6 III 2013.odt

(21 KB) Pobierz

6 III 2013

 

teoretyczno – metodyczne podstawy terapii pedagogicznej

 

równorzędność czynników biologicznych i społecznych

 

czynniki biologiczne (wewnętrzne)

                      zadatki organiczne

                      własna aktywność i działalność jednostki

 

czynniki spoleczne (zewnętrzne)

                      środowisko

                      wychowanie i nauczanie

(Żebrowska 1957, 1986; Szuman 1959, 1964; Przetacznikowa 1978; Przetacznik – Gierkowska 1988)

 

Badanie bliźniąt monozygotycznych rozdzielonych i wychowywanych w róźnych warunkach potwierdzają porównywalny udział czynników genetycznych i środowiskowych w rozwoju badanych dzieci za: Vasta i in. 1995).

 

teza o jak najwcześniejszym podjęciu dzialań rehebilitacyjnych

 

badania potwierdzają, że:

                      ośrodkowy układ nerwowy jest bardzo plastyczny we wczesnym okresie rozwojowym

                      szybciej dokonuje się generalizacja bodźców

                      rodzice nie są jeszcze wypaleni, mają większą motywację do pracy z dzieckiem

 

teza o pierwotnych i wtornych zaburzeniach

 

Tezę tę sformułował L.S Wygotski w latach 20.XX wieku. Teza ta koresponduje z koncepcją M.Kościelskiej dotyczącą patologizacji rozwoju.

Pierwotne zaburzenia mają podłoże organiczne i są stosunkowo trwałe, dlatego też środki medyczne i pedagogiczne są malo skuteczne.

Wtorne zaburzenia powstają w toku rozwoju człowieka i są uwarunkowane czynnikami społecznhymi, specyficzną pozycją zajmowaną przez dziecko w środowisku społecznym. Są zatem bardziej podatne na pedagogiczne oddziaływania. Głównym celem pracy pedagoga jest zapobieganie wtórym zabórzeniom, korygowanie, kompensowanie i usprawnianie.

 

Teza o sensytywnych okresach w rozwoju

 

                      badania wykazały, że w rozwoju człowieka są okresy bardzo wrażliwe na działanie określonych bodźców (Lorenz – wdrukowanie/ przywiązanie emocjonalne u gąsiąt).

                      Okres sensytywny to okres rozwojowy, w którym nauczenie sie danych zachowań jest najłatwiejsze.

WNIOSEK: NAUCZANIE JEST NAJBARDZIEJ SKUTECZNE, GDY WYKORZYSTUJE OKRESY SENSYTYWNE.

 

(LATERALIZACJA – kształtowanie wiodącej funkcji jednej z półkul mózgowej)

 

 

 

 

 

teza o skuteczności oddziaływań w obrębie srtefy najbliższego rozwoju

nauczanie wyprzedza rozwój (SNR)

 

teoria strefy najbliższego rozwoju L.S Wygotskiego

1.      Strefa aktualnego rozwoju – zdolności wykrystalizowane/ wkształtowane pozwalają na samodzielne rozwiązywanie problemow.

2.      Strefa najbliższego rozwoju – zdolności dopiero się kształtują, problem może być rozwiązany z pomocą bardziej doświadczonego partnera.

 

Teza o wiodącej roli dorosłego w procesie rozwoju dziecka z zaburzeniami

wychowywanie i nauczanie – wiodące czynniki rozwoju dziecka z zaburzeniami

 

Spoleczno – kulturowa teoria rozwoju poznawczego L.S Wygotskiego:

          rozwoj jest efektem procesu społeczno – wychowawczego;

          dziecko uczy się dzięki doświadczeniom zdobywanym w trakcie rozwiązywania zadań przy udziale bardziej doświadczonego partnera społecznego;

          interakcja przybiera wiele róźnych form, ale szczególne znaczenie ma komunikacja językowa (Wygotski 2004, Vasta, Haith, Miller 1995, s. 50 – 52).

 

teza o wiodącym rodzaju działalności

optymalny rozwój zachodzi w nurcie wiodącej działalności

teoria dzialania Leontiewa

 

Jednym z wyznaczników danego okresu rozwojowego jest wiodący rodzaj działalności, definiowany jako ta "działalność, której rozwój warunkuje najważniejsze zmiany w procesach psychicznych i psychologicznych właściwościach osobowości dziecka na danym etapie jego rozwoju" (Leontiew 1981, s.515).

 

Organizm posiada olbrzyumie możliwości kompensacyjne

          jedno z podstawowych dziąłań naprawczych pedagogiki specjalnej – kompensacja – poilega na omijaniu słabych punktów, tzw. Punktów achillesowych i wykorzystywaniu w rehebilitacji mocnych punktów -  tzw punktów archimedesowych – oraz poszukiwaniu dróg okrężnych, tworzeniu mechanizmów zastępujących uszkodzone funkcje (grzegorzewska, sękowska, Wygotski)

 

rozwój umysłowy przebiega w oparciu o mechanizm interioracji

 

Techniki myślenia i rozwiązywania problemów przyswajane przez dziecko w procesie internalizacji (Galperin, Piaget, Wygotski)

 

Rozwój przebiega od czynności materialnych (zewnętrznych) do czynności umysłowych (wewnętrznych) poprzez mechanizm interioracji.

Zgłoś jeśli naruszono regulamin