129 - Pan dyrektor jest zajęty.pdf - Ewa wzywa 07 - jodle1

...Ewa wzywa 07... Ewa wzywa 07...

Albert Wojt

PNDYREKTORJESTZJĘTY

* I S K R Y * W A R S Z A W A — 1983

Zofia Zdrojecka z uczuciem wyraźnego zawodu zamknęła przejrzaną kolejny już dzisiaj

raz „Burdę" i schowała ją do szuflady niewielkiego biureczka. Kilka sukienek wyglądało

nawet dość zachęcająco na kolorowych ilustracjach, ale dziewczyna nie znalazła w

magazynie żadnej kreacji, która szczególnie przypadłaby jej do gustu. Odruchowo zerknęła

na zegarek. Dochodziła właśnie piętnasta, do końca urzędowania pozostało więc jeszcze

nieco ponad pół godziny, Oczywiście pod warunkiem, te szef zechce w miarę punktualnie

wybrać się do domu, na co, niestety, nic nie wskazywało.

Znudzonym spojrzeniem obrzuciła obszerny sekretariat. Prawdę powiedziawszy

zarówno dyrektor naczelny, jak i jego pierwszy zastępca potrafili zadbać, by pomieszczenie,

przez które wchodziło się do ich gabinetów, miało reprezentacyjny charakter. Pokryte

bukową boazerią ściany, wielki wzorzysty dywan i trzy wykonane na specjalne zamówienie

regały Z masą fachowych wydawnictw na osłoniętych szkłem półkach mogły każdego

przekonać, że Zakłady Elektrotechniczne to firma licząca się nic tylko w Warszawie.

Sekretarka sięgnęła do torebki po puderniczkę. Uważnie przejrzała się w lusterku.

Stwierdziła nic bez zadowolenia, że makijaż nie wymaga korekty, a i długie, miedzianorude

włosy układają się zupełnie jak wczoraj, kiedy opuszczała zaprzyjaźniony salon fryzjerski.

Inna rzecz, że ładnej, dwudziestokilkuletniej dziewczynie nietrudno było zadbać O

atrakcyjny wygląd.

Chowała właśnie puderniczkę, kiedy jeden ze stojących na biurku telefonów rozdzwonił

się hałaśliwie. Bez pośpiechu podniosła słuchawkę.

— Zakłady Elektrotechniczne, sekretariat dyrektora naczelnego — rzuciła uprzejmie,

choć z lekka urzędowo. — Ach, to pan, panie Edku! — dodała już mniej oficjalnie, prawic

natychmiast rozpoznając rozmówcę. — Niestety, teraz nic mogę pana połączyć. Pan dyrektor

jest bardzo zajęty... Nie wiem, ile to potrwa... Dobrze, niech pan zadzwoni później...

Tłumiąc ziewanie odłożyła słuchawkę. Przez chwilę wahała się czy nie sięgnąć

ponownie po „Burdę", ale nagie skrzypnęły drzwi z korytarza i w progu stanął kierownik

działu kontroli wewnętrznej Stefan Borodzicz. Był to przystojny, choć niezbyt wysoki

blondyn koło czterdziestki, o krótko przystrzyżonych, włosach i niewielkiej, starannie

utrzymanej bródce. Jak zwykłe miał na sobie dobrze skrojony, jasny garnitur, a pod pachą

trzymał nieodłączną aktówkę.

—Co słychać, Zosieńko? — uśmiechnął się do sekretarki. — Dyrektor Czubacki u

siebie?

—Siedzi u naczelnego — odparła odwzajemniając uśmiech.

— Dawno?

—Już chyba ze trzy godziny.

—Ciekawe, nad czym tak deliberują?

— To ty, Stefan, nic nie wiesz? — konfidencjonalnie ściszyła głos, dając znak

Borodziczowi, by podszedł bliżej. — Koło południa przyjechali do

dyrektora Krzepika jacyś dwaj ze zjednoczenia. Naczelny kazał poprosić Czubackiego i od

tej pory żaden z nich nie wyściubił nosa z gabinetu.

— Co się mogło stać?

—Nie mam pojęcia — bezradnie rozłożyła ręce, wypadło to jednak jakoś mało

przekonywająco. — Dwa razy nosiłam im kawę, ale niestety nic nie udało mi się

podsłuchać,..

—Nie cygań! — Borodzicz z niedowierzaniem pokręcił głowa. — Kto jak kto, ale ty,

Zosiu, zawsze potrafisz wyczuć każdą nowinę na kilometr!

— Nie tym razem.

— Ależ kochanie... — nachylił się, z teatralną żarliwością całując Zdrojecką w rękę, —

Chyba mnie możesz zaufać?

— Kiedy ty zaraz wszystko wypaplesz.

— Bóg mi świadkiem, że pary z gęby nie puszczę! M u r !

— Więc słuchaj! — wstała zza biurka i chwyciwszy Borodzieja za guzik od marynarki

przyciągnęła go ku sobie. — Na widok tamtych dwóch ze zjednoczenia naczelny zrobił się

blady jak ściana, a później kawę zamawiał nie on, tylko Czubacki.

—Naprawdę?

—Uhm...

— Czyżby starego... — Borodzicz uśmiechnął się drwiąco, wykonując gest, jak gdyby

dawał komuś klapsa.

— Niewykluczone...

Dziewczyna najwyraźniej miała zamiar jeszcze coś dorzucić, ale spostrzegłszy

otwierające się niespodziewanie drzwi do gabinetu dyrektora naczelnego niemal odruchowo

odskoczyła od Borodzicza. Do sekretariatu wkroczył wysoki, szczupły mężczyzna koło

pięćdziesiątki, w dużych, przyciemnianych okularach. Sprawiał wrażenie bardzo z siebie

zadowolonego i raz po raz gładził się po pokaźnej .łysinie.

— Pani pozwoli jeszcze, kawusi, panno Zosieńko — poprosił z uśmiechem Zdrojecką.

— Trzy szatany, a dla mnie odrobinę słabszą...

— Już parze, panie dyrektorze!

— I jeszcze jedno — głos dyrektora zabrzmiał bardziej urzędowo, — Proszę odwołać

jutrzejsze spotkania dyrektora Krzepika i zawiadomić naszą kadrę kierowniczą, że o

dziesiątej będzie odprawa.

— W gabinecie pana dyrektora?

— U mnie jest trochę ciasno. Lepiej niech się zbiorą w sali konferencyjnej.

—Rozumiem.

— To by było na razie wszystko.

—Panie dyrektorze! — sekretarka nieśmiało, jak gdyby z wahaniem zrobiła krok w

kierunku Czubackiogo. — Czy można panu pogratulować?

—Na gratulacje przyjdzie czas, kiedy wyciągnę przedsiębiorstwo z bagna, w które

pomimo moich protestów zostało wpakowane! zagrzmiał dyrektor z emfazą, wskazując

znacząco drzwi gabinetu Krzepika.

—Załoga pana nie zawiedzie! — pośpiesznie zapewnił Borodzicz. — W każdym razie

ja dołożę wszelkich starań...

— Oczywiście, panie kolego, oczywiście! — niecierpliwie przytaknął Czubach. —

Wszyscy dołożymy starań — dodał sloganowo.

— Korzystając z okazji chciałbym coś pokazać panu dyrektorowi — kierownik kontroli

wewnętrznej skwapliwie wyciągnął z aktówki kilka spiętych spinaczem dokumentów. —

Rozumiem,

że pan dyrektor jest teraz bardzo zajęty, a ja tak nie w porę, sprawa jednak wydaje mi się

ważną

—Co to ma być?— Czubacki skrzywił się niechętnie, — Jakaś faktura? Odmowa

akceptu? .

—Na fakturze figuruje podpis dyrektora Krzepika, ale zważywszy, że wystawiający

dokument magazynier Marecki podlegał bezpośrednio panu dyrektorowi, pomyślałem...

—Wiecznie to samo! — Czubacki przerwał Borodziszowi, gniewnie podnosząc głos.

— Kolega Krzepik bez porozumienia ze mną podejmuje jakieś bzdurne decyzje, a ja muszę

je później odkręcać. Ale dosyć tego dobrego! — buńczucznie potrząsnął pięścią. — Jutro z

samego rana proszę wszystko wyjaśnić z dyrektorem Krzepikiem. Jeśli faktycznie coś nie

gra, niech sam się martwi, jak mi sprawę przekazać przed swoim oficjalnym odejściem!

Nie czekając na odpowiedź Czubacki odwrócił się na pięcie i zniknął za drzwiami

gabinetu dyrektora naczelnego. Zaskoczony takim obrotem rzeczy kierownik kontroli

wewnętrznej jeszcze przez dłuższą chwilę z niezbyt mądrą miną spoglądał na trzymane w

ręku dokumenty. Dopiero cichy śmiech sekretarki skłonił Borodzicza do schowania ich z

powrotem do aktówki.

—Nowy szef dał ci kosza — nie bez ironii zauważyła dziewczyna. — Ale nie martw

się, Stefan! — dodała pocieszająco,— Takie jest życie...

—Pies z nim tańcował! — odburknął ze złością, — Przed pożegnaniem z Krzepikiem

mógł mieć na niego jeszcze jednego haka, skoro jednak jaśnie pan nawet nie raczy zajrzeć do

dokumentów...

— Trzeba było przyjść z nimi przed miesiącem. A zresztą sam słyszałeś, jak się

wydzierał Trzymam zakład, że ci faceci ze zjednoczenia nie uronili ani jednego słowa z

tyrady naszego nowego naczelnego.

— Zostawmy to! — zbagatelizował sprawę — Borodzicz, — Wiesz, mam pomysł —

zmienił temat. — Może wypuścilibyśmy się gdzieś dziś wieczorem?

—Nie żartuj!

—Mówię całkiem serio.

— Przecież dobrze wiesz, niedługo wychodzę za . Winnickiego, a on jest okropnie

zazdrosny.

— Rysiek nie musi o niczym wiedzieć, a my zabawilibyśmy się jak dawniej...

— Wykluczone!

— Zosieńko — bez skrępowania objął sekretarkę i na poły żartobliwie cmoknął ją w

policzek. — Nie udawaj, te jesteś taka święta!

— Uspokój sie, wariacie! —fuknęła ze złością. — Jeszcze ktoś wejdzie...

Nie zrażony protestem chciał już ponownie pocałować Zdrojecką, kiedy—jak gdyby na

potwierdzenie jej obaw otworzyły się drzwi z korytarza. Spłoszony Borodisz puścił

dziewczynę, zerkając niepewnie na stojącego w progu barczystego, dwudziestokilkuletnego

mężczyznę w wytartych dżinsach i skórzanej kurtce. Winnicki zmełł w ustach jakieś

przekleństwo i gniewnie zmarszczywszy brwi ruszył ku tamtemu,

— Czołem, Rysiu! — wymamrotał Borodzicz niezbyt składnie. — Co słychać?

129 - Pan dyrektor jest zajęty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: