AMUNICJA
W rozumieniu ustawy o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku istotnymi częściami amunicji są:
· pociski wypełnione materiałami wybuchowymi, chemicznymi środkami obezwładniającymi lub zapalającymi albo innymi substancjami, których działanie zagraża życiu lub zdrowiu,
· spłonki inicjujące spalanie materiału miotającego,
· materiał miotający w postaci prochu strzelniczego.
AMUNICJA BUDOWA
Amunicja do broni krótkiej.
Budowa:
· pocisk - w momencie strzału po oddzieleniu od łuski jest wyrzucany z lufy.
· ładunek miotający /proch/ - spalając się wydziela dużą ilość gazów, co powoduje gwałtowny wzrost ciśnienia i wypchnięcie pocisku z przewodu lufy.
· łuska - zwykle wykonana z mosiądzu lub stali
· kowadełko - jest występem w środku wgłębienia w denku łuski lub osobną kształtką z blachy.
· ładunek inicjujący – jest umieszczony w zagłębieniu znajdującym się w środku zewnętrznej strony denka łuski, na kowadełku. Płomień powstający w momencie wybuchu przedostaje się przez jeden lub dwa kanaliki ogniowe do wnętrza łuski, gdzie powoduje zapłon ładunku miotającego.
· miseczka spłonki – wykonana z cienkiej blachy, zamyka wgłębienie w denku łuski, gdzie znajduje się ładunek inicjujący. Iglica uderzając w ścianę miseczki, powoduje zgniecenie ładunku i jego wybuch. Zespół: kowadełko, miseczka spłonki i ładunek inicjujący określa się mianem spłonki.
Amunicja do broni gładkolufowej.
· łuska - wykonana z tworzywa sztucznego, w tylnej części z metalowym okuciem, na którym uformowana jest wystająca kryza.
· ładunek miotający – proch; ziarna są większe niż w nabojach do broni krótkiej /ma mniejszą prędkość spalania ze względu na długość lufy/.
· przybitka - za jej pośrednictwem gazy prochowe nadają prędkość pociskowi.
· pocisk /jeden lub kilka/ - wyrzucony z lufy przez przybitkę popychaną gazami.
· wieczko - zamyka łuskę od przodu, dzięki czemu pociski utrzymywane są wewnątrz niej.
· spłonka - w formie grzybka lub walca z cienkiej blachy mosiężnej, wewnątrz którego znajduje się ładunek inicjujący.
BALISTYKA
Jest dziedziną nauki zajmującą się ruchem pocisku od momentu wprawienia go w ruch do momentu zatrzymania się w celu lub poza nim. Balistykę dzieli się na wewnętrzną, zewnętrzną i końcową.
Balistyka wewnętrzna zwana inaczej balistyką przewodu lufy, zajmuje się ruchem pocisku w przewodzie, od momentu wprawienia go w ruch, do momentu gdy opuści on lufę.
Kolejne etapy występujące podczas tej fazy, to:
· wybuch ładunku inicjującego /w spłonce/, wywołany uderzeniem iglicy,
· zapalenie się ładunku miotającego /prochu/,
· wzrost ciśnienia pod wpływem wydzielania się gazów,
· rozcalenie naboju – początek ruchu pocisku,
· gwałtowny wzrost ciśnienia gazów i prędkości pocisku,
· spadek ciśnienia do zera, krótko po opuszczeniu lufy przez pocisk.
Balistyka zewnętrzna zajmuje się ruchem pocisku w powietrzu, od momentu w którym opuszcza on lufę, do chwili jego zetknięcia z powierzchnią celu lub przeszkodą.
Trajektoria, czyli tor lotu po którym porusza się pocisk, to tzw. “krzywa balistyczna”.
Tuż po opuszczeniu lufy wylatujące za pociskiem gazy mają większą prędkość niż pocisk. Powoduje to dodatkowy wzrost prędkości już poza przewodem lufy. Tak więc pocisk osiąga maksymalną prędkość w odległości kilku, kilkunastu centymetrów od wylotu lufy. Ponieważ różnica pomiędzy prędkością wylotową pocisku, a jego prędkością maksymalną jest niewielka, przyrost prędkości nie ma praktycznie znaczenia. Faza ta to tzw. balistyka przejściowa.
Krzywa balistyczna jest linią prostą, jeżeli strzał oddano pionowo w górę lub w dół, a na pocisk nie oddziaływały żadne dodatkowe czynniki. W praktyce na tor lotu pocisku mogą też wpływać i generalnie wpływają warunki atmosferyczne /deszcz, wiatr/, które zmieniają jego kształt w stosunku do teoretycznej krzywej balistycznej.
Kąt strzału, dla którego donośność pocisku jest największa, wynosi dla broni krótkiej około 40 stopni. Zwiększenie lub zmniejszenie tego kąta powoduje zmniejszenie donośności. Poza wartością kąta strzału, na donośność pocisku wpływają:
· jego kształt
· prędkość początkowa
· obciążenie przekroju poprzecznego pocisku /stosunek masy do pola przekroju poprzecznego/.
Siły działające na pocisk i wpływające na kształt krzywej balistycznej, to /rysunek/:
· siła bezwładności /korzystna - dzięki niej pocisk porusza się/: zależna jest od masy i prędkości pocisku.
· siła oporu powietrza /niekorzystna/
· siła ciężkości /niekorzystna/, powodująca opadanie pocisku podczas lotu, zależna od ciężaru pocisku.
Balistyka końcowa – zajmuje się ruchem pocisku od momentu jego zetknięcia się z celem lub przeszkodą, do chwili jego całkowitego zatrzymania się. Pocisk może zatrzymać się w celu /przeszkodzie/ lub przebić go.
Na moc obalającą pocisku, wpływ mają następujące elementy:
· kaliber pocisku; większy kaliber tworzy większy kanał trwały, a tym samym powoduje poważniejsze obrażenia wewnętrzne,
· ilość energii, którą pocisk przekazał celowi, czyli ilość przekazanej energii kinetycznej, zależnej od prędkości i masy pocisku,
· rodzaj pocisku; aby uzyskać dużą moc obalającą pocisk powinien mieć dużą energię i głęboko penetrować. Jednocześnie nie powinien przebić celu. Przykładem są tzw. pociski grzybkujące, zwiększające swoją średnicę po wniknięciu do celu.
Komora zamkowa – łączy wszystkie zespoły i mechanizmy strzelby. Wewnątrz komory zamkowej umieszczone są obrotowo rozdzielacz i ustalacz naboju. W przedniej części komory zamkowej znajduje się gniazdo lufy, w tylnej otwór do mocowania kolby. W dolnej ściance komory zamkowej znajduje się okno załadowcze przez które ładowany jest magazynek rurowy. W prawej ściance bocznej wykonane jest okno wyrzutnika łusek. Komora zamkowa połączona jest z mechanizmem spustowo-uderzeniowym za pomocą sworznia. Kolba z trzewikiem gumowym /w zależności od wersji/ łagodzącym odrzut, przykręcona jest śrubą do komory zamkowej.
BROŃ
Ustawa o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku precyzuje pojęcie broni. W rozumieniu art. 4.1. należy pod tym pojęciem rozumieć:
· Broń palną, w tym bojową, myśliwską, sportową, gazową, alarmową i sygnałową,
· Broń pneumatyczną,
· Miotacze gazu obezwładniającego,
· Narzędzia i urządzenia, których używanie może zagrażać życiu lub zdrowiu:
a/ broń białą w postaci:
· ostrzy ukrytych w przedmiotach nie mających wyglądu broni,
· kastetów i nunczaków,
· pałek posiadających zakończenie z ciężkiego i twardego materiału lub zawierających wkładki z takiego materiału,
· pałek wykonanych z drewna lub innego ciężkiego i twardego materiału, imitujących kij bejsbolowy,
b/ broń cięciwową w postaci kusz,
c/ przedmioty przeznaczone do obezwładniania za pomocą energii elektrycznej.
BROŃ PALNA
W rozumieniu ustawy o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku /art. 7/ bronią palną:
Jest to niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo z elementu zastępującego lufę, a przez to do rażenia celów na odległość.
Ogólna budowa broni palnej:
· szkielet
· lufa
· zamek
· komora zamkowa
· mechanizm spustowo - uderzeniowy
· mechanizm zabezpieczający
· przyrządy celownicze
· sprężyna powrotna
W rozumieniu ustawy istotnymi częściami broni palnej i pneumatycznej są:
· szkielet broni,
· baskila,
· lufa,
· zamek,
· komora zamkowa.
W rozumieniu ustawy o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku /art. 8/ bronią pneumatyczną:
Jest to niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie , które w wyniku działania sprężonego gazu jest zdolne do wystrzelenia pocisku z lufy gwintowanej albo z elementu ja zastępującego, a przez to do rażenia celów na odległość.
Broń palna, w której energia jednego wystrzału przygotowuje następny wystrzał, tj. przeładowuje broń.
BROŃ CELE DOSTĘPU
Określenie celów dostępu do broni.
W art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji określono cele, w jakich może być wydane pozwolenie na broń. Należą do nich:
· Ochrona osobista lub ochrona bezpieczeństwa innych osób oraz mienia.
· Cele łowieckie.
· Cele sportowe.
· Kolekcjonerskie
· Pamiątkowe.
· Szkoleniowe.
Właściwy organ Policji może - w pozwoleniu na broń – ograniczyć lub wykluczyć prawo jej noszenia, co potwierdza się w legitymacji posiadacza broni.
Ustawa wyraźnie określa /art. 12 ust. 1/, że pozwolenie na broń jest decyzją administracyjną wydawaną przez właściwy organ Policji. Oznacza to, że postępowanie w przedmiocie uzyskania uprawnienia do posiadania broni /pozwolenie na broń/ podlega przepisom Kodeksu postępowania administracyjnego. W decyzji wydanej na jego podstawie zostają określone:
· cel wydania pozwolenia /np. ochrona osób, łowiectwo itd./,
· rodzaj broni,
· liczbę egzemplarzy broni.
Od decyzji odmownej można się będzie odwoływać jak od każdej innej decyzji administracyjnej.
Przyjęto zasadę, że pozwolenie na broń ma charakter uprawnienia na czas nieokreślony /art. 9 ust. 4/.
Broń palną i amunicję do tej broni można posiadać na podstawie pozwolenia wydanego przez właściwego ze względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta wojewódzkiego Policji.
Pozwolenia na broń pneumatyczną oraz posiadanie narzędzi i urządzeń wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy /broń biała w postaci ostrzy ukrytych w przedmiotach nie mających wyglądu broni, kastetów i nunczaków, pałek, pałek imitujących kije bejsbolowe, kusz, przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania za pomocą energii elektrycznej/ wydaje komendant powiatowy Policji.
Pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku:
1. Posiadania broni palnej wytworzonej przed rokiem 1850.
2. Gromadzenia broni w zbiorach muzealnych na podstawie odrębnych przepisów.
3. Dysponowania bronią przez przedsiębiorców dokonujących obrotu bronią i amunicją na podstawie koncesji lub świadczących usługi rusznikarskie na podstawie odrębnych przepisów, o ile jest to związane bezpośrednio z prowadzeniem działalności gospodarczej.
4. Używania broni w celach sportowych, szkoleniowych lub rekreacyjnych na strzelnicy działającej na podstawie zezwolenia właściwego organu.
5. Posiadania broni alarmowej o kalibrze do 6 mm.
6. Posiadania ręcznych miotaczy gazu obezwładniającego.
7. Posiadania przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie nie przekraczającej 10 mA i energii nie przekraczającej 300 mJ.
Kryteria osobowe.
Zgodnie z treścią art. 15 pozwolenia na broń nie wydaje się osobom:
1. Nie mającym ukończonych 21 lat.
2. Z zaburzeniami psychicznymi, o których mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 roku o ochronie zdrowia psychicznego, lub o znacznie ograniczonej sprawności psychofizycznej.
3. Wykazującym istotne zaburzenia funkcjonowania psychologicznego.
4. Uzależnionym od alkoholu lub substancji psychoaktywnych.
5. Nie posiadających miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
6. Co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takiego przestępstwa.
W wyjątkowych przypadkach pozwolenia na broń do celów sportowych mogą otrzymać osoby, które ukończyły 18 lat, ale może to nastąpić jedynie na wniosek szkoły, organizacji sportowej bądź stowarzyszenia obronnego.
Osoba posiadająca pozwolenie na broń obowiązana jest raz na 5 lat przedstawić właściwemu organowi Policji aktualne orzeczenie lekarskie i psychologiczne. Osoba, która występuje z podaniem o wydanie pozwolenia na broń, jest obowiązana zdać egzamin przed komisja powołaną przez właściwy organ Policji ze znajomości przepisów dotyczących posiadania i używania danej broni oraz umiejętności posługiwania się tą bronią.
BROŃ OBIEKTOWA
Ważnym rozwiązaniem jest utrwalenie zawartej w ustawie o ochronie osób i mienia koncepcji rozszerzenia kręgu podmiotów mogących uzyskać świadectwa upoważniające do posiadania tzw. broni obiektowej. Art. 29 ustawy wymienia sześć takich podmiotów mogących uzyskać świadectwa upoważniające do posiadania tzw. broni obiektowej.
Pozwolenia na broń na okaziciela zwane "świadectwem broni” może być wydane:
1. Przedsiębiorcom i jednostkom organizacyjnym, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby.
2. Przedsiębiorcom, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji.
3. Podmiotom prowadzącym strzelnicę.
4. Szkołom, organizacjom sportowym i łowieckim, stowarzyszeniom obronnym w celu szkolenia i realizacji ćwiczeń strzeleckich lub innym placówkom oświatowym oraz organizatorom kursów, kształcącym w zawodzie pracownika ochrony.
5. Podmiotom wykonującym zadania związane z realizacją filmów i innych przedsięwzięć artystycznych.
6. Urzędom, instytucjom, zakładom, przedsiębiorcom i innym podmiotom, których pracownikom broń jest niezbędna do ochrony osobistej w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych związanych ze szczególnym narażeniem na zamach przeciwko życiu lub zdrowiu.
Pracownicy zatrudnieni przez te podmioty, lecz nie posiadający licencji pracownika ochrony, mogą zostać dopuszczeni do broni obiektowej w czasie wykonywania zadań służbowych określonych w art. 29 ustawy, jeśli spełniają wymagane kryteria osobowe tj. zdali egzamin ze znajomości broni i praktycznych umiejętności posługiwania się nią oraz przeszli odpowiednie badania.
Osoby posiadające licencję pracownika ochrony mogą być de facto dopuszczone do dostępu do broni obiektowej. Licencja zawiera w sobie pozwolenie na broń, a jej uzyskanie oznacza, że licencjonowany pracownik ochrony spełnia warunki określone w art. 15 ust 1-5 oraz art. 16 ust 1 ustawy o broni i amunicji.
Dopuszczenie do posiadania broni obiektowej następuje w drodze decyzji administracyjnej.
W przełożeniu na język praktyki uregulowania ustawowe oznaczają, że właściwy organ Policji będzie wydawał pozwolenia na określona liczbę jednostek określonego rodzaju broni szefom firm świadczących usługi w dziedzinie ochrony osób i mienia. Broń będzie musiała być zaewidencjonowana i złożona w odpowiednim miejscu zabezpieczonym zgodnie z odrębnymi przepisami. Pracownicy ochrony będą ją otrzymywali tylko na czas pełnienia służby. Noszenie broni obiektowej przez pracowników po służbie będzie karane tak, jak jej nielegalne posiadanie. W obiektach podlegających obowiązkowej ochronie posiadanie na służbie broni innej niż obiektowa – na podstawie indywidualnych pozwoleń – będzie niedopuszczalne.
CELOWANIE
Celowanie w strzelaniu bojowym – polega na możliwie szybkim ustawieniu broni w kierunku celu:
· celowanie z użyciem przyrządów celowniczych, czyli muszki i celownika. Dominującym okiem należy patrzeć na muszkę celem prawidłowego zgrania ze szczerbinką, z uwzględnieniem odchylenia pionowego,
· celowanie “po zamku” lub “po lufie” stosuje się generalnie na krótkim dystansie /5-10 m// Polega na szybkim kontrolowaniu wzrokiem prawidłowego skierowania broni na cel, ale bez użycia przyrządów celowniczych,
· celowanie intuicyjne stosuje się generalnie na dystansie bezpośrednim /do 5 m/. Celujący nie patrzy na broń, a wyłącznie na cel. Skierowanie broni jest regulowane wyłącznie pamięcią mięśniową. Skuteczność zależy od odległości, stopnia wytrenowania strzelca. Odmianą jest tzw. strzelanie z biodra. Polega na oddaniu strzału natychmiast po wyjęciu broni z kabury i skierowaniu jej na cel.
Największy wpływ na celność strzelania ma strzelający. Błędy popełnione przy oddawaniu strzału decydują o wyniku strzelania. Na celne oddanie strzału składa się wiele czynników, jak postawa, złożenie się do strzału, wycelowanie, oddech, ściąganie języka spustowego.
Wzrok. Celowanie, jak wiadomo, stawia wysokie wymagania w stosunku do wzroku, ponieważ dokładność celowania zależy od ostrości widzenia.
Oddychanie. Jest silnie związane nie tylko z oddaniem każdego strzału oddzielnie, lecz z przebiegiem strzelania w ogóle. W czasie celowania oddychać nie wolno, ponieważ związane jest ono z rytmiczną pracą klatki piersiowej, barków, brzucha, co zakłóca możliwość oddania celnego strzału. Każdy człowiek może bez wielkiego trudu zatrzymać oddech na 12-15 sekund. Czas ten jest wystarczający do oddania strzału. Doświadczeni strzelcy zwykle przed oddaniem strzału robią głęboki wdech, potem spokojny wydech i na wydechu stopniowo wstrzymują oddychanie, skupiając uwagę na celowniku oraz płynnym ściągnięciu spustu.
Ściąganie spustu. Na celność strzelania oprócz dokładności celowania wielki wpływ wywiera poprawne ściąganie spustu. Strzelec powinien umieć ściągać spust bez szczególnego wysiłku i nie namyślając się nad tym, jak ma to wykonać. Aby celnie strzelać należy ściągnąć spust płynnie i stopniowo, wstrzymując oddech i doprowadzić ściąganie spustu, aż do oddania strzału bez specjalnego nacisku na język spustowy.
W różnych rodzajach broni spotkać można różne przyrządy celownicze :
· otwarte
· dioptryczne
· optyczne
Część broni powodująca wystrzał z broni nabojowej, przez uderzenie w spłonkę.
KAJDANKI
Stosuje się wobec osób ujętych w celu udaremnienia ucieczki albo zapobieżenia czynnej napaści lub czynnemu oporowi.
Nie stosuje się wobec osób których wygląd wskazuje na wiek poniżej 17 lat, z wyjątkiem nieletnich powyżej 16 lat podejrzanych o popełnienie przestępstwa przeciwko zdrowiu lub życiu.
Kajdanki zakłada się:
· Na ręce trzymane z przodu wobec osób do których nie stosuje się szc...
jacek375