittsburghu czy Europie.

Jego serce było w Croton, z dziewczynkami. W miarę jak rosły, jego własne życie zaczęło

stopniowo zwalniać tempo. Uwielbiał przebywać z nimi i nigdy ich teraz nie opuszczał.

Przez ostatnie dwa lata nie ruszył się dosłownie nigdzie. Trzy czy cztery lata wcześniej

zaczęło mu szwankować zdrowie. Miał problemy z sercem, ale tylko wtedy, gdy zbyt ciężko

pracował, denerwował czymś albo wpadał we wściekłość, a obecnie zdarzało się to rzadko.

W Croton, z córkami, był szczęśliwy.

Upłynęło dwadzieścia lat, odkąd zmarła ich matka w piękny wiosenny dzień, który

wydał mu się najgorszą zdradą ze strony Boga. Czekał na zewnątrz, tak niesłychanie dumny

i podniecony. Wszystkiego by się spodziewał, tylko nie tego, że jeszcze raz doczeka takiej

chwili jak przed dwunastu laty z okładem! Teraz miał czterdzieści pięć lat i utrata Elizabeth

o mało go nie zabiła. Nie był w stanie wyobrazić sobie dalszego życia bez niej. Zmarła w ich

nowojorskim domu i początkowo wyczuwał tam jej obecność. Po jakimś czasie jednak zaczął

nienawidzić pustki tego miejsca. Przez długie miesiące podróżował, jednak unikanie domu

oznaczało rozłąkę z dwiema córeczkami, które pozostawiła mu Elizabeth. Równocześnie nie

mógł się zdobyć na sprzedanie domu, który wzniósł jego ojciec i w którym sam wyrósł. Był

do szpiku kości tradycjonalistą i czuł się zobowiązany zachować tę posiadłość dla własnych

dzieci. W ostateczności zamknął dom i przez ostatnie dwa lata ani razu się w nim nie

pojawił. Teraz, kiedy na stałe zamieszkał w Croton, nie tęsknił ani za domem, ani za Nowym

Jorkiem i towarzystwem, które tam pozostawił.

Przy dobiegających zza okna odgłosach lata Olivia cierpliwie i niezmordowanie

sprawdzała kolejne sztuki porcelany. Na dużych arkuszach papieru nienagannym pismem

zapisywała konieczne naprawy i uzupełnienia w kolekcji. Od czasu do czasu wysyłała kogoś

ze służby do domu w mieście, aby coś przywieźć, ale na ogół budynek w Nowym Jorku

pozostawał zamknięty, a one z siostrą nigdy tam nie jeździły. Wiadomo, ojcu by się to nie

spodobało. Tata miał kiepskie zdrowie; Olivia, podobnie jak on, lubiła to spokojne życiem w

Croton - on - Hudson. W Nowym Jorku spędzała bardzo niewiele czasu od lat dziecinnych,

wyjąwszy krótki okres dwa lata temu, kiedy ojciec zabrał ją wraz z siostrą do miasta, aby

wprowadzić je w świat i przedstawić znajomym. Uznała tę wizytę za interesującą, ale też

bardzo wyczerpująca. Nieustanne przyjęcia, wyprawy do teatru, ciągłe oczekiwania ze

strony otoczenia... Miała wrażenie, że bez przerwy znajduje się na scenie, a uwaga, jaką ją

obdarzano, męczyła ją. Za to Victoria rozkwitała w tej atmosferze; po przyjeździe na Boże

Narodzenie do Croton pogrążyła się w głębokiej melancholii. Olivia zaś z ulgą wróciła do

domu, książek, koni i spokojnych spacerów po wysokim, urwistym brzegu, które niekiedy

prowadziły ją do pobliskich farm. Uwielbiała jeździć tędy na koniu, słuchać odgłosów

wiosny, obserwować, jak z wolna uchodzi zima, podziwiać wspaniałe barwy

październikowych liści. Bardzo lubiła zajmować się domem ojca i robiła to od wczesnej

młodości - z pomocą Alberty Peabody, która wychowała obie panny. Nazywały ją Bertie i

traktowały prawie jak matkę. Bertie miała słaby wzrok, ale żywy umysł i potrafiła rozróżnić

siostry nawet w ciemności czy z zamkniętymi oczyma.

W tej chwili pojawiła się, by sprawdzić, co się dzieje, i zapytać, jak daleko posunęła

się praca. Brak cierpliwości i kiepskie oczy już nie pozwalały jej zajmować się tego rodzaju

subtelnymi sprawami, była więc wdzięczna, że Olivia ją wyręcza. Ta ostatnia skrupulatnie

sprawdzała stan haftów, kryształów, bielizny. Miała oko na wszystko i bardzo lubiła takie

zajęcia w przeciwieństwie do Victorii, która gardziła wszelkimi pracami domowymi. Victoria

różniła się od siostry pod każdym możliwym względem.

- No i co, wytłukli nam wszystko, czy będziemy jednak w stanie podać świąteczny

obiad? - uśmiechnęła się Bertie, wnosząc szklankę zimnej jak lód lemoniady i talerzyk

imbirowych ciasteczek prosto z pieca. Alberta Peabody spędziła dwadzieścia lat opiekując

się dziewczynkami, o których stopniowo zaczęła myśleć jak o własnych dzieciach. Od

urodzenia były jej, nie opuściła ich nawet na jeden dzień, odkąd zmarła ich matka, a kiedy

po raz pierwszy spojrzała w oczy Olivii, zrozumiała, jak bardzo ją kocha.

Była niską, krągłą kobietą o siwych włosach, zebranych z tyłu głowy w niewielki

koczek. Na jej obszernym łonie Olivia jako dziecko chętnie kładła głowę. Pocieszała

dziewczynki, kiedy tego potrzebowały, a w pobliżu nie było ojca, co w ich dzieciństwie

zdarzało się często. Ojciec długi czas w milczeniu przetrawiał żal za ich matką i trzymał się z

daleka. Ostatnio zaczął jednak odnosić się do córek cieplej i znacznie złagodniał, odkąd jego

Danielle Steel - Lustrzane odbicie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: