2008_2.pdf

Droga Prawda Życie

DPŻ

droga prawda Życie

Dwumiesięcznik chrześcijański

W numerze

O której godzinie ukrzyżowano Chrystusa? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3

Proroctwa o Jezusie – Stefan Matuszewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3

Golgota – Achim Paluch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .4

Pesach – święta odkupienia – Felicja Białęcka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .4

Tajemnica żywota wiecznego – Waldemar Świątkowski . . . . . . . . . . . . . . .6

Pokój pośrodku burzy – Mirosław Kulec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7

Świadectwo byłego alkoholika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12

Ci, którzy są czystego serca będą oglądać Boga – Jan Herba . . . . . . . . . . . 13

Nadzieja – Roman Jawdyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15

Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego – Takele Kebede . . . . . . . . . . . . . 17

Nie odkładaj na jutro . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19

Jezus Naucza – Stefan Matuszewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19

Ku rozwadze – Georgr Carlin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21

Prawdziwa wartość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22

Wytrwałość w cierpieniu – Martin i Deidre Bobgan . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23

Trzymaj, co masz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25

Temat niewygodny – Jarosław Domieniuk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .26

Kim ty jesteś? – Wiesław Janik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .28

Człowiek podobny do nas – Robert Bartlewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .29

Jak działa oskarżyciel? – Wiesław Janik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .30

Koncert pieśni i poezji chrześcijańskiej w Domu Opieki Społecznej

– Anna i Jan Herba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32

Spoza granic naszego kraju – Nazariusz Zerbe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33

Śladami mężów wiary – Alois Adlof – Piewca ziemi czeskiej . . . . . . . . . . 34

Rada Redakcyjna:

Roman Jawdyk (roman.jawdyk@interia.pl) ,

Andrzej Poręba (pandre@poczta.onet.pl) ,

Andrzej Nazimek (zimeryt@interia.pl) ,

Redaguje:

Andrzej Poręba

WydaWca:

Chrześcijańska Wspólnota

Zielonoświątkowa,

ul. Sudecka 3, 59–220 Legnica

adRes Redakcji:

ul. Czechowa 1, 41–807 Zabrze;

RedakTOR Wydania:

Jan Stypuła (redaktor@lupa.chwz.pl)

Redakcja Techniczna:

Andrzej Gocyła (aango@konto.pl)

kOmpuTeROpisanie:

Mirosława Poręba, Aneta Zerbe,

Nazariusz Zerbe, Daniel Flis

Redakcja TeksTu:

Maria Olech (maria-zoia@wp.pl) ,

Jeremiasz Zerbe (nimrod@epf.pl) ,

Andrzej Poręba,

Okładka:

Robert Bartlewski

cena pRenumeRaTy:

Prenumerata roczna wynosi 30,00 zł,

cena jednego egzemplarza 5,00 zł.

pOczTa e–mail:

dpz@chwz.pl

inTeRneTOWe aRchiWum:

http://dpz.chwz.pl

zdjęcie na Okładce:

Michał Cyprys – Jerozolima 2007

Materiałów nie zamówionych redakcja nie zwraca.

Zastrzegamy sobie prawo do skracania i adiustacji

tekstów, oraz do zmiany tytułów. Kopiowanie i po-

wielanie dozwolone pod warunkiem druku tekstu

w całości z podaniem tytułu oraz numeru pisma.

…Upadły przed Barankiem cztery postacie i dwudziestu czterech

starców, a każdy z nich miał harfę i złotą czaszę pełną wonności; są

to modlitwy świętych. I zaśpiewali nową pieśń tej treści: Godzien

jesteś wziąć księgę i zdjąć jej pieczęcie, ponieważ zostałeś zabity

i odkupiłeś dla Boga krwią swoją ludzi z każdego plemienia i języka,

i ludu, i narodu, i uczyniłeś z nich dla Boga naszego ród królewski

i kapłanów… (Ap 4, 8-10).

Drodzy Czytelnicy dołączmy się do nowej pie-

śni śpiewanej przez niebian w wizji danej aposto-

łowi Janowi i oddajmy cześć i chwałę Barankowi

- Jezusowi Chrystusowi. On umarł za nasze grzechy

i powołał z ciemności do cudownej swojej świa-

tłości. Staliśmy się ludem Bożym. Jezus Chrystus

umarł, ale również zmartwychwstał i odniósł wspa-

niałe zwycięstwo nad grzechem, śmiercią i szatanem!

…On (Jezus) zaś położył na mnie swoją prawicę i rzekł: Nie lękaj

się, Jam jest pierwszy i ostatni, i żyjący. Byłem umarły, lecz oto

żyję na wieki wieków i mam klucze śmierci i piekła (Ap 2, 17-18).

Z Jezusem jesteśmy bezpieczni i tylko z Nim dojdziemy do celu.

Tego Wam życzy Redakcja.

WieRzymy W:

1. Jedynego Wszechmogącego Boga: Ojca, Syna

i Ducha Świętego.

2. Pismo Święte jako Słowo Boże, natchnione

przez Ducha Świętego, jako najwyższy autory-

tet w sprawach: prawdy, wiary i życia chrześci-

jańskiego.

3. Jezusa Chrystusa – Syna Bożego, który przy-

szedł w ciele na ten świat rodząc się z Marii

Panny, jako jedynego Pośrednika i Orędownika,

zbawiającego grzeszników dzięki swej męczeń-

skiej śmierci i zmartwychwstaniu.

4. Zbawienie z łaski przez wiarę jako daru Bożej

miłości. Wiara w Jezusa Chrystusa jest całko-

witym zaufaniem Bogu i potwierdzona zostaje

dobrymi uczynkami wypływającymi z tej

wiary. Taka wiara jest czynna w miłości.

5. Nowonarodzenie z wody i Ducha, jako bez-

względnego warunku wejścia do Królestwa

Bożego.

6. Chrzest Duchem Świętym, w Jego prowadzenie

i dary (charyzmaty)

7. Konieczność przyjęcia chrztu wodnego przez

zanurzenie, Wieczerzy Pańskiej pod postacią

chleba i wina wraz z umywaniem nóg.

8. Kościół jako ciało Jezusa Chrystusa, którego

głową i budowniczym jest Jezus Chrystus.

9. Powszechne zmartwychwstanie wszystkich

ludzi i sąd Boży oraz życie wieczne zbawio-

nych i wieczne potępienie niezbawionych.

Droga Prawda Życie

O której godzinie ukrzyżowano Chrystusa?

Pismo Święte zawiera dwa miejsca informujące

o czasie ukrzyżowania Jezusa Chrystusa. Ewangelista

Marek pisze: A była godzina trzecia, gdy Go ukrzyżo-

wali (15, 25). Z kolei Ewangelista Jan stwierdza: A był to

dzień przygotowania przed Wielkanocą, około godziny

szóstej (19, 14).

Mogłoby się wydawać, że obydwaj ewangeliści przeczą

sobie nawzajem. Jednak niezgodność jest tylko pozorna,

a po dokładnym zbadaniu tej kwestii sprzeczność ta znika.

W celu wyjaśnienia sprawy, należy zbadać sposoby podzia-

łu dnia i nocy stosowane w owym czasie w Izraelu, oraz

ich specyiczne określenia i nazwy czasu.

Czas od godziny 6 wieczorem (18 00 ) do 6 rano (6 00 ) – uwa-

żano za noc, zaś godziny od 6 rano (6 00 ) do 6 wieczorem (18 00 )

– należały do dnia (por. J 11, 9). Zarówno noc jak i dzień,

dzieliły się na części:

1. noc – czas nocy dzielono początkowo na 3 straże

nocne, po 4 godziny każda: straż pierwsza; średnia lub ina-

czej północna; oraz poranna (por. Ps 90, 4; Sdz 7, 19; Ps 130, 6).

Później, za czasów rzymskich, noc dzielono na cztery straże

nocne (por. Mt 14, 25; Mk 13, 35).

2. dzień – początkowo także dzielono dzień na trzy

części: ranek, południe i wieczór (Ps 55, 18). Potem dzielono

go na cztery części trzygodzinne. Części te nazywano godzi-

nami głównymi (godzinami modlitwy) tj.:

a. „godzina pierwsza”,

b. „godzina trzecia”,

c. „godzina szósta”,

d. „godzina dziewiąta”.

Prócz tego od czasu wyjścia z niewoli babilońskiej,

dzielono dzień także na 12 godzin, zwanych „godzinami

małymi” (por. Jan 11, 9). Na każdą godzinę główną (godzinę

modlitwy) przypadały trzy godziny „małe”. Zestawiając te

dwa podziały, otrzymujemy następujący schemat:

godziny modlitwy (godziny główne):

1/ „godziny małe” – 1,2,3/ nasz czas – 7 00 ,8 00 ,9 00 ;

3/ „godziny małe” – 4,5,6/ nasz czas – 10 00 ,11 00 ,12 00 ;

6/„godziny małe” – 7,8,9/ nasz czas – 13 00 ,14 00 ,15 00 ;

9/„godziny małe” – 10,11,12/ nasz czas – 16 00 ,17 00 ,18 00

Zestawienie to wyjaśnia, dlaczego jeden z ewangelistów

mówi o godzinie trzeciej, drugi zaś o godzinie szóstej. Po

prostu, ewangelista Marek, mówiąc o godzinie trzeciej jako

czasie ukrzyżowania Chrystusa, mówi o „godzinie głów-

nej”, godzinie modlitwy, która obejmuje następujące „małe

godziny”: 4,5,6 – a więc 10 00 ,11 00 ,12 00 godziny naszego czasu.

Z kolei ewangelista Jan podając iż nastąpiło to „około go-

dziny szóstej” nawiązuje do „małej godziny”. Zwrot „około

godziny szóstej” wskazuje, iż Jan chciał być precyzyjny,

w swoim określeniu, a precyzję mógł osiągnąć podając czas

właśnie według godzin „małych”.

Wyliczenie czasu ukrzyżowania Jezusa Chrystusa jest

więc stosunkowo proste: godzina 6 („mała”), to ostatnia

część trzeciej godziny głównej. Jest to więc godzina 12 00 na-

szego czasu!

Nadesłał Eugeniusz Kuteń

Proroctwa o Jezusie

S tefan M atuSzewSki

Bóg kilka tysiącleci wcześniej po-

stanawia wysłać swego syna na ziemię

i zapowiada jak go będzie można roz-

poznać.

 Urodzi się jako Izraelita potomek

Abrahama – 1Moj 22, 18 – Ga 3, 16

 Urodzi się z Izaaka a nie z Ismaela

– 1Moj 21, 12 – Łk 3, 23-34

 Urodzi się z Jakuba – 4Moj 24, 17

– Łk.3, 23-34

 Urodzi się z pokolenia Judy

– 1Moj 49, 10 – Łk 3, 23-34

 Urodzi się w rodzie Jessego – Iz 11, 1

– Łk 3, 23-34

 Będzie z domu Dawida – Jr 23, 5

– Łk 3, 23-34

 Urodzi się w Betlejem – Mi 5, 1

– Mt 2, 1

 Poprzedzi go posłaniec – Iz 40, 3

– Mt 4, 12-17

 Będzie uczył w przypowieściach

– Ps 78, 2 – Mt 13, 34-35

 Dokonywał będzie cuda – Iz 35, 5-6

– Mt 9, 35

 Wjedzie na osiołku do Jerozolimy

– Za 9, 9 – Mt 21, 2

 Będzie żarliwie oczyszczał dom

Boży – Ps 69, 10; Ml 3, 1-2

– J 2, 15-16

Potem jednego dnia wypełni się nie

mniej niż 29 proroctw wypowiedzia-

nych przynajmniej 500 lat wcześniej.

 Zdradzi go przyjaciel – Ps 41, 10

– Mt 26, 49

 Cena za zdradę będzie 30 srebrni-

ków – Za 11, 12 – Mt 26, 15

 Pieniądze będą rzucone na podło-

gę świątyni – Za 11, 13 – Mt 27, 5

 Będą przeznaczone na zakup pola

garncarza – Za 11,13 – Mt 27, 7

 Opuszczą go uczniowie – Za 13,7

– Mk 14, 50

 Oskarżą go fałszywi świadkowie

– Ps 35, 11 – Mt 26, 59-60

Droga Prawda Życie

 Będzie milczał przed oskarżyciela-

mi – Iz 53, 7 – Mt 27, l2

 Będzie przebity i starty – Iz 53, 5

– Mt 27, 26

 Znienawidzą Go bez powodu – Ps

69, 5 – J 15, 25

 Będą Go bić i pluć na Niego

– Iz 50, 6 – Mt 26, 67

 Wzgardzony i opuszczony – Iz 53, 3

– Mt 26, 56; 27, 29-31

 Opadnie z wyczerpania

– Ps 109, 24-25 – Łk 23, 26

 Będą z niego drwić – Ps 22, 8-9

– Mt 27, 39-43

 Będą kiwali głowami – Ps 109, 25

– Mt 27, 39

 Będą na niego patrzeć – Ps 22, 18

– Łk 23, 35

 Zostanie policzony między prze-

stępców – Iz 53, 12 – Mt 27, 38

 Jego ręce i stopy będą przebite – Ps

22, 17 – Łk 23, 33

 Będzie modlił się za swoich prze-

śladowców – Iz 53, 12 – Łk 23, 34

 Jego przyjaciele i rodzina będą

stali z daleka – Ps 38, 12 – Łk 23, 49

 O szatę będą rzucali losy – Ps 22, 19

– J 19, 23-24

 Będzie pragnął – Ps 69, 22 – J 19, 28

 Dali mu żółć i ocet – Ps 69, 22

– Mt 27, 34

 Powierzy się Bogu – Ps 31, 6

– Łk 23, 46

 Kości mu nie połamią – Ps 34, 21

– J 19, 32-33

 Jego serce pękło – Ps 22, 15 – J 19, 34

 Przebiją mu bok – Za 12, 10

– J 19, 34

 Ciemność ogarnie ziemię w połu-

dnie – Am 8, 9-10 – Mt 27, 45

 Umrze w połowie ostatniego tygo-

dnia prorocz. – Dn 9, 24

 Że zmartwychwstanie – Ps 16, 10

– Dz 2, 31-32

 Wstąpi do nieba – Ps 68, 19

– Dz 1, 9

 Siądzie po prawicy Ojca – Ps 110, 1

– Hbr 1, 3

 Narodził się z Dziewicy – Iz 7, 14

– Łk 1, 30-35

Jezus wypełnił około 60 proroctw,

które zostały zapowiedziane ponad

400 lat wcześniej.

Golgota

a chiM P aluch

Pesach – święta odkupienia

f elicja B iałęcka

Przebite nogi przebite ręce

Przebite włócznią Jego serce

Przez grzechy nasze został zraniony

Przez Jego sińce jestem zbawiony

Pesach to najstarsze chronologicz-

nie święta żydowskie. Należą one do

świąt Pana. Zaczynają się wieczorem

14 dnia miesiąca nisan; w tym roku

trwają od 3 kwietnia do 10 kwietnia,

co sprawia, że dwa ostatnie dni świą-

teczne pokrywają się ze Świętami

Wielkiejnocy.

Boże zalecenia dotyczące ob-

chodów Pesach znajdujemy w Biblii

Hebrajskiej w Wj (2Mo) 12, 1-50

i 13,1-10, Kpł (3Mo) 23, 5-8. Lb (4Mo)

9, 1-14 i 28, 16-25, Pwt (5Mo) 16, 1-8.

Czytamy tam m.in.: dziesiątego

dnia tego miesiąca weźmie sobie każdy

baranka (...) będziecie go przechowy-

wać do czternastego dnia tego miesiąca;

i zabije go całe zgromadzenie zboru

izraelskiego o zmierzchu (...) wezmą

z jego krwi, i pomażą odrzwia i nad-

proże w domach (...) tej nocy przejdę

przez ziemię egipską i zabiję wszystko

pierworodne w ziemi egipskiej (...) gdy

ujrzę krew, ominę was i nie dotknie

was zgubna plaga (...) Dzień ten będzie

wam dniem pamiętnym i będziecie

go obchodzili jako święto Pana (....)

Przestrzegajcie tego święta przez

wszystkie pokolenia jako ustanowienie

wieczne.

Stosownie do zaleceń Tory, Żydzi

od wieków rokrocznie obchodzą te

święta Pana, jako pamiątkę uchronie-

nia ich od śmierci w Egipcie. Chociaż

po zburzeniu Świątyni zabrakło głów-

nego elementu, jakim był baranek

oiarny, gromadzą się przy wieczerzy,

przy której w szczególny sposób od-

czuwają swą przynależność do Izraela

i pewność przyjścia Mesjasza.

Wieczerza paschalna odbywa się

według określonego porządku, zwa-

Bo gdyby Jezu nie Golgota

To wciąż bym wpadał z błota do błota

Marnotrawnym synem ja byłem

W grzechach moich się pławiłem

Roztrwoniłem wszystko, co miałem

Tak się nabierać, co dnia dawałem

Zasłona przed oczyma mymi wisiała

Która mi Ciebie wciąż zasłaniała

Dzięki Golgocie Ty ją zerwałeś

I nowe życie i miłość dałeś

Teraz Ty serce kształtujesz moje

Aby na zawsze było Twoje.

Droga Prawda Życie

nego „seder”. Na stole nie może za-

braknąć elementów symbolizujących

zdarzenia opisane w Biblii; kości ba-

ranka, macy, symbolizującej pośpiech,

z jakim Żydzi wychodzili z Egiptu,

charosetu – pasty z jabłek, orzechów

i miodu, przypominającej mieszaninę,

z jakiej ich przodkowie wyrabiali ce-

gły dla Egipcjan, gorzkich ziół, przy-

pominających gorzki los przodków

w niewoli egipskiej, oraz czterech kie-

lichów wina, symbolizujących krew

baranka.

Dla zilustrowania

znaczenia tego święta

dla synów Jakuba, oraz

pokazania, jak wierzą-

cy Żydzi zachowywali

swą wiarę w nieopisanie

trudnych warunkach

i jak starali się ocalać na-

wet jej zewnętrzne formy,

podajemy za Naczelnym

Rabinem Erraty opis

wydarzenia z książki

Mordechaja Eliawa pt.

Ani Ma’amin. Autor

opowiada o tym, jak

w ostatnim roku woj-

ny, kiedy był więźniem

obozu koncentracyjne-

go, mógł przygotować

Paschę. Otóż na kilka

dni przed świętem, jeden

z esesmanów polecił

Eliawowi, pracującemu

w odlewni, przygoto-

wanie tarcz do ćwiczeń

strzelniczych. Eliawa

olśniła pewna myśl. Do

wykonania tarcz będzie

potrzebował klajstru,

który mógłby zrobić

z mąki.

Esesmanowi udało się zdobyć 15

kilogramów mąki. Eliaw wiedział,

że stał się cud. Z nadmiaru mąki

on i jego towarzysze niedoli mo-

gli upiec macę w sekretnym piecu

paschalnym. Gdy więźniowie usły-

szeli o tym, obudziła się w nich na

nowo wola życia. I tak, kilka dni

później, w środku niemieckiego

obozu koncentracyjnego, gdzie nie

było większej zbrodni, jak przyna-

leżność do narodu żydowskiego,

mogli zasiąść razem marrani (Żydzi

hiszpańscy i portugalscy, zmuszani

do nieprzyznawania się do swej re-

ligii w średniowieczu) dwudziestego

wieku, aby spożywać macę! Zamiast

wina pili osłodzoną wodę. Kawałek

pietruszki uchodził za chrzan – maror

(gorzkie zioła, najczęściej chrzan, mają

przypominać gorycz niewoli), jakiś

ziemniak za karpas (zielone warzywo:

pietruszka, seler, ogórek, czasem też

gotowany ziemniak) a z wodą i solą nie

było problemu. Wyobrażam sobie, że

Pesach bowiem nie jest świętowa-

niem wybawienia już osiągniętego, ale

raczej świętem wybawienia oczekiwa-

nego.

Tradycja żydowska była zawsze

wiernie przekazywana z pokolenia

w pokolenie. Istnieją liczne dowody

na to, że zwyczaje związane ze współ-

czesnym obchodzeniem świąt biorą

swój początek z czasów biblijnych.

Przykładem może tu być opis wiecze-

rzy paschalnej, którą Jezus obchodził

po raz ostatni ze swymi uczniami.

W Ewangelii Mateusza

(26,30)czytamy: Agdyod-

śpiewali hymn, wyszli ku

Górze Oliwnej. Najpraw-

dopodobniej był to Hallel

(hbr. „chwała” – wspólna

nazwa Psalmów 113-118,

które są recytowane

z okazji uroczystych

świąt); w Psalmie 118 czy-

tamy:

Dziękuję Ci, żeś

mnie wysłuchał i stałeś

się zbawieniem moim.

Kamień, który odrzucili

budowniczowie, stał się

kamieniem węgielnym.

Przez Pana to się stało

i to jest cudowne w oczach

naszych. Oto dzień, który

Pan uczynił, weselmy się

i radujmy się w Nim.

Słowa te, wypowie-

dziane przez Jeszuę (Je-

zusa) na krótko przed

Jego ukrzyżowaniem,

nabierają szczególnego

znaczenia, gdyż to On

przecież stał się kamie-

niem węgielnym Bożego

Królestwa.

To w Chrystusie, który jest

fundamentem i kamieniem wę-

gielnym, Alfą i Omegą, Świątynią

Boga, ludzie wszystkich ras i poko-

leń znajdowali zbawienie i spokój du-

szy.

śpiewając: „Byliśmy niewolnikami fa-

raona w Egipcie”, i określając przaśny

chleb jako chleb cierpienia, więźnio-

wie przeżywali podobny lęk i nadzie-

ję, jakie starożytni Żydzi odczuwali

w Egipcie. Lęk, gdyż SS mogło odkryć

Żydów spożywających niemieckiego

„bożka” – klajster do tarcz strzelni-

czych... A nadzieję, bo któż mógłby

przypuszczać, że pośrodku tego piekła

Żydzi będą jednak mogli wymknąć się

swoim ciemięzcom?

Wdzięcznością przepełnia myśl, że

dzięki oierze Jeszui (Jezusa), mamy

wstęp do świątyni drogą nową i żywą,

którą otworzył dla nas poprzez zasło-

nę, to jest przez ciało swoje (Hbr 10,

19-20).

Droga Prawda Życie

Tajemnica żywota wiecznego

w aldeMar Ś wiątkowSki

...a chleb, który ja dam, to ciało

moje... (J 6, 48-63)

Gdy czytamy powyższy fragment,

w którym Pan Jezus mówi o swoim

ciele i swojej krwi, że jest to obiecany

przez Boga chleb żywota, stajemy się

świadkami jednego z najwznioślej-

szych wydarzeń w historii. Boży Syn,

Jezus Chrystus objawia do końca

jedną z największych Bożych tajem-

nic. Tajemnicę żywota wiecznego.

O tej tajemnicy przepowiadali pro-

rocy przez dziesiątki wieków, wy-

pełnienia tej tajemnicy oczekiwali

słudzy Boży, mężowie wiary. O niej

marzyli, za nią wzdychali... (1P 1, 10)

A teraz, gdy Pan Jezus ją objawia...

prawie wszyscy się gorszą!

O! Jakże inne są nasze drogi od

Bożych, nasze myśli od Bożych i nasze

oczekiwania od tego co przynosi Chry-

stus. Prawdziwie, jak niebo jest wyższe

od ziemi... (Iz 55, 9).

Ja jestem chlebem żywota (w. 48)

Chlebem, który daje życie. Nie

umiera ten, kto go spożywa. To więcej

niż manna, którą jedli wasi ojcowie,

lecz poumierali. (w.58)

– Och! Jakie to piękne! Chcemy

tego chleba! Panie, daj go nam! Nie

chcemy umierać, chcemy żyć!

Kto je ciało moje i pije krew moją,

ten ma żywot wieczny...

Szok, zdziwienie i zaraz potem

kłótnie: jakże Ten może dać nam swoje

ciało do jedzenia? (w.52)

O co chodzi? Chcemy chleba

żywota a nie ciała i krwi! Chyba się

przejęzyczył? Przecież to nie do przy-

jęcia! Musi to sprostować!

Alezamiastsprostowania,przycho-

dzi potwierdzenie: zaprawdę, zapraw-

dę powiadam wam, jeśli nie będziecie

jedli ciała Syna Człowieczego i pili

krwi jego, nie będziecie mieli żywota

w sobie (w. 53)

Naprawdę twarde słowa! Ale twar-

de dla słuchających a nie dla tego, kto

je mówi! Pan Jezus mówi je w miłości

i w szczerości. Przyszła chwila, gdy

decyduje się na objawienie jednej

z największych tajemnic – tajemnicy

społeczności z sobą. Społeczności nie-

zwykle bliskiej, gdzie stajemy się jedno

z Bogiem. Ten chleb – to Ja – powiada

Pan Jezus.

W tym objawieniu widać, o czym

myśli Jezus modląc się: aby i oni w nas

jedno byli (J 17, 21).

Jak więc można otrzymać chleb

żywota? Jak można go „zjeść”?

Może najpierw, jak nie można go

spożywać.

Nie można otrzymać chleba ży-

wota jak otrzymywało się na przykład

uzdrowienie. Po uzdrowienie mógł

przyjść każdy – o własnych siłach, lub

przyniesiony. Byleby dojść do Jezusa

i poprosić. Byleby zwrócił na mnie

uwagę, byleby się Go dotknąć... Wra-

cali pełni szczęścia. Nikt nie odszedł

zasmucony! Radość ogarniała całe

domy, rodziny, wioski...

Nie można przyjść i wziąć chleb

żywota, jak wielu tych, co przyszli

i najedli się chleba i ryb. Nasycili się

i szczęśliwi poszli do domu. Na drugi

dzień znowu go szukali...

Po chleb żywota nie przychodzi się

w ten sam sposób jak po chleb powsze-

dni do piekarni... Kupuje się boche-

nek chleba a potem wraca z nim do

domu i tam... kroi się go kiedy chce,

smaruje i przekłada tym co smakuje,

na co mamy ochotę...

Prawdopodobnie w takiej kate-

goriach myśleli ci, którzy stali przed

Jezusem w tej ważnej chwili. A Jezus

znając ich serca i myśli, mówi: nie tak!

Jeść chleb żywota – to jeść ciało moje

i pić krew moją .

To o wiele więcej niż wziąć cokol-

wiek i iść do domu! Nie można wziąć

chleba żywota i iść do swego „prywat-

nego” życia. Ja jestem chlebem – ak-

centuje Jezus! Tego chleba nie możesz

spożywać gdzie i kiedy chcesz, nie mo-

żesz przekładać go czym chcesz.

Coraz bardziej powszechne jest

zrozumienie, że ten prawdziwy chleb

żywota można otrzymać gdziekol-

wiek i ...wziąć go ze sobą. Jakże wielu

myśli, że dostali chleb życia od Jezusa

(na ewangelizacji, w parku, na ulicy)

i teraz go spożywają. Jedni przed tele-

wizorem, inni w chaosie i powszech-

nym zabieganiu o byt, inni przekła-

dają go swoimi potrzebami a nawet

swoimi pożądliwościami. Jedni uwa-

żają, że można go spożywać tylko

wtedy, gdy jest się żywym kamieniem

w zborze, inni spokojnie jedzą go

w swojej samotni, za nic mając spo-

łeczność, pokorę i uniżenie. Mają chleb

żywota i... żyją jak sami chcą. I spróbuj

im czegoś zabronić lub zwrócić uwa-

gę!

Takiemu mniemaniu, takim my-

ślom Pan Jezus mówi zdecydowanie:

Nie!

Spożywać chleb żywota to coś

o wiele więcej!

Co to znaczy: jeść ciało i pić krew

Jezusa Chrystusa?

To znaczy:

– być jednego ducha z tym, któ-

ry miał tą krew i ciało,

– mieć takie same pragnienia

jakie były w Jezusie,

– mieć te same wartości, takie

same upodobania,

– to samo miłować co Jezus i to

samo co On mieć w nienawiści,

– mieć odnowiony umysł, nowe

serce, nowe życie,

– przestać żyć dla samego siebie,

a żyć dla Boga.

To znaczy – być jedno z Jezusem.

Być Ducha Chrystusowego. Kto nie ma

Ducha Chrystusowego, ten nie jest jego

(Rz 8,9).

To znaczy – rozumieć przesłanie

płynące z Golgoty, gdzie Ciało zostało

oiarowane a Krew przelana.

A przesłanie z Golgoty to, między

innymi, potężny sprzeciw przeciwko

wszelkiemu grzechowi.

Nigdy więcej nie grzeszyć! Koniec

moim żądzom, nieczystości i grzesz-

nym przyjemnościom. Koniec samo-

lubstwu, złości, nienawiści i kłam-

stwu. Koniec kłótniom, oskarżeniom

i plotkom.

Bo za te (nasze) pożądliwości i na-

miętności – jest przelewana niewinna

krew! Za nasze grzechy Chrystus zno-

sił męki, złorzeczenia i hańbę.

Być jedno z Jezusem – to być ra-

dykalnie odwróconym od świata

i grzechu! To mieć w nienawiści... na-

wet swoje życie, które pełne jest brudu

i grzesznych pragnień.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: