Kuczok Wojciech - Sennosc.pdf - Wojciech Kuczok - himen303

Redakcja wpisana przez Staszka Karwowskiego 29.06.08

Wojciech Kuczok

Senność

A dam jest zmęczony, wciąż niewiele miejsc się zwalnia, ludzie cuchną słodko-

kwaśnym potem, wchodzą i wychodzą, Adam usiadłby, ale wie, że wymiana staruszek

na przystankach nie pozwoli mu przysiąść na dłuższą chwilę w spokoju, będzie musiał

ustąpić miejsca albo udawać, że zasnął, wysłuchiwać pochrząkiwań, stękań,

westchnień, litanii do Jezusa Marii Boga Świętego, więc woli poczekać, aż autobus

wyjedzie za miasto, może sobie jeszcze trochę postać, och, dzisiaj może się jeszcze

pomęczyć, dziś wiele by zniósł w związku z tym, co wreszcie się udało definitywnie

zakończyć, dopełnić, usankcjonować: Adam przed godziną przestał być studentem.

Niby nic, formalność, a jednak wzruszył się wagą tak zwanej chwili historycznej;

gdybyż życie składało się wyłącznie z takich formalności, gdybyż wzruszenie

towarzyszące tak zwanym chwilom historycznym znane było wszystkim ludziom, myśli

Adam, świat byłby przyjazny, być może nawet nieznośnie przyjazny, być może nawet

tłumy rozanielonych permanentnym wzruszeniem ludzi zadusiłyby się w przyjaznym

uścisku, tymczasem jednak Adam czuje się z siebie zadowolony, przestał być

studentem, a razem z nim tego dnia zdało egzamin jeszcze kilkanaście osób z roku,

Adam przyszedł dość późno, żeby nie czekać godzinami, nie denerwować się, poza tym

wolał być sam, wszedł, zdał, i przyjął gratulacje. Jeden z profesorów, ten, który miał na

niego oko przez całe studia (nie było to oko przyjazne), ścisnął mu dłoń nieco mocniej

niż inni, ściskał ją też nieco dłużej, właściwie to wyraźnie dłużej, na tyle długo, by

Adam poczuł się zmieszany, zawstydzony, profesor ściskał tak długo, aż Adam się

spłonił, zarumienił, wtedy profesor, ten, co łypał na niego nieprzyjaznym okiem przez

całe studia, zapytał (ale tak jakby na stronie, w kierunku profesorów): „A co pan taki

nieśmiały?”, i wciąż nie przestając mu dłoni ściskać, niby gratulacyjnie (Adam czuł, że

to uścisk wrogi, natrętny, zbyt silny), dodał: „Więcej śmiałości, drogi panie, będzie pan

teraz leczył ludzi, nie może pan być taki płochliwy”, i zachichotał w stronę profesorów,

wymuszając i na nich chichot, i wciąż jeszcze trzymając dłoń Adama, czując nad nim

władzę, bo Adam nie bardzo miał pomysł, jak się wyswobodzić, profesor mrugnął tym

swoim okiem od wielu lat mającym nieprzyjazne baczenie, mrugnął do Adama tak

obleśnie, tak wulgarnie, tak antyporozumiewawczo, że Adam, mdłości powstrzymując,

wyszarpnął dłoń niezgrabnie, aż komisji chichot zamarł na ustach. Adam,

wyswobodziwszy się od dłoni, oka i chichotu, ukłonił się i wyszedł, i z każdym

kolejnym krokiem czuł silniejsze zadowolenie, wszak wszystko dobiegło końca, po raz

ostatni wróci z akademii autobusem do domu, po raz pierwszy będzie nim jechał jako

dyplomowany naprawiacz ciał, a ściślej mówiąc, kości, oto więc pozostając w

cudownej aurze namaszczenia uwiesił się na uchwycie i czeka cierpliwie, aż autobus

wyjedzie za miasto. Adam śmiało spoziera na pasażerów, czując, że jego nastrój

uwznioślony udzielić się może temu i owemu, czuje, że spoglądając na ludzi śmiało,

pewnie i wzniośle (choć nie wyniośle), panuje nad ich spojrzeniami, postrzegając ich z

perspektywy człowieka śmiałego, pewnego i uwznioślonego, włada ich postrzeganiem;

Adam rozważa, na ile taka sugestia jest trwała, rozmyśla, o ileż łatwiej jest żyć ludziom,

którzy zachowują pełnię kontroli nad tak zwanym pierwszym wrażeniem, o ile lżej jest

żyć ludziom, którzy robią dobre wrażenie, odwzajemniają spojrzenia, uśmiechy, głowę

trzymają lekko zadartą do góry, podbródek wysoko, odważnie, wzniośle (choć nie

wyniośle); lecz oto do autobusu wchodzi chłopiec, a nawet mężczyzna.

Ładny, a nawet przystojny chłopiec, a nawet mężczyzna siada pod oknem, ot tak

sobie, bezrefleksyjnie, zdrowo, normalnie siada, chociaż wciąż jeszcze wymiana

staruszek i niewiele miejsc wolnych, on w chłopięcym swym roztargnieniu, a nawet

męskiej bezpardonowości klapie na siedzenie, jeszcze swoje klapnięcie wzmacniając

westchnieniem, jak to mu dobrze się zasiadło, jaka to rozkosz dla jego chłopięco-

męskich nóg, zdrowych i silnych, jednakowoż nie lubiących stać po próżnicy; Adam

zauważa w chłopcu pewien rodzaj, jak by to nazwać, myśli, pragmatyczności, o tak,

Adam jest zauroczony pragmatyzmem chłopca, a nawet mężczyzny, który sprawia

wrażenie, jakby obliczył sobie, że nie powinien marnotrawić energii na stanie w

autobusie, jeśli choć jedno miejsce jest wolne, chłopiec, a nawet mężczyzna robi na

Adamie dobre wrażenie, jest władcą pierwszego wrażenia, tym swoim pewnym i

wzniosłym niemalże zajęciem wolnego miejsca dowodzi, że w jego zdrowym

chłopięco-męskim umyśle nie ma miejsca na zbyteczne rozterki, przez jego chłopięcą, a

nawet męską myśl nigdy nie przemknął dylemat, czy można usiąść, skoro staruszki, czy

raczej możliwość staruszek, staruszki potencjalne, czają się i dybią na siedzenie. Adam

nie może się oprzeć widokowi chłopca, a nawet mężczyzny, wpatruje się w niego

ukradkiem, póki nie napotyka wzroku chłopca, a nawet mężczyzny odbitego w szybie,

spotkanie tego spojrzenia Adam uznaje za antycypację spotkania bardziej

bezpośredniego, Adam wiedziony jest przeczuciem, że chłopiec, a nawet mężczyzna

zaprosił go swoim odbitym spojrzeniem na miejsce obok siebie, a może tylko dał

przyzwolenie, Adamowi to wystarcza, za przyzwoleniem przysiada się więc obok,

mimo staruszek, których akurat nie ma, ale w każdej chwili mogą etc. Przysiada się, ale

nie wie, co dalej, chłopiec jest obok i mężczyzna jest obok, Adam nie wie, do kogo

zwrócić się najpierw, na kogo spojrzeć w pierwszej kolejności, na chłopca w

mężczyźnie czy też na mężczyznę w chłopcu, nie może się zdecydować i wcale na nich

nie patrzy, rękę tylko kładzie na siedzeniu tuż obok męskiej ręki chłopca, kładzie i

czeka, czy chłopiec w mężczyźnie drgnie, czy też mężczyzna w chłopcu się wzdrygnie.

Adam łapie się na myśli, która go nieco peszy i przestrasza, oto bowiem zdrowym

silnym buhajowatym samczym i bóg wie na jakie jeszcze sposoby męskim chłopcem

zachwycony, chciałby móc go leczyć, chciałby, żeby ten mocny, rześki i krzepki byczek

miał jakieś małe stłuczonko, drobne zwichniątko, ewentualnie nieskomplikowane

złamanko, Adam mógłby wtedy dotykać go w sposób jawny i uprawniony, chłopiec, a

nawet mężczyzna powierzyłby mu wtedy swoje kości, a nawet ciało, byłby mężczyzną

obdarzającym Adama chłopięcym zaufaniem, Adam zaś namacywałby, opukiwałby,

nastawiałby, naprawiałby chłopięcość w męskości, lecz mężczyzna o chłopięcej

kondycji, młodzieńczym zdrowiem promienny, pozostaje dla Adama nietykalny, można

tylko, siedząc u jego boku, napawać się skrycie, rezonować wewnętrznie, pomrukiwać

ksobnie, gęsią skórkę chowając pod rękawem kurtki. Adam przymyka oczy i czuje

męskość chłopca u swego boku, sam jest przybocznym, parobkiem chłopca, giermkiem

mężczyzny, chciałby usłyszeć od niego jakiś rozkaz wypowiedziany głosem gromkim i

nieznoszącym sprzeciwu, chciałby spełnić go nie dość szybko i zostać karnie

uderzonym, albo wypełnić go sprawnie i otrzymać pochwałę; Adam roi sobie siebie u

boku męskiego chłopca i nawet nie zauważa, kiedy porusza małym palcem, dotykając

jego dłoni. Chłopiec, a nawet mężczyzna reaguje natychmiast, spogląda na Adama z

dezaprobatą, wstaje i przechodzi na koniec autobusu, który już dojeżdża do przystanku,

tam chłopiec wysiada i jako mężczyzna zza szyby pokazuje Adamowi wyprostowany

środkowy palec. Wchodzą staruszki, chrząkają, stękają, wzdychają, sugerują litaniami,

że słabe, zbolałe etc., Adam nie słyszy, rozsmakowuje się w bólu, bezwiednie

nieustępliwy, nie dowie się, jaka jest dzisiejsza młodzież i czegóż to nie było za

dawnych czasów.

M atka słyszy autobus na końcowym przystanku, opodal domu, kierowca właśnie

zgasił silnik, będzie czekał do piętnaście po, ma czas na kanapki. Matka zwykle nie

zwraca uwagi na autobus, cóż tam, dwa razy dziennie przyjeżdża z miasta, zabiera i

oddaje ludzi, hałasu przy tym nie ma ani sensacji żadnej, wciąż ta sama obsada,

Konopcyno i Bartoszkowo zajmują miejsca z przodu, żeby mieć kontrolę nad

Skrzyposzkową, Skrzyposzkowo nawet nie siada, żeby im pokazać, jaka to żwawa, staje

tuż za kierowcą, lubi do niego zagadać, lubi stać i ględzić mu za plecami, czego tam się

naoglądała nasłuchała przy kasie. Środek autobusu zwykle pusty, bo młodzi z tyłu

zasiadają, nierozmowni, jakby próbowali sobie przypomnieć, co im się śniło, a kiedy

uświadamiają sobie, że śniło im się dokładnie to samo, co im się na jawie przytrafia,

droga do roboty robota droga z roboty obiadokolacja dwa piwa i do wyra, stają się

jeszcze bardziej nierozmowni, młodzi, ale zmęczeni życiem podwójnie, skoro sny im to

zmęczenie potęgują. Każda noc jest echem dnia, każdy sen jest kopią jawy, młodzi jadą

do huty, nie mając pewności, czy właśnie im się to nie śni, na wszelki wypadek nie

odzywają się do siebie, mogłoby się okazać, że w ten sposób mówią przez sen, a to

trochę jednak wstyd. Kierowca też prowadzi autobus przez sen, czasem rzuca się w

łóżku, przeklina i uderza żonę dłonią, przekonany, że przyciska klakson, żona budzi się

zła, kiedyś przytulała go i uspokajała, szepcząc do ucha, teraz potrząsa nim i ruga go,

wyzywając od durniów. Potrząsany przez żonę kierowca, nim się obudzi, przeżywa

wypadek, śni własną śmierć w autobusie wypadającym z szosy, potem już do świtu nie

może zasnąć, siedzi przy lodówce, popija wodę i przeklina w myślach swoje

Kuczok Wojciech - Sennosc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: