Plan Ikar Tom 2.pdf

ROBERT

LUDLUM

PLAN IKAR

TOM. 2

Rozdział 23

Emmanuel Weingrass siedział w czerwonej plastikowej loży z krępym, wąsatym właścicielem

barku w Mesa Verde. Ostatnie dwie godziny upłynęły mu pod znakiem wielkiego napięcia, co

mu przypomniało owe szalone dni w Paryżu, kiedy pracował dla Mosadu. Wprawdzie obecna

sytuacja miała w sobie nieporównanie mniej dramatyzmu, i przeciwnicy raczej nie czyhali na

jego życie, lecz przecież był teraz starszym panem, a musiał się poruszać tak, żeby go nie

widziano ani nie zatrzymano. W Paryżu musiał pokonać niepostrzeżenie trasę od SacreCoeur na

Boulevard de la Madelaine obstawioną szczelnie terrorystami. Tutaj, w Kolorado, musiał się

przemknąć z domu Evana do miasteczka Mesa Verde tak, aby nie zatrzymała go i nie przymknęła

drużyna jego pielęgniarek, które kręciły się wszędzie z powodu zamieszania na zewnątrz.

- Jak tyś to zrobił? - spytał GonzalezGonzalez, właściciel barku, nalewając Weingrassowi

szklankę whisky.

- Wykorzystałem drugą w kolejności, historycznie rzecz biorąc, potrzebę odosobnienia

cywilizowanego człowieka, GeeGee. Toaletę. Udałem się do toalety i wyszedłem przez okno.

Następnie zmieszałem się z tłumem pstrykając zdjęcia aparatem Evana niczym zawodowy

fotograf, a wreszcie złapałem taksówkę tutaj.

- Wiesz, człowieku - wtrącił GonzalezGonzalez - taryfiarze naprawdę się dzisiaj obłowią!

- Złodzieje i tyle! Ledwo wsiadłem, a ten ganef z miejsca mi mówi: "Sto dolarów na lotnisko,

łaskawco." No więc mu odpowiedziałem, uchylając kapelusza: "Stanowa Komisja do spraw

Taksówkarstwa zainteresuje się na pewno nowymi taryfami w Verde", na co on do mnie: "A, to

pan, panie Weingrass. Przecież ja żartowałem, panie Weingrass." No to mu odparowałem: "Licz

im pan dwieście, a mnie pan zawieź do GeeGee!" Obaj mężczyźni zanieśli się głośnym

śmiechem, gdy wtem automat telefoniczny na ścianie tuż za ich lożą zadzwonił głośnym staccato.

Gonzalez położył rękę na ramieniu Manny'ego.

- Garcia odbierze - rzekł.

- Dlaczego? Mówiłeś, że mój chłopak dzwonił już dwa razy! - Garcia wie, co powiedzieć.

Właśnie go poinstruowałem.

- To powiedz i mnie!

- Da kongresmanowi numer telefonu w moim kantorze i poprosi, żeby za dwie minuty zadzwonił

jeszcze raz.

- GeeGee, co ty, do licha, wyprawiasz?

- Kilka minut po tobie wszedł tu jakiś nie znany mi gringo. - No i co z tego? Dużo tu się przewija

ludzi, których nie znasz. - Manny, on mi tu jakoś nie pasuje. Nie ma prochowca, kapelusza ani

aparatu fotograficznego, ale i tak nie pasuje. Ma na sobie garnitur... z kamizelką. - Weingrass już

miał odwrócić głowę. - Nie - rzucił ostro Gonzalez, ściskając rękę Weingrassa. - Facet co jakiś

czas spogląda tutaj. Na pewno chodzi mu o ciebie.

- No to co robimy?

- Na razie czekaj. Wstaniesz, kiedy ci powiem. Kelner imieniem Garcia odwiesił słuchawkę,

kaszlnął jeden raz i podszedł do rudego nieznajomego w ciemnym ubraniu. Nachylił się i

ściszonym głosem powiedział coś elegancko ubranemu gościowi. Mężczyzna spojrzał chłodno na

tego nieoczekiwanego posłańca; kelner wzruszył ramionami i wrócił za bar. Mężczyzna powoli,

dyskretnie, położył na stole kilka banknotów, wstał i wyszedł najbliższymi drzwiami.

- Teraz - szepnął GonzalezGonzalez, wstając i pokazując gestem Manny'emu, żeby podążył za

nim. Dziesięć sekund później znajdowali się już w zaniedbanym kantorze właściciela. -

Kongresman zadzwoni za jakąś minutę - oznajmił GeeGee, wskazując krzesło za biurkiem, które

przed kilkudziesięciu laty widziało lepsze czasy. - Jesteś pewien, że to był Kendrick? - spytał

Weingrass.

- Potwierdziło mi to kaszlnięcie Garcii.

- A co powiedział tamtemu facetowi przy stole?

- Że wiadomość przez telefon musiała być chyba do niego, bo żaden inny gość nie odpowiada

temu rysopisowi.

- Jak brzmiała wiadomość?

- Całkiem prosto, amigo. Że musi się koniecznie skontaktować ze swoimi ludźmi na zewnątrz.

- Tylko tyle?

- Przecież wyszedł? To nam coś mówi, prawda?

- Na przykład co?

- Uno, że musi się porozumieć z jakimiś ludźmi, tak? Dos, że znajdują się albo przed tym

wspaniałym lokalem, albo może się z nimi porozumieć w inny sposób, na przykład przez

luksusowy telefon w swoim samochodzie, tak? Tres, że nie przyszedł tu w tym swoim

luksusowym garniturze tylko po to, żeby się napić teksańskomeksykańskiego piwa, którym się

praktycznie krztusi, podobnie jak ty się krztusisz moim winem z bąbelkami, tak? quatro, nie ma

dwóch zdań, że to ktoś nasłany z Waszyngtonu.

- Z rządu? - spytał zdumiony Manny.

- Osobiście nigdy nie miałem bynajmniej do czynienia z nielegalnymi uchodźcami, którzy

przekraczają granice z mojego ukochanego kraju na południu, ale różne pogłoski docierają nawet

do tak niewinnych uszu jak moje... Wiemy, czego szukać, przyjacielu. Comprende, hermano?

- Zawsze mówiłem - rzekł Weingrass siadając za biurkiem - że wystarczy znaleźć najbardziej

obskurne bary w mieście, a człowiek więcej się dowie o życiu niż we wszystkich rynsztokach

Paryża. - Paryż dużo dla ciebie znaczy, prawda, Manny?

- To mi już mija, amigo. Sam nie wiem dlaczego, ale mija. Coś się tu dzieje z moim chłopcem, a

ja tego nie rozumiem. Ale to ważne. - On też dużo dla ciebie znaczy, prawda?

- To mój syn. " Zadzwonił telefon, Weingrass porwał słuchawkę do ucha, GonzalezGonzalez

wyszedł z pokoju. - To ty, próżniaku? - Co się tam u ciebie dzieje, Manny? - spytał Kendrick na

linii z czyśćca na Wschodnim Wybrzeżu Marylandu. - Obstawia cię cały oddział Mosadu?

- Mam znacznie skuteczniejszą obstawę - odparł stary architekt z Bronxu. - Żadnych księgowych,

żadnych rewidentów, którzy by liczyli szekle nad likierem jajecznym. Ale co z tobą? Co się, do

diabła, stało? . - Nie wiem, przysięgam, że nie wiem! Evan zrelacjonował szczegółowo cały swój

dzień, począwszy od zaskakujących wieści, jakie przekazał mu na basenie Sabri Hassan,

poszukanie schronienia w podrzędnym motelu w Wirginii; od swojej konfrontacji z Frankiem

Swannem z Departamentu Stanu po swój przyjazd pod eskortą do Białego Domu; od spotkania

wrogo usposobionego szefa personelu Białego Domu aż po wizytę u prezydenta Stanów

Zjednoczonych, który wszystko jeszcze gorzej zamącił, planując uroczystość wręczenia medalu

w Błękitnej Sali na najbliższy wtorek, i to z orkiestrą wojskową. Skończywszy wreszcie na tym,

że kobieta imieniem Khalehla, która najpierw uratowała mu życie w Bahrajnie, okazała się w

istocie pracowniczką Centralnej Agencji Wywiadowczej przysłaną tam po to, żeby go wypytać.

- Z tego, co mi mówiłeś wynika, że nie mogła cię wydać.

- Niby dlaczego?

- Boś jej uwierzył, kiedy ci powiedziała, że jest Arabką przepełnioną wstydem, sam mi mówiłeś.

Pod pewnymi względami, próżniaku, znam cię lepiej niż ty sam siebie. Niełatwo cię nabrać w

takich sprawach, Dlatego byłeś taki dobry w Grupie Kendricka... Gdyby ta kobieta cię wydała,

powiększyłaby tylko swój wstyd i jeszcze bardziej rozjątrzyła obłąkany świat, w którym żyje.

- Manny, tylko ona mi pozostała. Inni nie wchodzą w rachubę. - To znaczy, że są jacyś inni poza

tymi innymi.

- Na miłość boską, ale kto? Tylko ci ludzie wiedzieli, że tam jestem.

- Podobno Swann ci powiedział o rozmowie z jakimś blondasem z obcym akcentem, który

wykombinował, że jesteś w Maskacie. A skąd on zaczerpnął informacje?

- Nikt nie może go odnaleźć, nawet Biały Dom.

- Może ja znam ludzi, którzy zdołają go odnaleźć - rzucił Weingrass. - Nie, Manny - sprzeciwił

się Kendrick stanowczo. - To nie Paryż, a o tych Izraelczykach nie ma mowy. Za dużo im

zawdzięczam, chociaż pewnego dnia poproszę cię o wyjaśnienie tego ich zainteresowania

pewnym jeńcem w ambasadzie.

- Nigdy mi tego nie powiedziano - odparł Weingrass. - Wiedziałem o wstępnym planie akcji, do

której przysposobiono oddział, zakładałem, że chodzi o kogoś wewnątrz, ale nigdy tego przy

mnie nie omawiano. Ci ludzie umieją trzymać język za zębami... Jaki jest twój następny ruch?

- Jutro rano z tą Rashad, już ci mówiłem.

- A potem?

- Nie oglądasz chyba telewizji.

- Jestem u GeeGee. On tylko uznaje wideokasety, pamiętasz? Puszcza powtórkę z finałów

baseballa w osiemdziesiątym drugim, i prawie wszyscy goście w barze sądzą, że to dzisiaj. A co

jest w telewizji?

- Prezydent. Ogłosił, że jestem w bezpiecznym odosobnieniu. - Dla mnie to brzmi jak więzienie.

- Poniekąd masz rację, ale warunki są znośne, a poza tym nadzorca dał mi pewne przywileje.

- Dostanę numer telefonu?

- Sam go nie znam. Na aparacie nic tu nie ma, tylko czysty pasek, ale będę z tobą w kontakcie.

Zadzwonię, jeśli się stąd ruszę. Nikt nie może wytropić tej linii, chociaż i tak nic by to nikomu

nie dało. - Dobra, teraz ja cię o coś spytam. Wspomniałeś komukolwiek o mnie?

- Na miły Bóg, skądże znowu. Zapewne figurujesz w tajnych aktach z Omanu, mówiłem też, że

poza mną wiele innych osób zasługuje na uznanie, ale nigdy nie wymieniłem twojego nazwiska.

Dlaczego pytasz?

- Bo jestem śledzony.

- Co?

- Nie podoba mi się ta zagrywka. GeeGee twierdzi, że ten błazen, co mi siedzi na ogonie, jest

nasłany z Waszyngtonu i że nie działa sam. - Może Dennison wyciągnął twoje nazwisko z akt i

przydzielił ci ochronę.

- Przed czym? Nawet w Paryżu jestem bezpieczny jak sejf. Gdybym nie był, już od trzech lat

bym nie żył. A dlaczego sądzisz, że figuruję w jakichkolwiek aktach? Poza oddziałem nikt nie

znał mojego nazwiska, poza tym żadne z naszych nazwisk nie padło na konferencji tego ranka,

kiedy wszyscy wyjechaliśmy. Wreszcie, próżniaku, gdyby ktoś chciał mnie ochronić, może warto

byłoby mnie o tym. powiadomić. Bo jeśli jestem na tyle groźny, żebym wymagał takiej ochrony,

mogę kropnąć jakiegoś nieznajomego, który mnie będzie chronił.

- Jak zwykle - przyznał Kendrick - na tej twojej pustyni niewiarygodności może się kryć ziarnko

zdrowego rozsądku. Sprawdzę to. - Bardzo cię proszę. Może nie zostało mi tak wiele lat życia,

ale nie chciałbym go skracać kulą w głowie z którejkolwiek ze stron. Zadzwoń jutro, bo teraz

muszę wracać na ten swój sabat czarownic, zanim wiedźmy zgłoszą moje zniknięcie

czarownikowi w osobie szefa policji.

- Pozdrów ode mnie GeeGee dorzucił Evan. - I powiedz mu, że kiedy wrócę do domu, niech się

lepiej trzyma z daleka od interesów importowych. Aha, i podziękuj mu, Manny. Kendrick

odłożył słuchawkę na widełki, ale nie odrywając ręki znów ją podniósł i wykręcił 0.

- Centrala - zgłosił się jakby z wahaniem damski głos po dłuższej, nienaturalnie chyba długiej

chwili."

- Nie wiem dlaczego - zaczął Evan - ale tak mi się zdaje, że nie jest pani normalną telefonistką z

Towarzystwa Telefonicznego Bell. - Słucham pana...?

- Mniejsza o to. Moje nazwisko Kendrick, muszę się porozumieć jak najszybciej z panem

Herbertem Dennisonem, szefem personelu Białego Domu, w bardzo pilnej sprawie. Proszę go

odnaleźć i sprawić, żeby oddzwonił w ciągu pięciu minut. Gdyby okazało się to niemożliwe,

będę zmuszony zadzwonić do męża mojej sekretarki, porucznika waszyngtońskiej policji, i

oświadczyć mu, że jestem więziony w miejscu, które z dużą dozą prawdopodobieństwa mógłbym

dość dokładnie określić.

- Ależ, proszę pana!

- Wyrażam się chyba jasno i logicznie - przerwał jej Evan. - Pan Dennison ma się ze mną

skontaktować w ciągu pięciu minut, zaczynam mierzyć czas. Dziękuję pani, żegnam. Kendrick

ponownie odłożył słuchawkę, ale tym razem oderwał od niej rękę i podszedł do barku w ścianie,

w którym stał pojemnik z lodem i bateria butelek drogich gatunków whisky. Nalał sobie kielicha,

spojrzał na zegarek, po czym podszedł do dużego okna kwaterowego, z którego rozciągał się

widok na rzęsiście oświetlony teren z tyłu domu. Rozbawił go widok trawiastego pola do

krykieta obstawionego białymi ogrodowymi meblami z kutego żelaza; mniej go natomiast

rozbawił widok strażnika ubranego w cywilny uniform służącego posiadłości. Mężczyzna

przemierzał alejkę w ogrodzie pod kamiennym murem, z przodu miał przewieszony zgoła nie

cywilny, zdecydowanie wojskowy karabin automatyczny. Manny się nie mylił Evan był w

więzieniu. Po chwili zadzwonił telefon, kongresman z Kolorado wrócił do aparatu.

- Cześć, Herbie, co słychać?

- Co słychać, ty skurwysynu? Jestem, do cholery, pod prysznicem, oto co słychać. Cały mokry!

Czego chcesz?

- Chcę wiedzieć, dlaczego Weingrass jest śledzony. Chcę wiedzieć, dlaczego jego nazwisko w

ogóle wypłynęło na powierzchnię, ale lepiej mi podaj jakiś cholernie dobry powód, na przykład

jego bezpieczeństwo osobiste,

- Wolnego, niewdzięczniku - uciął szorstko szef personelu. - Co znów, psiakrew, za Weingrass?

Coś, co podrzucił Manischewitz? - Emmanuel Weingrass to architekt o międzynarodowej sławie.

Jest również moim przyjacielem i mieszka teraz w moim domu w Kolorado. A z powodów,

których nie muszę ci tłumaczyć, jego pobyt tam jest ściśle tajny. Gdzie i komu przekazałeś jego

nazwisko? - Nie mogę przekazywać czegoś, czego w życiu nie słyszałem, ty durniu.

- Chyba mnie nie okłamujesz, co, Herbie? Bo jeśli łżesz, już ja dopilnuję, żeby ci najbliższych

kilka tygodni poszło w pięty. - Gdybym tylko sądził, że kłamstwami się ciebie pozbędę, zaraz

udałbym się do tego źródła. Ale w sprawie Weingrassa nie mam żadnych kłamstw w zanadrzu,

bo go nie znam. Musisz mi więc pomóc... - Czytałeś raporty przesłuchań z Omanu, prawda?

- To była jedna teczka akt, już zresztą spalona. Oczywiście, że czytałem.

- I nigdy nie pojawiło się w niej nazwisko Weingrassa?

- Nie, a na pewno zapamiętałbym. Bo to dziwne nazwisko.

- - Dla Weingrassa akurat nie. - Kendrick przerwał, ale nie na tak długo, żeby Dennison zdążył

coś wtrącić. - Czy ktokolwiek z Centralnej Agencji Wywiadowczej, Państwowej Agencji

Bezpieczeństwa lub podobnych instytucji mógł dać nadzór mojemu gościowi nie informując cię

o tym?

- Nie ma mowy! - wykrzyknął suzeren Białego Domu. - W sprawie twojej osoby i kłopotów,

jakich nam narobiłeś, nikt nie ma prawa kiwnąć choćby małym palcem, żebym o tym nie

wiedział! - I ostatnie pytanie. Czy w aktach z Omanu była jakaś wzmianka o osobie, która

przyleciała ze mną z Bahrajnu? Teraz z kolei Dennison zawiesił głos.

- Chyba odsłania pan karty, panie kongresmanie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: