Beckett Samuel - Czekajac na Godota.pdf - Bernar

Estragon

Yladimir

Lucky

Pozzo

Chłopiec

AKT I

Droga wiejska. Drzewo.

Wieczór.

E s t r a g o n siedząc na niskim kamieniu* usiłuje zdjąć sobie but. Ściąga go obiema

rękami postękując. Wyczerpany daje za wygraną, zdyszany odpoczywa chwilę, zaczyna

próbować na nowo. To samo.

Wchodzi Vladimir.

ESTRAGON: (dając za wygraną): Nic się nie da zrobić.

VLADIMIR (zbliŜając się sztywnym, drobnym kroczkiem, na szeroko rozstawionych

nogach): Zaczynam się skłaniać ku temu. (Przystaje.) Długo zwalczałem w sobie tę myśl

mówiąc sobie: Spokojnie, Vladimir, spokojnie, wszystkiego jeszcze nie spróbowałeś. I

walczyłem dalej. (Zamyśla się, rozpamiętuje tę walkę. Do Estragona) Więc znowu jesteś.

ESTRAGON: Myślisz?

YLADIMIR: Miło znów cię zobaczyć. A myślałem juŜ, Ŝe odszedłeś na zawsze.

ESTRAGON: Ja teŜ

VLADIMIR: A więc nareszcie znów razem! Trzeba by uczcić to jakoś. Tylko jak?

(Zastanawia się.) Wstań, niech cię uściskam.

Wyciąga rękę do Estragona.

ESTRAGON (rozdraŜniony): Zaraz, zaraz.

Cisza.

YLADIMIR (dotknięty, chłodno): MoŜna wiedzieć,

gdzie jaśnie pan spędził noc?

ESTRAGON: W rowie.

YLADIMIR (zachwycony): W rowie! Gdzie?

ESTRAGON (nie wykonując Ŝadnego gestu): Tam.

YLADIMIR: I nie pobili cię?

ESTRAGON: Pobili? Oczywiście, Ŝe mnie pobili.

YLADIMIR: Ci co zawsze?

ESTRAGON: Ci co zawsze? Nie wiem.

Cisza.

VLADIMIR: Gdy myślę tak o tym... od lat... zasta

OSOBY:

nawiam się... co by się z tobą stało... gdyby nie ja....

(Stanowczo) Byłbyś niewątpliwie juŜ tylko kupką kości.

ESTRAGON (dotknięty do Ŝywego): No i co z tego?

VLADIMIR (smętnie): Na jednego człowieka to za

wiele. (Pauza. Z oŜywieniem) Z drugiej strony mówię

sobie, dlaczego akurat teraz upadać na duchu. Trzeba

było o tym pomyśleć z milion lat temu, przed tysiąc

dziewięćsetnym.

ESTRAGON: Och, przestań wreszcie. Lepiej pomóŜ mi zdjąć to świństwo.

VLADIMIR: Trzymając się za ręce, jako jedni z pierwszych, skoczyliśmy z wieŜy Eiffla.

Liczono się wtedy z nami. Teraz jest juŜ za późno. Nie wpuszczono by nas nawet na górę.

(Estragon mocuje się z butem.) Co tam robisz?

ESTRAGON: Zdejmuję but. Nie zdarzyło ci się to nigdy?

VLADIMIR: Buty trzeba zdejmować codziennie. Tyle razy ci mówiłem! Dlaczego mnie nie

słuchasz?

ESTRAGON (słabiutko): PomóŜ mi!

VLADIMIR: Boli cię?

ESTRAGON: Czy mnie boli! On się pyta, czy mnie boli!

VLADIMIR (ze złością): Zawsze tylko ty cierpisz! Ja się nie liczę. Chciałbym ciebie

zobaczyć na moim miejscu, co wtedy byś powiedział.

ESTRAGON: A co, boli cię?

VLADIMIR: Czy mnie boli! On się pyta, czy mnie boli!

ESTRAGON (wskazując palcem): Ale to jeszcze nie powód, Ŝeby mieć guzik odpięty.

VLADIMIR (pochylając się): Fakt. (Zapina się.) Do drobiazgów naleŜy przywiązywać wagę

w kaŜdej sytuacji.

ESTRAGON: Jak mam do ciebie mówić, zawsze zwlekasz do ostatniej chwili.

VLADIMIR (w zamyśleniu): Ostatnia chwila... (Szuka czegoś w pamięci.) Zwłoka w

nadziei ból czemuś

zadaje. Kto to powiedział?

ESTRAGON: PomoŜesz mi, czy nie?

VLADIMIR: Czasem wydaje mi się, Ŝe mimo wszystko nadejdzie. Nie bardzo się wtedy

czuję. (Zdejmuje

kapelusz, zagląda do środka, maca tam ręką, potrząsa

nim, wkłada z powrotem.) Jakby to powiedzieć? LŜej

mi, a jednocześnie... (szuka słowa) ogarnia mnie przeraŜenie.

(Z naciskiem) PRZERAśENIE. (Znów zdejmuje kapelusz i zagląda do środka.) Dziwne.

(Uderza w

denko kapelusza, jakby chciał coś z niego wytrząsnąć,

znów zagląda do środka, wkłada z powrotem.) Nic się nie da zrobić. (Estragonowi z

największym trudem udaje się ściągnąć but. Zagląda do środka, maca

tam ręką, odwraca but podeszwą do góry, potrząsa

nim, spogląda na ziemię, czy nic nie wypadło, nic nie

znajduje, znów wkłada rękę do środka, patrzy przed

siebie nieprzytomnie.) No i co?

ESTRAGON: Nic.

VLADIMIR: PokaŜ.

ESTRAGON: Nie ma co pokazywać.

VLADIMIR: Spróbuj z powrotem go włoŜyć.

ESTRAGON (przyjrzawszy się stopie): Dam jej trochę odetchnąć.

VLADIMIR : Oto właśnie cały człowiek, winę nogi zwala na but. (Znów zdejmuje kapelusz,

zagląda do środka, maca tam ręką, potrząsa nim, uderza w denko, dmucha do środka,

wkłada z powrotem.) To się staje nieznośne. (Cisza. Vladimir pogrąŜa się w myślach.

Estragon porusza palcami u stóp chłodząc

je w ten sposób.) Jeden z łotrów został zbawiony. (Pauza.) Przyzwoity procent. (Pauza.)

Gogo.

ESTRAGON: Co?

VLADIMIR: MoŜe by zacząć Ŝałować?

ESTRAGON: śałować? Za co?

VLADIMIR: No... (Zastanawia się.) Warto się wdawać w szczegóły?

ESTRAGON: śeśmy się urodzili?

V l a d i m i r wybucha głośnym śmiechem, który tłumi natychmiast, chwytając się za

podbrzusze i wykrzywiając twarz.

VLADIMIR: Nawet na śmiech nie moŜna juŜ sobie pozwolić.

ESTRAGON: Brakuje tego, okropnie.

VLADIMIR: NajwyŜej na uśmiech. (Uśmiecha się nagle szeroko, śmieje się tak przez

chwilę, po czym nagle przestaje.) To nie to samo. Nic się nie da zrobić. (Pauza.) Gogo.

ESTRAGON (rozdraŜniony): Co znowu?

VLADIMIR: Czytałeś Biblię?

ESTRAGON: Biblię... (Zastanawia się.) Musiałem przeglądać.

VLADIMIR (zdziwiony): W bezboŜnej szkole?

ESTRAGON: Nie wiem, czy była bezboŜna, czy nie.

VLADIMIR: Pomieszało ci się z Roquette. Pamiętasz Ewangelie?

ESTRAGON: Pamiętam mapki Ziemi Świętej. Były kolorowe. Bardzo ładne. Morze Martwe

było bladoniebieskie. Od samego patrzenia chciało się pić. Pojedziemy tam, mówiłem

sobie, pojedziemy tam na nasz miodowy miesiąc. Będziemy pływać. Będziemy szczęśliwi.

VLADIMIR: Powinieneś był zostać poetą.

ESTRAGON: Byłem nim. (Wskazując na swoje łachmany.) Nie widać tego?

Cisza.

VLADIMIR: O czym to ja mówiłem... Jak twoja noga?

ESTRAGON: Puchnie.

VLADIMIR: Aha, o dwóch łotrach. Pamiętasz tę historię?

ESTRAGON: Nie.

VLADIMIR: Opowiedzieć ci?

ESTRAGON: Nie.

VLADIMIR: Czas zejdzie. (Pauza.) Chodzi o tych dwóch łotrów ukrzyŜowanych razem ze

Zbawicielem. Jeden z nich...

JESTRAGON: Z czym?

VLADIMIR: Ze Zbawicielem. Dwaj złoczyńcy. Jeden z nich został podobno zbawiony, a

drugi... (szuka przeciwieństwa) potępiony.

ESTRAGON: Zbawiony od czego?

VLADIMIR: Od piekła.

ESTRAGON: Idę.

Nie rusza się.

VLADIMIR: Dlaczego jednak... (pauza) spośród czterech Ewangelistów... mam nadzieję,

Ŝe cię nie nudzę?

ESTRAGON: Nie słucham.

VLADIMIR: Dlaczego jednak spośród czterech Ewangelistów tylko jeden o tym wspomina?

PrzecieŜ byli tam wszyscy czterej tam albo gdzieś w pobliŜu. A o zbawionym łotrze

mówi tylko jeden, (Pauza.) Odbiłbyś czasem piłeczkę, Gogo.

ESTRAGON (z przesadnym entuzjazmem): Doprawdy, to pasjonujące!

VLADIMIR: Z czterech jeden. Z trzech pozostałych dwóch w ogóle nie wspomina o

łotrach, a trzeci mówi, Ŝe obaj mu wymyślali.

ESTRAGON: Komu?

VLADIMIR: Co?

ESTRAGON: Nic nie rozumiem... (Pauza.) Komu wymyślali?

VLADIMIR: Zbawicielowi.

ESTRAGON: Dlaczego?

VLADIMIR: Bo zbawić ich nie chciał.

ESTRAGON: Od piekła?

VLADIMIR: Kretyn! Od śmierci.

ESTRAGON: Zdawało mi się, Ŝe mówiłeś o piekle.

VLADIMIR: Od śmierci, od śmierci.

ESTRAGON: No i co z tego?

VLADIMIR: To, Ŝe dwaj musieli zostać potępieni.

ESTRAGON: No i co z tego?

VLADIMIR: Ale jeden z czterech mówi, Ŝe jeden z dwóch został zbawiony.

ESTRAGON: No więc o co chodzi? Po prostu nie zgadzają się ze sobą i tyle.

VLADIMIR: Ale byli tam wszyscy czterej. A o zbawionym łotrze mówi tylko jeden. Więc

dlaczego akurat jemu wierzyć?

ESTRAGON: A kto mu wierzy?

VLADIMIR: Jak to kto? Wszyscy! Znana jest tylko ta wersja.

ESTRAGON: Ludzie to barany.

Wstaje z trudem, idzie utykając ku lewej kulisie, przystaje, wypatruje czegoś w oddali

przysłaniając sobie oczy ręką, odwraca się, idzie ku prawej, wypatruje czegoś w oddali.

Vladimir przygląda mu się, następnie podchodzi do buta, podnosi go, zagląda do środka,

rzuca go natychmiast.

VLADIMIR: Fu!

Spluwa. Estragon wraca na środek, staje tyłem do widowni, patrzy w głąb.

ESTRAGON: Całkiem miłe miejsce. (Odwraca się, idzie na przód sceny, przystaje

zwrócony przodem do widowni.) Piękne widoki. (Odwraca się w stronę V l a d i m i r a.)

Idziemy.

VLADIMIR: Nie moŜna.

ESTRAGON: Dlaczego?

VLADIMIR: Czekamy na Godota.

ESTRAGON (beznadziejnie): A, racja. (Pauza.) Jesteś pewien, Ŝe to tu?

VLADIMIR: Co?

ESTRAGON: Mieliśmy czekać.

VLADIMIR: Powiedział, Ŝe przy drzewie. (Patrzą na drzewo.) Widzisz jakieś inne?

ESTRAGON: Co to moŜe być?

VLADIMIR: Nie wiem. Wierzba.

Beckett Samuel - Czekajac na Godota.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: