19_07.pdf

Też to potrafisz

Kontynuujemy opis układów we−

wnętrznych mikrokontrolera 8051.

Wtym odcinku wyjaśnimy pojęcie

iznaczenie „stosu” ijednostki aryt−

metyczno−logicznej

Przy okazji wszystkim „niecierpli−

wym” lub „wątpiącym” wswoje

możliwości dotyczące programowa−

nia 8051 jeszcze raz przypominam,

że wtej części cyklu nie opisujemy

szczegółowo wszystkich komponen−

tów procesora, jedynie wsposób

przystępny staramy się wspólnie

zrozumieć fakt istnienia tych ele−

mentów oraz ich znaczenie dla całe−

go procesora. Autor robi to celowo,

tak abyś mógł drogi Czytelniku

„oswoić się” znaszym bohaterem.

Wszystkie omówione elementy ar−

chitektury 8051 będziemy sukce−

sywnie „przywoływać” z pamięci

isprawdzać ich działanie wpraktyce

podczas „nauki programowania

8051”. Wtedy to zdobyta i„oswo−

jona” wiedza okaże się kluczem do

sukcesu którym będzie zpewnością

pierwszy napisany przez Ciebie pro−

gram na 8051.

Mikrokontrolery?

To takie proste...

Część 3

Mikrokontroler 8051 – opis układu

Na początek krótkie przypomnienie:

w poprzednim odcinku zajmowaliśmy się

wewnętrzną pamięcią programu mikro−

procesora oraz wewnętrzną pamięcią da−

nych. W jej obrębie pobieżnie omówiliś−

my istnienie „rejestrów specjalnych”

– SFR oraz poznaliśmy funkcję licznika

rozkazów PC. Szczegółowy opis SFR oraz

„sprzętowe” działanie licznika rozkazów

opiszemy przy okazji omawiania cyklu

rozkazowego procesora oraz wstępu do

asemblera. Na tym etapie jednak naszym

celem będzie poznanie pozostałych blo−

ków funkcjonalnych 8051−ki.

try wskaźnikowe R0 i R1) lub bezpośred−

ni odwołując się niejako „wprost” do da−

nej komórki pamięci. Pozostałe 128 baj−

tów pamięci o adresach 80h...FFh to ob−

szar omawianych w skrócie „rejestrów

specjalnych – SFR”.

Obok na rysunku 1b pokazałem struk−

turę wewnętrznej pamięci danych w mik−

rokontrolerze 8052. Jak widać w prze−

strzeni tej istnieje dodatkowa, niejako

zdublowana pamięć danych o adresach

80h...FFh. Przeznaczenie jej jest takie jak

pamięci użytkownika o adresach

00h...7Fh, czyli w całości (128 bajtów)

można ja wykorzystać do swoich potrzeb

umieszczając w niej te wyniki obliczeń

oraz pozostałe zmienne programowe,

które po prostu „nie mieszczą” się w ob−

rębie pamięci danych użytkownika o ad−

resach 00h...7Fh. Ze względu jednak że

ta dodatkowa, nazywana często „nakład−

kową”, pamięć danych pokrywa się adre−

sowo (adresy 80h...FFh) z obszarem re−

jestrów specjalnych SFR, należało ją w ja−

kiś sposób rozróżnić, tak aby np. podczas

odczytu lub zapisu którejś z komórek tej

pamięci nie zmodyfikować przypadkiem

któregoś z rejestrów specjalnych SFR.

Otóż konstruktorzy kontrolera 8052 roz−

wiązali ten problem w prosty sposób

umożliwiając dostęp do tej dodatkowej

„nakładkowej” części pamięci , jedynie za

pośrednictwem adresowania pośrednie−

go. Toteż jeżeli np. w przyszłości, drogi

Wewnętrzna pamięć

danych w 8052

Wbrew pozorom tytuł tego akapitu nie

wykracza poza ramy naszego minikursu

na temat 8051. Jak już wiesz (z części I)

mikrokontroler 8052 to rozszerzona wer−

sja ‘51–ki, posiadająca:

– dodatkowy 16–bitowy uniwersalny

układ licznikowy

– dodatkowe 128 bajtów wewnętrznej

pamięci danych RAM.

I właśnie tym drugim elementem za−

jmiemy się teraz. Na rysunku 1a przed−

stawiłem znaną Ci już strukturę wewnęt−

rznej pamięci danych w 8051. Jak mówi−

liśmy poprzednio obszar o adresach:

00h...7Fh (128 bajtów) zajmuje pamięć

danych użytkownika, którą można adre−

sować w sposób pośredni (poprzez rejes−

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 7/97

Też to potrafisz

Rys. 1. Pamięć w procesorach 8051 oraz 8052

W przypadku

korzystania ze sto−

su adresowanie

jest niekonieczne.

Przy takim sposo−

bie obsługi ko−

nieczne jest jednak

zachowanie odpo−

wiedniej kolejności

w zapisie i odczy−

cie tak aby nasze

cenne dane nie

„pomieszały się”.

Otóż taki upo−

rządkowany spo−

sób przechowywa−

nia danych charakteryzuje właśnie stos.

Rysunek 2 wyjaśnia fizyczną budowę sto−

su. Jak widać wszystkie dane (bajty) przy

zapisie odkładane są „na stos” jedna na

drugą. Na wierzchołku stosu znajduje się

zawsze ostatnio odłożona dana (w naszym

przykładzie oznaczona jako X), toteż aby

„dobrać się” do danej leżącej pod nią (Y)

należy najpierw „zdjąć” ze stosu daną X,

a potem dopiero odczytać Y. Można to

porównać do stosu talerzy ustawionych

jeden nad drugim. Odkładamy talerze na

stos i zdejmujemy ze stosu. Nie możemy

wyjąć talerza „z głębi stosu” – dostajemy

się do niego dopiero po zdjęciu wszystkich

stojących na nim.

„Po co jednak jest ten „stos”, czy nie

jest to tylko niepotrzebna komplikacja

.....”, z pewnością wielu z Was w tej

chwili zadaje sobie to pytanie. Otóż jak

się okaże później a szczególnie podczas

nauki programowania, struktura ta speł−

nia niezmiernie ważna rolę podczas wy−

konywania programu przez mikroproce−

sor. Na tym etapie powinieneś wiedzieć

tylko dwie podstawowe rzeczy: stos słu−

ży do przechowywania zmiennych lub re−

jestrów SFR i druga sprawa: dostęp do

nich odbywa się w sposób uporządkowa−

ny – w odpowiedniej kolejności, jak opi−

sałem wcześniej.

„No tak ale gdzie jest ten stos ?....”, już

odpowiadam. W przypadku procesorów

rodziny MCS–51 stos umieszczony jest...

uwaga !, w wewnętrznej pamięci danych

użytkownika, czyli w obszarze o adresach

00h...7Fh.

Jak wynika z ry−

sunku 2 ilość tej pa−

mięci zajętej przez

stos będzie się zmie−

niać i zależeć od te−

go ile bajtów odłoży−

liśmy na ten stos.

Aby ściśle okre−

ślić miejsce położe−

nia stosu, w archi−

tekturze ‘51–ki zna−

jduje się tzw. licznik

stosu a fachowo

mówiąc „wskaźnik stosu”. Fizycznie jest

on po prostu 8–bitowym rejestrem w ob−

szarze SFR, położonym pod adresem 81h

(patrz tabela 1 w poprzedniej części).

W mnemonice (nazewnictwie) proceso−

rów MCS–51 posiada on symbol SP z an−

gielskiego „stack pointer” – wskaźnik

stosu.

Jego zadaniem jest automatyczne

wskazywanie miejsca aktualnego wierz−

chołka stosu. Tak więc w przypadku odło−

żenia bajtu na stos, wskaźnik SP jest au−

tomatycznie (bez ingerencji programisty)

zwiększany o 1, w przypadku zdjęcia da−

nej ze stosu jest on zmniejszany. Sytua−

cję te wyjaśnia rysunek 3.

Podsumujmy więc: stos jest hierar−

chiczną strukturą do przechowywania da−

nych (bajtów) z obszaru wewnętrznej pa−

mięci RAM procesora (włączając SFR)

a położenie jego wierzchołka jednoznacz−

nie określa jego wskaźnik – SP. Przy ko−

rzystaniu ze stosu obowiązuje zasada,

„ile bajtów odłożyłeś na stos, tyle potem

musisz zdjąć”, tak aby struktura stosu nie

została zakłócona. W praktyce ma to

szczególne znaczenie, bowiem stos wy−

korzystywany jest nie tylko poprzez świa−

dome działanie użytkownika lecz także

przechowywane są na nim ważne dla

działania całego mikrokontrolera adresy

powrotów z podprocedur oraz procedur

obsługi przerwań, czyli innymi słowy mó−

wiąc, aktualne zawartości 16–bitowego

licznika rozkazów PC.

No tak ale przecież stos składa się

z 8–bitowych komórek pamięci, a licznik

rozkazów (programu PC) jest 16–bitowy.

W takim przypadku procesor na stos od−

kłada najpierw młodszy bajt rejestru PC,

a następnie starszy bajt, wskaźnik stosu

SP zostaje wiec zwiększony automatycz−

nie o 2. Tak więc w prosty sposób można

przechowywać inne rejestry podwójne

np. wskaźnik adresu zewnętrznej pamię−

ci – DPTR (tabela.1), składający się

z dwóch 8–bitowych rejestrów DPH (ad−

res 83h) oraz DPL (adres 82h).

W przypadku rejestru DPTR jak i innych

SFR przechowywanie na stosie odbywa

się „na żądanie” użytkownika – w potrze−

bnym dla niego momencie. O tym jak

Czytelniku, odwołasz się (zaadresujesz) do

dowolnej komórki wewnętrznej pamięci

danych w sposób bezpośredni a wskazy−

wanym przez Ciebie adresem komórki bę−

dzie np. F0h (240 dziesiętnie) to z pewnoś−

cią „dobierzesz” się do .... rejestru spe−

cjalnego o symbolu B (patrz tabela 1 w po−

przednim odcinku), natomiast jeżeli wyko−

nasz to samo tym razem jednak adresując

komórkę w sposób pośredni poprzez re−

jestry wskaźnikowe R0 lub R1, to doko−

nasz zapisu (lub odczytu) komórki położo−

nej w obszarze nakładkowym – czyli częś−

ci dodatkowej pamięci danych.

Oczywiście jeżeli wykonasz tą ostat−

nią operację programując kostkę 8051, to

w efekcie zaadresowania pośredniego

komórki o adresie z zakresu 80h...FFh

trafisz przysłowiową „kulą w płot”, czyli

nie uzyskasz oczekiwanego efektu , bo

po prostu w tym obszarze 8051 adreso−

wanym pośrednio po prostu nie ma nic.

Warto o tym pamiętać, bowiem zgodnie

z zasadą kompatybilności w dół, program

napisany na procesor o mniejszych moż−

liwościach (np. 8051) z pewnością będzie

pracował poprawnie na 8052, ale nie od−

wrotnie. To samo dotyczy każdego człon−

ka rodziny MCS–51.

Stos i wskaźnik stosu

Z pojęciem „stosu” miałeś okaz−

ję, drogi Czytelniku, spotkać się w artyku−

le omawiającym ogólne założenia doty−

czące mikroprocesorów, pisaliśmy o tym

w EdW. Jeżeli nie do końca rozumiesz is−

totę stosu postaram się Ci ją jeszcze raz

przedstawić. Otóż najprościej można

stos określić jako bardzo prostą w działa−

niu strukturę przechowującą bajty. Pod

pojęciem „przechowania” rozumiemy

oczywiście operacje zapisu z następnie

odczytu dowolnej zmiennej lub rejestru

SFR.

Wiesz już że w przypadku takich ope−

racji tylko z udziałem np. wewnętrznej

pamięci danych użytkownika, aby doko−

nać zapisu (odczytu) musisz daną komór−

kę pamięci najpierw zaadresować – czyli

po prostu podąć jej fizyczny adres.

Rys. 2. Zasada działania stosu

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 7/97

Też to potrafisz

Rys. 3. Stos a wskaźnik stosu

f) po odłożeniu na stos licznika PC (2 baj−

ty), procesor wykonuje procedurę ob−

sługi przerwania

g) w tej procedurze użytkownik świado−

mie używa stosu do przechowywania

tymczasowo pewnych wartości, zapi−

sując na stos np. 3 bajty (te 3 bajty zna−

jdą się w sąsiedztwie bezpośrednio

„nad” bajtami z licznika rozkazów PC)

h) z powodu błędu w programie – popeł−

nionego przez użytkownika – pod ko−

niec procedury zostają zdjęte ze stosu

dwa (a nie trzy) bajty, które przechowy−

wały dane użytkownika

i) następuje zakończenie procedury ob−

sługi przerwania, procesor zdejmuje ze

wierzchołka stosu adres powrotu do

pętli głównej programu (2 bajty, które

wpisuje do licznika rozkazów PC) i tu

następuje ...... „kompletny klops”

– program prawdopodobnie „zawiesi

się” lub po prostu „zwariuje”.

Powód tego jest oczywisty, do liczni−

ka rozkazów PC nie zostały wpisane

wcześniej przechowane 2 bajty będące

pierwotną zawartością PC, a za to wpisa−

ny zostaje bajt pozostawiony przez użyt−

kownika (zawierający najpewniej inną

wartość liczbową) w procedurze obsługi

przerwania, oraz starszy bajt licznika roz−

kazów PC.

W tej sytuacji procesor powróci w zu−

pełnie inne miejsce programu, niż w te

w którym się znajdował w momencie na−

dejścia przerwania, czego skutki dla działa−

nia procesora okazać się mogą opłakane.

Pamiętajmy zatem o stosie jako

o ważnej strukturze w architekturze

8051, oraz o tym że tylko umiejętne

iświadome, oczywiście, z niego korzysta−

w praktyce i dlaczego przechowuje się re−

jestry na stosie dowiesz się drogi Czytelni−

ku przy okazji nauki programowania 8051.

Na rysunku 4 przedstawiono dwie sy−

tuacje w których używany jest stos. Pier−

wsza dotyczy przechowania rejestru licz−

nika rozkazów (programu) podczas obsłu−

gi procedury po nadejściu przerwania,

druga obrazuje jak świadomie można wy−

korzystać stos do przekazywania danych

pomiędzy rejestrami. W praktyce ten

ostatni przypadek jest niezmiernie rzadko

wykorzystywany, lecz w tym przykładzie

chodzi nam o zrozumienie samego spo−

sobu działania struktury stosu.

Na koniec dwie pozostałe ważne infor−

macje dotyczące stosu. Otóż po włącze−

niu zasilania procesora (lub jego resecie

oczywiście) wskaźnik stosu SP przyjmuje

domyślnie wartość 07h – czyli po prostu

7, wskazując tym samym że wierzchołek

stosu – adres umieszczenia następnej da−

nej – po odłożeniu jej na stos położony

będzie w wewnętrznej pamięci danych

pod adresem 08h (07h +1 zgodnie z opi−

saną wcześniej zasadą).

Jeżeli więc odłożymy jakiś bajt na

stos, najpierw licznik SP zostanie auto−

matycznie zwiększony o 1 (wskazując te−

raz 08h) , a następnie do komórki pamię−

ci o tym adresie 08h, zostanie wpisany

ten bajt. Przy zdjęciu ze stosu kolejność

będzie odwrotna, najpierw zdjęty zosta−

nie nasz bajt, a następnie zmniejszony

zostanie wskaźnik SP o 1.

Wskaźnik stosu SP tak jak każdy rejestr

SFR może być dowolnie modyfikowany

przez programistę poprzez zapisanie w nim

dowolnej 8–bitowej wartości (0...255)

W praktyce jednak sytuacja taka wy−

stępuje tylko wtedy, jeżeli chcemy zmie−

nić położenie stosu (czyli go przesunąć)

na początku wykonywania programu.

Operacja ta z oczywistych względów ma

sens jeżeli stos w danej chwili jest

„pusty” , w przeciwnym razie przy lekko−

myślnej modyfikacji wskaźnika SP wszys−

tkie dane odłożone wcześniej na stos sta−

ną się niedostępne (przynajmniej z punktu

widzenia działania samego stosu).

I tak jeżeli np. zechcesz drogi Czytelni−

ku wykorzystywać wewnętrzną pamięć

danych o adresach 08h...20h dla swoich

potrzeb (a nie na stos) , musisz na począt−

ku swego programu zmodyfikować

wskaźnik SP wpisując do niego wartość

np. 20h, co jest jednoznaczne z powie−

dzeniem mikroprocesorowi: „... uważaj

mikroprocesorze, twój stos będzie rozpo−

czynał się od adresu 21h, (a nie od 08h),

adresy 08h...20h są przeznaczone dla

moich potrzeb... .”

Na koniec jeszcze jedna istotna uwa−

ga. Otóż jak widać ze sposobu działania

stosu, poprzez nieumiejętne korzystanie

z niego bardzo łatwo jest go „zamazać”

lub mówiąc inaczej zniszczyć. Przykła−

dem niech będzie sytuacja w której:

a) mikroprocesor wykonuje swój rutyno−

wy program

b) nagle nadchodzi przerwanie z wejścia INT0

c) procesor przerywa działanie pętli głów−

nej programu

d) następuje skok do wykonania procedu−

ry obsługi przerwania

e) zanim jednak to nastąpi procesor auto−

matycznie zapisuje na stos aktualną za−

wartość licznika rozkazów PC (tak aby

potem wiedzieć gdzie ma wrócić do

pętli głównej programu)

a))

b))

Rys. 4. Przykłady wykorzystania stosu

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 7/97

Też to potrafisz

nie przynosi często efekty w postaci

znacznego przyśpieszenia działania pro−

gramu oraz zmniejszenia jego rozmiarów.

O tym jak w praktyce korzystać z dobro−

dziejstw stosu powiemy dowiemy się

podczas nauki programowania.

– w przypadku dzielenia: reszta z dziele−

nia dwóch liczb 8–bitowych.

Oczywiście zarówno rejestr B jak

i akumulator A mogą być wykorzystywa−

ne dowolnie jako rejestry uniwersalne.

Trzecim ważnym rejestrem związa−

nym z ALU jest „słowo stanu programu”

nazywane w skrócie jako PSW (od ang.

„program status word”) – patrz rysu−

nek 5. Z tabeli 1 możemy odczytać że re−

jestr ten wchodzi w skład SFR a jego ad−

res to D0h (208 dziesiętnie). W skład te−

go rejestru wchodzi 8 bitów nazywanych

znacznikami z których cztery informują

o przebiegu wykonania operacji arytme−

tyczno – logicznych. I tak:

Znając pobieżnie główne 3 rejestry

związane z ALU zapoznajmy się wstępnie

z operacjami jakie można wykonywać przy

jej pomocy na liczbach 8–bitowych, są to

a)) operacjje arytmetyczne

– dodawanie argumentów

– dodawanie z przeniesieniem

– odejmowanie z pożyczką

W tych trzech przypadkach pierwszy

z argumentów operacji (składnik lub od−

jemna) umieszczana jest w akumulato−

rze, drugi składnik lub odjemnik umiesz−

czony jest w wewnętrznej pamięci da−

nych, lub jest argumentem bezpośred−

nim rozkazu. Wynik działania umieszcza−

ny jest w akumulatorze. Dodatkowo

w słowie PSW ustawiane są odpowied−

nio znaczniki: przeniesienia C i nadmiaru

OV, co jest sygnałem przekroczenia za−

kresu liczb 8–bitowych odpowiednio bez

lub ze znakiem.

Pozostałe operacje arytmetyczne to:

– mnożenie dwóch 8–bitowych liczb bez

znaku, gdzie jeden składnik wpisywa−

ny jest do akumulatora drugi do rejest−

ru B, 16–bitowy wynik umieszczany

jest w rejestrach B.A odpowiednio

starszy bajt w B , młodszy w A;

– dzielenie dwóch liczb 8–bitowych,

gdzie dzielna umieszczana jest w aku−

mulatorze A, a dzielnik w B, 8–bitowy

wynik dzielenia znajduje się po tej ope−

racji w A, natomiast B przechowuje

resztę z dzielenia.

– inkrementacja (zwiększanie o 1) lub

dekrementacja (zmniejszenie o 1) aku−

mulatora lub dowolnej komórki w we−

wnętrznej pamięci danych

– korekcja dziesiętna wyniku zapisanego

w akumulatorze

b)) operacjje llogiiczne

– logiczna suma (OR)

– iloczyn logiczny (AND)

– różnica symetryczna (EXOR)

– negacja (NOT) zawartości akumulatora A

– przesuwanie cykliczne akumulatora

w lewo lub prawo, z lub bez przenie−

sienia (znacznika C –> PSW.7).

Ze wszystkimi operacjami tak logicz−

nymi jak i arytmetycznymi zapoznasz się

drogi Czytelniku podczas omawiania po−

szczególnych instrukcji, na razie ważne

jest abyś zapamiętał omówione tu pod−

stawowe zagadnienia związane z ALU

procesora 8051 i pochodnych.

Nie załamuj się, jeśli coś nie jest dla

Ciebie do końca jasne. Spróbuj rozjaśnić

obraz materiałem z poprzednich odcin−

ków. Jeśli to nie pomoże, zrozumiesz te

szczególy przy omawianiu praktycznych

przykładów.

Jednostka arytmetyczno−

−logiczna

Pod tym pojęciem kryje się jeden

z elementów architektury 8051 odpowie−

dzialny za wykonywanie operacji arytme−

tyczno – logicznych. Blok ten nazywany

w skrócie jako ALU, potrafi wykonywać

operacje na liczbach (składnikach) 8–bito−

wych. Z matematyki wiemy że do wyko−

nania najprostszego działania dwuskład−

nikowego potrzebne są: po pierwsze

składniki, po drugie w wyniku działania

powstaje wynik, który też należy gdzieś

przechować (umieścić).

Do wprowadzenia (np. przez progra−

mistę) składników działania służą zaró−

wno niektóre rejestry specjalne z grupy

SFR jak i dowolna komórka wewnętrznej

pamięci danych. Dla różnych działań wy−

stępują jednak pewne ograniczenia

w swobodzie umiejscawiania składni−

ków, lecz to temat na oddzielny artykuł.

Jednym z najważniejszych rejestrów

z grupy SFR jest akumulator oznaczany

dużą literą A (ang. „accumulator”).

W tabeli 1 z poprzedniej części widać

że akumulator umieszczony jest pod adre−

sem E0h (224 dziesiętnie). Rejestr ten słu−

ży jednostce ALU za miejsce pobrania ar−

gumentu oraz umieszczenia wyniku więk−

szości operacji arytmetyczno logicznych.

Rejestr ten może być adresowany bito−

wo (podobnie jak bajty spod adresów

20h...2Fh – patrz poprzedni odcinek), dzię−

ki czemu możliwe jest testowanie dowol−

nych jego bitów bez potrzeby wykonywa−

nia dodatkowych operacji logicznych. Mu−

szę w tym miejscu zasygnalizować że do−

datkowo rejestr A poza funkcjami związa−

nymi z jednostką ALU służy do pobierania

i umieszczania bajtów w zewnętrznej pa−

mięci danych, dokładnie o tym powiemy

w kolejnych odcinkach kursu.

Przy przesyłaniu tego rejestru na stos

(umieszczenie lub pobranie ze stosu) wyko−

rzystuje się adresowanie bezpośrednie tego

rejestru. Wtedy opisujemy go symbolem

ACC (lub Acc). Dokładnie takie przypadki

poznasz przy okazji programowania 8051.

Drugim po akumulatorze ważnym re−

jestrem współpracującym z ALU jest, tak−

że 8–bitowy, rejestr B. Służy on do

umieszczenia jednego ze składników

mnożenia lub dzielenia, a po wykonaniu

jednej z tych operacji w rejestrze tym

umieszczany jest

– w przypadku mnożenia starszy bajt 16−

–bitowego wyniku mnożenia dwóch

liczb 8–bitowych

Rys. 5. Zawartość rejestru stanu

PSW..0 (bit 0) – oznaczany jako P, to

znacznik parzystości, ustawiany automa−

tycznie w każdym cyklu maszynowym

wskazuje na to czy liczba jedynek (na po−

szczególnych) pozycjach bitowych w aku−

mulatorze A jest parzysta (P=1) lczy nie−

parzysta (P=0).

PSW..2 (bit2) – oznaczany jako OV, to

znacznik przepełnienia (nadmiaru), usta−

wiany w wyniku wykonania dodawania

lub odejmowania, a przy operacji dziele−

nia ustawienie go wskazuje na dzielenie

przez zero.

PSW..6 (bit 6) – oznaczany jako AC, to

znacznik przeniesienia pomocniczego, do

którego wpisywane jest przeniesienie lub

pożyczka z bitu 3, wykorzystywany jest

przy korekcji dziesiętnej liczb.

PSW..7 (bit 7) – znacznik przeniesienia

oznaczany jako C, do którego następuje

przeniesienie z najbardziej znaczącego bi−

tu w wyniku wykonania operacji logicz−

nych przesunięć liczb 8–bitowych lub

w wypadku przekroczenia wyniku poza

zakres liczb zapisanych w naturalnym ko−

dzie dwójkowym (>255).

Pozostałe znaczniki nie mają związku

z ALU, toteż ich omówieniem zajmiemy

się przy innej okazji.

W praktyce najczęściej nie jest koniecz−

ne pamiętanie o wszystkich wymienio−

nych znacznikach, no może poza znaczni−

kiem C (PSW.7). Jak się okaże podczas na−

uki programowania, znaczniki te działają

jak gdyby automatycznie, to znaczy istnie−

ją instrukcje programowania 8051, które

uwzględniają wspomniane znaczniki, toteż

nie jest koniecznym badanie samego bitu

słowa PSW, a jedynie wykonanie odpo−

wiedniej instrukcji która uwzględni odpo−

wiedni stan danego znacznika.

Słławomiir Surowiińskii

c.d. w EdW 8/97

Uwaga! W części 2 (EdW 6/97, s. 41) zamiast:

„Pamięć mikroprocesowa” powinno być „Pamięć

mikroprocesora”.

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 7/97

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: